Ακούγοντας τη Σιωπή...

(Λένε πως στη Χώρα που ναυάγησες βασιλεύουν οι μάγισσες...)

Κι εγώ το μόνο που ευχόμουν χθες βράδυ ήταν να ναυαγούσα μαζί σου... Κι όσο πιο πολύ η Σιωπή σώπαζε ακούγοντας τη φωνή σου , τόσο πιο πολύ ευχόμουν να απλωθεί στο αύριο, στο σήμερα...Να απλωθεί Σιωπή στον κόσμο για να μπορώ να ακούω τη φωνή σου όσο μακριά κι αν βρίσκεσαι...

και κάθε σου λέξη να είναι μια νέα σιωπή για τον κόσμο
και κάθε σου λέξη να είναι μία νέα λέξη για μένα σ΄αυτόν τον κόσμο...Αγάπη...
κι όσο πιο πολύ σωπαίνει ο κόσμος , τόσο πιο πολύ εγώ να αγαπάω...

κι όσο πιο πολύ θα σωπαίνει η Γη, τόσο πιο πολύ εγώ να ακούω...

Και μετά Σιωπή, απόλυτη Σιωπή για να ακούμε μαζί κι ο κόσμος να ξεκουφαίνεται...

Εσύ κι Εγώ

Κάποτε θα γεννηθούμε ξανά... Εγώ θα είμαι το "Σε" κι εσύ το "Αγαπάω"... Κι οι άνθρωποι θα μας προφέρουν πάντα μαζί.. Από ΄μας θα γεννηθούν το "Για" και το "Πάντα"... Και σε κάθε πρόταση αγάπης η οικογένειά μας θα είναι ενωμένη...

Κάποτε θα γίνεις εσύ ο δρόμος κι εγώ ο πεζός που τον περπατά...Να φτιάχνεις εσύ μονοπάτια κι εγώ να σε ακολουθώ...
ο ήλιος εσύ κι εγώ η θάλασσα για να βουτάς τα δειλινά..να δροσίζεις τις ακτίνες σου, να ζεσταίνεις τους βυθούς μου...

Κάποτε εσύ θα είσαι η Γη κι εγώ το σκοτάδι που την σκεπάζει τα βράδια για να κοιμάται ζεστή και γαλήνια...

Εγώ το αστέρι κι εσύ ο διπλανός γαλαξίας...να σε επισκέπτομαι τη μέρα και τη νύχτα να λαμπυρίζω μόνο για σένα.. να με αγναταντεύεις από τις δικές σου πατρίδες και να με ξεχωρίζεις απ΄όλα τα άλλα αστέρια του Ουρανού ...


Κάποτε...όμως μέχρι τότε θα είμαστε απλά Εσύ κι Εγώ...
κι αυτό είναι πάντοτε αρκετό για ΄μας  ..

There's a battle ahead

 Thoughts, so many thoughts running through my head today. It's like a small road in between life where past, present and future are traffic-congested. Your carreer yells at the love of your life to move aside in order to go on.. Your dreams come in hands with your daily routine because there is no room left for them to bloom... the only way is someone to win... At the end of the day the small road is surrounded from your exhausted thoughts, who lie beneath the starry sky... With their eyes half-asleep they don't pray for a better tomorrow, they just pray for tomorrow.....

Έρωτας και τίποτα άλλο...

αν ο έρωτας είναι ένα πλοίο με διάφορους προρισμούς,  είναι κρίμα κανείς να κουνά απλά το μαντήλι στη στεριά επειδή η θάλασσα του προκαλεί ναυτία.. αντί για δραμαμίνες παίρνεις γερές δόσεις φιλιού και βάζεις πλώρη για άγνωστα λιμάνια..

γερές δόσεις φιλιού...εκεί κι αν χρειάζεσαι δραμαμίνες για να συνέλθεις...

άγνωστα λιμάνια.. εκεί κι αν χρειάζεσαι γερές δόσεις φιλιού για να φτάσεις...

η ζωή είναι η θάλασσα, τι νόημα όμως έχει αν δεν ταξιδέψεις μαζί της; αν δεν έχεις πλοίο να ταξιδέψεις μακριά;
.εκεί που ο ουρανός συναντά τη γη, τα αστέρια κάνουν τσουλήθρα στα ουράνια τόξα, τα μάτια σου συναντούν τα δικά του, κι όλα γίνονται ένα αυτήν την ιερή στιγμή ...

έρωτας και δεν έχω να γράψω τίποτα άλλο...

Απόσπασμα από το βιβλίο
"Ερωτικές καταλήξεις" της Μαριλένας Παππά
εκδόσεις Bookstars
http://www.bookstars.gr/User/BookDetails.aspx?Id=TDT1W70U9K+aEEae/2Qd/Q==&CId=bMX9q1QqstY=

Ομιλείτε Ελληνικά;

Τα 10 συνήθη λάθη που ακούω και τρελαίνομαι....(δεν είμαι γλωσσολόγος αλλά τουλάχιστον μιλάω Ελληνικά.......)

1. "Κατ'αρχήν" αντί για "Κατ'αρχάς"!
*κατ΄αρχήν:σύμφωνα με την αρχή, κατ΄αρχάς: αρχικά

2. Όλα τα ρήματα στο γ'πληθυντικό με την κατάληξη -ντούσαν....!!!(Ντούσαν είναι μόνο ο Μπάγεβιτς , άντε στην καλύτερη κι ο Ίβκοβιτς, αλλά μέχρι εκεί!!!)
 *σωστές καταλήξεις -νταν!!

3. Στ-ις 1!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
*Στη 1

4. Πιο καλύτερα(όχι επειδή το λέει ο Γονίδης στο "έτσι" να τον αναγάγουμε και σε νέο Μπαμπινιώτη!! ), πιο χειρότερα...
*Πιο καλά, πιο κακά ή σκέτο καλύτερα, χειρότερα

5.Αγχώνομαι...
*Το ρήμα είναι άγχομαι...(μία φορά τόλμησα να πω σε μία κοπέλα "Πω, πω...Με άγχει... " και μου απάντησε..."Ναι, ναι τα άγχη της ζωής....." Μετά απ'αυτό αποφεύγω να λέω το ρήμα σωστά!!!!!!)

6. Οι ανθρ-ώ-ποι... Δεν ξέρω από πότε επικράτησε να καταβαίνει ο τόνος και στην ονομαστική!!!
*οι άνθρωποι

7.από ανέκαθεν ή ακόμα καλύτερα εξαπανάκαθεν- όταν ο Νεοέλληνας έχει κέφια....
*Πες ένα ανέκαθεν ρε φίλε κι παράτα μας!!

8. Το συγγνώμη...Από τότε που βγήκε Το συγγνώμη χάθηκε η... γραμματική!!!
*Η συγγνώμη

9. Ο ψήφος!!! Όλα ξεκίνησαν όταν όλοι οι παίκτες reality άρχισαν να μοιράζουν ΤΟΝ ψήφο τους, στους συμπαίκτες με τους οποίους δεν ήρθαν αρκετά κοντά εκείνη την εβδομάδα!! Έκτοτε η ψήφος πήρε ένα στυλ πιο αρρενωπό κι αποφασίστηκε από τους μικρούς ήρωες της καθημερινότητάς μας να γίνει γένους αρσενικού!!!
*η ψήφος

10. Από πάντα....(από αρκούδα, από φίδι, από πάντα!!!!!)
* Σκέτο Πάντα

Βόλτες

Ας πούμε ότι η ζωή είναι μία βόλτα. Μπορείς να την κάνεις με τα πόδια, με το ποδήλατο, με το αυτοκίνητο, με το πλοίο, με το αεροπλάνο. Το μέσο που θα χρησιμοποιήσει ο καθένας είναι δική του επιλογή. Επιλέγεις πόσο μακριά θέλεις να φτάσεις,πόσα θέλεις να δεις, με πόσους σταθμούς θα είσαι ικανοποιημένος στη ζωή σου. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, υπάρχει απλά μία βόλτα.
Το σημαντικότερο όλων όμως είναι όταν φτάσεις στο τέλος της , λίγο πριν γείρεις το κεφάλι σου , να στρέψεις το βλέμμα σου πίσω και να δεις ότι κάποιος σε ακολούθησε...

ένα γράμμα στη γειτονιά των αγγέλων...

Πάνε 6 χρόνια που έχουμε να μιλήσουμε. Είναι στιγμές που νιώθω ότι θα σε δω να κάθεσαι κάποιο απομεσήμερο του Αυγούστου στην ξεχαρβαλωμένη καφέ καρέκλα σου. Θα διαβάζεις με προσοχή τη στοίβα από τις εφημερίδες του ελληνικού και ξένου τύπου και θα πίνεις για ώρες τσάι με γάλα στο γνώριμο πορτοκαλί, πλαστικό ποτήρι. Δεν ξέρω τι κάνεις ή πού είσαι, αλλά μέσα μου θέλω να πιστεύω ότι ακούς όλα όσα σου λέω, ότι διαβάζεις στο μυαλό μου αυτό εδώ το γράμμα ό,τι κι αν κάνεις, όπου κι αν είσαι. Το κακό με το θάνατο είναι ότι δε σου αφήνει κανένα περιθώριο επικοινωνίας!
Μεγάλωσα πολύ και θα ήσουν χαρούμενος αν μάθαινες ότι προσπαθώ να φτιάξω τη ζωή μου έτσι όπως την είχα ονειρευτεί από παιδί. Σταμάτησα να πιστεύω στο ποτέ και στο αποκλείεται όπως πάντα με συμβούλευες να κάνω. Είχες δίκιο τελικά, δεν υπάρχουν αποκλείεται σ' αυτή τη ζωή. Κι αποφάσισα να μην κάνω τα λάθη που εκανες εσύ. Αυτό δεν είναι εξάλλου το νόημα της ζωής; Να μαθαίνεις από τα λάθη;
Κρίμα μόνο που δεν έμαθες ποτέ πόσο σ' αγαπάω. -δυστυχώς υπάρχει πάντα ένα ποτέ. Κρίμα που δεν πρόλαβα να σε αποχαιρετίσω όπως ήθελα... Εύχομαι να το έμαθες πια...


Να με προσέχεις...  κάποτε θα έρθω να σε βρω..

.

Οι δίαιτες....μυαλού......

Καλοκαίρι έφτασε κι ο λόγος περιστρέφεται γύρω από τις δίαιτες, το βραδινό που πρέπει να κόψουμε κι εκείνες τις ζελατίνες που τυλίγεις την κοιλιά σου για να χάσεις πόντους!!!(Προς στιγμήν σκέφτηκα να αρπάξω το αλουμινόχαρτο της μαμάς μου!!!!!)
Σήμερα σκεφτόμουν τις ομοιότητες και τις διαφορές σε σχέση με τις δίαιτες και τις δίαιτες μυαλού...(σκέφτηκα βέβαια κι άλλα καυτά θέματα όπως πότε θα στείλουν τον Τσιλιπουνιδάκη στην Πάρο να κάνει μερικά από εκείνα τα πετυχημένα ρεπορτάζ του, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που θα θίξω σε ένα από τα επόμενα άρθρα μου)
Το σώμα και το μυαλό λειτουργούν άραγε με τον ίδιο τρόπο;
Όταν έχεις παραπάνω κιλά (ή λιγότερα-δεν ξέρω καν σε ποιο είδος ανθρώπου αναφέρομαι σ' αυτήν την περίπτωση!!!) πρέπει να ξεκινήσεις μία διαδικασία επίπονη(όχι τόσο γιατί πεινάς , αλλά γιατί νιώθεις ότι στερείσαι μία συνήθειά σου) που ονομάζεται δίαιτα. Αυτήν τη συγκεκριμένη διαδικασία τα κύρια συστατικά που την απαρτίζουν είναι τα "νιανιά" κολοκυθάκια, οι τόνοι μαρουλιού που θα φας για να ξεγελάσεις την πείνα σου, οι ομάδες Α και ομάδες Β , αλλά κυρίως η αυτοσυγκράτηση(με λίγη ακόμα σκέψη θα την χαρακτήριζα έλεγχο). Ελέγχεις τον ευατό σου για να μην ξεφύγει από το πρόγραμμά του. Και κάθε φορά που νιώθεις ότι παρεκκλίνει, του υπενθυμίζει το κακό που θα του προκαλέσει οτιδήποτε εκτός προγράμματος. Μέχρι όλο αυτό να γίνει τρόπος ζωής και η δίαιτα να μετονομαστεί σε διατροφή(παρεπιπτόντως άλλη μία φορά να ακούσω ότι τρώω αλλά δεν παχαίνω, θα χαστουκίσω τον τύπο που τόλμησε να το ξεστομίσει!!! Φυσικά τρως και δεν παχαίνεις κουκλίτσα μου....το θέμα είναι τι τρως!!!!!)

Ξεφεύγουμε όμως από το θέμα μας!! Το οποίο αμυδρά θυμάμαι ότι ήταν οι δίαιτες μυαλού(βοηθά κι ο τίτλος!!).
Όταν έχεις παραπάνω ανθρώπους(ή λιγότερους-δεν ξέρω καν σε ποιο είδος ανθρώπου αναφέρομαι σ' αυτήν την περίπτωση!!!) στη ζωή σου που σου προκαλούν μονίμως ψυχική φθορά(είτε σχέση , είτε φιλία, είτε δουλειά αλλά κυρίως όσον αφορά σε χωρισμό) νομίζω κρίνεται απαραίτητο να ξεκινήσεις μια διαδικασία επίπονη(όχι τόσο γιατί σου λείπει, αλλά γιατί κυρίως νιώθεις ότι στερείσαι μία συνήθειά σου) που ονομάζεταο δίαιτα μυαλού. Αυτήν την συγκεκριμένη διαδικασία τα κύρια συστατικά που την απαρτίζουν είναι τα "νιανιά" λογάκια από τη φίλη σου, οι τόνοι από βλακείες που θα πείτε για να ξεγελάσετε τη σκέψη σου, οι ομάδες Α(σ' αυτήν ανήκουν πάντα όλοι οι πρώην σου που ο χωρισμός σας ήταν σχετικά ειρηνικός κι έχεις να θυμάσαι τα καλύτερα), οι ομάδες Β(σ' αυτήν ανήκουν πάντα όλοι οι πρώην σου που ο χωρισμός σας ήταν σχετικά "πολεμικός" κι έχεις να θυμάσαι τα χειρότερα), αλλά κυρίως η αυτοσυγκράτηση(με λίγη ακόμα σκέψη θα την χαρακτήριζα έλεγχο). Ελέγχεις τον εαυτό σου να μην τον σκέφτεσαι , να μην πάρεις τηλέφωνο, να μη μάθεις τίποτα γι' αυτόν.
Και κάθε φορά που νιώθεις ότι παρεκκλίνει, του υπενθυμίζεις το κακό που θα του προκαλέσει οποιαδήποτε επαφή μαζί του. Μέχρι όλο αυτό να γίνει τρόπος ζωής και η δίαιτα να μετονομαστεί σε "γιατί υπάρχει ζωή και μετά από σένα"!!
Αν το μυαλό μας λειτουργεί με τον ίδιο μηχανισμό που λειτουργεί το σώμα μας τότε για να μην ξαναπέσουμε και πάλι στα ίδια ατοπήματα πρέπει να τον ελέγχουμε για μία ζωή; Είναι άραγε οι δίαιτες ένα κατευθυνόμενο πρότυπο στο οποίο νομίζουμε ότι λειτουργούμε ως ελεύθερα όντα , αλλά στην πραγματικότητα θέτει τα νέα όρια στα οποία αναγκαζόμαστε να στριμώξουμε τους ανάλαφρους από κιλά και σχέσεις εαυτούς μας; Πώς μπορείς να ξέρεις πραγματικά αν έχεις ξεπεράσει ένα παγωτό σοκολάτα όταν δεν αφήνεις ποτέ τον εαυτό σου να το φάει;

Τα πέντε πότε στο facebook...

1. Πότε καταλαβαίνουμε ότι κάποιος χώρισε...
Κάθε χωρισμένος που σέβεται τον εαυτό του απενεργοποιεί το λογαριασμό του για τουλάχιστον ένα εικοσιτετράωρο!!!Μετά το ξανανοίγει και αν είναι κορίτσι περνάει φωτογραφίες γεμάτες τσαχπινιά που συνήθως συνοδεύονται από λάγνο βλέμμα και "χειλάκια", αν είναι αγόρι περνάει τραγούδια γεμάτα νταλκά (σ΄αυτές τις περιπτώσεις ιδιαίτερη προτίμηση παρατηρείται στους παρακάτω καλλιτέχνες : Σφακιανάκης, Πλούταρχος,Οικονομόπουλος)

2.Πότε καταλαβαίνουμε ότι κάποιος είναι σε σχέση...
Αν είναι αγόρι η κοπέλα του , του περνάει συνεχόμενα τραγούδια αγάπης, συνοδευόμενα από πολλές πολλές καρδούλες. Αν είναι κορίτσι η ίδια από μόνη της περνάει στο προφίλ της συνεχόμενα τραγούδια αγάπης και πολλές πολλές καρδούλες!!!

3. Πότε καταλαβαίνουμε ότι κάποιος ψάχνεται...
Αν είναι αγόρι συνήθως κάνει add ό,τι σαβούρα κυκλοφορεί και κυρίως γκόμενες με φωτογραφίες προφίλ που εστιάζουν σε επίμαχα σημεία και μετά βάζει like σε όλες!! Αν είναι κορίτσι περνάει μονίμως φωτογραφίες της που εστιάζουν σε επίμαχα σημεία και μετά βάζει like μόνη της σε όλες!!!

4.Πότε καταλαβαίνουμε ότι ήρθε το καλοκαίρι...
Αν είναι κορίτσι βομβαρδίζει συνεχόμενα το προφίλ της με φωτογραφίες με μαγιώ, με παρεό, πάνω στην ξαπλώστρα, κάτω απ΄την ξαπλώστρα, στην αμμουδιά, μέσα στη θάλασσα, στην πισίνα, με το αντιηλιακό, χωρίς το αντιηλιακό, την ώρα που βάζει το αντιηλιακό.... Αν είναι αγόρι σταματά να περνά φωτογραφίες από παίκτες , φιλάθλους και ολοκαυτώματα της ομάδας του μιας και η αγωνιστική σεζόν φτάνει στο τέλος της...

5. Πότε καταλαβαίνουμε ότι κάποιος/α είναι Έλληνας/ Ελληνίδα...
Στις πληροφορίες του προφίλ του (στις  γλώσσες που γνωρίζει )δεν αναφέρει ποτέ τα Ελληνικά αλλά ένα σωρό άλλες, γράφει σε άπταιστα greeklish κι όταν αποφασίσει τελικά να πατήσει alt και shift κάνει ένα σωρό ορθογραφικά λάθη...

To beat or not to beat ????

Αυτήν την εβδομάδα είχα την υπέρτατη χαρά να περνώ ένα μεγάλο μέρος της μέρας μου δίπλα σε παιδιά. Συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι ως παιδιά έχουν ένα σπουδαίο χάρισμα...την αφιλτράριστη αλήθεια. Όταν τους αρέσει κάτι δίνονται με όλη τους την ψυχή κι όταν κάτι το μισούν απλά το δείχνουν. Χωρίς περιστροφές, χωρίς να υπακούσουν σε κανένα κακόνα. Κι ύστερα έρχεται η επέμβαση των μεγάλων που μαθαίνουν στα παιδιά τον όρο "ευγένεια" . Μάλλον η αφιλτράριστη αλήθεια είναι πια δείγμα παιδικότητας.


Τις προάλλες στον καθιερωμένο μας καφέ με Chandlerouko(Γιώργος) και Σόφι , συζητάγαμε για το παρελθόν... τους πρώην , τους νυν και τους αεί (στο διάολο) !

Αφού κάναμε το καθιερωμένο top 5 (το κάνουμε τα τελευταία 6 χρόνια ανελλειπώς -έχω πολύ υλικό!!) με τα χειρότερα ραντεβού μου, μετά από ενδελλεχή σκέψη και τρελό θάψιμο διαλέξαμε τον  Mr. Malaka of the world (congrats)!!! Κι ενώ η Σόφι ετοιμάζόταν να κάνει την στέψη ,εγώ χαζολογούσα κάνοντας ναζάκια στο Γιώργο κι ο Γιώργος έβριζε την τύχη του ....σκάει στο τραπέζι το ερώτημα κόλαφος! To beat or not to beat?
Στέκεται απέναντί σου τυχαία (ο κόσμος είναι πιο μικρός απ΄όσο νομίζουμε) ο/η μισητός/η  πρώην σου, τον/την  οποίο/α κάποτε ονειρεύτηκες να χτυπάς με λύσσα με το ρόπαλο του μπέιζμπολ... και πώς αντιδράς; 
α) Χαμογελάς , ρωτάς τα νέα του/της , λες θα τα πούμε (μόνο και μόνο για να έχεις την επόμενη φορά μαζί σου το ρόπαλο του μπέιζμπολ);
β) Γυρνάς το κεφάλι σου από την άλλη και κάνεις σα να μην τον/την είδες παρόλο που πέρασε κολλητά από δίπλα σου (μόνο και μόνο επειδή δεν είχες μαζί σου το ρόπαλο του μπέιζμπολ);
γ)Βγάζεις το ρόπαλο του μπέιζμπολ και κάνεις την φαντασίωσή σου πραγματικότητα!

Κι εκεί ήρθαν οι διαφωνίες στο τραπέζι(όπως κι ένας κυριούλης που ζήταγε λεφτά από το Γιώργο κι έφυγε άπραγος βρίζοντάς τον!!) ! Δεν ξέρω αν η ευγένεια μας επιβάλλει να συμπεριφερόμαστε με ψεύτικα χαμόγελα, ψεύτικα τι κάνεις , ψεύτικα ναι κι όχι, ψεύτικα δεν εχω λεφτά στους κυριούληδες του κόσμου(ενώ κάθεσαι και πίνεις καφέ που πρόκειται σε λίγο να πληρώσεις). Όμως πόσο υποκριτικό είναι να κάνεις ότι δεν είδες έναν άνθρωπο (που έστω ότι έχει πλέον θέση στο top 5 σου) που τον είδες κάποτε γυμνό...; Πόσους ανθρώπους στη ζωή μας πρέπει να δούμε γυμνούς για να καταλάβουμε τελικά την αλήθεια τους; Αν τα ρούχα είναι ο τρόπος για να καλύπτουμε το σώμα μας, τότε η "ευγένεια"είναι ο τρόπος για να καλύπτουμε τα συναισθήματά μας....(δυστυχώς ο κόσμος των μεγάλων δε στηρίζεται σε αφιλτράριστες αλήθειες)

Μυστήρια τρένα...

Αν είμαστε οντως βαγόνια οι πορείες που διαγράφουν τα μυστήρια τρένα μας έχουν καθορισμένο σημείο εκκίνησης και κυρίως καθορισμένο σημείο τερματισμού... Η πορεία του κάθε βαγονιού δεν καθορίζεται, αλλά διαμορφώνεται από την εκλογή των επιβατών, την επιλογή της κατεύθυνσης της διαδρομής και τον αριθμό των στάσεων που θα κάνει κανείς.
Δυστυχώς κανένα τρένο δεν μπορεί να επιστρέψει στην αφετηρία του και να πάρει μια καινούργια πορεία...Οι ράγες είναι μονόδρομος που σε οδηγεί μόνο μπροστά.

Αν η διάρκεια του ταξιδιού μας είναι προκαθορισμένη πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι
αξιοποιούμε όσο χρόνο έχουμε σωστά; Κι αν απλά διαλέξαμε λάθος πορεία;
 Βαγόνια που διάλεξαν λάθος πορείες. Αυτό μάλλον λέγεται δυστυχία. Πορεύονται μέσα στις λάθος πορείες τους και ξοδεύουν το χρόνο τους για να επανορθώσουν τα λάθη τους, να γιατρέψουν τις πληγές τους  από τις συγκρούσεις τους με άλλα βαγόνια και φτάνουν στο τέρμα χωρίς να φτάσουν ποτέ στον προορισμό τους.

Κάπου εκεί έξω υπάρχει μία πληθώρα Μαριλένων που περιμένει να τις διαλέξω, που περιμένουν υπομονετικά στη στάση τους να ανέβουν στο βαγόνι μου. Κάποιες τις αγνοώ, κάποιες τις μισώ και κάποιες άλλες δεν τις έχω γνωρίσει καν(κι ίσως βρίσκονται σε πορείες που δε θα διαγράψω ποτέ για να τις μάθω). Αν στο βαγόνι μου υπάρχει η σημερινή Μαριλένα πώς ξέρω ότι είναι η σωστή που θα με οδηγήσει στην πορεία του αύριο;

Για έναν πλανήτη που χαμογελά...

Ανακάτεψε και δημιούργησε το δικό σου κόσμο. Με δρόμους πράσινους κι ουρανούς γαλάζιους. Με θάλασσες και στεριές γεμάτες από πολύχρωμα ουράνια τόξα. Βάλε παιδιά να παίζουν και να γελούν όλη μέρα. Κι εσένα κάπου στα σύννεφα να πετάς ευτυχισμένος.
Γιατί στην πραγματικότητα η ζωή μοιάζει μ΄ένα λευκό κομμάτι χαρτί... Εσύ έχεις τα χρώματα στα χέρια σου....

Απέναντι...

Όταν ετοιμάζεσαι να διασχίσεις ένα δρόμο και πρέπει να περάσεις από το πεζοδρόμιο που βρίσκεσαι, στο απέναντι δεν κοιτάς ποτέ πίσω, κοιτάς πάντα δεξία κι αριστερά για τυχόν αυτοκίνητα. 'Ετσι φαντάζομαι είναι και στη ζωή. Όταν φεύγεις από κάπου δεν πρέπει να κοιτάς αυτό που αφήνεις, αλλά το πώς θα φτάσεις απέναντι.....

Θάλασσες και στεριές...

Θάλασσες... και στεριές.....τίποτα άλλο δεν είναι η ζωή... Ταξιδεύουμε, ξαποσταίνουμε...ο κύκλος της μας επιβάλλει να παλεύουμε με τα κύματα, να χαιρόμαστε με τον ήλιο που ξεπροβάλλει ξαφνικά και να αφηνόμαστε στη σιγή της μυστήριας συμφωνίας του βυθού.... Μέχρι να βρούμε την ιδανική στεριά.......

Παγκόσμια σταθερά : Ενός μαλάκα , μύριοι έπονται...

Καταστροφικά ραντεβού, παρακμιακές σχέσεις, επαναλαμβανόμενοι συμβιβασμοί για το τίποτα , αναλύσεις για μια σχέση που ξέρουμε από την αρχή ότι είναι ένα όχημα σταθμευμένο που δεν πρόκειται να μας πάει πουθενά...(Μετά από λίγη ώρα σταματάς να χαζεύεις το τοπίο κι απλά χαζεύεις...!!)
Κι ύστερα δώσ'του κλάμμα και κακό(κι η μύξα να πάει σύννεφο!), πολύωρες συζητήσεις με την κολλητή μας κι αναπάντητα ερωτήματα  για την ύπαρξη ενός αόρατου μαλακομαγνήτη που τραβάει όλη τη σαβούρα πάνω μας (ο μαλακομαγνήτης είναι η πλέον καταζητούμενη μορφή της σύγχρονης Φυσικής!)... Και τα γιατί ένα τεράστιο κύμα έτοιμο να πέσει πάνω μου και να με πνίξει...
Ουφφφ ,στην σκέψη ότι θα τα ξαναπερνούσα όλα αυτά ένιωσα μια απίστευτη βαρεμάρα να κατακλύζει όλο μου το είναι... Έτσι λοιπόν αποφάσισα να πορευτώ με μια καινούργια αρχή στη ζωή μου για να γλυτώσω όλον αυτόν τον πολύτιμο χρόνο  :

Ναι είναι αλήθεια...ενός μαλάκα, μύριοι έπονται...!! Καμία ανάλυση, καμία συζήτηση, κανένα γιατί να υπερκαλύπτει τις σκέψεις μου!! Γιατί έτσι , γιατί είναι μια παγκόσμια σταθερά που διέπει τη ζωή κάθε γυναίκας που σέβεται τον εαυτό της!!
Αν θεωρήσουμε ότι η εύρεση μίας σχέσης είναι το ζητούμενο και δεχτούμε ως δεδομένο την παραπάνω αρχή τότε η λύση είναι τόσο απλή...... Διευρύνουμε τα μαγνητικά μας πεδία σε ανθρώπους που λειτουργούν ως μόνιμοι μαγνήτες και κλείνουμε το διακόπτη του μόνιμου μαλακομαγνήτη μας....

Ξεκινήματα...

Κουράστηκα να περιμένω το φεγγάρι να φωτίσει το λιμάνι των ονείρων μου. Στο ασέληνο τοπίο δε βλέπω παρά μόνο  τις στάλες της βροχής να πέφτουν και περιμένω το φεγγάρι να μου δείξει το δρόμο μου.

Και περιμένω εδώ μέρες...και θα περιμένω εδώ χρόνια ώσπου να καταλάβω ότι το φεγγάρι δε θα ΄ρθει ποτέ. Ο δρόμος είναι ήδη σχεδιασμένος για μένα κι είναι αυτός που θα με οδηγήσει στο φως. Πρέπει μόνο να σταματήσω να περιμένω κάτι που ήδη με περιμένει. Πρέπει να σηκωθώ κι ας μου ανακατεύει την ψυχή ο δυνατός αέρας κι ας μην μπορώ να δω το κίνητρο πίσω απ΄όλα αυτά.

Γιατί αν δε σταματήσω να περιμένω το μόνο που θα πετύχω είναι να σπαταλήσω τις ώρες μου στη βροχή, μόνη και σκοτεινή , περιμένοντας να έρθει κάτι που δεν ξεκίνησε ποτέ. Σαν τη ζωή μου που περιμένει να ξεκινήσει , ενώ έχει ήδη ξεκινήσει. Σαν το μυαλό μου που μου παίζει παιχνίδια με το παρελθόν και δε μ΄αφήνει να ζήσω.

Όσο κι αν φοβάμαι να σηκωθώ και να ακολουθήσω τον άγνωστο δρόμο μου θα το κάνω γιατί δεν έχω τι να περιμένω πια...

Μαζί

Θα φτιάξω μια σκάλα πελώρια πλεγμένη από λευκά σύννεφα.
Στο τέλος θα προσθέσω τα όνειρά μας κι έτσι δε θα φοβάμαι μην πέσω, η σκάλα μου θα είναι σταθερή. Κι όταν φτάσω στην κορυφή της θα κοιτάξω τον κόσμο από ψηλά κι όλοι θα μοιάζουν με μία τελεία ανάμεσα σ' αυτήν την απέραντη φλυαρία των ανθρώπων...
Η γη θα χωράει μέσα στην παλάμη μου κι η απόσταση που θα μας χωρίζει δε θα είναι παρά μόνο μία λεπτή γραμμή. Είναι αστείο να κοστολογούμε τοσο λεπτές γραμμές με εισιτήρια...
Κι ύστερα θα πηδήξω στον ουρανό, η δύναμη της σκέψης ταξιδεύει πιο γρήγορα από κάθε άλλο μέσο . Θα σε πάρω από το χέρι και θα περπατήσουμε ως το τέλος του δρόμου. Μέχρι να φτάσουμε πίσω στην πραγματικότητα. Μαζί.

Επιστολές χωρίς παραλήπτη...

Νομίζεις ότι δε με ξέρεις κι όμως μ΄έχεις πάντα μαζί σου. Κάθε πρωί που ξυπνάς είμαι εκεί και περιμένω υπομονετικά το βράδυ για να σου πω όσα ζήσαμε μαζί σήμερα. Περιμένω να κλείσεις τα μάτια σου για να σε ρωτήσω γιατί πρέπει να σε συναντάω μόνο στα όνειρά μου. Να σε ρωτήσω γιατί δε διασχίζεις κι εσύ μαζί μου το ποτάμι της άλλης όχθης. Γιατί πρέπει μόνο εγώ να κολυμπάω στα βρώμικα νερά του για να σε βρω;

Γιατί , θα μου πεις το πρωί που θα ξυπνήσεις, ότι όλα αυτά δεν τα θυμάσαι κι αυτές οι εικόνες είναι μόνο στο μυαλό μου. Γιατί πιστεύεις ότι δε σε ξέρω καθόλου. Δεν ξέρεις όμως ότι κάθε βράδυ ζούμε κάτι που δεν έχεις μάθει να φαντάζεσαι ακόμα. Δεν ξέρεις ότι εγώ σε ξέρω καλύτερα από τον ίδιο σου τον εαυτό, γιατί κάθε βράδυ φεύγω από τη ζωή μου, μόνο και μόνο για να βρεθώ στη δική σου.

Μην κατηγορείς λοιπόν εμένα ότι δε σε ξέρω. Εσύ δεν έμαθες ποτέ να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια μου.
Αν λοιπόν δεν ξέρεις πώς να διασχίσεις το ποτάμι και φοβάσαι, θα γίνω εγώ η βάρκα σου κι ας χαθώ για πάντα στο βυθό των βρώμικων νερών. Ας μη ζήσω ποτέ για να σε δω στην άλλη όχθη. Θα πεθάνω όμως ξέροντας ότι πέρασες.

Κι ίσως το πρωί που θα ξυπνήσεις , θυμηθείς όσα θα 'πρεπε να ξέρεις...

Τα 5 πράγματα που μου λείπουν...

1. Να πέσω στο κρεβάτι μου χωρίς καμία σκέψη. Και τα μάτια μου να κλείσουν τα δέκα πρώτα δευτερόλεπτα μετά από μια εξοντωντική ημέρα στην πλατεία παίζοντας σκοινάκι και κουτσό με τη Σόφι και συζητώντας εναγωνίως για τις καυτές εξελίξεις της τηλεοπτικής σειράς Esmeralda(τις οποίες μετά μετέφερα και στη γιαγιά μου).

2. Ένα παγωτό χωρίς ενοχές...

3.Ο Αντρέας Μικρούτσικος και οι περίεργοι μαθηματικοί υπολογισμοί του την ώρα που ανακοινώνει στους παίκτες τι ποσοστό ψήφων έλαβαν από το τηλεοπτικό κοινό(ενώ το περουκίνι στο κεφάλι του να ετομάζεται για ελεύθερη πτώση!)

4.Να ονειρεύομαι ότι όταν θα μεγαλώσω θα γίνω αστροναύτης!

5.Οι περιορισμοί των γονιών μου για να γυρίσω στο σπίτι μέχρι τις 9 και...(κι εγώ να γυρίζω 9 και 59 !!!)

(Η ανεμελιά........)

Γραμμές...

Οι άνθρωποι είναι ευθείες γραμμές, κάποιες εκτείνονται παράλληλα , κάποιες συμπίπτουν μεταξύ τους, αλλά ο προορισμός τους είναι κοινός : η εύρεση της μοναδικής κάθετής τους ώστε να σχηματίσουν την τέλεια γωνία.Κι έτσι οι άνθρωποι παύουν να είναι γραμμές..

Ορκωμοσία

Μέσα σ΄ όλον αυτόν το χαμό της ορκωμοσίας μου(όποιος έχει ορκιστεί στο Πάντειο γνωρίζει...) το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ είναι ότι πριν από μένα υπήρξαν τόσοι χιλιάδες στην ίδια αίθουσα, με τον ίδιο όρκο, με τον ίδιο συνδυασμό φίλων και συγγενών στο πλάι τους, με την ίδια αγωνιώδη διάθεση να αποχαιρετίσουν τα έδρανα της 108 (με τις ίδιες σκέψεις έχω μια αμφιβολία...!). Κι ύστερα σκέφτηκα πόσοι ακόμη χιλιάδες "ίδιοι" θα υπάρξουν μετά από μένα...(δυστυχώς η νέα γεννιά δεν έμαθε ποτέ από τα ατοπήματα της προηγούμενης!!!). Γιατί η ζωή είναι μια αέναη κίνηση. Κάποιοι φεύγουν, κάποιοι έρχονται και καταλαμβάνουν τις θέσεις που άφησαν οι προηγούμενοι, για να εκπληρώσουν το ταξίδι τους και να αφήσουν κενές τις θέσεις και πάλι γι΄αυτούς που θα έρθουν...Τέλος και αρχή προχωρούν χέρι-χέρι...και για να το γενικεύσω Θάνατος και Ζωή...Περίεργο που μας σοκάρει τόσο πολύ ο θάνατος ιδιαίτερα όταν τον βιώνουμε καθημερινά στη ζωή μας σε τόσο μεγάλες δόσεις... Θάνατος δεν είναι και το τέλος μια περιόδου; Το τέλος μιας φιλίας, μιας σχέσης, μίας δουλειάς ; Στις επιλογές μας πάντοτε υπάρχει το στοιχείο του θανάτου. Επιλέγουμε τι θέλουμε να σκοτώσουμε στη ζωή μας και σε τι θέλουμε να δώσουμε παράταση ζωής.
Διαπιστώνουμε το θάνατο μόνο όταν νιώσουμε το χτύπημα στην πλάτη μας από το συνεπιβάτη που μας ζητά να του παραχωρήσουμε τη θέση μας. Πατάμε το κόκκινο κουμπάκι και κατεβαίνουμε στην τερματική στάση της δικής μας πορείας...

Για να μην τα πολυλογώ στην ορκωμοσία μου τα πέρασα τέλεια!!!

Me, myself and I....

Απόγευμα Δευτέρας... Ραντεβού στο mall για τσάι περγαμόντο με γάλα(σκέτη ηδονή!!!)... Καθώς προχωρούσα βιαστική από το σπίτι μου ως το σταθμό του τρένου προκειμένου να μην αργήσω, αναλογίστηκα ένα σωρό άλλες στιγμές που έκανα την ίδια ακριβώς σκέψη, να μην αργήσω... Και πέρασαν τόσες χρονιές από μπροστά μου... Τόσες διαφορετικές περίοδοι της ζωής μου... και κάθε φορά ανακάλυπτα έναν άλλο εαυτό που είχα αφήσει πίσω.. Σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν όλους αυτούς τους εαυτούς μου που έχω σκοτώσει ανά τα χρόνια.... ο χοντρός μου εαυτός, ο βουλιμικός μου εαυτός, ο ευαίσθητος μου εαυτός, ο ερωτευμένος -με τον τάδε και τον δείνα(αχ αυτός ο δ...είνα)-μου εαυτός , ο πληγωμένος μου εαυτός (κι αυτός ο κατάλογος δεν έχει τέλος)... Μάλλον το μυαλό μας θεωρεί δεδομένη την αλλαγή και δεν αφήνει περιθώρια για να θρηνήσεις για τους εαυτούς που έθαψες. Και αυτόματα μεταλλάσσεται σε έναν νέο που κουβαλάει βιώματα από τους προηγούμενους αλλά είναι ένας άλλος.
Στ΄αλήθεια όμως υπάρχει η έννοια "εαυτός μου"; Τον τελευταίο μήνα έκανα ένα πείραμα... Με παρατηρούσα κάθε φορά που συναντούσα μία διαφορετική παρέα (τύχη βουνό οι άνθρωποι που είχαν την ευγενή καλοσύνη να μου μιλήσουν!!!) Όταν τα άτομα ή οι συνδυασμοί ατόμων άλλαζαν χρησιμοποιούσα κι έναν διαφορετικό εαυτό για να συμπεριφερθώ... Μου φάνηκε αδιανόητο να είμαι το ίδιο με όλους...οι λεπτομέρειες της αλλαγής μικρές κάθε φορά , όμως πάντα κάτι άλλαζε χωρίς ίχνος επιτήδευσης, όλα συνέβαιναν αυθόρμητα... Μετά απ΄αυτή την παρατήρηση συνειδητοποίησα ότι η έννοια "εαυτός μου" δεν μπορεί να είναι αυθύπαρκτη γιατί ένας εαυτός εκδηλώνεται σε συνάρτηση με τα άτομα με τα οποία αλληλεπιδρά.

 Τα εγώ μας που σκοτώσαμε είναι ζευγάρι με τους άνθρωπους που αφήσαμε πίσω μας σε κάποια στροφή του χρόνου... Κι οι άνθρωποι που κρατάμε στη ζωή μας είναι συνυφασμένοι με τους εαυτούς που θέλουμε να κρατήσουμε στο παρόν μας. Αν ο εαυτός μας είναι ένας καμβάς , ξεχωριστά χρωματισμένος για τον καθένα , τότε πιστεύω ότι τις πινελιές τις προσθέτουν οι άνθρωποι που διαλέγουμε γύρω μας...(φροντίστε λοιπόν να είναι καλλιτέχνες στο είδος τους...)

Ζωή

Είναι 18 Αυγούστου, βρίσκομαι στα πρόθυρα θερμοπληξίας καθώς το θερμόμετρο έχει σκαλώσει στους 39 βαθμούς Κελσίου. Το λευκό φανελάκι έχει κολλήσει πάνω μου απ’ τον ιδρώτα. Ανοίγω το παράθυρο μήπως και δροσίσει. Έχει ένα τόσο όμορφο φεγγάρι απόψε. Ο δρόμος είναι άδειος. Πόσο ελκυστικός μοιάζει. Άραγε, πως μοιάζει από ‘κει πάνω; Κάθομαι και χαζεύω απ’ έξω. Το φεγγάρι, το δρόμο, την πλατεία απέναντι. Όλα είναι τόσο ήρεμα. Που και που ακούγονται από την παρακάτω διασταύρωση ήχοι από διερχόμενα αυτοκίνητα. Εδώ όμως υπάρχει μόνο ηρεμία. Και μοναξιά; Ίσως. Ίσως φαίνεται μόνος του ο δρόμος, αποκομμένος από τα πάντα και σκοτεινός, αλλά αν τον παρατηρήσεις καλά, δεν είναι. Έχει για παρέα του την πλατεία και για φως του το φεγγάρι. Έχει όλα όσα χρειάζεται πάντα μαζί του. Φίλους του, τους μικρούς επισκέπτες της πλατείας, συγγενείς του τα αμέτρητα δέντρα που την περιστοιχίζουν και οδηγός του, φως της ζωής του για τα σκοτεινά βράδια το φεγγάρι, πάντα αυτό. Όσοι οδηγοί κι αν περάσουν από πάνω του, όσα αυτοκίνητα κι αν τον τρέξουν πάντα θα φεύγουν. Δε θα μείνει όμως ποτέ μόνος του. Πάντα θα είναι γεμάτος και πάντα φωτεινός.                                                                                

           Ο Αντώνης ήταν ο δρόμος μου. Απόψε δεν είμαι μόνη. Έχω τις αναμνήσεις του κοντά μου, μέσα μου, πάντα μαζί μου. Πέρασαν δυο αδιάφορα χρόνια. Ναι, έκλαψα πολύ κι ακόμα κλαίω, πόνεσα πολύ κι ακόμα πονάω. Όσοι λένε ότι ο χρόνος τα γιατρεύει όλα είναι μεγάλοι ψεύτες. Τίποτα δε γιατρεύει. Μόνο σου μαθαίνει να ζεις με τις πληγές σου, να συνηθίσεις  στον πόνο τόσο που πια δε θα ξέρεις αν πονάς ή όχι. Ναι, απόψε δεν είμαι μόνη. Απόψε είμαι γεμάτη. Ξέρω ότι είμαι πολύ τυχερή για όσα έχω ζήσει, για όσα έχω δει. Δεν μπορώ να τα ξεπεράσω, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι ξεπερνάω όλη μου την ύπαρξη. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσω τον Αντώνη, απλά προσπερνάω το θάνατό του. Είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσω. Γιατί η ζωή είναι ένα δώρο. Δεν μπορείς να το επιστρέψεις ή να το ανταλλάξεις. Μπορείς όμως να το χρησιμοποιήσεις για να περάσεις καλά κι ύστερα να το δώσεις κι αλλού. Εγώ οφείλω να το χρησιμοποιήσω. Σε ποιον; Σ’ εκείνον φυσικά που του έδωσε νόημα κι ακόμα του δίνει. Στην πραγματικότητα δεν έφυγε ποτέ.                                                                                   

          Χαμογελάω πάλι. Θυμάμαι κάτι που μου έλεγε συχνά: «Η ζωή είναι ένας τεράστιος ωκεανός, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να κολυμπήσεις». Ξανακοιτάω το δρόμο. Τι όμορφη η Αθήνα τέτοια εποχή. Γαλήνια και ήρεμη.

Πολιτισμός ή ηλιθιότητα;

 Συχνά αναρωτιέμαι για την αλήθεια αυτού του κόσμου. Όλα ξεκινούν με ένα αθώο ψέμα. Έρχεται πάντα εκείνη η στιγμή στη ζωή του κάθε ανθρώπου που κάποιος θα σε πλησιάσει απειλητικά και θα σε ρωτήσει "Πώς είμαι;" Και τι να απαντήσεις όταν βλέπεις μία μούρη άσχημη και κακοβαμμένη, ένα μαλλί ποτισμένο στη λακ έτοιμο για παρανάλωμα,  ένα ρούχο που ασφυκτιά πάνω σ΄ένα όχι και τόσο καλλίγραμμο κορμί.... αρκείσαι σ΄ένα χαμόγελο και σ΄ένα "Πολύ ωραία/ος"(και σκέφτεσαι από μέσα σου ότι η αλήθεια είναι δουλειά του καθρέφτη κι όχι δική σου).
Κι ύστερα ακολουθεί το επόμενο στάδιο όπου όλο και κάποιο "φίδι" θα βρεθεί μπροστά σου(ή ακόμα και καθισμένο στο διπλανό τραπέζι) . Κι εκεί που είσαι έτοιμος να χρησιμοποιήσεις όλο το ελληνικό μεγαλείο αυτής της γλώσσας και να εκστομίσεις φράσεις ανείπωτης φαντασίας και λεξιλογικού πλούτου....ξαφνικά απ΄το μυαλό σου περνάει η λέξη "πολιτισμός"(πανάθεμά σε!). Κι αντί για το μεγάλο σου θρίαμβο που θα σε αναγάγει σε νέο Μπαμπινιώτη(τουλάχιστον!) , συμβιβάζεσαι σε μία κουβέντα ενημερωτικού τύπου(Τι κάνεις; Καλά εσύ; Αχ αλήθεια , πόσο χαίρομαι για ΄σένα-ενώ στο μυαλό σου έχεις ήδη μεταμορφώσει το κουταλάκι του καφέ σε φονικό όπλο).
Αν ισχύει ο μύθος ότι η ελληνική γλώσσα αποτελείται από τουλάχιστον 6 εκατομμύρια λέξεις, τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει να κολλάμε σε μία; Αν  χαμογελάμε σε όσους αντιπαθούμε, αν αντί για" άντε μου στο διάολο" λέμε "θα τα πούμε βρε " , αν αντί για "δε μου αρέσει" , λέμε "πολύ καλό" υπάρχει στ΄αλήθεια πολιτισμός;
Κι ύστερα ακολουθούν οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε πραγματικά. Αυτός ο "πολιτισμός" μας συνοδεύει ως επακόλουθο μίας συμπεριφοράς που έχουμε εκλογικεύσει ως αληθινή. Κρυβόμαστε πίσω από λέξεις και χαμόγελα για να μην παραδεχτούμε ότι το κολλητό φόρεμα που διαλέξαμε δεν ταιριάζει στο όχι και τόσο καλλίγραμμο κορμί της σχέσης μας....Τι κι αν ρουφάμε την κοιλιά μας, τι κι αν έχουμε πανιάσει από το κράτημα της αναπνοής, τι κι αν ακούσαμε από τους γύρω μας "πολύ ωραίοι"....μέσα μας όλοι ξέρουμε ότι δε μας ταιριάζει...

Το πρώτο μου........Skype.....

Η ώρα είναι 2 παρά το βράδυ κι εγώ όπως πάντα δεν έχω διάθεση να κοιμηθώ. Κάθομαι και παρατηρώ τον εαυτό μου(αφού κανείς άλλος δεν είναι ξύπνιος) που πληκτρολογεί στο laptop και το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η σκέψη ότι από τότε που ξεκινήσαμε να γράφουμε στον υπολογιστή οι λέξεις δεξιόχειρας και αριστερόχειρας έχουν χάσει την αξία τους. Οι άνθρωποι πλέον γράφουν και με τα δυο τους χέρια. Ένας δεξιόχειρας στο μέλλον θα είναι ότι κι ο γαλατάς γι΄αυτήν την εποχή... παρελθόν...! Αν το στυλό αντικαταστάθηκε από τα πλήκτρα, τα cd από το youtube, οι εφημερίδες από ηλεκτρονικά sites και blogs , τα φωτογραφικά άλμπουμ από σκληρούς δίσκους , τα ελληνικά από τα greeklish τότε κοιτώντας το δωμάτιό μου νομίζω ότι βρίσκομαι σε ένα τεράστιο πεδίο με αντίκες!
Και μετά μου έρχεται η τρελή σκέψη... αν σιγά-σιγά εξαλείφονται οι λέξεις και οι έννοιες και νέα δεδομένα προστίθενται στη ζωή μας, θα μπορούσε αυτή η κοινωνία να είναι η απαρχή ενός καινούργιου κόσμου; Αν άγνωστοι απ΄ όλον τον κόσμο έχουν τη δυνατότητα να επικοινωνούν ηλεκτρονικά μεταξύ τους ,να ανταλλάσσουν απόψεις και στιγμές μέσω φωτογραφιών ,τότε το πρώτο ραντεβού της επόμενης γεννιάς θα μπορούσε να νοείται μία 3ωρη κουβέντα μέσω Skype (με τον άντρα φυσικά να επιβαρύνεται με τη χρέωση της τηλε-κλήσης...μερικά πράγματα είναι σταθερές αξίες ανά τους αιώνες!);

Τα 5 πράγματα που με κάνουν και βαριέμαι...

1. Η εμμονή όλων των ανθρώπων γύρω μου να παίζουμε επιτραπέζια και παιχνίδια που ψάχνουμε τους δολοφόνους, τους αναπτήρες ,τη νύχτα που πέφτει στο Παλέρμο, τα ζώα-τα φυτά-τα πράγματα... Εγώ για έναν καφέ ήθελα να βγω.......
2. Η συσκευασία του ψωμιού του τοστ. Κάθε φορά πρέπει να την επισυνάπτω με εκείνο το πλαστικό πραγματάκι που γρατζουνά τα δάχτυλά μου...
3.Η Αμαρυλλίς που θέλει ντε και καλά να μας αποδείξει ότι είναι τραγουδίστρια...
4.Τα διάφορα status των φίλων μου στο facebook που νομίζουν ότι είναι έξυπνα και χιουμοριστικά...Θερμή παράκληση: όποιος δεν μπορεί να χειριστεί το λόγο σωστά , ας σωπάσει για πάντα.....
5. Οι γυναίκες που το παίζουν γκόμενες ποζάροντας με λάγνο βλέμμα, με φόντο τα μαγευτικά πλακάκια του μπάνιου τους και την εξωτική λεκάνη της τουαλέτας ...

Βαριέμαι, βαριέμαι, βαριέμαι!!!

Μητσοκαμμένες......(2008)

Ήρθε η ώρα ο κάθε Μήτσος να κάτσει στον πάγκο του!!
Προσοχή για όσες ανυποψίαστες:κυκλοφορούν ελεύθεροι σε κάθε γωνιά του πλανήτη....don't touch ...they cause nothing but troubles....


Στατιστικές έρευνες δείχνουν ότι 1 στις 2 Ελληνίδες έχει καεί από Μήτσο!!
Γι'αυτό μη ντρέπεστε να το παραδεχτείτε!!Δεν είναι δικό σας το λάθος,φταίει απλά η κακή ενημέρωση από το σχολείο και το οικογενειακό περιβάλλον!!
Η σωστή πρόληψη είναι το πρώτο βήμα:κάτι που σημαίνει όταν γνωρίζουμε ένα αγόρι/άντρα ρωτάμε πρώτα από όλα το όνομά του!! Και κυρίως από πού προέρχονται υποκοριστικά τύπου Τάκης!!
Αν το όνομα ταυτίζεται με το Δημήτρης όπου φύγει φύγει!!!
Δε δείχνουμε αδυναμία στα όμορφά του μάτια!!Είναι παραπλανητικό(ποτέ δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνονται)!!
Κι επειδή έχω την αμυδρά υποψία ότι μετά τη δημιουργία αυτού του κειμένου όλοι οι Δημήτρηδες του κόσμου θα κυκλοφορούν υποψιασμένοι και ενδεχομένως δε θα συστήνονται πλέον με το πραγματικό τους όνομα παρακάτω παρατίθενται ορισμένα χρήσιμα tips για να ξεχωρίζουμε αν είναι Μήτσος ή όχι:
1.Ένας Μήτσος πάντα έχει βλέμμα σαγηνευτικό που σε παραπλανεί
2.Ένας Μήτσος πάντα κρατάει με μαγκιά το τσιγάρο και το πετάει κάτω με απίστευτη βιαιότητα.
3.Ένας Μήτσος πάντα φλυαρεί επί ώρες κι έχει άποψη για όλα τα θέματα,ώστε να σε γοητεύσει με το μυαλό του.
4.Ένας Μήτσος πάντα χάνει εύκολα την ψυχαραιμία του και γίνεται οξύθυμος.

και τώρα αγαπητή μου αθώα αναγνώστρια του blog αν ο δικός σου υποτιθέμενος¨Γιώργος¨ συγκεντρώνει όλα τα παραπάνω στοιχεία τι περιμένεις;;;;;;;;;;;;;;;;;είναι κρυφο Μήτσος-ΦΥΓΕ όσο είναι καιρός!!!!!!!!!!!

Χιόνι

Λένε ότι η ζωή είναι στιγμές...Εγώ πιστεύω ότι οι στιγμές βρίσκονται κάπου ανάμεσα στα διαλείμματα της ζωής... Όπως σήμερα. Ανάμεσα στην καθημερινότητά μου και στις σκέψεις μου στάθηκα για μια στιγμή στο παράθυρο, χαζεύοντας απ΄έξω... Κοιτώντας τις λευκές νιφάδες που σκέπαζαν τις σκεπές, ένιωσα ότι τόσον καιρό ζούσα σε μια γυάλινη μπάλα από ΄κεινες που τις κουνάς και η άσπρη μάζα που ήταν συσσωρευμένη στον πάτο ξαφνικά χωρίζεται σε εκατομμύρια μικρές νιφάδες και γίνεται χιόνι... Λευκός θόρυβος σ΄όλη την πόλη. Κι έτσι ξαφνικά ο Μάρτης μοιάζει με Χριστούγεννα. Ένα διάλειμμα ανάμεσα στη βροχή και στη λιακάδα. Αυτό είναι οι στιγμές...
Κι όχι πια υπό την προστασία μίας γυάλινης μπάλας...  Εξάλλου τι σημασία έχει κάτι αν δεν το ζεις με όλες σου τις αισθήσεις κι ας γίνεις μούσκεμα κι ας είσαι στο κρεβάτι για μέρες...; Το χιόνι είναι ένα πολύ όμορφο θέαμα ακόμα κι από μακριά, ακόμα και μέσα από γυάλινα τείχη , όμως μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να χτίσεις το δικό σου χιονάνθρωπο...

Το επόμενο βήμα....

Ξαφνικά Μάρτης. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό αλλά νιώθω ότι ο χρόνος κυλάει πολύ γρήγορα. Δεν ξέρω ποτέ τι μέρα είναι , τι ημερομηνία έχουμε , ευτυχώς η Σόφι μου λέει ένα καλό μήνα και καταλαβαίνω ότι ήρθε η άνοιξη πια. Περνώ τις ώρες μου παρατηρώντας κυρίως (από τους γονείς μου-λατρεμένοι μου πόσα ακόμα θα υποστούν- μέχρι και τον τελευταίο άγνωστο που συναντώ στο δρόμο-και τελικά νομίζει ότι τον καμακώνω......ουφφφφ) και ψάχνοντας απεγνωσμένα το "επόμενο βήμα". Πιστεύω ότι έρχεται η στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου που ο προγραμματισμός που είχε κάνει τα προηγούμενα χρόνια δεν τον καλύπτει πια.  Αν ήμασταν σε ταινία η στιγμή αυτή θα κρατούσε μόνο λίγα δευτερόλεπτα και το διάστημα μέχρι ο/η πρωταγωνιστής/ρια να υλοποιήσει τα νέα του/της σχέδια θα "ντυνόταν" με ένα χαλαρό τραγουδάκι και  το "επόμενο βήμα" θα ΄χε ήδη φτάσει. Δυστυχώς δεν είμαστε... και το διάστημα της αναμονής για το επόμενο βήμα κρατάει όσα βήματα περικλύει ένας περίπατος μέχρι τα βάθη της Ασίας..... Αν τρέξεις για να φτάσεις πιο γρήγορα θα κουραστείς και θα τα παρατήσεις, αν πας πιο σιγά για να γλυτώσεις δυνάμεις, θα βαρεθείς και θα τα παρατήσεις.Η μόνη επιλογή είναι να συνεχίσεις να περπατάς με τον ίδιο ρυθμό και να απολαύσεις το τοπίο πριν φτάσεις στον προορισμό σου.(μάλλον έχει δίκιο ο Καβάφης...). Άλλωστε πόσες φορές θα σου δοθεί η δυνατότητα για έναν περίπατο ως τα βάθη της Ασίας;

Παραμύθια;;

Η πιο αγαπημένη μου συνήθεια των παιδικών μου χρόνων ήταν οι ιστορίες που έπλαθε η γιαγιά μου για να με κοιμίσει... Ξάπλωνα στο κρεβάτι της και την έβαζα υποχρεωτικά να μου φτιάξει ένα παραμύθι. Μου άρεσε τόσο πολύ που πολλές φορές μάλιστα δεν περίμενα καν να νυχτώσει, έκλεινα από μόνη μου τα παράθυρα και παρίστανα ότι το βράδυ είχε ήδη φτάσει. Κι ύστερα όταν μεγάλωσα λίγο ξεκίνησα να φτιάχνω δικές μου ιστορίες για το πώς λειτουργεί αυτός ο κόσμος και πώς οι κόσμοι που συνυπάρχουν μαζί του. Πάντα κάτι μαγικό συνέβαινε γύρω μου. 

Κι η μαγεία συνεχίστηκε ανά τα χρόνια μόνο που εκλογικεύτηκε. Κι ό,τι θεωρούσα τότε πραγματικό , σαν ενήλικας πλέον το θεωρώ φανταστικό. Όσο μεγαλώνει κανείς αποδέχεται την πραγματικότητα ενός μόνο κόσμου. Αυτού που είναι αποδεκτός από όλους. Είναι πολύ περίεργο που οι ενήλικες δεν πιστεύουν στα παραμύθια κι όμως επιλέγουν να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους μ΄αυτά. Από μικρούς μας μιλούν για την καλή νεράιδα, τον όμορφο πρίγκηπα ,την αθώα κοκκινοσκουφίτσα, την φτωχή πλην τίμια Σταχτοπούτα και για τέλη όπου πάντοτε το καλό θριαμβεύει (και φυσικά η κακιά μάγισσα, ο κακός λύκος, η κακιά μητριά κι όλοι οι κακοί γενικότερα τιμωρούνται κι εξαφανίζονται από τις ζωές των ηρώων.) 

Πιστεύω ότι τα παραμύθια είναι φορείς προτύπων. Η πρωταγωνίστρια είθισται να ΄να πάντα όμορφη(αδύνατη, με μακριά λαμπερά μαλλιά και υπέροχο χαμόγελο),με λεπτούς τρόπους, καλόκαρδη, συνήθως φτωχή(για να φέρει ένα δράμα ή αν είναι πλούσια δεν είναι ποτέ ευτυχισμένη με τα πλούτη της, προφανώς για να μας δείξουν ότι τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία), αλλά ποτέ δυναμική και γενναία (αυτά είναι τα πρότυπα που φέρει ο άντρας πρωταγωνιστής). Μία γυναίκα σ΄ένα παραμύθι πρέπει να είναι ευάλωτη και να περιμένει κάποιο γενναίο βασιλόπουλο να έρθει και να τη σώσει. Ποτέ δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος αν δεν παντρευτούν οι δύο πρωταγωνιστές  (προφανώς προβάλλεται ο θεσμός του γάμου ως αυτοσκοπός-όχι, ο θεσμός της οικογένειας). Επίσης ποτέ μια γυναίκα δεν επαινείται για τη μόρφωσή της και την εξυπνάδα της, σε αντίθεση με τον άντρα πρωταγωνιστή... Πάντοτε η γυναίκα είναι ένα βήμα πίσω από τον άντρα πρωταγωνιστή.Υπάρχει άραγε κάποια μυστική συμφωνία ανάμεσα σ΄αυτούς που γράφουν να περνούν τα ίδια μηνύματα;;;(εγώ ορκίζομαι ότι δε συμμετέχω σ΄αυτό-όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο μου το γνωρίζουν....-μπηχτή για όσους δεν το αγόρασαν!!!!). 

Αν το σκεφτείς η κοινωνία κινείται, τρέφεται και στρέφεται γύρω απ΄αυτά τα πρότυπα. Αν μία γυναίκα κάνει το λάθος και γεννηθεί παχιά, με άσχημη όψη κι ατσούμπαλους τρόπους θα πρέπει να νιώθει ένοχη γι' αυτό κι αυτόματα πρέπει να μεταμορφωθεί από ασχημόπαπο σε κύκνο. Αλλιώς θα πρέπει να συμβιβαστεί με κάποιους από τους υπηρέτες του βασιλόπουλου και με τη μουρμούρα του περίγυρού της... Φυσικά αν ένας άντρας γεννηθεί ασχημόπαπο και παραμείνει έτσι(για κάποιους ισχύουν κι άλλα όντα του ζωικού βασιλείου...), δεν έχει καμία σημασία...Θα έχει και πάλι την απαίτηση να πρωταγωνιστήσει στο παραμύθι και να πάρει την ομορφότερη κοπέλα της ιστορίας(αυτήν που περιγράψαμε πριν). 

Φυσικά η γυναίκα-πρότυπο δυναμική/έξυπνη/ένα βήμα μπροστά από τον άντρα ακόμα και σ΄αυτήν την εξελιγμένη -υποτίθεται-κοινωνία ενοχοποιείται... Ένας άντρας δεν ανέχεται ποτέ τη γυναίκα του παραπάνω από ΄κεινον (ίσως επειδή άκουσε πολλές φορές το παραμύθι της Ωραίας κοιμωμένης και πίστεψε ότι όλες οι γυναίκες είναι και ωραίες και ¨κοιμωμένες¨-και να πούμε και την αλήθεια δεν έχει άδικο να το πιστεύει, τουλάχιστον για έναν μεγάλο αριθμό!)

Παραμύθια;; Δε νομίζω....

Το χρόνο σταματάω....

Δεν ξέρω αν υπάρχει στ΄αλήθεια η δυνατότητα να ταξιδέψουμε στο χώρο/χρόνο , αλλά αν ένα τέτοιο ταξίδι υλοποιηθεί κάποια μέρα δε θα μου προξενήσει καμιά απολύτως εντύπωση. Αυτό δεν κάνουμε άλλωστε με το μυαλό μας; Ταξίδια στο παρελθόν μας ανακαλώντας ανθρώπους και στιγμές και ταξίδια στο μέλλον χτίζοντας τους μελλοντικούς μας κόσμους... Κι όταν αρνούμαστε να ζήσουμε και μένουμε κολλημένοι σε στιγμές απλά σταματάμε το χρόνο. Το μυαλό μας είναι το μέσο που μας μεταφέρει στο χώρο/χρόνο κι εμείς είμαστε οι επιβάτες που διαλέγουμε τον προορισμό μας.....

Τα 5 + 1 πράγματα που με φοβίζουν...

1. Τα βράδια όλες οι ηλεκτρικές συσκευές, ειδικά το ψυγείο, κάνουν περίεργους θορύβους. Είμαι πεπεισμένη ότι τα ψυγεία είναι έμψυχα όντα που παριστάνουν τα ψυγεία και τα βράδια ξυπνούν και μας κατασκοπεύουν.
2. Η Τατιάνα Στεφανίδου όταν κάνει ότι γελάει με τους καλεσμένους της. Κάνει περίεργους μορφασμούς και χτυπιέται στον λευκό καναπέ της λες και την έχει κυριεύσει ο δαιμονισμένος.
3. Το επόμενο επεισόδιο από τις"Οικογενειακές ιστορίες"...(δε χρειάζεται περαιτέρω εξήγηση)
4. Η απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους. Οι Έλληνες ιδιοκτήτες είναι ικανοί να γκρεμίσουν τις σκεπές των μαγαζιών, προκειμένου να μετατρέψουν όλους τους χώρους σε ανοιχτούς...
5. Η ιδέα ότι η ελληνική αλφάβητος αποτελείται από 40 γράμματα πλέον(24 +26 της αγγλικής).

+1. Η γιαγιά μου ,που με παίρνει κάθε τρεις και λίγο τηλέφωνο και με συμβουλεύει να βρω ένα παληκάρι σαν τον Κερίμ (το φλερτ της Φατμαγκιούλ , στην ομότιτλη σειρά του mega!!)

Πάμε σαν άλλοτε....Τότε Τσάκας και Πρόδρομος, τώρα Φούκος και Γιώργης...

 Παρακολουθώντας την τελευταία έκδοση του Big brother συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 11 χρόνια στην ελληνική τηλεόραση. (Τραγικό). Όταν το 2000 ο Αντρέας Μικρούτσικος (master του είδους) μιλούσε για μικρούς ήρωες της καθημερινότητάς  μας, κάποιοι χαρακτήρισαν τον ίδιο γραφικό και το εν λόγω πρόγραμμα απλά ως ένα σημείο των καιρών, κάτι παροδικό κι εφήμερο λόγω της καινοτομίας του. Οι έλληνες τηλεθεατές ταυτίστηκαν ιδιαίτερα με τον απλό και τίμιο αγρότη Τσάκα(ή κατά κόσμον Γιώργο Τριανταφυλλίδη) που τον είχαν πνίξει τα χρέη και με το νεαρό νησιώτη (Σκοπελίτη) Πρόδρομο Καθηνιώτη-αργότερα αηδό μεγάλων επιτυχιών όπως το Καθαρός ουρανός, Μόνο λόγια, Δε με ρίχνεις τώρα πια-, σε σημείο που οι δυο φίλοι αποτέλεσαν τη διάδα του τελικού του παιχνιδιού. Τα λεφτά πήγαν στον Τσάκα(με σήμα κατατεθέν το κιτρινιασμένο του μουσάκι.....κούκλος...και φυσικά το αλησμόνητο ζεϊμπέκικο κατά τη διάρκεια της αποχώρησης της Ρέας στο άκουσμα του αγαπημένου τραγουδιού της πρώτης...-Πες μου για δε μ΄αφήνεις με δυο φιλιά να πάρω απ΄τα θολά σου μάτια τη μαύρη συννεφιά...) και οι δύο φίλοι αποφάσισαν να γίνουν Κουμπάροι(ο νικητής Τσάκας να παντρέψει τον Πρόδρομο με την κοπέλα του Αγνή.).
Έντεκα χρόνια μετά η ιστορία επαναλαμβάνεται... Η Ρούλα Κορομηλά στη θέση του Αντρέα(και κυριολεκτώ....η Ρούλα να απολαμβάνει την επιτυχία κι ο Αντρέας να γεύεται μία μετά την άλλη τις αποτυχίες....ακριβώς όπως το 2000 με  τον Αντρέα να μονοπωλεί το τηλεοπτικό ενδιαφέρον και  τη Ρούλα να ακούει την αποτυχία να της αναφωνεί...Μπράβο , καλωσήρθατε...!!!) παρουσιάζει το τηλεοπτικό φαινόμενο-όπως εκείνη το χαρακτήρισε- Μεγάλο αδελφό. Οι παίκτες μπαίνουν στο σπίτι και σιγά-σιγά ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια των τηλεθεατών μια μεγάλη φιλία. Στη θέση του Τσάκα, ο Γιώργης...ένας φτωχός πλην τίμιος φορτηγατζής(σαφώς κι οι δύο παιδιά της επαρχίας) , ενώ στη θέση του νεαρού νησιώτη (Κρητικός αυτήν τη φορά) ο Φούκος(ή κατά κόσμον Γιάννης Φουκάκης),(εννοείται πως στη θέση της Αγνής, η Φωτεινή...). Ο Γιώργης αποφασίζει να αποχωρήσει οικιοθελώς, οπότε οι ρόλοι αυτόματα αντιστράφησαν και τα λεφτά πήγαν στο Γιάννη Φουκάκη. (εξάλλου τα ψευδώνυμα ανήκουν όπως απεδείχθη στο νικητή.....τότε Τσάκας, τώρα Φούκος).
Μετά από 11 χρόνια οι παρουσιάστες παρέμειναν ίδιοι, το τηλεοπτικό προϊόν ίδιο και τελικά και οι ήρωες της καθημερινότητάς μας ίδιοι...
(σημείο των καιρών....το 2022 θα δείξει......)

//it's all about writing//

Δεν ήμουν ποτέ ένα συγκροτημένο άτομο, ένας άνθρωπος που πράττει σύμφωνα με την κοινή λογική(ίσως επειδή είναι απλά ...κοινή), δεν ειχα ποτέ δεύτερες σκέψεις για τους γύρω μου-αυτό δε σημαίνει ότι είμαι πάντοτε ειλικρινής και καλή...κάποιες φορές οι πρώτες σκέψεις είναι αρκετές ώστε να μη χαίρουν δημοσιοποίησης...-, ζω και συγκινούμαι με το παραμικρό γιατί πιστεύω ότι η ζωή είναι ένα μεγάλο θαύμα κι αν κάποιος σταθεί ακίνητος και σταματήσει να συμμετέχει σ' αυτήν θα  το δει. Υπάρχω και πορεύομαι με τις εμμονές μου και τα ενοχικά μου σύνδρομα κι όμως καταφέρνω να τα κρατάω όλα αυτά σε μια ισορροπία(όση μπορεί να βρω ) .Η καθημερινότητα με κάνει και βαριέμαι, παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου που ασχολούνται με όλα αυτά τα καθημερινά και νιώθω ότι ασχολούνται με αστεία πράγματα. Ζω στους κόσμους μου από επιλογή κι όχι από ανάγκη. Και παρόλα όσα έχουν συμβεί και συνεχίζουν να συμβαίνουν γύρω μου εξακολουθώ να πιστεύω στο καλό των ανθρώπων. Όλων των ανθρώπων. Μπορεί να είμαι τρελή, τραγικά αθώα ώρες-ώρες, ψώνιο του κερατά(που εδώ και μία παράγραφο κάθομαι και αναλύω το εγώ μου) όμως έχω το τεράστιο προνόμιο να μπορώ να τα γράφω όλα αυτά. Κι όταν γράφω όλα τα σκόρπια μου εγώ γίνονται ένα, αυτό το Εγώ που πρέπει να είμαι. Μόνο τότε γίνομαι αυτό που θέλω να είμαι στη ζωή μου. Περνούν μεγάλες περίοδοι στη ζωή μου που αναγκάζομαι να ζήσω όπως όλοι οι άλλοι, νιώθοντας λίγο κενή και προσπαθώντας να προσαρμοστώ στην καθημερινότητα όπως οι υπόλοιποι γύρω μου, όμως αξίζει να περιμένω μονο και μόνο για να έχω την ευτυχία να γράψω...
Η ζωή είναι μια αέναη μίμηση ... Κάποιος αποφάσισε ότι όταν είμαστε χαρούμενοι πρέπει να τεντώνουμε τα χείλη μας , να δείχνουμε τα δόντια μας στους άλλους και να βγάζουμε έναν ευχάριστο ήχο. Όταν είμαστε στενοχωρημένοι να πιέζουμε τα φρύδια μας , να παραμορφώνουμε τα χαρακτηριστικά μας μέχρι να βγουν υγρά από τα μάτια μας , όταν είμαστε ερωτευμένοι να ενώνουμε τα χείλη μας , να ανταλλάσσουμε σάλια και υγρά. Κάποιος το έκανε πρώτος κι όλοι οι υπόλοιποι ακολουθήσαμε και μιμηθήκαμε... Όμως η συγγραφή είναι πρωτοτυπία-και κάθε μορφή τέχνης-...κι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του καθενός που αντιμετωπίζονται ως ελαττώμματα γίνονται πυλώνες πάνω στους οποίους χτίζεις, πάνω στη διαφορετικότητά σου... Χτίζεις έναν κόσμο απ΄την αρχή δικό σου, μπορείς να βασιστείς τα ήδη δοσμένα και να δημιουργήσεις πάνω σ' αυτά ή ακόμα καλύτερα να αμφισβητήσεις και να φτιάξεις νέους κανόνες, νέους κόσμους. Άνθρωποι που όταν θέλουν να χαρούν, κλαίνε κι όταν θέλουν να στενοχωρηθούν, χαμογελούν. Εσύ το σκέφτηκες πρώτος κι οι ήρωές σου ακολουθούν...

Εικόνες

Ακόμα κι όταν γύρω μου όλος ο κόσμος καταρρέει , εγώ κλείνω τα μάτια μου και μεταφέρομαι στο εκεί που πρέπει να βρίσκομαι. Φτιάχνω τις επόμενες εικόνες του αύριο και τις κρατώ για όπλο όταν ξανανοίγω τα μάτια μου κι έρχομαι αντιμέτωπη με την πραγματικότητα του παρόντος.
Στην αρχή έχεις την έμπνευση... κι ύστερα  η έμπνευση γίνεται στόχος, το μυαλό κυριεύται από λέξεις που τον περιγράφουν...και συνεχίζουν να τον περιγράφουν μέχρι οι λέξεις να αποτυπωθούν με εικόνες κι οι εικόνες να γίνουν εικόνα... μία ενιαία μορφή ενός όλου που αντικατοπτρίζει όλη αυτή τη φλυαρία των λέξεων. Κάθε μέρα συμπληρώνεις και μια νέα παράμετρο της  και την κάνεις ολοένα και πιο αληθινή. Όταν φτάνεις στο υπέρτατο σημείο αληθοφάνειας δε μένει παρά να την υλοποιήσεις(δηλαδή να την κάνεις ορατή και στους άλλους γύρω σου).
Είναι ο κανόνας που σκιαγραφεί τη ζωή μας. Οι εικόνες που φτιάχνουμε στο μυαλό μας , είναι το άμεσο μέλλον μας. Όλη η ζωή μας ουσιαστικά βρίσκεται αποθηκευμένη στο μυαλό μας και πουθενά αλλού(ίσως και στα μυαλά εκείνων που συμμετέχουν σ' αυτήν αλλά ο μοναδικός άνθρωπος που είναι πάντοτε μαζί μας σε όλες μας τις στιγμές είναι ο ευατός μας). Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα το παρελθόν και το παρόν μας από τους ίδιους μας τους εαυτούς κι άρα κανείς δεν μπορεί να οικοδομήσει το μέλλον μας καλύτερα από μας. Το όνειρά μας δεν είναι παρά μόνο σκόρπιες λέξεις που πρέπει να συντάξουμε και να αποτυπώσουμε σε εικόνες. Το μυαλό μας έχει το παρελθόν , το μυαλό μας έχει το παρόν κι είναι εκείνο που θα μας πάει στο μέλλον...

(και θα μας πάει .......)

Ο δρόμος με τις μαργαρίτες

Στο δρόμο με τις μαργαρίτες απλώνεται ένας απέραντος γαλάζιος ουρανός. Το ξέρω ότι φοβάσαι το απέραντο. Αλλά όταν μαθαίνεις ότι ο δρόμος κάπου τελειώνει φοβάσαι ακόμα περισσότερο. Σκέφτεσαι ότι δεν ξέρεις γιατί πρέπει να τον διασχίσεις. Ούτε κι εγώ ξέρω να σου πω το γιατί. Όμως αν μείνεις εκεί που είσαι δε θα δεις ποτέ τις άλλες μαργαρίτες από κοντά...

Η άνοιξη των ονείρων...

Μια όμορφη μέρα . Ένα ηλιόλουστο Σάββατο του Γενάρη. Νιώθω σα να προμηνύει η άνοιξη τον ερχομό της κι αναπόφευκτα νιώθω εκείνη τη μελαγχολία που με πιάνει κάθε άνοιξη από μικρή. Έχεις σκεφτεί ποτέ πού πάνε όλα αυτά τα όνειρα που δεν πραγματοποιούνται ποτέ, όλες αυτές  οι υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, όλη αυτή η ενέργεια που ξοδεύουμε για να ευχόμαστε και να ελπίζουμε; Από μικρή πίστευα ότι η πατρίδα τους είναι η άνοιξη.
 Και κάθε χρόνο , αυτήν την ιδιαίτερη εποχή όλα τα χαμένα μας όνειρα φεύγουν από μέσα μας και δίνουν ραντεβού κάπου μακριά από τον ανθρώπινο νου. Συναντιούνται και χορεύουν ξέφρενα γύρω από τα λουλούδια και τα δέντρα, γυρνούν και χαμογελούν και ξεσπούν σε δυνατά γέλια και ξανά πάλι γυρνούν και χορεύουν με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς και τα δάση γεμίζουν από ευτυχισμένες φωνές... Παίρνουν τα ποδήλατα της παιδική μας ηλικίας και κάνουν βόλτα ανέμελα, νιώθοντας το λεπτό αεράκι να τρυπάει την άυλη μάζα τους και να φυσάει στους χοντρούς κορμούς των δέντρων τη μαγεία τους. Βγαίνουν στο δρόμο και κοιτούν την ηλιόλουστη πόλη, τα γιασεμιά που τα χαιτετούν, τα παιδιά με τις μπάλες και τους γρήγορους βηματισμούς του κόσμου γύρω τους. Κοιτούν ψηλά στον ουρανό και χαιρετούν τα σύννεφα.  Ώσπου λαχανιάζουν και πέφτουν στο χώμα εξαντλημένα, και πλημμυρισμένα από τις ακτίνες του τελευταίου ανοιξιάτικου ήλιου, απορροφούνται... 
Τα όνειρά μας σιγά -σιγά χάνονται καθώς αλλάζουν οι εποχές και τα καινούργια απραγματοποίητα περιμένουν κι αυτά την δική τους άνοιξη για να χορέψουν...

......

Είσαι εκεί , πίσω από τη σκιά που με υποχρεώνεις να δω, πίσω από τα δάκρυα που με υποχρεώνεις να κλάψω, πίσω από τον έρωτα που με υποχρεώνεις να νιώσω.

Είσαι εκεί και δεν κουνιέσαι γιατί μπροστά από ΄σένα είναι αυτή και γύρω σας είναι η ζωή σου.

Είσαι εκεί κι εγώ είμαι εδώ και κανείς δεν κουνιέται. Πώς να σε υποχρεώσω λοιπόν να ζήσεις αυτό που εσύ με υποχρεώνεις να ζήσω;

Τα κουτιά των αναμνήσεων....

Σήμερα άνοιξα το κουτί των αναμνήσεών μου(δώρο από τις φίλες μου όταν πηγαίναμε ακόμα γυμνάσιο). Ανοίγοντάς το βρήκα πράγματα που δε θυμόμουν καν ότι είχαν υπάρξει στη ζωή μου κι άλλα που απλά ήθελα να ξεχάσω ότι υπήρξαν.
 Γράμματα που δεν πήγαν ποτέ στους παραλήπτες τους(ακόμα και στην Super κατερίνα είχα γράψει ), το αυτόγραφο του Νέρι Καστίγιο(έλεοοος!), εισιτήρια από ταξίδια- σινεμά-θέτρο, πάνω από εκατό ευχετήριες κάρτες από τη Σόφι και τη Νάσια(κορίτσια οι ευχές σας δεν έπιασαν ακόμα!!), την πρώτη μου ανθοδέσμη, μία κόλλα Α4 που είχα "τζουρνέψει" απ΄τη σχολή-με την επίσημη σφραγίδα του πανεπιστημίου παρακαλώ-(έχω υπάρξει επαγγελματίας στο σκονάκι!!) ,( δεν τη χρησιμοποίησα όμως για όσους σπεύσουν να με κατηγορήσουν!!).
Οι περισσότεροι έχουμε τέτοια κουτιά-ενίοτε ολόκληρα συρτάρια-που κρατάμε ένα σωρό άχρηστα πράγματα. Κι αν δεν  έχουμε , έχουμε σίγουρα το μυαλό μας που το γεμίζουμε με ένα σωρό από αναμνήσεις. Νομίζω ότι τα κουτιά είναι συμπληρώματα του μυαλού μας. Το γεμίζουμε πρώτα με εικόνες, διαλόγους, κινήσεις από ανθρώπους και ψευδαισθήσεις ότι θα υπάρχουν για πάντα στη ζωή μας κι ύστερα όταν αυτοί φεύγουν τους θάβουμε μέσα μας κι ό,τι μας έχει απομείνει απ' αυτούς  το στοιβάζουμε σε κουτιά, τα οποία φυλάμε σε μέρη μακριά από την καθημερινότητά μας. Μου μοιάζει σαν ένα κρυφτό από τις αναμνήσεις μας. Αυτές μας κυνηγούν κι εμείς τρέχουμε για να κρυφτούμε. Ποιος ο λόγος, αφού στο τέλος όλοι ξέρουμε ότι θα "τα φυλάμε";;;Έχω παντοτε μία συγκεκριμένη εικόνα όταν μιλώ για εκείνες. Αυτήν της χωρισμένης σε επίπεδα. Πρώτα μπαίνουν οι πρώτες στρώσεις που ξεκινούν απ' την παιδική μας ηλικία. Αν τα θεμέλια είναι σωστά μπορούν να στηρίξουν όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Κι ύστερα ακολουθούν το σχολείο, οι φίλοι, οι γκόμενοι/νες κλπ. Όλα αυτά μαζί οικοδομούν μια ενιαία μάζα στην οποία στεκόμαστε όρθιοι και κοιτάζουμε το παρελθόν μας από μακριά. Κι όσο ζούμε αυτή η μάζα  μας ανεβάζει όλο και ψηλότερα( το ύψος και το είδος των αναμνήσεων εξαρτώνται απ΄αυτό που επιδιώκει ο καθένας στη ζωή του). Οι αναμνήσεις  στις οποίες πατάμε(οι πιο πρόσφατες δηλαδή) είναι αυτές που καθορίζουν, εν μέρη, το παρόν μας. Το πάτωμα μπορεί να είναι καθαρό και καλογυαλισμένο ,ώστε ο επιβαίνων να θέλει να παραμείνει ακριβώς εκεί που βρίσκεται(τι να πω...Δε μου ΄χει συμβεί ποτέ!) Ειδάλλως,ο επιβαίνων προσπαθεί να ξεφύγει απ' αυτό με τη δημιουργία νέων αναμνήσεων ώστε να καλύψουν την υπάρχουσα βρώμικη επιφάνεια. Θέλει προσοχή όμως γιατί αν αν οι νέες αναμνήσεις περικλυονται σε ένα λεπτό , αδύναμο στρώμα υπάρχει ο κίνδυνος μολύνσεως από το ήδη υπάρχον.
Η περίπτωση να διαγράψουμε ένα στρώμα είναι αδύνατη, όσο κι αν κάποιες φορές το θέλουμε όσο τίποτα άλλο. Βρίσκεται εκεί και, κατά τη γνώμη, σωστά βρίσκεται εκεί για να μας υπενθυμίζει τα λάθη μας , προς συμμόρφωση κι αποφυγή, αλλά και τη δύναμη που κρύβαμε μέσα μας ώστε να καταφέρουμε να το αφήσουμε πίσω. Εξάλλου είναι καλύτερα να στεκόμαστε σ΄ ένα βουνό φτιαγμένο από κάτι , παρά σε μια πεδιάδα φτιαγμένη από τίποτα.

Άνθρωποι...(κεφάλαιο πρώτο -the black label)

1)  Ζωή;
Ηλίθιες κουβέντες, χαζή μουσική, τσιγάρο και γύρω μου ανόητες πουτάνες που αναζητούν το εφήμερο. Κι εγώ τι κάνω; Συμμετέχω στις ηλίθιες κουβέντες, κουνιέμαι στο ρυθμό της χαζής μουσικής, ανέχομαι το τσιγάρο και χαμογελάω στις ανόητες πουτάνες. Κι όλα αυτά γιατί; Για να γυρνάω σπίτι πιο κενή απ΄όσο έφυγα, πιο βρώμικη απ΄όσο ήμουν, πιο θλιμμένη απ΄όσο ένιωθα. Αυτό λέγεται ζωή; Πείθω τον εαυτό μου ότι ανήκω σε όλα αυτά για να μη διαφέρω από τους άλλους και την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια. Γυρνώντας σπίτι όμως αναρωτιέμαι για ακόμα μια φορά γιατί όλοι οι υπόλοιποι χαίρονται με το καθεστώς βλακείας, ενώ εγώ νιώθω τόσο κενή. Αναρωτιέμαι, αναρωτιέμαι μέχρι που αποφασίζω ότι κάτι δεν πάει καλά με το δικό μου μυαλό. Κοιμάμαι για να μη σκέφτομαι και προπονώ τον εαυτό μου να γελάει όποτε πρέπει, ακόμα κι αν αυτά που ακούει τα θεωρεί εντελώς χαζά, να κάνει ότι καταλαβαίνει ακόμα κι αν δεν ακούει τίποτα απ΄όσα λέγονται , να πετάει τις πιο έξυπνες ατάκες για να γίνεται συμπαθής, να γνέφει καταφατικά και να χαμογελάει για να δείχνει ότι περνάει καλά, να συμπάσχει με το πρόβλημα του άλλου για να δημιουργήσει ισχυρές "φιλίες" και να καλύπτει τις δικές του ανασφάλειες εκθέτοντας τις ανασφάλειες των άλλων. Και σταδιακά ο "εαυτός" μου γίνεται μέρος του συνόλου, πολλές φορές μάλιστα ηγείται του καθεστώτος της βλακείας και χαίρεται ιδιαίτερα μ΄αυτήν την επιτυχία. Όμως ο εαυτός μου δεν αντέχει για πολύ και τα βράδια κλαίει χωρίς να καταλαβαίνει πια το γιατί. Σκέφτεται ότι τώρα πρέπει να βρει τρόπους να ξεχωρίσει από ΄κει  που πλέον ανήκει. Χωρίς εαυτό πια πορεύεται με την ελπίδα ότι είναι κάτι ξεχωριστό...

2) Ο τρελός
Τ ' αγέννητα μωρά σου σε φωνάζουν μπαμπά στα μπερδεμένα σοκάκια του μυαλού σου. Σου κάνουν παρέα τα μεσάνυχτα όταν οι άλλοι  κοιμούνται. Σε ρωτούν..."Γιατί μπαμπά μας σκότωσες; Γιατί σκότωσες το μπαμπά μας;" Γυρνάς από την άλλη μεριά του μαξιλαριού και τα ξανασκοτώνεις. Σκέφτεσαι ότι δε θέλεις πια να σκέφτεσαι. Γιατί το μέλλον σου είναι αόρατο και το παρόν σου μάταιο. Το μόνο που έχεις είναι το παρελθόν. Κλείνεις τα μάτια και μένεις εκεί, στα πρώτα εικοσιπέντε χρόνια που ζούσες. Ανοίγεις τα μάτια σου και δε ζεις. Το πρωί ξυπνάς βίαια από το εγερτήριο που συνοδεύεται πάντα από το λευκό σου χάπι που σε κάνει να ξεχνάς. Τα παιδιά που σκότωσες φεύγουν μακριά και τη θέση τους παίρνουν θολές σκέψεις, ακαθόριστες γραμμές και μια λαχτάρα να ρωτήσεις το διπλανό σου τι καιρό θα κάνει σήμερα. Δεν απαντά. Ξαναρωτάς αλλά κανείς δεν απαντά. Παίρνεις τηλέφωνο όποιον αριθμό σου έρχεται πρώτος στο θολωμένο σου μυαλό και ρωτάς αν θα βρέξει σήμερα. Δε σε παίρνει κανείς στα σοβαρά γιατί όλοι σ΄έχουν για τρελό παρά μόνο σε ρωτούν πώς περνάς. Και τι να απαντήσεις; Προτιμάς να μη μιλήσεις και χαίρεσαι που η ζωή γύρω σου συνεχίζεται. Κάνεις μεγάλες παύσεις γιατί το λευκό χάπι δε σ' αφήνει να σκεφτείς γρήγορα, αλλά κυρίως γιατί σ΄αρέσει να ακούς την κινητικότητα που υπάρχει στα άλλα σπίτια. Όταν κλείνεις τελικά νιώθεις ανακουφισμένος παρόλο που δεν έμαθες για τον καιρό. Δεν πειράζει, σκέφτεσαι, και παίρνεις κρυφά από τις νοσοκόμες το κουτάκι με τα δώδεκα λευκά χάπια. Θα μάθεις σύντομα μόνος σου...

3)Μια βόλτα με το τρένο
Το ποδήλατο που βρήκες χτες στα σκουπίδια το κρατάς σήμερα καλογυαλισμένο. Το επιδεικνύεις παντού. Άλλαξες και ρούχα. Πήρες καινούργια απ΄το παζάρι. Και παπούτσια ασφαλώς. Λευκά-κόκκινα , απομίμηση κάποιας ακριβής μάρκας, απ' αυτές που δε θα φορέσεις ποτέ σε όλη σου τη ζωή. Μόνο που δε βρήκες μέρος να κάνεις μπάνιο και κάπου να κοιμηθείς. Αποφασίζεις να πάρεις το τρένο για να δείξεις το ποδήλατό σου στους φίλους σου. Αυτήν την ώρα θα είναι σε κάποιο βαγόνι και θα ξεπουλάνε τον εαυτό τους. Μπορεί να τους πετύχεις στο δρόμο. Μπαίνεις στο τελευταίο βαγόνι και στέκεσαι στη γωνία προσέχοντας μήπως κάποιος χαλάσει το ποδήλατό σου. Η διαδρομή σε νανουρίζει και τα μάτια σου κλείνουν. Ξυπνάς ακαριαία. Δεν πρέπει κανείς να σου πάρει το ποδήλατο. Νιώθεις ευτυχισμένος που κάποιοι θα σε θαυμάσουν παρόλα τα περιφρονητικά βλέμματα των επιβατών. Μόνο που δεν ξέρεις τι σηαμίνει ευτυχία και μάλλον δε θα μάθεις ποτέ. Μετά από έξι στάσεις είναι η σειρά του φίλου σου με τα εγκαύματα στο πρόσωπο και τα κομμένα χέρια να ζητιανέψει. Χαίρεσαι που βλέπεις κάποιον γνωστό σου. Όταν τελειώνει την εξευτελιστική διαδρομή σε όλο το βαγόνι και μην έχοντας συγκινήσει κανέναν, σε πλησιάζει και παρατηρεί το καινούργιο σου απόκτημα. Φιλαράκι , σου λέει, θα μου το δίνεις να το κάνω βόλτες ε; Του υπόσχεσαι ναι , παρόλο που αυτό είναι αδύνατο. Του κουτιού ε;, του λες. Κι όλη την υπόλοιπη μέρα συζητάτε γι' αυτό. Θα κάνετε καιρό να ξαναζήσετε τέτοια χαρά. Εύχεσαι να μην τελείωνε ποτέ αυτό το ταξίδι με το τρένο...



Υπομονή...θα υπάρξει και white label...