Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Άνθρωποι...(κεφάλαιο πρώτο -the black label)

1)  Ζωή;
Ηλίθιες κουβέντες, χαζή μουσική, τσιγάρο και γύρω μου ανόητες πουτάνες που αναζητούν το εφήμερο. Κι εγώ τι κάνω; Συμμετέχω στις ηλίθιες κουβέντες, κουνιέμαι στο ρυθμό της χαζής μουσικής, ανέχομαι το τσιγάρο και χαμογελάω στις ανόητες πουτάνες. Κι όλα αυτά γιατί; Για να γυρνάω σπίτι πιο κενή απ΄όσο έφυγα, πιο βρώμικη απ΄όσο ήμουν, πιο θλιμμένη απ΄όσο ένιωθα. Αυτό λέγεται ζωή; Πείθω τον εαυτό μου ότι ανήκω σε όλα αυτά για να μη διαφέρω από τους άλλους και την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια. Γυρνώντας σπίτι όμως αναρωτιέμαι για ακόμα μια φορά γιατί όλοι οι υπόλοιποι χαίρονται με το καθεστώς βλακείας, ενώ εγώ νιώθω τόσο κενή. Αναρωτιέμαι, αναρωτιέμαι μέχρι που αποφασίζω ότι κάτι δεν πάει καλά με το δικό μου μυαλό. Κοιμάμαι για να μη σκέφτομαι και προπονώ τον εαυτό μου να γελάει όποτε πρέπει, ακόμα κι αν αυτά που ακούει τα θεωρεί εντελώς χαζά, να κάνει ότι καταλαβαίνει ακόμα κι αν δεν ακούει τίποτα απ΄όσα λέγονται , να πετάει τις πιο έξυπνες ατάκες για να γίνεται συμπαθής, να γνέφει καταφατικά και να χαμογελάει για να δείχνει ότι περνάει καλά, να συμπάσχει με το πρόβλημα του άλλου για να δημιουργήσει ισχυρές "φιλίες" και να καλύπτει τις δικές του ανασφάλειες εκθέτοντας τις ανασφάλειες των άλλων. Και σταδιακά ο "εαυτός" μου γίνεται μέρος του συνόλου, πολλές φορές μάλιστα ηγείται του καθεστώτος της βλακείας και χαίρεται ιδιαίτερα μ΄αυτήν την επιτυχία. Όμως ο εαυτός μου δεν αντέχει για πολύ και τα βράδια κλαίει χωρίς να καταλαβαίνει πια το γιατί. Σκέφτεται ότι τώρα πρέπει να βρει τρόπους να ξεχωρίσει από ΄κει  που πλέον ανήκει. Χωρίς εαυτό πια πορεύεται με την ελπίδα ότι είναι κάτι ξεχωριστό...

2) Ο τρελός
Τ ' αγέννητα μωρά σου σε φωνάζουν μπαμπά στα μπερδεμένα σοκάκια του μυαλού σου. Σου κάνουν παρέα τα μεσάνυχτα όταν οι άλλοι  κοιμούνται. Σε ρωτούν..."Γιατί μπαμπά μας σκότωσες; Γιατί σκότωσες το μπαμπά μας;" Γυρνάς από την άλλη μεριά του μαξιλαριού και τα ξανασκοτώνεις. Σκέφτεσαι ότι δε θέλεις πια να σκέφτεσαι. Γιατί το μέλλον σου είναι αόρατο και το παρόν σου μάταιο. Το μόνο που έχεις είναι το παρελθόν. Κλείνεις τα μάτια και μένεις εκεί, στα πρώτα εικοσιπέντε χρόνια που ζούσες. Ανοίγεις τα μάτια σου και δε ζεις. Το πρωί ξυπνάς βίαια από το εγερτήριο που συνοδεύεται πάντα από το λευκό σου χάπι που σε κάνει να ξεχνάς. Τα παιδιά που σκότωσες φεύγουν μακριά και τη θέση τους παίρνουν θολές σκέψεις, ακαθόριστες γραμμές και μια λαχτάρα να ρωτήσεις το διπλανό σου τι καιρό θα κάνει σήμερα. Δεν απαντά. Ξαναρωτάς αλλά κανείς δεν απαντά. Παίρνεις τηλέφωνο όποιον αριθμό σου έρχεται πρώτος στο θολωμένο σου μυαλό και ρωτάς αν θα βρέξει σήμερα. Δε σε παίρνει κανείς στα σοβαρά γιατί όλοι σ΄έχουν για τρελό παρά μόνο σε ρωτούν πώς περνάς. Και τι να απαντήσεις; Προτιμάς να μη μιλήσεις και χαίρεσαι που η ζωή γύρω σου συνεχίζεται. Κάνεις μεγάλες παύσεις γιατί το λευκό χάπι δε σ' αφήνει να σκεφτείς γρήγορα, αλλά κυρίως γιατί σ΄αρέσει να ακούς την κινητικότητα που υπάρχει στα άλλα σπίτια. Όταν κλείνεις τελικά νιώθεις ανακουφισμένος παρόλο που δεν έμαθες για τον καιρό. Δεν πειράζει, σκέφτεσαι, και παίρνεις κρυφά από τις νοσοκόμες το κουτάκι με τα δώδεκα λευκά χάπια. Θα μάθεις σύντομα μόνος σου...

3)Μια βόλτα με το τρένο
Το ποδήλατο που βρήκες χτες στα σκουπίδια το κρατάς σήμερα καλογυαλισμένο. Το επιδεικνύεις παντού. Άλλαξες και ρούχα. Πήρες καινούργια απ΄το παζάρι. Και παπούτσια ασφαλώς. Λευκά-κόκκινα , απομίμηση κάποιας ακριβής μάρκας, απ' αυτές που δε θα φορέσεις ποτέ σε όλη σου τη ζωή. Μόνο που δε βρήκες μέρος να κάνεις μπάνιο και κάπου να κοιμηθείς. Αποφασίζεις να πάρεις το τρένο για να δείξεις το ποδήλατό σου στους φίλους σου. Αυτήν την ώρα θα είναι σε κάποιο βαγόνι και θα ξεπουλάνε τον εαυτό τους. Μπορεί να τους πετύχεις στο δρόμο. Μπαίνεις στο τελευταίο βαγόνι και στέκεσαι στη γωνία προσέχοντας μήπως κάποιος χαλάσει το ποδήλατό σου. Η διαδρομή σε νανουρίζει και τα μάτια σου κλείνουν. Ξυπνάς ακαριαία. Δεν πρέπει κανείς να σου πάρει το ποδήλατο. Νιώθεις ευτυχισμένος που κάποιοι θα σε θαυμάσουν παρόλα τα περιφρονητικά βλέμματα των επιβατών. Μόνο που δεν ξέρεις τι σηαμίνει ευτυχία και μάλλον δε θα μάθεις ποτέ. Μετά από έξι στάσεις είναι η σειρά του φίλου σου με τα εγκαύματα στο πρόσωπο και τα κομμένα χέρια να ζητιανέψει. Χαίρεσαι που βλέπεις κάποιον γνωστό σου. Όταν τελειώνει την εξευτελιστική διαδρομή σε όλο το βαγόνι και μην έχοντας συγκινήσει κανέναν, σε πλησιάζει και παρατηρεί το καινούργιο σου απόκτημα. Φιλαράκι , σου λέει, θα μου το δίνεις να το κάνω βόλτες ε; Του υπόσχεσαι ναι , παρόλο που αυτό είναι αδύνατο. Του κουτιού ε;, του λες. Κι όλη την υπόλοιπη μέρα συζητάτε γι' αυτό. Θα κάνετε καιρό να ξαναζήσετε τέτοια χαρά. Εύχεσαι να μην τελείωνε ποτέ αυτό το ταξίδι με το τρένο...



Υπομονή...θα υπάρξει και white label...


9 σχόλια:

  1. Είχα μέρες που δεν μπορούσα να ξεκολλήσω το γαμημένο black label από πάνω μου. Όταν με γνώρισες, ήταν τέτοιες μέρες, ήταν από πριν, και ήταν και μετά.
    Και όποτε πήγαινα να το συζητήσω, να πω ότι νιώθω πια καλύτερα, ένιωθα άβολα, ένιωθα υποκριτής. Ψέματα στον εαυτό μου, κι ευτυχώς ή δυστυχώς δεν τα πίστευα ολότελα.
    Μόνο όταν καταφέρεις να ξεκολλήσεις το label, αυτό το αυτοκόλλητο από πάνω σου που γράφει, κατάθλιψη, φρίκες, μόνος, χάπια, γάμησέ μας, μόνο τότε μπορείς να το επεξεργαστείς, να δεις καλά όλες τις πτυχές τους και στο τέλος να γελάσεις.
    Γιατί η φτηνιάρα κόλλα που το κράταγε πάνω σου, όσο τοξική κι αν ήταν για το δέρμα σου, τελικά ξεκόλλαγε εύκολα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχεις δίκιο στο χέρι μας είναι τι θέλουμε να κάνουμε με το εγώ μας. Αν θέλουμε να ζούμε υπό το ζυγό οποιασδήποτε ταμπέλας ή όχι.Όμως για να το επιτύχουμε αυτό-ιδιαίτερα για μερικούς από μας είναι πιο δύσκολο να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας-, νομίζω , θα πρέπει να περάσουμε από το στάδιο της ταμπέλας... Να σκεφτούμε, να αναλύσουμε, να πέσουμε σε καταθλιψη, να αμφισβητήσουμε, να κρίνουμε και τελικά να ανακαλύψουμε...(το πρώτο κείμενο το έγραψα πριν από 3 χρόνια, την έχω περάσει τη διαδικασία πολλές φορές κι ακόμα την περνάω, και τελικά αυτό το οποίο ψάχνω κάθε φορά είναι το μέτρο, οι ισορρροπία ανάμεσα στις δύο άκρες.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τώρα παλεύω με το εγώ μου
    Να το αλλάξω προσπαθώ
    Να φτιάξω έναν άλλο κόσμο
    Στα δυο μου πόδια να σταθώ…

    Να βγει ξανά ουράνιο τόξο
    Έφυγε πια η συννεφιά
    Πέρασε πια η καταιγίδα
    Ο ήλιος λάμπει στην καρδιά…

    Τώρα θα βλέπω μόνο εμένα
    Τα λάθη μου τα συγχωρώ
    Κι αν έδωσα κάπου την καρδιά μου
    Την περνώ και αποχωρώ…

    Με το εγώ μου εγώ παλεύω
    Τη λησμονιά μου κυνηγώ
    Κι ότι κι αν έχω στο μυαλό μου
    Να το διαγράψω προσπαθώ …

    Διαγράφω όλη τη ζωή μου
    Και για καινούργια ξεκινώ
    Με χίμαιρες και οπτασίες
    Δεν θέλω τώρα πια να ζω…

    Φαντάσματα του παρελθόντος
    Τα σβήνω τώρα στη στιγμή
    Φύγε κι εσύ απ τη ζωή μου
    Δεν θέλω άλλη δοκιμή…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. γιατι ολα αυτά μου φαίνονται τόσο γνώριμα; τόσο ίδια που τα επαναλαμβάνω τόσες φορες στον εαυτό μου . Που βρίσκεστε όμοιοι μ'εμενα ανθρώποι ,Γιατί δεν σας βρίσκω πουθενά; Ετσι για να ενώσουμε τουτες τις μοναξιές μας .Να καταλάβουμε τέλος πάντων ότι ανήκουμε κάπου κι εμεις .Μέσα σε τουτο τον απέραντο κόσμο της διαφοράς μας ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. maroulla.panagouDec 27, 2011 07:12 AM Γιατί διαβάζοντας όλα αυτά σκεφτόμουν το ίδιο και εγώ;Γιατί ενώ φωνάζουμε
      "Διαγράφω όλη τη ζωή μου Και για καινούργια ξεκινώ" παραμένουμε στη ίδια ζωή; Γιατί πνιγόμαστε στη μοναξιά ενώ υπάρχουν τόσοι πολλοί γύρω μας;Γιατί πνίγουμε τις σκέψεις μας μέσα μας ενώ έχουμε τις ίδιες σκέψεις;;;Γιατί μπρούμε να τα γράφουμε απρόσωπα εδώ και να συμωνούμε, όταν τα λέμε σε αυτούς που χτίσανε τη ζωή μας............κενό;;;;

      Διαγραφή
  5. Πιστεύω ότι είναι σκέψεις πολλών...παραμένουν απλά σκέψεις μέχρι κάποιος να τις πει φωναχτά και να γίνουν απόψεις.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σιγουρα σκέψεις και συ να αισθάνεσαι σαν ερχόμενος απο άλλο πλανήτη.Καθώς δεν σ'αγγίζουν τα κοινόχρηστα .Τόσο που αρχίζεις ν'αμφιβάλλεις για τις αξίες που επεβαλες στον εαυτό σου.Κι ας χωρίς αυτές θα ήσουν ένα άδειο δοχείο ,όμοιο με το αδειανό πουκάμισο της Ελένης.
    Ας αρχίσουμε λοιπόν τον διάλογο .Ετσι για να βρει μια συντροφιά ο μονόλογός μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Απο τα πιο δύσκολα πράγματα να ξεκολλήσεις αυτό το label...δύσκολο όχι ακατόρθωτο...περιμένω το white label για να ισορροπήσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ξεκολλήσαμε το Black label οταν καταλάβαμε ότι διαφέρουμε. Πολλές φορες μερικοί θέλουν να δουν και κάτω από την επιφανεια κι αρχίζεις τότε να ελπίζεις ότι 'Να κάποιος θέλει να δει την ψυχή σου " κι αρχίζεις να ονειρεύεσαι ότι ίσως είναι η αδελφή ψυχη που υποσυνήδειτα την ψάχνεις μια ζωή. Κι όταν τολμήσεις να ανοίξεις λιγάκι εκείνη την πόρτα που πάντα κρατούσες κλειδωμένη,τότε βλέπεις ότι καθόλου δεν εννοεί τα τί εσύ άρχισες να μιλάς .κι αρχιζει να φεύγει κι εσυ να τον κυνηγάς.Γιατί θέλεις να πιστέψεις ότι είναι εκείνος που θα μπορεις να συγκινωνεις επιτέλους .Εκείνος που η καρδιά σου πάντα γυρεύει ,Κι όταν βλέπεις ότι πάλι πίστεψες σ'ενα λάθος οτε η πόρτα κλείνει και πάλι πιο ερμητικά από πριν .ΚΙ ελπίζεις για άλλη μια φορά οι πληγες να είναι ξώφαλτσες .Να μην πληγώσουν για άλλη μια φορά την ψυχή σου . και λες τότε καλη αναρρωση και συνεχίζουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή