Μερικά συμπεράσματα για το 2015

Η ζωή είναι δύσκολη. Είναι στ' αλήθεια.
Πόσες φορές δεν ευχήθηκα αυτήν τη χρονιά να γίνουν όλα λίγο πιο εύκολα. Λίγο, μόνο λίγο.
Δε βαριέσαι, τα κατάφερα κι έτσι.
Και πόσα συμπεράσματα έβγαλα.

Για τον κόσμο που είναι κακός, τόσο κακός. Κάθε φορά που το αντιλαμβάνομαι σοκάρομαι σα να είναι η πρώτη φορά. Κάθε τόσο έλεγα αποκλείεται και κάθε τόσο, σοκαριζόμουν σα να ήταν η πρώτη φορά.
Το αποκλείεται. Αυτό το αποκλείεται . Ο παππούς μου. Πάντα τον θυμάμαι όταν προφέρω αυτήν τη λέξη.
-Δε θέλω να λες αυτήν τη λέξη, Μαριλένα. Δε θέλω.
Δεν καταλάβαινα τότε. Μου πήρε χρόνο να καταλάβω.
Να μην αποκλείω τίποτα.
Μάλλον αυτό ήθελε. Να μην αποκλείω τα κακά. Να μην αποκλείω τα καλά.
Ήθέλε μάλλον να ζήσω. Να μάθω να ζω, χωρίς να αποκλείομαι.

Δεν ξέρω αν το κάνω. Προσπαθώ. Αλλά αυτή η λέξη, έχει άλλη σημασία για μένα. Είναι ένα είδος υπόσχεσης με εκείνον, σ' εκείνον,
μια υπόσχεση στον εαυτό μου, όταν γελάω να γελάω αληθινά.
Κι όταν κλαίω, να κλαίω χωρίς δισταγμούς.
Κι όταν γράφω, να γράφω αυτά που νοιώθω. Και να ξέρω τι νοιώθω.
Και συμπέρανα ότι ίσως έτσι φτάσω σε αυτό που αναζητώ.  Να φτάσω στην ουσία.
Εκεί θέλω να φτάσω.
Μια μέρα.

Κι η αρχή έγινε γιατί φέτος έμαθα να αγαπάω και να αγαπιέμαι. Και να ξέρω τι σημαίνουν και τα δύο.