Η άνοιξη των ονείρων...

Μια όμορφη μέρα . Ένα ηλιόλουστο Σάββατο του Γενάρη. Νιώθω σα να προμηνύει η άνοιξη τον ερχομό της κι αναπόφευκτα νιώθω εκείνη τη μελαγχολία που με πιάνει κάθε άνοιξη από μικρή. Έχεις σκεφτεί ποτέ πού πάνε όλα αυτά τα όνειρα που δεν πραγματοποιούνται ποτέ, όλες αυτές  οι υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, όλη αυτή η ενέργεια που ξοδεύουμε για να ευχόμαστε και να ελπίζουμε; Από μικρή πίστευα ότι η πατρίδα τους είναι η άνοιξη.
 Και κάθε χρόνο , αυτήν την ιδιαίτερη εποχή όλα τα χαμένα μας όνειρα φεύγουν από μέσα μας και δίνουν ραντεβού κάπου μακριά από τον ανθρώπινο νου. Συναντιούνται και χορεύουν ξέφρενα γύρω από τα λουλούδια και τα δέντρα, γυρνούν και χαμογελούν και ξεσπούν σε δυνατά γέλια και ξανά πάλι γυρνούν και χορεύουν με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς και τα δάση γεμίζουν από ευτυχισμένες φωνές... Παίρνουν τα ποδήλατα της παιδική μας ηλικίας και κάνουν βόλτα ανέμελα, νιώθοντας το λεπτό αεράκι να τρυπάει την άυλη μάζα τους και να φυσάει στους χοντρούς κορμούς των δέντρων τη μαγεία τους. Βγαίνουν στο δρόμο και κοιτούν την ηλιόλουστη πόλη, τα γιασεμιά που τα χαιτετούν, τα παιδιά με τις μπάλες και τους γρήγορους βηματισμούς του κόσμου γύρω τους. Κοιτούν ψηλά στον ουρανό και χαιρετούν τα σύννεφα.  Ώσπου λαχανιάζουν και πέφτουν στο χώμα εξαντλημένα, και πλημμυρισμένα από τις ακτίνες του τελευταίου ανοιξιάτικου ήλιου, απορροφούνται... 
Τα όνειρά μας σιγά -σιγά χάνονται καθώς αλλάζουν οι εποχές και τα καινούργια απραγματοποίητα περιμένουν κι αυτά την δική τους άνοιξη για να χορέψουν...