Ορκωμοσία

Μέσα σ΄ όλον αυτόν το χαμό της ορκωμοσίας μου(όποιος έχει ορκιστεί στο Πάντειο γνωρίζει...) το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ είναι ότι πριν από μένα υπήρξαν τόσοι χιλιάδες στην ίδια αίθουσα, με τον ίδιο όρκο, με τον ίδιο συνδυασμό φίλων και συγγενών στο πλάι τους, με την ίδια αγωνιώδη διάθεση να αποχαιρετίσουν τα έδρανα της 108 (με τις ίδιες σκέψεις έχω μια αμφιβολία...!). Κι ύστερα σκέφτηκα πόσοι ακόμη χιλιάδες "ίδιοι" θα υπάρξουν μετά από μένα...(δυστυχώς η νέα γεννιά δεν έμαθε ποτέ από τα ατοπήματα της προηγούμενης!!!). Γιατί η ζωή είναι μια αέναη κίνηση. Κάποιοι φεύγουν, κάποιοι έρχονται και καταλαμβάνουν τις θέσεις που άφησαν οι προηγούμενοι, για να εκπληρώσουν το ταξίδι τους και να αφήσουν κενές τις θέσεις και πάλι γι΄αυτούς που θα έρθουν...Τέλος και αρχή προχωρούν χέρι-χέρι...και για να το γενικεύσω Θάνατος και Ζωή...Περίεργο που μας σοκάρει τόσο πολύ ο θάνατος ιδιαίτερα όταν τον βιώνουμε καθημερινά στη ζωή μας σε τόσο μεγάλες δόσεις... Θάνατος δεν είναι και το τέλος μια περιόδου; Το τέλος μιας φιλίας, μιας σχέσης, μίας δουλειάς ; Στις επιλογές μας πάντοτε υπάρχει το στοιχείο του θανάτου. Επιλέγουμε τι θέλουμε να σκοτώσουμε στη ζωή μας και σε τι θέλουμε να δώσουμε παράταση ζωής.
Διαπιστώνουμε το θάνατο μόνο όταν νιώσουμε το χτύπημα στην πλάτη μας από το συνεπιβάτη που μας ζητά να του παραχωρήσουμε τη θέση μας. Πατάμε το κόκκινο κουμπάκι και κατεβαίνουμε στην τερματική στάση της δικής μας πορείας...

Για να μην τα πολυλογώ στην ορκωμοσία μου τα πέρασα τέλεια!!!