Το επόμενο βήμα....

Ξαφνικά Μάρτης. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό αλλά νιώθω ότι ο χρόνος κυλάει πολύ γρήγορα. Δεν ξέρω ποτέ τι μέρα είναι , τι ημερομηνία έχουμε , ευτυχώς η Σόφι μου λέει ένα καλό μήνα και καταλαβαίνω ότι ήρθε η άνοιξη πια. Περνώ τις ώρες μου παρατηρώντας κυρίως (από τους γονείς μου-λατρεμένοι μου πόσα ακόμα θα υποστούν- μέχρι και τον τελευταίο άγνωστο που συναντώ στο δρόμο-και τελικά νομίζει ότι τον καμακώνω......ουφφφφ) και ψάχνοντας απεγνωσμένα το "επόμενο βήμα". Πιστεύω ότι έρχεται η στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου που ο προγραμματισμός που είχε κάνει τα προηγούμενα χρόνια δεν τον καλύπτει πια.  Αν ήμασταν σε ταινία η στιγμή αυτή θα κρατούσε μόνο λίγα δευτερόλεπτα και το διάστημα μέχρι ο/η πρωταγωνιστής/ρια να υλοποιήσει τα νέα του/της σχέδια θα "ντυνόταν" με ένα χαλαρό τραγουδάκι και  το "επόμενο βήμα" θα ΄χε ήδη φτάσει. Δυστυχώς δεν είμαστε... και το διάστημα της αναμονής για το επόμενο βήμα κρατάει όσα βήματα περικλύει ένας περίπατος μέχρι τα βάθη της Ασίας..... Αν τρέξεις για να φτάσεις πιο γρήγορα θα κουραστείς και θα τα παρατήσεις, αν πας πιο σιγά για να γλυτώσεις δυνάμεις, θα βαρεθείς και θα τα παρατήσεις.Η μόνη επιλογή είναι να συνεχίσεις να περπατάς με τον ίδιο ρυθμό και να απολαύσεις το τοπίο πριν φτάσεις στον προορισμό σου.(μάλλον έχει δίκιο ο Καβάφης...). Άλλωστε πόσες φορές θα σου δοθεί η δυνατότητα για έναν περίπατο ως τα βάθη της Ασίας;