Ο κύκλος του τίποτα

Το τίποτα που γίνεται κάτι. Το κάτι που γίνεται όλον.
Κι ύστερα κι αυτό γίνεται κάτι άλλο.
Όπως όλα.
Κάτι το οποίο δεν ήξερες ή ήξερες αλλά δεν μπορούσες να υπολογίσεις
τη στιγμή που αποφάσιζες να επενδύσεις όσα φιλιά σου είχαν απομείνει.
Γιατί τίποτα δε μένει στάσιμο.
Κι ύστερα και πάλι τίποτα.
Μια επιστροφή στην ανυπαρξία του ξανά τίποτα.
Και της ελπίδας για ένα νέο κάτι.

Κουρασμένη και γριά.
Να προσπαθώ να ξεπεράσω την ανυπαρξία
και την ύπαρξη.
Εγώ είμαι λάθος.

μείνε‏

Δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι δε θέλω να φύγεις.
Θέλω να μείνεις.
Είσαι... , ξέρω ήδη ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος για μένα .
Πουθενά.
Να ψάχνω να βρω τι;
Είναι...Είσαι... είσαι εσύ ή κανείς.
Εσύ ή τίποτα άλλο.
Εσύ το όλα κι όλοι οι υπόλοιποι το τίποτα.
Λες και σε παρακαλάω νοιώθω να μείνεις μαζί μου.
Όχι δεν είναι αυτό. Ή μπορεί και να είναι.
Δεν ξέρω, δε μου 'χει ξανατύχει να ξέρω...

Ο πόνος είναι  αφόρητος.
Μείνε.




Υ.Γ. Το ξέρω ότι δε λύνονται έτσι τα προβλήματα.
Με ένα μείνε. Με μια εξομολόγηση.
Αλλά μείνε να τα λύσουμε μαζί.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "Ερωτικές επιστολές στον κύριο Π.Β."

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
"Ερωτικές επιστολές στον κύριο Π.Β."
της συγγραφέως Μαριλένας Παππά

Άλλη μια υπέροχη βραδιά από γεύσεις καφέ, αρώματα φθινοπώρου και ερωτικές επιστολές μας προσέφερε η νεαρή συγγραφέας

Μαριλένα Παππά. Την περασμένη Κυριακή ο ζεστός χωρός στο υπέροχο καφέ "Ροδάνι" στο Χαλάνδρι, πλημμύρισε από νότες, λέξεις, επιστολές. Σε μια παρεϊστικη ατμόσφαιρα η συγγραφέας , μαζί με τις Βασιλική Σασλίδη και Βίκυ Χαλεπλή μας μετέφεραν σε εκείνον τον παράξενο κόσμο όπου επικρατεί μόνο ο έρωτας, η ανάγκη να αγαπήσεις και να αγαπηθείς κι εκείνος...
Το βιβλίο αποδεικνύει ότι η ποίηση είναι ακόμα ζωντανή στην Ελλάδα και το νέο συγγραφικό αίμα έχει πολλά να προσφέρει...

Το βιβλίο "Ερωτικές επιστολές στον κύριο Π.Β." είναι το πέμπτο κατά σειρά έργο της συγγραφέως και κυκλοφορεί σε αποκλειστική διάθεση από τις εκδόσεις Bookstars και το βιβλιοπωλείο του εκδοτικού οίκου.

Αυλόγυρος: Η Μαριλένα Παππά απαντά, στο «κουτσομπολιό»… της α...

Αυλόγυρος: Η Μαριλένα Παππά απαντά, στο «κουτσομπολιό»… της α...: Η Μαριλένα ήρθε μέσα στη νύχτα να μας κεράσει «Φεγγαροκουταλιές» και να μας θυμίσει ότι παρά τα τόσα που καθημερινά βιώνουμε, δεν παύο...

Διαγωνισμός με δώρο δύο αντίτυπα του βιβλίου της συγγραφέως Μαριλένας Παππά

Μόλις κυκλοφόρησε το πέμπτο κατά σειρά βιβλίο της συγγραφέως Μαριλένας Παππά, "Ερωτικές επιστολές στον κύριο Π.Β" που κυκλοφορεί σε αποκλειστική διάθεση από τις εκδόσεις Bookstars. http://www.bookstars.gr/user/BookDetails.aspx?Id=H38+8hzwhAk=
Μία συλλογή από συνδυασμούς λέξεων, φεγγαριών και μεταμεσονύχτιων σκέψεων. Για να μπείτε στην κλήρωση δεν έχετε παρά να κάνετε like στη σελίδα της συγγραφέως https://www.facebook.com/marilenapappa99?ref=hl και να στείλετε εισερχόμενο μήνυμα με το ονοματεπώνυμό σας! Οι δύο νικητές θα ανακοινωθούν μετά από κλήρωση την 1η Οκτωβρίου!
Καλη επιτυχία!

Ορμή

Xμμ, κάτι κυνηγά το μυαλό μου αυτές τις μέρες. Όχι, όχι κυνηγητό! Είναι μάλλον κρυφτό.
Κρύβεται πίσω από τις τελευταίες αναπνοές του Αυγούστου.
Ανάμεσα στο λαχάνιασμα αυτής της πόλης που τόσο πολύ μισώ (κι όμως τόσο πολύ αγαπώ).
Είναι λέξεις;
Είναι μάλλον ένα συναίσθημα που συναντώ (ή με συναντά) κάθε σούρουπο.
Και μου μιλάει...Μου λέει...Μου υπόσχεται...
Μια επικείμενη ευτυχία, μια επιτέλους εκπλήρωση , μια ζωή...
 

Για σένα..

Για να έρθει το πρωί να σου μιλήσω, για να έρθει το μεσημέρι να σε δω, για το λεπτό πριν το "μου έλειψες", για το "μου έλειψες" και για το μετά απ' αυτό...

Για να τελειώσει η εβδομάδα να φύγουμε, για τον φετινό Αύγουστο, για όλα τα ταξίδια που μου έταξες μετά απ' αυτόν και για όλα τα "ανυπομονώ" πριν απ' αυτά...

Για όλα τα επόμενα κι όλα τα προηγούμενα πριν τα επόμενα...

Ανυπομονώ...
Για σένα..
Ανυπομονώ...

Απομεσήμερα καλοκαιριού ( υποτακτικοί προστακτικής)

Γλυκιά νύστα στα βλέφαρα που ανταμώνουν, το κεφάλι σου στα χέρια μου κι ένα χαμόγελο κάθε τόσο να δίνει νόημα στα χείλη μου.
Σκιές και φως.
Να κλείνω τα μάτια μου και να ονειρεύομαι.
Να κλείνω τα μάτια μου και να τ' ανοίγω και πάλι να ονειρεύομαι.
Σκιές και φως και ήχοι της γειτονιάς.
Θόρυβοι, μηχανάκια, σκυλιά και λιγοστές ομιλίες.

Να πλημμυρίζει με ήλιο ολόκληρη η Πατησίων, να τρέχω να περάσω το φανάρι απέναντι κι αυτή η απέραντη αγαλλίαση που σχηματίζουν οι φυλλωσιές στη Φωκίωνος Νέγρη να με φουσκώνει από ευτυχία.

Σκιές και φως και χρώματα σ' αυτά τα απομεσήμερα καλοκαιριού που έσπρωχνα το χρόνο για να ΄ρθουν.

Σκιές και φως και ανακούφιση.
Που ζεις, που υπάρχεις, που.., που.., που...

Να μην το χάσουμε ποτέ αυτό που νιώθω απόψε...
~υποτακτική προστακτικής~υποτακτικοί προστακτικής~

Πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος...

Κυριακάτικος, απογευματινός καφές στο Θησείο...
Αχ... κι έχει έναν τόσο υπέροχο ήλιο τον Απρίλη στην Αθήνα...

Κυριακή, ώρα 7:30 το απόγευμα.
Βγαίνοντας από το τρένο ένιωσα λες και βρισκόμουν στο κέντρο του κόσμου.
Κάπου στη γωνία υπήρχαν στερεωμένα πανό που διαδήλωναν για κάτι, δεξιά κι αριστερά ένα σωρό ξύλινοι πάγκοι με κοσμήματα και στη μέση ένα ατέλειωτο πήγαινε-έλα από κόσμο. Έλληνες, Αλβανοί, Κινέζοι, Πακιστανοί, Μαύροι, Τουρίστες... μικροπωλητές και πελάτες, νέοι και γέροι... όλοι ένα κι όλα πολύχρωμα κάτω από τον ανοιξιάτικο Αθηναϊκό ουρανό...
Μία σύγχρονη Βαβέλ και μία ατέλειωτη περατζάδα από ζωή...

Χώθηκα μέσα στο πλήθος και προσπάθησα να εναρμονιστώ με το βάδισμα των μπροστινών... Το βλέμμα μου αφαιρούταν πότε-πότε στα χειροποίητα σκουλαρίκια, αλλά η σκέψη μου παρέμενε κολλημένη σ΄αυτήν την τεράστια κυριακάτικη γιορτή που είχε στηθεί... όλοι καλεσμένοι...
Χωρίς διακρίσεις όπως στο δημοτικό, χωρίς αυτό το αίσθημα του φόβου και του ρατσισμού όπως στη διπλανή Ομόνοια... Τόσο δίπλα, μα τόσο μακριά...

Κι έπειτα προχώρησα προς τα πάνω... Αθηναίων πολιτεία, έγραφε η επιγραφή...
-Χμμμ, Αθηναίων; αναρωτήθηκα με μια δόση ειρωνίας...

Απ' έξω στεκόταν το ραντεβού μου και με περίμενε. Κι ο ήλιος πιο όμορφος από ποτέ εκείνη την ώρα...

Καθήσαμε σ' ένα από τα καφέ στο πλακόστρωτο... "Κίρκη"...
Πατέρας και κόρη σήμερα στις υπηρεσίες μας, σκέφτηκα...

Μιλήσαμε αρκετά... δε μ' αρέσουν οι μεγάλες παύσεις εξάλλου...
Άρχισε να νυχτώνει πριν καλά-καλά το καταλάβω.. έστρεψα το βλέμμα μου στην Ακρόπολη... Πόσο ερωτική έμοιαζε φωταγωγημένη από μακριά...
Να ορθώνεται εκεί στους αιώνες... και να παρακολουθεί τη ζωή να διαδέχεται τη ζωή...

Κι ύστερα πήραμε πάλι πίσω το δρόμο του γυρισμού... Περπατήσαμε κατά μήκος της αρχαίας αγοράς... οι άνθρωποι άλλαξαν σκέφτηκα, αλλά ο δρόμος είναι το ίδιο ζωντανός όπως και τότε...

Τίποτα δε μένει στάσιμο... δεν αρέσουν στη ζωή οι μεγάλες παύσεις εξάλλου... κι εμείς είμαστε απλά σημάδια στο χρόνο... ένα μέρος μίας σύγχρονης Βαβέλ κάτω από τον Αθηναϊκό ήλιο...

 

Να σε νιώθω

Είμαι γυμνή.
Στέκομαι απέναντί
σου.
Στην ευτυχία, στα συντρίμμια του χθες και στο άγνωστο  του εντός τριμήνου.
Στέκομαι γυμνή.
Και κάθε που ανασαίνεις νιώθω καθαρό το αεράκι που βγαίνει από μέσα σου να χαϊδεύει  το στήθος μου, να ανακατεύει τα μαλλιά μου και να εισχωρεί μέσα μου.
Να σε νιώθω.

Το ωραίο γλυκό της Κυριακής

Έχω ένα κενό μέσα μου και μια προσμονή...
Δεν είναι της άνοιξης τα καμώματα, εσύ είσαι.
Το αύριο και το κεκ.
Το ωραίο γλυκό της Κυριακής.
Να σταθούμε πάνω από το ταψί την ώρα που αχνίζει ακόμα.
Να μυρίσουμε την ψημένη βανίλια.
Να σπάσουμε τις άκρες , τάχα να δοκιμάσουμε αν πέτυχε.

Αχ (σημειωματάριο)

Δεν το ξέρεις αλλά όταν χωριστήκαμε, εκεί μπροστά από το ΑΤΜ της Πειραιώς, στάθηκα για ένα λεπτό, έμεινα να σε κοιτάζω. Να βεβαιωθώ ότι ήσουν καλά. Να... Να.... Να....

Σε παρατηρούσα να περπατάς μέσα στο πλήθος.
Δεν ξέρω σε τι ήλπιζα. Να γυρίσεις να με κοιτάξεις κι εσύ;
Δεν ξέρω καν αν ήλπιζα σε κάτι ή αν εξυπηρετούσα κάποιου είδους οφθαλμολαγνεία.

Ήξερα μόνο ότι ευχόμουν. Να συνεχίσεις να περπατάς μέσα στον κόσμο.
Κι εγώ να συνεχίσω να υπάρχω μέσα σ' αυτόν τον κόσμο... για σένα.
 

Υπόσχεση

Τη μέρα πριν φύγεις για Πάσχα , καθόμασταν αντικρυστά στο τρένο.
Δεν το θυμάσαι, βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου .
Όταν φτάσαμε στο σταθμό Βικτώρια, σηκώθηκες, έσκυψες στ' αφτί μου και μου είπες: Από σταθμό σε σταθμό. Δεν κρατάει παρά μόνο μία αιωνιότητα.

Κι ύστερα βγήκες. Στάθηκες κοντά στο τζάμι μέχρι να φύγει το βαγόνι. Σήκωσες το χέρι σου και με ένα νεύμα με χαιρέτισες. Έμοιαζε με χωρισμό ή έτσι το 'νιωσα;
Σφίχτηκε το στομάχι μου.

Το τρένο ξεκίνησε πάλι. Κάθισα παθητική να βλέπω την πλάτη σου να ξεμακραίνει κι εμένα να προχωράω μπροστά.

Μια αιωνιότητα μας χώριζε πια.
Μια υπόσχεση να ξαναβρεθούμε στην επόμενη στάση.
 

"Μικρά ρώσικα κουτιά" για τις Anazitiseis news

Αχ, άνοιξη , επιτέλους άνοιξη! Κι ένας μήνας μακριά απ' το καλοκαίρι.
Τα μικρά περιμένουν τις διακοπές, οι μαθητές να τελειώσουν οι εξετάσεις κι οι μαμάδες στα πηγαδάκια έξω απ' το σούπερ μάρκετ ανάμεσα στα αχ της εποχής της κρίσης λένε και ξαναλένε : Πέρασε κι αυτή η χρονιά!

Πέρασε λοιπόν... είναι πια επίσημο, με τα  σκωροκτόνα να δίνουν και να παίρνουν, αυτός ο τελευταίος μήνας θα ΄χει μια μυρωδιά ναυθαλίνης. Για όλα εκείνα που αφήσαμε να πετάξουν στους αιθέρες και να γίνουν χθες από εμείς. Ναυθαλίνη και μαζί με τις μπλούζες μας, τα τζιν και τα μπουφάν μας , διπλώνουμε και τις αναμνήσεις που σέρνουν μαζί τους. Τις αύρες μας που αιωρήθηκαν πάνω από την πόλη, τα βήματα που μας έφτασαν στα ραντεβού των 8 στην πλατεία Συντάγματος και στην προσδοκία που απλώνεται στην Ηρώδου Αττικού.
Α κι εκείνα τα όνειρα που έγιναν, δεν έγιναν, σχεδόν έγιναν τα τοποθετούμε πρόχειρα, άτσαλα σε κουτιά .
Μικρά ρώσικα κουτιά, ζωγραφισμένα στο χέρι για να φυλάξουμε ό,τι πολυτιμότερο μας έδωσε ο χειμώνας που φεύγει.
Ό,τι πολυτιμότερο μας έδωσε η ζωή που φεύγει.

Το  τέλος λοιπόν για μια χρονιά γεμάτη και για μια πόλη που γέμισε από στιγμές. Ναυθαλίνη λοιπόν να φυλάξουμε, να προστατεύσουμε, να παγώσουμε τη φθορά.
Να τοποθετήσουμε περισσότερα μικρά ρώσικα κουτιά.

Και μια υπόσχεση να μένει, για ακόμα περισσότερα "Σε συν"...
 

Χαμένες Πανσέληνοι

Χάνονται στα αντίο της προσοχής του κενού της επόμενης στάσης, στα ίσως της ανασφάλειας, στα μάλλον της αμφιβολίας και σ' εκείνη την απαίσια μετριότητα της ατονίας που μαζί με τη μυρωδιά του τσιγάρου εμποτίζει τα ρούχα, τα μαλλιά, την κούπα του καφέ, τα χείλη σου.
Σαλπάρουν οι πανσέληνοι κι εμείς στέκουμε στάσιμοι στο τώρα, στην οθόνη που παίζει έναν αγώνα μπάσκετ, στις σκόρπιες εικόνες ανθρώπων που περνούν το δρόμο απέναντι και στο βλέμμα σου που σκόρπισε μακριά τα μάτια σου απ΄ τα δικά μου.
Κι αν επιμένω να κοιτάζω τον ουρανό είναι για να διώξω , να ξορκίσω, να κλέψω κάτι από τη μαγεία του.
Κι όσο καθαρός κι αν είναι απόψε, ακόμα δεν κατάφερα να δω ξεκάθαρα το θαύμα της ανοιξιάτικης πανσελήνου.

Επιστρέφω-Ο άστεγος του σινεμά

για όλα εκείνα μου έμειναν μισά επιστρέφω.
σε όλα εκείνα που έμειναν μισά επιστρέφω.

Κινηματογράφος Έλλη. Ώρα 20:00. Τέλη Γενάρη κι ο χειμώνας μοιάζει να βολτάρει απόψε στο κέντρο της πόλης. Η Ακαδημίας γέμισε από παλτό και ανθρώπους με τα χέρια χωμένα στις τσέπες. Τόσα χρόνια αυτός ο τόπος όλο αλλάζει κι όλο ο ίδιος μένει.  Κι εγώ. Αύριο, αύριο θα αλλάξω. Θα σηκωθώ από την άθλια κούτα που έχω στρώσει στην Πανεπιστημίου, θα κάνω ένα ζεστό μπάνιο και θα βρω ένα καθαρό δωμάτιο να μείνω. Θα αλλάξω. Θα αλλάξω. Αλλά πάντα με προλαβαίνει αυτή η ρημάδα η μέρα που αλλάζει, η εβδομάδα που τρέχει, κι οι εποχές που μυρίζουν μοναξιά και νοσταλγία για εκείνο το παρελθόν που δεν ξαναγυρνά. Τόσα χρόνια αλλάζω . Τόσα χρόνια, κι όλο ο ίδιος μένω.

-Καινούργια προβολή κυρ Αντώνη;

-Καινούργια.

-Αισθηματικό, τον ρωτάω

-Αισθηματικό, μου λέει και με κοιτά που έχω δέσει τα χέρια μου γύρω από το κορμί σα να προσπαθώ να σχηματίσω ένα ανθρώπινο τείχος. Προστασία ενάντια στον αέρα που διαπερνά τα κουρελιασμένα μου ρούχα.

Παύση. Αισθηματικό. Αίσθημα. Αισθάνομαι.

 Χαζεύω την αφίσα της ταινίας απ' έξω. Τα μάτια των πρωταγωνιστών που κοιτάζονται με ένα ύφος λατρείας.

-Θες να μπεις; Δεν έχει πολύ κόσμο απόψε. Αλλά φρόντισε να μη σε πάρουν χαμπάρι.

Είναι καλός άνθρωπος ο κυρ-Αντώνης. Τόσα χρόνια μια φορά δε μου ζήτησε μια δραχμή για εισιτήριο. Να ζεσταθείς κι εσύ λίγο και να ψυχαγωγηθείς, έτσι μου λέει κάθε φορά. Αχ να ψυχαγωγηθώ. Τι να το κάνω τώρα πια; Κοντεύω σχεδόν στα 80. 

Στις αρχές ενθουσιαζόμουν, δε λέω. Ένιωθα ένας απ΄όλους αυτούς που στολίζονται τις Παρασκευές και σουλατσάρουν στην Ακαδημίας. Πρώτα κοιτούν τα μαγαζιά, περιεργάζονται τις βιτρίνες κι όλο και κάτι ψωνίζουν κι ύστερα περιμένουν υπομονετικά στο ταμείο να κόψουν εισιτήριο. Τι διαφορά είχα εξάλλου; Φρόντιζα να μπανιαρίζομαι όπως-όπως στις τουαλέτες των Γκούντις και να φοράω το "καλό " μου παλτό. Εκείνο που είχα περιμαζέψει προ δεκαετίας από τις χωματερές. Αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια το παλτό άρχισε να φθείρεται κι εγώ δεν είχα πια κουράγιο να μπαίνω καθαρός και παρφουμαρισμένος. Κανείς να μας δώσει ένα πιάτο φαγητό πια. Έπεσε βλέπεις και η κρίση στη μέση. Πού όρεξη πια για ψυχαγωγία; Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να ισιώσω λιγάκι τη μέση μου στα αναπαυτικά καθίσματα του σινεμά και να γείρω το κεφάλι μου προς τα πίσω. Να κλείσω τα μάτια μου και να νανουριστώ με εκείνα τα εγγλέζικα που όσες ταινίες κι αν είδα, το μόνο που κατάφερα να συγκρατήσω είναι ένα ρημαδό I love you.  Και κάθε φορά για να ευχαριστήσω τον κυρ-Αντώνη του το πέταγα, ως δείγμα ευγνωμοσύνης και δώστου χάχανα

Καλός άνθρωπος ο κυρ-Αντώνης. Με την κουβέρτα που μου χάρισε , πέρασα όλον τον περσινό χειμώνα.Μια φορά με ρώτησε για τη ζωή μου. Δύσκολα κανείς ασχολείται με έναν άστεγο γέρο. Τι με νοιάζει, σκέφτεται. Τι τον ένοιαζε, αλήθεια; Δεν ήξερα τι να του πω. Πρώτη φορά κανείς ενδιαφέρθηκε να μάθει γιατί; Γιατί αυτή η ζωή δεν βρήκε κανέναν προορισμό, παρά προτίμησε να σκορπιέται στους αέρηδες της πόλης. Ας πούμε ότι είμαι αναβλητικός τύπος. Κι αυτή η αλλαγή που έπεισα τόσα χρόνια τον εαυτό μου ότι θα συμβεί , έπαιρνε τη μία αναβολή μετά την άλλη. Συνηθίζουμε να αποδεχόμαστε τον κόσμο όπως μας τον δίνουν, αυτό είναι. Ναι, αυτό είναι. Κι εγώ γεννήθηκα ορφανός, χωρίς γονείς κι άρχισα από παιδί να ζητιανεύω. Συνηθίζουμε να αποδεχόμαστε τον κόσμο όπως μας τον δίνουν, αυτό είναι. Κι όσο κι αν ο κόσμος νομίζει ότι αλλάζει, τόσο ίδιος μένει. Το ξέρω. Το έχω δει. Τόσα χρόνια ανάμεσά τους και τα μάτια των ανθρώπων θα εκπέμπουν πάντα το ίδιο φως κι εκείνο το ίδιο αποτρόπαιο σκοτάδι. Δε θα αλλάξει τίποτα ποτέ, μ' ακούς; Ούτε κι εγώ θα αλλάξω. Θα παραμείνω στάσιμος μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο. Αλλά στάσιμος στην κούτα μου στην Πανεπιστημίου. Πάει, χάθηκε πια η ζωή, η ευκαιρία μου, η μία και μοναδική φορά που έχει κανείς να πετύχει να ζήσει πραγματικά. Το μόνο που μου απέμεινε είναι το παρελθόν που άφησα να μου ξεφύγει, να γίνει ανάμνηση από κάτι που δεν είμαι, να γίνει νοσταλγία για κάτι θα έπρεπε να γίνω. Να γίνει η αιτία που κάθε τόσο επιστρέφω στο άθλιο κουτί μου στην οδό Πανεπιστημίου. Να γίνει η αιτία να μην επιστρέψω ξανά πια.

Ας κάτσω απόψε εδώ λοιπόν. Στα σκοτεινά. Δίπλα στα ζευγαράκια που μασουλούν ποπ κορν, που φιλιούνται κάθε τόσο, που χαϊδεύουν ο ένας τον άλλον. Δίπλα στις παρέες που χαχανίζουν και πίνουν με μανία τις τελευταίες γουλιές κόκα κόλας. Κι ας γείρω το κεφάλι μου στο αναπαυτικό κάθισμα της οδού Ακαδημίας καθώς οι τίτλοι τέλους θα πέφτουν στη φωτεινή οθόνη του σινεμά.

Ξέρεις όλα τα φανάρια εσένα μου θυμίζουν

-Υπάρχει ένα ισχυρό δέσιμο ανάμεσά μας

 Ξέρεις το δέσιμο που σου έλεγα χθες... Σήμερα συνειδητοποίησα και μια άλλη πτυχή του. Τους κόμπους. Αυτούς τους χιλιάδες που διπλώνουν το  στομάχι σου όταν αγωνιάς για τον άλλον κι εκείνους τους άλλους, τους απαίσιους που μου επιβάλεις εσύ. Αν σ' αγαπάω να περιμένω. Και περιμένω. Με τα χεριά δεμένα κόμπο, με το στόμα ραμμένο κόμπο.
Το φανάρι στον Αγ. Ιωάννη έγινε πράσινο. Κόμπιασα.
Ξέρεις όλα τα φανάρια εσένα μου  θυμίζουν.

Τα 7 κακά της μοίρας μου

Εβδομάδα ήταν κι αυτή και πέρασε. Στο σαρωτικό της πέρασμα άφησε μια γεύση …ξηρή… σχεδόν τρομοκρατική! Για πάμε να δούμε τι είδαν τα ματάκια μας…

1. Ξηρός και ξηρό ψωμί!

Το θέμα πια δεν είναι η τρομοκρατία της 17 Νοέμβρη, αλλά αυτήν των καναλιών που κατέκλυσε τους δέκτες μας από πλάνα, εικόνες, βιντεάκια, μαρτυρίες, voice off, voice on, ειδήσεις επί των ειδήσεων και νέες εξελίξεις επί των νέων εξελίξεων!

2.Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε!

Να συσπειρώσει την άκρα αριστερά και την ανταρσία, να σώσει την Ελλάδα, να γίνει ο νέος ηγέτης, να-να-να,  θέλησε ο ίδιος μέσω ενός βίντεο-επιστολής που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο. Και προτείνει και μέτρα! Ποιος θα το φανταζόταν ότι μια μέρα ο Χριστόδουλος Ξηρός θα τα έλεγε καλύτερα από τον ίδιο τον πρωθυπουργό;

3. Ξηρός κι ελιά και κάτω τα μαλλιά.

Ανάμεσα σε Άρη, Καραϊσκάκη , Κολοκοτρώνη, Τσε- ξεπρόβαλλε το κεφάλι του Χριστόδουλου με χερ κατ βγαλμένο από το Χάρυ Πότερ,  και λήψη αλά Παντελίδη !Τρέμε Μιχαλολιάκο! (μωρέ λες;)

4.To αουτσάιντερ που γίνεται φαβορί.

Και να που ο τελευταίος τροχός της αμάξης αναδεικνύεται σε σύμβολο αυτής της εποχής (;)-αν όχι, της εβδομάδας τουλάχιστον. Γιωτόπουλος σε παραλήρημα κι ο εμφύλιος φαίνεται καλά να κρατεί στη 17 Νοέμβρη.

5. Ο Δένδιας απαξιεί…

Μα μπορεί να κάνει και τίποτα άλλο;

6.Πού είναι ο Καμίνης, οεο;

Πολύ απαξίωση βρε παιδί μου και μετά τον Υπουργό Δημοσίας Τάξεως-τραγικό- καμιά δήλωση και από τον Δήμαρχο της πόλης; Ούτε καν μια εξαγγελία για καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν αυτή προέρχεται;

Τς, τς, τς, μόνο ο Σφακιανάκης μου έμεινε πια!

7 Στου Ξηρού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα-ειδικά αυτήν του Κορυδαλλού…

Όσο για τη σύλληψή του, ούτε λόγος. 

Ιστορίες σε μια στάση λεωφορείου-Τα μεθεόρτια της πανσελήνου

Άνθρωποι που πηγαινοέρχονται βιαστικοί περιμένοντας το τελευταίο 054 γι' αυτήν την Κυριακή, διερχόμενα ταξί που αναβοσβήνουν τα φώτα τους ψάχνοντας για πελάτες, μια κλούβα σταματημένη δίπλα στη βουλή κι εγώ.
Σα να αλλάζει κάτι στον αέρα αυτής της πόλης. Και στα μεθεόρτια αυτής της πανσελήνου του Γενάρη, κάτι άλλο κάνει να ανεμίζει την ελληνική σημαία στη βουλή.
Κάτι μπλέκεται στους αιθέρες και στην ψυχή μου. Ξέρω τι είναι.

Μια πρόωρη άνοιξη κι απόψε. Ανάμεσα στα δέντρα του εθνικού κήπου και στα ανθοπωλεία του Συντάγματος. Ηλεκτρισμένη ανάμεσα στα χαμόγελά μας. Χαμογελάει στις τέντες των περιπτέρων που πετούν πάνω απ' το κεφάλι σου. Άγουρη, αλλά ικανή για τόσο δα μικρά θαύματα.

Σχεδόν άνοιξη κι απόψε.
Κι ευτυχία...

Τα εσύ κι εγώ της πλατείας Συντάγματος

Φοβάμαι, ένας Θεός ξέρει πόσο φοβάμαι.
Το παρελθόν που επιτίθεται από ξεχασμένες γωνιές της πόλης, που ξεφεύγει από ανοιξιάτικες μυρωδιές και πάει και μπλέκεται στις σκιές του απομεσήμερου πάνω στις τέντες των πολυκατοικιών.
Το μέλλον που είναι ακόμα τόσο ρευστό κι αβέβαιο και το παρόν. Αυτό. Αυτό το φοβάμαι πιο πολύ απ' όλα. Πώς να μην; Δεν το προλαβαίνω πια.
Κάθε μέρα τρέχω. Σφίγγω τις γροθιές μου και τρέχω αλλά πάντα με προλαβαίνει το μέλλον και πάντα χάνω το παρόν. Αύριο λέω πάλι.

Αύριο θα το προλάβω.Και το αύριο γίνεται σήμερα κι εγώ πάλι σφίγγω τις μπουνιές μου και τρέχω. Αλλά πάντα το μέλλον τρέχει γρηγορότερα από μένα και μέχρι να το καταλάβω γίνεται ξανά παρελθόν. Γίνεται μυρωδιές, γίνεται ένα ξύλινο παγκάκι στο κέντρο της Αθήνας, γίνεται ένα καινούργιο απομεσήμερο μέχρι το επόμενο.
Γίνεται άλλο ένα εσύ κι εγώ που πέρασε, που πάει ,που σκορπίζεται στον αέρα της φθοράς και της αιωνιότητας όλων των εσύ κι εγώ  της πλατείας Συντάγματος.
Γίνεται ακόμα μία ανάμνηση, γίνεται ακόμα ένας λόγος για να συνεχίσει να αποζητά το εγώ το εσύ. Γίνεται ο λόγος που συνεχίζω να σφίγγω τις μπουνιές μου και τρέχω γρήγορα, γρηγορότερα από χθες κι αύριο γρηγορότερα από σήμερα. Για σένα. 
Και πού ξέρεις  κάποια μέρα ίσως σε προλάβω.

Ανασκόπηση 2013

Χρονιά δύσκολη με αναταραχές, με συγκρούσεις, με κρίσεις-παντός είδους- με παράθυρα κλειστά, σφραγισμένα από το φόβο, αλλά τόσο ανοιχτά και γεμάτα στα δελτία ειδήσεων, με «θυσίες» ανθρώπων και με μια Αθήνα που κλονίζει και κλονίζεται. Με μια πόλη που , τι κι αν στην εκπνοή του 2013 φόρεσε τα καλά της, χαμογέλασε στην πλατεία Συντάγματος, στα γεμάτα καφέ και στα ταχυφαγεία. Στα πρόσωπα των κατοίκων της δε σταμάτησε ποτέ να διαγράφεται εκείνη η θλίψη της προσδοκίας που δεν έρχεται.

            Με μια Χώρα στο μεταίχμιο της αλλαγής να ελπίζει για κάτι (καλύτερο;). Έτσι λοιπόν φτάσαμε σε ακόμα ένα τέλος κι όπως κάθε σοβαρή/ο-ς εκπομπή ,κανάλι, δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό της/του, έτσι κι εμείς-όχι τίποτα άλλο αλλά χτίζουμε κι ένα σοβαρό προφίλ- πάμε να θυμηθούμε την επικαιρότητα που μας απασχόλησε την περασμένη χρονιά (ή αλλιώς όλα όσα θα θέλαμε να ξεχάσουμε).

Γεγονότα που συγκλόνισαν την πόλη.

Δολοφονία Παύλου Φύσσα και το διπλό χτύπημα στο Ηράκλειο

Αριστερών πεποιθήσεων ή όχι, Χρυσαυγίτης ή όχι θα πρέπει κανείς να είναι κτήνος για να παραμείνει αμέτοχος απέναντι στην ψυχρή δολοφονία τριών νέων παιδιών. Τα γεγονότα είναι γνωστά σε όλους και το μπαρούτι ενός λανθάνοντος εμφυλίου άφησε τη μυρωδιά του να σιγοκαίει σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας.

Το κλείσιμο της ΕΡΤ

Το 2013 σηματοδότησε έναν ακόμα πόλεμο. Αυτόν των εργαζομένων της ΕΡΤ. Στις 11 Ιουνίου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου ανακοίνωσε το λουκέτο της Δημόσιας Τηλεόρασης. Ακολούθησαν η κατάληψη του Ραδιομεγάρου από τους εργαζομένους της ΕΡΤ, οι γκρι οθόνες στη θέση των εκπομπών της δημόσιας τηλεόρασης, οι μαζικές απολύσεις κι ο νέος μόνιμος φορέας ΝΕΡΙΤ.

Η φυλάκιση του Άκη για τις μίζες

Η παραπομπή για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση ενός πρώην υπουργού στο εδώλιο και, τελικά, η βαρύτατη καταδίκη του για ξέπλυμα «μαύρου» χρήματος ήταν αδιαμφισβήτητα, σύμφωνα με τον «Τύπο της Κυριακής» το κορυφαίο δικαστικό γεγονός της χρονιάς. Ο λόγος για τον Ακη Τσοχατζόπουλο, οι δικαστικές περιπέτειες του οποίου ξεκίνησαν τα προηγούμενα έτη, κορυφώθηκαν όμως μέσα στο 2013.

Απεργίες

Χρονιά απεργιών το 2013 καθώς οι εργαζόμενοι των μετρό, τρένου, πλοίων, νοσοκομείων, αγρότες, καθηγητές, προέβησαν σε κινητοποιήσεις τον προηγούμενο Φεβρουάριο. Το κλίμα αυτό συνεχίστηκε καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς και τη σκυτάλη πήραν οι Διοικητικοί υπάλληλοι στα Πανεπιστήμια, με το ακαδημαϊκό έτος να κινδυνεύει να χαθεί και οι υπάλληλοι στο χώρο της Υγείας.

Άστεγοι κι ουρανοί αιθαλομίχλης

Κρίση, κρίση, κρίση και κάθε γωνιά της πόλης πλημμυρίζει από αστέγους, ναρκομανείς, επαίτες κι αυτόχειρες. Τα ποσοστά για το 2013 είναι συντριπτικά. Κι όλα αυτά υπό τη σκέπη των στρωμάτων αιθαλομίχλης από τα τζάκια, να απειλούν τη δημόσια υγεία.

Πολιτικά-Τα ένδοξα όχι της χρονιάς

Αποχώρηση Φώτη Κουβέλη από την κυβέρνηση.

Όχι είπε ο Φώτης Κουβέλης στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου τελικά κι αποχώρησε. Οι λόγοι μοιράζονται ανάμεσα στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, στο κλείσιμο της ΕΡΤ και στην ανάγκη για ένα καθαρό κούτελο –στο κάτω-κάτω όλοι για ένα τέτοιο ζούμε(που λέει ο λόγος)- του αρχηγού της ΔΗΜΑΡ.

Πρόταση μομφής Αλέξη Τσίπρα

«Όχι» είπε ο Αλέξης Τσίπρας στον Αντώνη Σαμάρα και τον προσκάλεσε σε μια μονομαχία επί των εδράνων της Βουλής καταθέτοντας πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης- πώς κατέληξε βέβαια να ταυρομαχεί με το Ευάγγελο Βενιζέλο στο ΕΛ Πάσο, αυτό είναι ένα άλλο σενάριο(ή εν προκειμένω αλλουνού παπά Ευαγγέλ-ι-ο).

Μιχάλης Λιάπης: οι μεταφορές είναι το φόρτε του!

Το δράμα του Μιχάλη Λιάπη απασχόλησε την επικαιρότητα στο τέλος του 2013. Μετά από παραβίαση στοπ ο πρώην υπουργός μεταφορών-αυτό θα πει τραγική ειρωνεία- βρέθηκε να οδηγεί ανασφάλιστο ΙΧ με πλαστές πινακίδες. Γιατί ο Μιχάλης ξέρει να λέει όχι στους νόμους που θέσπισε ο ίδιος!

ΤΡΟΙΚΑ-Ελληνική κυβέρνηση: μια σχέση πάθους

Ναι, στην εκταμίευση της δόσης, όχι στις αποφάσεις της κυβέρνησης σχετικά με τους πλειστηριασμούς , τα Ελληνικά Αμυντικά συστήματα κι ένας Θεός ξέρει σε τι άλλο. Συζητήσεις, διαπραγματεύσεις, ναζάκια και τερτίπια σκιαγραφούν το πορτρέτο αυτής της σχέσης, αλλά δυστυχώς  το ένδοξο όχι σ’ αυτήν την περίπτωση παραλήφθηκε…

Το…μπούλογλου στη Δικαιοσύνη

Όχι στις κατηγορίες που το απαγγέλθηκαν και πίστη στη δικαιοσύνη δήλωσε ο κύριος Τομπούλογλου μετά την απελευθέρωσή του με εγγύηση 150.000 ευρώ. Ο πρώην πρόεδρος του νοσοκομείου Παίδων  Αγλαΐα  Κυριακού  συνελήφθη την παραμονή Πρωτοχρονιάς να παίρνει μίζα 25.000 ευρώ από διαφημιστική εταιρεία. Όχι η Δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή… απλά κάνει τα στραβά μάτια.

Πρόσωπα

Ο ξεχωριστός κύριος Μιχαλολιάκος

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς όταν πρόκειται για τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής. Πίσω από τα σίδερα του Κορυδαλλού τον έφερε το 2013, με τη γυναίκα του να φτύνει τις κάμερες και την κόρη του να συσπειρώνει το κίνημα μέσα από βιντεάκια.

Άτιμη κοινωνία…

Στουρνάρας talk of the town

Αδιαμφισβήτητα ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας είναι ένα από τα πρόσωπα της χρονιάς που πέρασε, αφού κατά τη διάρκεια του 2013 ήταν ο αποδεκτής των περισσότερων επιθέτων σχολιασμού ! Πολίτες, πρόσωπα της επικαιρότητας, πολιτικοί φρόντισαν να «στολίσουν» τον Υπουργό Οικονομικών καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς.

Παπακωνσταντίνου

Έπρεπε να περάσουν μήνες έρευνας, αιώνες στα τηλεοπτικά παράθυρα, μαγικά usb , ώσπου να φτάσει 16η Ιουλίου όπου η Βουλή πήρε την απόφαση να παραπέμψει τον πρώην υπουργό Οικονομικών, Γιώργο Παπακωνσταντίνου σε ειδικό δικαστήριο για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Καιρός του ήταν!

Σαμαράς-ατάκα της χρονιάς!

Εμ έπρεπε να το ΄χε σκεφτεί ότι η ΕΡΤ θα τον εκδικηθεί...
Έπιασε η κατάρα των απανταχού καμεραμάν της Δημόσιας Τηλεόρασης κι έτσι σ΄ ένα διάγγελμα του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά ο ίδιος  μετά από ένα σαρδάμ, αποχώρησε από το βήμα βρίζοντας τον εαυτό του που μπερδεύτηκε. 
Δικαίως η φράση από τα χείλια του πρωθυπουργού ¨γαμ... το κεφάλι μου μ@λ@κ@" ανακυρήσσεται η ατάκα της χρονιάς!

Αντίο Αλέκα, αντίο κολιέ

Μετά από 22 χρόνια η πρώτη γυναίκα αρχηγός κόμματος στην Ελλάδα και η πρώτη γυναίκα γενική γραμματέας του ΚΚΕ, η Αλέκα Παπαρήγα αφήνει το τιμόνι του κόμματος. Στις 14 Απριλίπου μετά από το 19ο συνέδριο με μία λιτή ανακοίνωση γίνεται γνωστό πως η Αλέκα Παπαρήγα παραδίδει τα ηνία του κόμματος στον Δημήτρη Κουτσούμπα. Εμένα προσωπικά θα μου λείψουν τα κολιέ της.