Δεν το ξέρεις αλλά όταν χωριστήκαμε, εκεί μπροστά από το ΑΤΜ της Πειραιώς, στάθηκα για ένα λεπτό, έμεινα να σε κοιτάζω. Να βεβαιωθώ ότι ήσουν καλά. Να... Να.... Να....
Σε παρατηρούσα να περπατάς μέσα στο πλήθος.
Δεν ξέρω σε τι ήλπιζα. Να γυρίσεις να με κοιτάξεις κι εσύ;
Δεν ξέρω καν αν ήλπιζα σε κάτι ή αν εξυπηρετούσα κάποιου είδους οφθαλμολαγνεία.
Ήξερα μόνο ότι ευχόμουν. Να συνεχίσεις να περπατάς μέσα στον κόσμο.
Κι εγώ να συνεχίσω να υπάρχω μέσα σ' αυτόν τον κόσμο... για σένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου