Πινάκιο - Φρέσκιες ειδήσεις... επί πίνακι!: Μαριλένα Παππά: Με όπλα την πέννα της και τα όνειρ...

Πινάκιο - Φρέσκιες ειδήσεις... επί πίνακι!: Μαριλένα Παππά: Με όπλα την πέννα της και τα όνειρ...: Γευτήκαμε τις δικές της «Φεγγαροκουταλιές» στα σύνορα της Ελευθερούπολης και της Χώρας του Καπνού  Του Λευτέρη Χ. Θε...

Σκόρπιες σκέψεις...: Ερωτικές καταλήξεις... Με την Μαριλένα Παππά

Σκόρπιες σκέψεις...: Ερωτικές καταλήξεις... Με την Μαριλένα Παππά: Την Μαριλένα την γνώρισα πρώτα μέσα απο τα κείμενα της... Αγάπησα πρώτα το τρόπο γραφής της, έπειτα ταυτίστηκα με τις λέξεις της και τέλος ...

26 eco pages: Σήμερα θ΄αλλάξω τον κόσμο

26 eco pages: Σήμερα θ΄αλλάξω τον κόσμο: Σ ήμερα αποφάσισα να φορέσω την μπέρτα που μου χάρισε ο Άγιος Βασίλης στις περσινές γιορτές -γιατί του έγραψα ότι ήμουν καλό παιδί ...

Δελτία τύπου

1)24/11
Ερωτικές καταλήξεις-Κομοτηνή


Η Κοινότητα Νέων προσκαλεί τη συγγραφέα Μαριλένα Παππά στην παρουσίαση της τρίτης της δουλειά. Η Μαριλένα Παππά επιστρέφει δυναμικά για δεύτερη φορά μετά την άκρως πετυχημένη πρώτη της παρουσίαση με τίτλο « Ο Πλανήτης που χαμογελά » το Νοέμβριο του 2010 στην Κομοτηνή. Με τις « Ερωτικές Καταλήξεις » που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars, θα προσπαθήσει να μας εξηγήσει με λόγια τον έρωτα.

Σας περιμένουμε όλους στο Cafe-Bar Ραδιόφωνο
24/11/2012
Πλατεία Ειρήνης 18, Κομοτηνή
Ώρα έναρξης 20:00.

2)01/12
Ο πλανήτης που χαμογελά-Βόλος

Πρώτη του μήνα κι ο πλανήτης αποφάσισε να χαμογελάσει στον όμορφο Βόλο.
Έτσι λοιπόν, τα Εκπαιδευτήρια Ξένων Γλωσσών Αντωνίου σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Χατζηλάκος σας προσκαλούν την 1η Δεκέμβρη 2012 και ώρα 11:00 στον παιδότοπο "Αμπεμπαμλόμ" (Μαιάνδρου 90-Θράκης, Νέα Ιωνία Βόλου) για να περάσουμε μαζί μία απίθανη μέρα για παιδιά και γονείς με το βιβλίο της συγγραφέως Μαριλένας Παππά. Στο χώρο θα πραγματοποιηθεί αφήγηση του παραμυθιού, θεατρικό παιχνίδι, κουκλοθέατρο, δημιουργική απασχόληση των μικρών μας φίλων ,έκθεση χειροποίητων κοσμημάτων, μουσική και τραγούδι.
Ελάτε να πετάξουμε όλοι μαζί μαγική χρυσόσκονη και να κάνουμε τον πλανήτη μας να χαμογελάσει δυνατά!

Μαζί τους συμμετέχουν αλφαβητικά οι:

Γιαννίρη Σοφία:κουκλοθέατρο
Κακάλιας Ευάγγελος:τραγούδι
Κολοφωτιά Αθανασία: κουκλοθέατρο/ειδική εμφάνιση ως Μάγισσα Κουμάρα

Μεγαγιάννη Ειρήνη:δημιουργική απασχόληση

McCarthy Maria: κιθάρα

Νίκου Ελένη:δημιουργική απασχόληση

Ξηρακιά Τζωρτζίνα:δημιουργική απασχόληση/κουκλοθέατρο
Πέτρου Κατερίνα:κοσμήματα
Πυργέλης Γιάννης:πιάνο
Ταμία Κυριακή:ακορντεόν
Τσακίρη Δέσποινα:αφήγηση

Για πληροφορίες επικοινωνείτε με το τηλέφωνο:
6938781559

3)04/12

Ερωτικές καταλήξεις-Αθήνα

Το Κιμωλία, Art café σας προκαλεί να αφήσετε για λίγο κάτω τα στυλό σας και να ζωγραφίσετε στους μαυροπίνακές του τις δικές σας «ερωτικές καταλήξεις».

Την Τρίτη, 4 Δεκεμβρίου και ώρα 20:00 οι λέξεις της συγγραφέως Μαριλένας Παππά και του βιβλίου της «Ερωτικές καταλήξεις», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars, περιπλέκονται με τα αρώματα της ζεστής σοκολάτας , τις νότες του τσάι γιασεμιού και τα κουλουράκια κανέλλας, στον υπέροχο χώρο του καφέ.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι συγγραφείς Μαρίνα Φραγκεσκί

δου και Εύα Πετροπούλου, ενώ καθ΄όλη τη διάρκεια της παρουσίασης θα προβάλλονται εικόνες φτιαγμένες από ...ερωτικές καταλήξεις!





Κιμωλία Art Cafe

Υπερείδου 5, Αθήνα

τηλέφωνο: 211 1848446

Μα να είναι κάτι που με βασανίζει

Μα να είναι κάτι που με βασανίζει:

Πού πηγαίνουν όλες αυτές οι ευχές του πάντα και του μαζί, όλοι οι ουρανοί που είδαμε παρέα,όλα εκείνα τα βήματα που περπατήσαμε μαζί , τα μάτια σου που έλαμπαν στα σκοτάδια, τα φιλιά με γεύση δυόσμου, τα χέρια μας ενωμένα, η φωνή σου και η δική μου να μιλούν, πού πηγαίνουν τα μου λείπεις και τα αντίο, τα αχ, τα ναι και τα σε θέλω;

Πού πέταξε το χαμόγελό μου και στα μάτια μου ζωγραφίστηκε ένα απέραντο κενό;
Πού πηγαίνω και πού πας και σβήστηκε από τις πυξίδες μας το εμείς;

Τα βιβλία μου

Ερωτικές καταλήξεις-Μαριλένα Παππά

εκδόσεις Bookstars · Οκτώβρης 2012

Σ’ αυτόν τον περίεργο κόσμο που όλα ξεκινούν από κάτι απλό, μικρό και τυχαίο κάποιες καταλήξεις έρχονται για να αλλάξουν ολοκληρωτικά τη ζωή μας…
Οι αρχές και τα τέλη, ο ερωτισμός κι ο έρωτας, η ποίηση και η λογοτεχνία, όλα περιπλέκονται σ’ αυτόν τον περίεργο κόσμο από λέξεις και μέσα από 17 κείμενα όλα
καταλήγουν πάντα ερωτικά…

Ερωτικές καταλήξεις
Συγγραφέας: Μαριλένα Παππά
Εκδότης :Bookstars
ISBN: 978-618-5015-15-2
http://www.bookstars.gr/User/BookDetails.aspx?Id=TDT1W70U9K+aEEae%2F2Qd%2FQ%3D%3D&CId=bMX9q1QqstY%3D

Ο κύκλος των χαμένων εποχών-Μαριλένα Παππά

εκδόσεις Bookstars · Ιανουάριος 2012

Στον κύκλο των χαμένων εποχών οι πέντε πρωταγωνίστριες του βιβλίου παλεύουν να ισορροπήσουν στη δική τους ακτίνα και να περπατήσουν κατά μήκος της ζωής...
Σε έναν κόσμο που ο πόνος εναλλάσσεται με τη χαρά, η θλίψη με την ευτυχία, ο χειμώνας με την άνοιξη το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι να ζει την κάθε εποχή...

Ο κύκλος των χαμένων εποχών
Συγγραφέας:Μαριλένα Παππά
εκδότης: Bookstars
ISBN :9789606815669

http://www.bookstars.gr/User/BookDetails.aspx?Id=Dzm+SaIabjh4dtoVMkNVqA%3D%3D&CId=HgAViWA5+Ug%3D

Ο πλανήτης που χαμογελά-Μαριλένα Παππά

εκδόσεις Χατζηλάκος · Δεκέμβρης 2009

Ο πόλεμος με τα πινέλα για το θεό Βάρβα και την αδίστακτη μάγισσα Κουμάρα δεν έχει τελειωμό. Το σύμπαν μάχεται υπέρ του καλού όμως η μάγισσα φαίνεται να κερδίζει έδαφος... Το χαμόγελο της Γης βυθίζεται σιγά-σιγά μέσα στις καταστροφές που ζωγραφίζει πάνω της η Κουμάρα...
Είναι ικανό το σχέδιο του θεού Βάρβα να σώσει τον πλανήτη; Θα μπορέσουν άραγε δύο μικρά παιδιά να επαναφέρουν τη Γη στην ευτυχία με μοναδικό τους όπλο τα χρώματα και τις αγνές καρδιές τους; Το ταξίδι προς τα έγκατα του κόσμου μόλις ξεκίνησε...

Ο πλανήτης που χαμογελά
Συγγραφέας: Μαριλένα Παππά
εκδότης: Χατζηλάκος Π.
ISBN :978-960-6742-19-4

http://www.chatzilakos.gr/product_info.php/products_id/159944?sid=40864b6624ceb59e90d2939bb626ee11

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ-ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος. Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία.

Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος. Ὁ άνεμος τσακίζει τα δέντρα. Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες. Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις. Ἐγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.

Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις, ο κήπος μου θα ῾ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους. Τα σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους, μετρώντας αυτά τα λουλούδια. Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη, σκοτεινή στεφάνη τους, θα νιώθω στο απρόσωπο τους αἰχμηρούς των στημόνες και θ᾿ αναπνέω τ᾿ άρωμά τους.
Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ᾿ άστρα, και οι αύρες θα πνέουν, αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περσότερο, θα θυμάμαι.

Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές, τα παραπλανητικά χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία.
Θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να σκέπτομαι, χωρίς να βλέπω, χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο. Θα είμαι ολόκληρος μία πικρή ανάμνησις, ένα άγαλμα που γύρω του θα μεγαλώνουν τροπικά φυτά, θα πυκνώνουν, θα μπερδεύονται μεταξύ τους, θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα. Σιγά σιγά οι κλώνοι τους θα περισφίγγουν το λαιμό μου, θα πλέκονται στα μαλλιά μου, θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη.

Κάτου από τη σταθερή τους ώθηση, θα βυθίζομαι στο χώμα.
Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της Αχαριστίας.

Ξέρεις κάτι; Έχω μια ιδέα!

Όλα ξεκινούν από μια ιδέα...
Ένα ερέθισμα, ένα χαμόγελο, ένα πρόσωπο στον προαστιακό, ένα φύλλο που πέφτει ακριβώς την ώρα που περνάς κάτω από το δέντρο, ένα φιλί, ένα ραντεβού....
Κι όλα δένουν μεταξύ τους εκείνην την τρελή στιγμή που βλέπεις επιτέλους το μέλλον σου να ζωντανεύει...

Ξέρεις κάτι; Έχω μία ιδέα ,λέω πονηρά...
-Εσύ να μ΄αγαπάς κι εγώ να χαμογελάω....

Η ιερή Τριάδα της βλακείας!

Στη δουλειά, στη βόλτα, στον καφέ, παντού υπάρχει ένας μύθος που περιμένει να τον ανακαλύψεις!!
Ιδού οι ατάκες που άκουσα τον τελευταίο καιρό (και κατέπνιξα τα γέλια μου!!!)

1. Συζήτηση στο γραφείο με εξωτερικό συνεργάτη

-Θα ακολουθήσουμε την περπατημένη!!!!
(εγώ λέω να πάρω ταξί!!)


2. Ατάκα τύπου που προσπαθεί να μου προωθήσει πακέτο σταθερής τηλεφωνίας:

-Άκουσον μεν, πέταξον δε
(καλέ να μην ξεχάσω την μπέρτα του Σούπερμαν!)


3. Κουβέντα με γνωστό μου:

-Με έπιασες εξαπίνης
-Συγγνώμη σε πάτησα;;;;

(Τι το θέλω και μιλάω κυριλάτα, μου λες;;;)

Τέλος Κυριακής, Αρχή Δευτέρας...

Κάποιες φορές αυτό που χρειάζεται κανείς είναι να αφήσει επιτέλους τον εαυτό του ελεύθερο να κλάψει...

Κι έτσι τελειώνει μία ακόμα Κυριακή κι αρχίζει μία νέα Δευτέρα ,κι έτσι τελειώνει μία ολόκληρη εποχή κι αρχίζει μία νέα...

Και το καλοκαίρι, γίνεται επιτέλους χειμώνας χωρίς ενδιάμεσες στάσεις κι ο Οκτώβρης πήρε πια τη μορφή που του πρέπει...
 

Πήγαινέ με όπου θες...

Βραδινές διαδρομές στην Αθήνα. Την αγαπώ πολύ την πόλη μου τα βράδια.
Και πιο πολύ αυτήν την εποχή... Ο καιρός δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι θέλει να κάνει με τα σύννεφά του και ο αέρας έρχεται πότε-πότε να ανακατέψει τα μαλλιά , την ψυχή και τις σκέψεις μου ...
Όταν φυσάει έχω την αίσθηση ότι σ΄ακούω...
Ένα μήνυμα που προσπαθείς να μου μεταφέρεις χρόνια τώρα ,αλλά ο αέρας πάντα σκορπίζει τη φωνή σου εδώ κι εκεί κι εγώ ποτέ δεν το μαθαίνω...

Και ξαφνικά επιστρέφω στην πραγματικότητα, να βρίσκομαι συνοδηγός σε κάποιο αυτοκίνητο που διαχίζει με ταχύτητα τον Κηφισσό στις δύο το βράδυ κι ο αέρας από το ανοιχτό παράθυρο να έχει σκορπίσει τις σκέψεις μου πολύ μακρύτερα από τα αυτοκίνητα που διασχίζουν το δρόμο ταυτόχρονα με ΄μας, πολύ μακρύτερα από τις πολυκατοικίες που αφήνουμε πίσω, πολύ μακρύτερα από τα φωτάκια που λαμπυρίζουν από μακριά...Πολύ μακρύτερα από το χθες , πολύ μακρύτερα από το σήμερα που τελειώνει , αλλά τόσο κοντά πια σ΄αυτό που χρόνια τώρα προσπαθείς να μου πεις...

Κι έτσι δε με νοιάζει πια αν θα με πας απ΄το σπίτι....

Γι΄απόψε πήγαινέ με όπου θες.

Θυμήσου...

θυμάμαι...

εκείνου του φθινοπώρου τα φιλιά (τους ήχους, τα σχήματα, τις μυρωδιές της μέντας και του νυχτολούλουδου)

εκείνες τις νύχτες καλοκαιριού...εκείνου του καλοκαιριού...που όμοιο του δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δε θα υπάρξει ποτέ ξανά...(ο χρόνος πετάει στους αιθέρες και χάνεται)

εκείνα τα γέλια μας...(αυτά που κάποτε θεωρούσα ευτυχία)

εκείνα τα ανείπωτα σ΄αγαπώ... (αυτά, που πάντα ,πίστευα ότι μια μέρα θα βρω το θάρρος να σου ξεστομίσω...


*και δε βρήκα)

Γαλάζιοι ουρανοί και γκρίζες μέρες...

(για το Σταμάτη)

Οι ψυχές μας είναι απέραντοι γαλάζιοι ουρανοί...
Σε κάθε απώλεια, οι ουρανοί μας γεμίζουν τρύπες . Για να αντέξουμε τον αφόρητο πόνο τοποθετούμε σύννεφα και νομίζουμε ότι τις επουλώνουμε....
Κι όμως... οι τρύπες είναι η μοναδική μας ευκαρία να εισχωρήσουν μέσα μας οι ακτίνες του ήλιου....

Να μην ξεχνάς να χαμογελάς και να αφήνεις τον ήλιο να λάμπει μέσα από σένα...
Αυτό θα ήθελε κι εκείνος...
Αυτό θα έκανε κι εκείνος...

Ποίηση και Λογοτεχνία: Μύρισε Σεπτέμβρης κι ολίγον από μελαγχολία... - Μα...

Ποίηση και Λογοτεχνία: Μύρισε Σεπτέμβρης κι ολίγον από μελαγχολία... - Μα...: Μύρισε Σεπτέμβρης στις γειτονιές της Αθήνας... Τα αυγουστιάτικα φεγγάρια αποχαιρετούν τον ουρανό... Ο Σεπτέμβρης πάντα με μελαγχολεί....

Μύρισε Σεπτέμβρης κι ολίγον από μελαγχολία...

Μύρισε Σεπτέμβρης στις γειτονιές της Αθήνας...
Τα αυγουστιάτικα φεγγάρια αποχαιρετούν τον ουρανό...
Ο Σεπτέμβρης πάντα με μελαγχολεί...
 Άνθρωποι μπαίνουν στο γραφείο, λένε μία βαριά καλημέρα με το μυαλό σε κάποια παραλία της χώρας... Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος που επέστρεψε σ' αυτήν την πόλη... Δεν ξέρω πού τη βρίσκω την όρεξη και χαμογελάω...αλλά χαμογελάω αληθινά από την ψυχή μου...

Από παιδί , μισούσα τα σαββατοκύριακα και τα καλοκαίρια, οτιδήποτε έθετε σε αργία την πορεία μου...Έτσι ένιωθα...λες και ο κόσμος σταματούσε για λίγο...άραζε για μια στιγμή κι η στιγμή διαρκούσε όσο να πιεις ένα χυμό σε κάποιο beach bar , να χαχανίσεις σε κάποιο λιμάνι , να κάνεις βόλτα παρέα με κάποια καλοκαιρινή Πανσέληνο...
Εγώ όμως πάντα ήθελα να προχωράω πιο κάτω...είμαι πάντοτε βιαστική...
Τρέχω για να προλάβω όλα τα τρένα του κόσμου...
Κι όταν τρέχεις , έρχεται η στιγμή που κάποτε θα φτάσεις εγκαίρως...

*Μια τέτοια χρονιά θα είναι φέτος...

Κουβεντούλα με το Σταμάτη Αλευρά... έναν δαιμόνιο ρεπόρτερ , ετών 12!!

Ο Σταμάτης Αλευράς γεννήθηκε στην Αθήνα πριν από 12 χρόνια. Φέτος αποφοίτησε από το δημοτικό και του χρόνου που ξενικούν τα ακόμα δυσκολότερα, εκείνος δε φοβάται τίποτα...Είναι έτοιμος να κατακτήσει και το Γυμνάσιο! Με εφόδια την εκμάθηση ξένων γλωσσών(μιλάει ήδη 4) και την υπέροχη μαμά του στο πλευρό του, έχει αποφασίσει να κυνηγήσει τα όνειρά του. Ασχολείται με το θέατρο , ως μέλος του παιδικού θεατρικού τμήματος του δήμου Αχαρνών, τραγουδάει παρέα με το φίλο του-κι επίσης ταλαντούχο- Γιάννη , διαβάζει, μαθαίνει υπολογιστές, παίζει και χαμογελά....
Ααααα και στον ελεύθερό του χρόνο αρέσκεται να παίρνει συνεντεύξεις από συγγραφείς!!!

(Κάποτε υπήρξα κι εγώ παιδί και θυμάμαι πώς είναι να νιώθεις ότι όλος ο κόσμος σου ανήκει... Να καθοδηγείσαι μόνο από το όνειρό σου... Να κρέμεται όλη σου η ευτυχία από μία βόλτα στην πλατεία και ένα ξυλάκι παγωτό..)

Τα νέα παιδιά με όνειρα έχουν θέση ανάμεσά μας ... Σας τον παραδίδω...

1. Μαριλένα από πότε ξεκίνησες να γράφεις ;
Ξεκίνησα τη συγγραφή σε πολύ μικρή ηλικία , το 1997-9 ετών-άρχισα να γράφω ημερολόγιο το οποίο διατηρώ εώς και σήμερα! Σε ηλικία 11 ετών ονειρεύτηκα το πρώτο μου βιβλίο , με τίτλο "Σαν οικογένεια"-το οποίο δεν το τέλειωσα ποτέ! Συνέχισα όμως να γράφω ποιήματα και τραγούδια.
Επανήλθα όμως για τα καλά στα 17 μου με το πρώτο μου ολοκληρωμένο βιβλίο κι από ΄κει ξεκίνησαν όλα...

2. Τι σε ενέμπνευσε να να γράψεις το πρώτο σου βιβλίο με τίτλο:''Ο Πλανήτης που Χαμογελά'' που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χατζηλάκος ;

Ένας-κατά τη γνώμη μου-υπέροχος άνθρωπος που είχα την τύχη να γνωρίσω εκείνη την περίοδο... Από ΄κεινη τη στιγμή κι έπειτα αποτέλεσε την ιδανική έμπνευση για ΄μένα..

3. Σε παρότρυνε κάποιος να γίνεις συγγραφέας ?
Μμμ, δε θα το ΄λεγα! Η μαμά μου ήξερε ανέκαθεν ότι είχα μια έμφυτη κλίση στη συγγραφή -όπως κι εκείνη! Παρόλα αυτά ,οι γονείς μου ήθελαν να τελειώσω το σχολή μου και να ασχοληθώ με τον τομέα των οικομικών. Όταν είχα πρωτοδηλώσει στα 19, ότι θέλω να εκδώσω το βιβλίο μου , ο μπαμπάς μου γέλασε-το θεωρούσε τρελό! Αργότερα με τη δική μου επιμονή και τη σοβαρή μου ενασχόληση, νομίζω ότι αναγκάστηκαν να το δεχτούν!

4. Πρόσφατα εκδόθηκε και το καινούριο σου βιβλιο με τίτλο: ''Ο Κύκλος των Χαμένων Εποχων'',που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars, πιστεύεις πως θα έχει επιτυχία ?
Το ΄χω σκεφτεί πολύ το θέμα της επιτυχίας και της απήχησης στο κοινό και θα μπορούσα να αναλωθώ σε συζητήσεις για το πώς λειτουργούν τα κυκλώματα στην Ελλάδα , για την ανύπαρκτη υποστήριξη από τους μικρομεσαίους εκδοτικούς οίκους, για το ότι η λογοτεχνία απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο πια κοινό στη Χώρα μας κλπ., αλλά έχω μάθει να προσπαθώ για το καλύτερο και να μην αναλώνομαι...Πιστεύω ότι είναι ένα βιβλίο σύγχρονο που απευθύνεται σε όλα τα αναγνωστικά κοινά , χωρίς το φράγμα της ηλικίας ή του φύλλου... Εύχομαι ο κόσμος να το αγκαλιάσει σφιχτά...

5. Ποιό βιβλίο κατα τη γνώμη σου θα έχει μεγαλύτερη επιτυχία ''Ο Κύκλος των Χαμένων Εποχών'' ή ''Ο Πλανήτης που Χαμογελα'' ?
Είναι τελείως διαφορετικά μεταξύ τους, το ένα απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 7 χρονών κι άνω , ενώ "Ο κύκλος των χαμένων εποχών" είναι ένα είδος δοκιμίου-αν και δεν το χαρακτηρίζει απόλυτα ο όρος.Πιστεύω πολύ και στα δύο μου βιβλία και ήδη πιστεύω ότι έχουν βρει το δρόμο τους...Για μένα επιτυχία είναι να μοιράζομαι κομμάτια του εαυτού μου με ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες δε θα ΄χα μιλήσει ποτέ...

6. Ετοιμάζεις κάποιο καινούργιο βιβλίο ?
Ναι!! Ετοιμάζω πολλά πράγματα για την επόμενη χρονιά, εύχομαι οι συνθήκες να είναι τέτοιες που να ευνοήσουν αυτά τα νέα μου ταξίδια...

7. Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετα από 20 χρόνια, θα συνεχίσεις να γράφεις ?
Θα ήθελα να είμαι ευτυχισμένη, να έχω ζήσει μια ζωή χωρίς απωθημένα, να κοιτάω πίσω μου και να χαμογελάω για το δρόμο που διένυσα...
Η συγγραφή είναι αυτό που είμαι κι όχι αυτό που κάνω..Νομίζω λοιπόν ότι και μετά από 20 χρόνια θα συνεχίσω να πορεύομαι ως... εγώ...

8. Τι μουσική ακούς ?
Ακούω τα πάντα πια! Κι όταν λέω τα πάντα το εννοώ... Δεν πιστεύω σε διακρίσεις και ταμπέλες! Ξένα, ελληνικά, ποπ, ροκ, έντεχνα, λαϊκά, σκυλάδικα!! Για όλα τα είδη έχω κι ένα αγαπημένο τραγούδι να σου πω!
Και στα μπουζούκια θα πάω αν το επιβάλλει η παρέα και σε ωραίες μουσικές βραδιές-απ΄αυτές που χαρακτηρίζονται έντεχνες! Παντού!

9. Τι είδους ταινίες σου αρέσουν ?
Τις βλέπω όλες για να μπορώ να έχω άποψη, αλλά πολύ αγαπημένος μου κινηματογραφιστής είναι ο Ακίρα Κουροσάβα κι ιδιαίτερα μία από τις τελευταίες του ταινίες, τα "Όνειρα".
Επίσης αγαπώ τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, μου θυμίζει μια Ελλάδα πιο ξέγνοιαστη...

10.Ποιό είναι το αγαπημένο σου φαγητό ?
Πατάτες τηγανητές(αλλά δεν τρώω πάνω από 10...αναθεματισμένες θερμίδες!)

11.Ποιό είναι το αγαπημένο σου γλυκό ?
Τους χειμώνες η σοκολάτα!!Και πιο συγκεκριμένα η σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου, το οικογενειακό μέγεθος !!
Τα καλοκαίρια δε νομίζω ότι χρειάζεται αποσαφήνιση..το παγωτό ασφαλώς!!

12.Ποιά είναι η αγαπημένη σου ομάδα ποδοσφαίρου ?
Είμαι Ολυμπιακός γιατί υπέστη μεγάλη πλύση εγκεφάλου από τον αδελφό μου ως παιδί! Αν ήθελα ας έκανα κι αλλιώς!!!

Ημερολόγια καλοκαιριού

Συνηθίζω να προχωράω χωρίς να κοιτάω πίσω, πάντα με το κεφάλι μπροστά, αφήνω πίσω και προχωράω χωρίς να βλέπω τι αφήνω... ....Και προχωράω τόσο που κανείς δε με φτάνει πια...
Κι είμαι μόνη μου σ΄αυτό το δρόμο που διάλεξα γιατί το όνειρο δε χωρίζεται ποτέ στα δύο. Πάντα ένας και πάντα εγώ...

Δυνατή, πρέπει να είσαι δυνατή, αυτό λέω συνέχεια στον εαυτό μου κι είμαι πάντα...
Μα να που σήμερα λυγίζω...Μπροστά σ΄αυτά τα ημερολόγια καλοκαιριού...
Οι σελίδες έμειναν όπως τις άφησα το προηγούμενο καλοκαίρι, καλογραμμένες κι αναλλοίωτες να τρυπάνε την ψυχή μου...
οι λέξεις έμειναν οι ίδιες αλλά εγώ προχώρησα τόσο πολύ που έμειναν πια μόνο τα ημερολόγια καλοκαιριού να μου θυμίζουν ότι κάποτε υπήρξα-με...

Τώρα που η συγγνώμη , έγινε sorry…

Οι native speakers συμπατριώτες μου γράφουν πάντοτε σε άπταιστα  greeklish, καλημερίζουν πάντα ξενικά με ένα ελληνοπρεπέστατο hi (κι αν τους ρωτήσεις πώς γράφεται το χαίρεται θα γράψουν κάτι σαν κι αυτό : xerete-αμ δεν ξέρετε!) και την ώρα του αποχαιρετισμού τους πιάνει πάντοτε μία μελαγχολία για την Φοντάνα Ντι Τρέβι κι αντί να ρίξουν νόμισμα , ρίχνουν ένα ciao να ΄χει να βρίσκεται δίπλα στο bye-bye!!

Το μεσημέρι στη δουλειά, αραδιάζουν ένα σωρό ξενικούς όρους … το marketing, το management, ο administrator και δώστου τα anyway , τα  please και τα you know να παίρνουν φωτιά….

Κι εγώ που πάντα παραπονιόμουν για τη συγγνώμη που βρισκόταν στο στόχαστρο μίας επικείμενης αλλαγής γένους με ΤΟ συγγνώμη να δίνει και να παίρνει …ανά τα χρόνια είδα να χάνει κι εκείνο το δεύτερο το έρμο , το γ…

Έχασε το γένος του, έχασε το γάμα του και τελικά και την αξία του…(Γάμα τα....)

Ίσως γι΄ αυτό το sorry μοιάζει καταλληλότερο στις μέρες μας…(το οποίο φροντίζουμε πάντοτε να το γράφουμε επιμελώς με δύο r, μην τύχει και μας κοροϊδέψει κανείς για την ορθογραφία μας… εμάς τους native speakers της πλατείας Ομονοίας…)

Μενιδιάτης-Hλεκτρονική εφημερίδα των Αχαρνών: Γέμισε χρυσόσκονη το θέατρο του Προφήτη Ηλία

Μενιδιάτης-Hλεκτρονική εφημερίδα των Αχαρνών: Γέμισε χρυσόσκονη το θέατρο του Προφήτη Ηλία: ΤΑΞΙΔΕΨΑΝ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΤΟΥΣ ΣΤΟΝ «ΠΛΑΝΗΤΗ ΠΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑ» ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ Πασπαλισμένοι...

Να διαφέρεις...

Πόσες φορές στη ζωή μου έχω ευχηθεί να ήμουν λίγο λιγότερη...Σε όλα...
Το να διαφέρεις είναι μεγάλο φορτίο...

Να έμοιαζα με ένα από τα κορίτσια της ηλικίας μου που αντιμετωπίζουν τη ζωή με ελαφρότητα και ανόητα χαχανητά. Να συζητάω αποκλειστικά για το επόμενο γαμήσι μου και να ζω μία ζωή όπως μου την έδωσαν...χωρίς καμία πρωτοτυπία, να ακολουθώ την ηλίθια μάζα που συσσωρεύεται με ένα ποτό στο χέρι κάθε Σάββατο βράδυ και να νομίζω ότι το νόημα τη ζωής βρίσκεται σε ανούσια ξενύχτια, μεθύσια και δώστου πάλι ανόητα χαχανητά!
Ένα χαζό κοντοπούτανο από τα πολλά που κυκλοφορούν!
Η ανοησία είναι το προνόμιο των πολλών , ένα προνόμιο που σε οδηγεί εύκολα στην ευτυχία...

Και ξαφνικά συνειδητοποιώ πόσο τυχερή είμαι που γεννήθηκα για να ξέρω και να σκέφτομαι...
Το να διαφέρεις είναι μεγάλο φορτίο , όμως δίδεται μόνο σε ανθρώπους που μπορούν να το αντέξουν...

Παιδιά ενός Ανώτερου Θεού..

Τα παιδιά ...
Ψυχές άφθαρτες,  γέλια ακατέργαστα κι αλήθεια, μία σπουδαία αλήθεια...

Γιατί; Ένα γιατί και μία αδικία τριγύριζε στο μυαλό μου καθώς έφτανα στο 2ο ειδικό σχολείο Βόλου...Γιατί;

Βγήκα από το αυτοκίνητο και μπήκα στην αίθουσα που ήταν όλα συγκεντρωμένα...
Αν κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός τότε αυτά τα 23 παιδιά που γνώρισα πριν μία εβδομάδα είναι τα πιο ξεχωριστά πλάσματα που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου... Και το γιατί εξανεμίστηκε ως δια μαγείας...
Και τότε είδα...
Το Δημήτρη , το πιο χαμογελαστό παιδί του κόσμου , την Κωνσταντίνα που με ρωτούσε κάθε 5 λεπτά πότε επιτέλους θα χορέψουμε, τον έτερο Δημήτρης να με φιλά ασταμάτητα, τα οποία φιλιά συνοδεύτηκαν από τις σχετικές αγκαλιές και τελικά την πολυπόθητη πρόταση γάμου(και να σου η  δικιά σου κυρία Κοκοβίκου!!!)  και δώστου να σπρώχνει το Νικόλα κάθε τόσο που ήθελε κι αυτός φιλάκι (!!), τον Άγγελο να προσπαθεί μάταια να βγάλει σωστή φωτογραφία με το κινητό μου (!) και τη Χριστίνα μ' εκείνα τα πελώρια καστανά μάτια να με κοιτάζει σα να έβλεπε κάτι που εγώ δεν μπορούσα να δω και να επαναλαμβάνει κάθε λέξη που της έλεγα.
Στο τέλος τη ρώτησα: Πώς πέρασες σήμερα, Χριστίνα μου;

Κοίταξε μέσα στα μάτια μου τόσο βαθιά που σχεδόν νόμιζα ότι με διάβαζε και το πρόσωπό της φωτίστηκε ολόκληρο. Δεν είπε τίποτα, μόνο μου χαμογέλασε...Δε χρειαζόταν να πει εξάλλου...

Και λίγο πριν φύγω, έμειναν όλα να με χαιρετούν από το πούλμαν.... Ο Αντώνης προσπαθούσε με όλη του δύναμη να αρθρώσει μία λέξη...έσκυψα και άκουσα... "Τα λέμε"...

Κι έτσι αποφάσισα ότι κάθε πλάσμα είναι διαφορετικό...παιδιά όμως είμαστε όλοι του ίδιου Ανώτερου Θεού...

Corazónes de arena...

...Porque el amor me parece como una arena movelliza...
Nunca se pierde...solo cambia formas...

Las guardamos en nuestras manos...Conjugamos los indices y los unimos, estiramos los pulgares y los unimos...y creamos corazónes de arena...

Y sentimos que guardamos toda la felicidad que se puede encontrar en el mundo, en nuestras manos...

Y luego el corazón se convierte en un ciclo, solo con un estiro de nuestros indices...Y el ciclo en un abierto ...
Y los dedos paran de estar unidos ya...

Pero la arena se queda siempre en nuestras manos con tal de que las tengamos bien pagadas...

ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ: Παρουσίαση παιδικού βιβλίου της Μαριλένας Παππά στ...

ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ: Παρουσίαση παιδικού βιβλίου της Μαριλένας Παππά στ...:   Την Κυριακή 20 Μαΐου 2012, στις 7:30 μ.μ. η συγγραφέας Μαριλένα Παππά, οι εκδόσεις Χατζηλάκος και η Κατερίνα Κάιρα - vivliol...

Ο καιόμενος...της Πλατείας Συντάγματος

9 παρά 10 το πρωί... φεύγω τρέχοντας απ' το σπίτι και ψάχνω σαν την τρελή για ταξί! Σε 10 λεπτά έπρεπε να ήμουν στη δουλειά κι εγω δεν είχα καλά-καλά ξυπνήσει!
Μπαίνω στο ταξί , λέω καλημέρα και προτού ακούσω τον ταξιτζή να με ρωτάει προς τα πού πηγαίνουμε, με καλωσορίζει η εκνευριστική φωνή του Γιώργου Τράγκα από τον real fm να λαϊκίζει , να ουρλιάζει, να παρεμβαίνει στα τραγούδια και τα νεύρα μου στην τσίτα! Σα να το μάντεψε ο ταξιτζής και μόλις στρίψαμε στην Κύμης ανέβασε την ένταση ακόμα παραπάνω...και σ΄αυτές τις περιπτώσεις είναι γνωστό ότι η ένταση κι ο πονοκέφαλος είναι ποσά ανάλογα...όσο αυξάνεται, αυξάνει...
-Ο Γιώργος Τράγκας και το τσιγάρο είναι τα δύο πιο ενοχλητικά παραπτώματα των απανταχού ταξιτζήδων της Ελλάδας , σκέφτηκα...
Μετά από 15 λεπτά κι ενώ κοντοζυγώναμε(εγώ, ο Τράγκας κι ο πονοκέφαλος) στη δουλειά, το αυτί μου παίρνει την είδηση για την αυτοκτονία του 77 χρονου στην Πλατεία Συντάγματος. Άφησα κατά μέρους τον πονοκέφαλο και άκουσα τον παρουσιαστή να αναρωτιέται πολύ ορθά...
"Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί ο 77 χρονος έκανε την απόπειρα στην Πλατεία Συντάγματος...Γιατί άραγε; Για σκεφτείτε..."

Το μόνο που μου ήρθε στο νου ήταν ένα ποίημα που είχαμε διαβάσει στην γ' Λυκείου...Δεν μπορούσα να θυμηθώ σε ποιον ανήκε...Αλλά θυμόμουν ότι μιλούσε για κάποιον που πήδηξε στη φωτιά...αυτοπυρπολύθηκε προκειμένου να αφυπνίσει τον κόσμο γύρω του...
Στη δουλειά όλοι μιλούσαν για την αυτοκτονία του ηλικιωμένου, αλλά όποιον κι αν ρώτησα για το ποίημα δε γνώριζε κανείς...
Διάβασα το σημείωμα που άφησε ο 77χρονος και τότε θυμήθηκα...Τάκης Σινόπουλος...Ο καιόμενος...
Όλοι κοιτάξαμε..αλλά κανείς δεν έτρεξε να βοηθήσει... Τον 77 χρόνο, την ίδια τη Χώρα... εμείς η μάζα, στρέψαμε τα μάτια προς το θάνατο και σταθήκαμε παθητικοί ... με τα χέρια μας στη σκανδάλη του 77χρονου...

 Το παραθέτω:

Κοιτάχτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος.  Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια. Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου. Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένoς να παραξενεύομαι. Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος; Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά; Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι. Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν. Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος. Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο. Γινόταν ήλιος. Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε. Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

Ακούσατε,ακούσατεεεε!!: Βιβλιο-προτάσεις

Ακούσατε,ακούσατεεεε!!: Βιβλιο-προτάσεις: "Ο πλανήτης που χαμογελά"                                  της Μαριλένας Παππά                                                            Εκ...

Εν δυνάμει εραστές...

Τις τελευταίες μέρες κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να ακουμπήσω με τη σκέψη μου τη γλώσσα σου...Αναρωτιέμαι τι γεύση άραγε έχεις. Παράξενο που σε σκέφτομαι τόσο έντονα... Εκπλήσσω τον εαυτό μου στ΄αλήθεια με τη συχνότητα και το μέγεθος της σκέψης μου....(κι εύχομαι με ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη να με εκπλήξεις κι εσύ όσον αφορά αυτούς τους δύο όρους...)
 Και κάθε φορά που πλησιάζω το ακατόρθωτο , όλο και κάτι συμβαίνει γύρω μου και με επαναφέρει στην πραγματικότητα, μία το τηλέφωνο που χτυπάει ..από τη wind είναι λέει για να με ενημερώσουν για κάποια προσφορά -ΔΕΜ' ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ κουκλίτσα μου η προσφορά σου!, μία ο διάδρομος στο γυμναστήριο που έχει αρχίσει να τρέχει επικίνδυνα . Ως κι εχθές ίσα που ακούμπησα τα χείλη σου και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι είχα φτάσει στον Ασπρόπυργο με τον προαστιακό...(άντε να γυρίσεις πίσω τώρα...Και πάει ο καφές με τα παιδιά...!)
Γύρισα σπίτι αργά κι έπεσα κατευθείαν για ύπνο...Κι εκεί στον ύπνο μου με έπιασες λέει αγκαλιά και με φίλησες...και νατη πάλι η διακοπή ...από το ξυπνητήρι αυτήν τη φορά...η ώρα ήταν 07:11...
...το εν δυνάμει φιλί σου γυρίζει και ξαναγυρίζει στο μυαλό μου χωρίς να ολοκληρώνεται ποτέ...

Εσύ κι εγώ εν δυνάμει εραστές....δοτική της καθομιλουμένης....

Μην ξεχνάς...

(μπορεί να ξεχάσεις τις στιγμές, μην ξεχάσεις όμως αυτά που ένιωσες ...δεν επιστρέφουν...)

1. Την πρώτη φορά που ονειρεύτηκες την αλλαγή...εκείνη την περίεργη μέρα που ανακάλυψες ότι δεν ανήκεις στο δρόμο που περπατάς κι αποφάσισες να φτιάξεις ένα  μονοπάτι για να φτάσεις εκεί που ανήκεις...

2. Την πρώτη φορά που ένιωσες εκείνο τον αλλόκοτα υπέροχο κόμπο να τυλίγει τις πεταλούδες στο στομάχι σου στο πρώτο σας ραντεβού......Τον κόμπο να λύνεται με το πρώτο σας φιλί...και τις πεταλούδες να απελευθερώνονται κάπου τριγύρω στα κουβαριασμένα σας σώματα...

3. Τη μεταμεσονύχτια βραδινή βόλτα δίπλα στο λιμάνι που έκανες , το κάψιμο από τον ήλιο, την ξεφλουδισμένη μύτη σου, τη θάλασσα, το φως της σελήνης, τα όνειρα του χειμώνα στο καλύτερο καλοκαίρι της ζωής σου....

4. Την πρώτη φορά που έτρεξες χωρίς να σε νοιάζει πόσο θα τρέξεις, προς τα πού πηγαίνεις, πού θα φτάσεις...

5. Τον πρώτο δυνατό χειμωνιάτικο αέρα που ανακάτεψε τα μαλλιά και την ψυχή σου...


Αν δε ζεις ελεύθερος, δε ζεις...μην το ξεχνάς...

Ημέρες σαν κι αυτή...

Τη μελαγχολία δεν μπορείς να την πιάσεις, δεν μπορείς να τη δεις...μόνο μπορείς να τη νιώσεις...ένας παράξενος λυμένος κόμπος στο στομάχι σου που για κάποιο λόγο συνεχίζει να σε τυραννά...Να σου προκαλεί συναισθήματα μιας πρόωρης άνοιξης...μιας αργοπορημένης καλοκαιρίας...ένας λόγος για να κάνει τα μάτια σου να θολώσουν, την ψυχή σου να ανακατευτεί με τις μυρωδιές του παρελθόντος και το μυαλό σου να κολλήσει σε μία μόνο στιγμή, σε ένα ακαθοριστο σημείο του τοίχου του δωματίου σου.
Να είσαι εδώ και να μην είσαι, να είσαι εκεί και να μην είσαι...και τελικά να μην ξέρεις που ανήκεις... το σώμα σου στο παρόν και το μυαλό σου βόλτες στο χώρο-χρόνο...πότε μπροστά , πότε πίσω... Η ζωή να συνεχίζει κι εσύ μαζί της μηχανικά...Ο κόσμος να σε προσπερνά, να σε σπρώχνει κι εσύ να τρέχεις να προλάβεις κάποιο Α8 από την Κηφισίας... Να χώνεσαι στα ακουστικά σου και στον κόσμο σου... Να σχεδιάζεις την επόμενη αλλαγή...Να αφήνεις πίσω και να αναρωτιέσαι πόσα ακόμη...
Ημέρες σαν κι αυτή μπορείς να τη νιώσεις...

Αποχαιρετώντας τα 23...

...Κι όλοι να λένε να μία σοφός...

11 Φεβρουαρίου 2011-παύλα τα περσινά μου γενέθλια

Καλεσμένοι:
η Σο -παύλα αποφάσισα να το κόψω το Σοφία, με κούραζαν οι 3 συλλαβές-παύλα manager -παύλα καλύτερή μου φίλη από το 1992(μαζί κι αυτό το χρόνο, μαζί εμείς οι δύο!!)-παύλα δεν ξέρω μέχρι πόσο ακόμα θα με ανέχεται -παύλα έχω ακόμα τόσες παύλες να προσθέσω αλλά θα περάσω στους επόμενους καλεσμένους

ο Μανώλης -παύλα Πίτσος-παύλα Πιτσαρία- παύλα ένας από τους καλύτερούς μου φίλους από το 1993-παύλα όσο κι αν σε θάβω, το ξέρεις ότι πάντα σ΄αγαπώ <3

οι ιθύνοντες του μαγαζιού Κουκλάκι- παύλα ανώμαλοι -παύλα σεξοδιαστοφικοί που μου έφεραν ένα πλαστικό πέος βουτηγμένο στη σαντυγί έχοντας την απαίτηση να το γλείψω(αίσχος εγώ είμαι μία σοβαρή συγγραφέας σκέφτηκα προτού χωθώ στη σαντυγί)!!!

Ο έτερος καλύτερος μου φίλος Γιώργος-παύλα Chandleroukos ,απουσίαζε-παύλα ήθελε να ξεβουλώσει το σιφώνι της γιαγιάς του ή να  φτάξει το νεροχύτη με τον μπαμπά του, δε θυμάμαι τι ακριβώς πάντως μία δικαιολογία μη πιστευτή!!-παύλα με νευρίασε-παύλα είναι και θα είναι ο καλύτερος μου φίλος  !

(οι καλεσμένοι μου είναι τρελές παύλες....!!!!!!)

Κι εγώ-παύλα τελεία και παύλα (για όσους φανς ο τόνος στην τελεία ανεβαίνει...!!!)

Θυμάμαι τα περσινά μου γενέθλια λες και έχουν περάσει τουλάχιστον 5 χρόνια από πέρυσι(αν με ρωτούσες το ίδιο θα έλεγα και πέρυσι για πρόπερσι!).
Μόλις είχα τελειώσει την καταμέτρηση των προϊόντων της Πάττυ(συνέπεσα με τις συναυλίες της στην Ελλάδα), ετοιμάστηκα μέσα σε μία ώρα και κατά τις 23:00 βγήκαμε με τις άνωθεν παύλες...αλλού είχαμε κανονίσει να πάμε,αλλού καταλήξαμε τελικά..(το παν στη ζωή είναι η οργάνωση...κάτι τέτοια ρητά τα σιχαίνομαι). Με την αλλαγή της ώρα ήρθε η τούρτα και μετά το αναφερόμενο ανδρικό μόριο...
Δε θυμάμαι καν τι ευχήθηκα...

Ίσως να μικρύνει το κενό μου αυτή τη χρονιά...ίσως να βρω το σκοπό, το κίνητρο , το νόημα, το γιατί που αναζητώ εδώ και χρόνια ...να σκέφτομαι λιγότερο...(όπως μου εύχεται η Σο εδώ και καιρό)
ίσως απλά και μόνο το ανδρικό μόριο ενσωματωμένο με κάποιον....(χεχεχεχε)

Δε θυμάμαι στ΄αλήθεια ...αλλά θυμάμαι πόσο πολύ υπέφερα αυτήν τη χρονιά...υπέφερα από το μέτριο, το αδιάφορο , το τίποτα...έσερνα την ύπαρξή μου άσκοπα ανάμεσα στις Δευτέρες και στις Κυριακές, αναζητούσα χωρίς να ξέρω τι αναζητώ.Περιπλανιόμουν  στις εβδομάδες και τους μήνες και περιμένα...και περίμενα...και περίμενα... τα άσχημα είχαν περάσει ,τα καλύτερα θα έρχονταν...αλλά για τώρα δεν είχα τίποτα απολύτως...κενό...

(ποτέ δε φοβήθηκα τα άσχημα,πάντα τα μέτρια έτρεμα...)

Εγώ η ολότητα ένα τεράστιο κενό..Σα να συντονίζεται κανείς σε μία μόνο νότα...κι έμεινα 6 μήνες συντονισμένη στην ίδια κενή νότα....σι μινόρε...

Δεν ξέρω ποιο χέρι πάτησε τη Λα ματζόρε..υποθέτω ήταν το δικό μου... και ξαφνικά ξύπνησα ...ξύπνησα στην απόφασή μου να φύγω σε ένα μέρος που δε γνώριζα κανέναν(και τελικά να γυρίσω γνωρίζοντάς τους όλους) , ξύπνησα μισοκαμμένη σε κάποια παραλία της Μήλου, ξύπνησα τρώγωντας μεταμεσονύχτιες γρανίτες με τη φίλη μου Μαρία σε κάποιο παγκάκι στο λιμάνι του νησιού, ονειροπολώντας στον πάγκο του ξενοδοχείου που δούλευα, ξύπνησα αγνοώντας τις φωνές, τις παραξενιές και τη μουρμούρα της 80χρονης ιδιοκτήτριας και τελικά κρατώντας τις καλύτερες σχέσεις μαζί της, ξύπνησα γυρνώντας πίσω στην Αθήνα νιώθωντας ότι δεν ανήκω πια εδώ, ξύπνησα στην εισβολή του στη ζωή μου, ξύπνησα στις ερωτικές μας καταλήξεις και τελικά στην οριστική μας κατάληξη, ξύπνησα στην έκδοσή του δεύτερού μου βιβλίου κι ας είμαι μόλις 23 , ξύπνησα έχοντας τα μάτια μου ανοιχτά και την καρδιά μου βυθισμένη στα όνειρα...



Ξύπνησα κι αποφάσισα ότι δε φοβάμαι τίποτα πια,

όταν πέφτεις στο νερό δυστυχώς δεν κολυμπάς αμέσως... πρώτα μαθαίνεις να επιπλέεις...


μία σχεδόν θριαμβευτική χρονιά ...