Αποχαιρετώντας τα 23...

...Κι όλοι να λένε να μία σοφός...

11 Φεβρουαρίου 2011-παύλα τα περσινά μου γενέθλια

Καλεσμένοι:
η Σο -παύλα αποφάσισα να το κόψω το Σοφία, με κούραζαν οι 3 συλλαβές-παύλα manager -παύλα καλύτερή μου φίλη από το 1992(μαζί κι αυτό το χρόνο, μαζί εμείς οι δύο!!)-παύλα δεν ξέρω μέχρι πόσο ακόμα θα με ανέχεται -παύλα έχω ακόμα τόσες παύλες να προσθέσω αλλά θα περάσω στους επόμενους καλεσμένους

ο Μανώλης -παύλα Πίτσος-παύλα Πιτσαρία- παύλα ένας από τους καλύτερούς μου φίλους από το 1993-παύλα όσο κι αν σε θάβω, το ξέρεις ότι πάντα σ΄αγαπώ <3

οι ιθύνοντες του μαγαζιού Κουκλάκι- παύλα ανώμαλοι -παύλα σεξοδιαστοφικοί που μου έφεραν ένα πλαστικό πέος βουτηγμένο στη σαντυγί έχοντας την απαίτηση να το γλείψω(αίσχος εγώ είμαι μία σοβαρή συγγραφέας σκέφτηκα προτού χωθώ στη σαντυγί)!!!

Ο έτερος καλύτερος μου φίλος Γιώργος-παύλα Chandleroukos ,απουσίαζε-παύλα ήθελε να ξεβουλώσει το σιφώνι της γιαγιάς του ή να  φτάξει το νεροχύτη με τον μπαμπά του, δε θυμάμαι τι ακριβώς πάντως μία δικαιολογία μη πιστευτή!!-παύλα με νευρίασε-παύλα είναι και θα είναι ο καλύτερος μου φίλος  !

(οι καλεσμένοι μου είναι τρελές παύλες....!!!!!!)

Κι εγώ-παύλα τελεία και παύλα (για όσους φανς ο τόνος στην τελεία ανεβαίνει...!!!)

Θυμάμαι τα περσινά μου γενέθλια λες και έχουν περάσει τουλάχιστον 5 χρόνια από πέρυσι(αν με ρωτούσες το ίδιο θα έλεγα και πέρυσι για πρόπερσι!).
Μόλις είχα τελειώσει την καταμέτρηση των προϊόντων της Πάττυ(συνέπεσα με τις συναυλίες της στην Ελλάδα), ετοιμάστηκα μέσα σε μία ώρα και κατά τις 23:00 βγήκαμε με τις άνωθεν παύλες...αλλού είχαμε κανονίσει να πάμε,αλλού καταλήξαμε τελικά..(το παν στη ζωή είναι η οργάνωση...κάτι τέτοια ρητά τα σιχαίνομαι). Με την αλλαγή της ώρα ήρθε η τούρτα και μετά το αναφερόμενο ανδρικό μόριο...
Δε θυμάμαι καν τι ευχήθηκα...

Ίσως να μικρύνει το κενό μου αυτή τη χρονιά...ίσως να βρω το σκοπό, το κίνητρο , το νόημα, το γιατί που αναζητώ εδώ και χρόνια ...να σκέφτομαι λιγότερο...(όπως μου εύχεται η Σο εδώ και καιρό)
ίσως απλά και μόνο το ανδρικό μόριο ενσωματωμένο με κάποιον....(χεχεχεχε)

Δε θυμάμαι στ΄αλήθεια ...αλλά θυμάμαι πόσο πολύ υπέφερα αυτήν τη χρονιά...υπέφερα από το μέτριο, το αδιάφορο , το τίποτα...έσερνα την ύπαρξή μου άσκοπα ανάμεσα στις Δευτέρες και στις Κυριακές, αναζητούσα χωρίς να ξέρω τι αναζητώ.Περιπλανιόμουν  στις εβδομάδες και τους μήνες και περιμένα...και περίμενα...και περίμενα... τα άσχημα είχαν περάσει ,τα καλύτερα θα έρχονταν...αλλά για τώρα δεν είχα τίποτα απολύτως...κενό...

(ποτέ δε φοβήθηκα τα άσχημα,πάντα τα μέτρια έτρεμα...)

Εγώ η ολότητα ένα τεράστιο κενό..Σα να συντονίζεται κανείς σε μία μόνο νότα...κι έμεινα 6 μήνες συντονισμένη στην ίδια κενή νότα....σι μινόρε...

Δεν ξέρω ποιο χέρι πάτησε τη Λα ματζόρε..υποθέτω ήταν το δικό μου... και ξαφνικά ξύπνησα ...ξύπνησα στην απόφασή μου να φύγω σε ένα μέρος που δε γνώριζα κανέναν(και τελικά να γυρίσω γνωρίζοντάς τους όλους) , ξύπνησα μισοκαμμένη σε κάποια παραλία της Μήλου, ξύπνησα τρώγωντας μεταμεσονύχτιες γρανίτες με τη φίλη μου Μαρία σε κάποιο παγκάκι στο λιμάνι του νησιού, ονειροπολώντας στον πάγκο του ξενοδοχείου που δούλευα, ξύπνησα αγνοώντας τις φωνές, τις παραξενιές και τη μουρμούρα της 80χρονης ιδιοκτήτριας και τελικά κρατώντας τις καλύτερες σχέσεις μαζί της, ξύπνησα γυρνώντας πίσω στην Αθήνα νιώθωντας ότι δεν ανήκω πια εδώ, ξύπνησα στην εισβολή του στη ζωή μου, ξύπνησα στις ερωτικές μας καταλήξεις και τελικά στην οριστική μας κατάληξη, ξύπνησα στην έκδοσή του δεύτερού μου βιβλίου κι ας είμαι μόλις 23 , ξύπνησα έχοντας τα μάτια μου ανοιχτά και την καρδιά μου βυθισμένη στα όνειρα...



Ξύπνησα κι αποφάσισα ότι δε φοβάμαι τίποτα πια,

όταν πέφτεις στο νερό δυστυχώς δεν κολυμπάς αμέσως... πρώτα μαθαίνεις να επιπλέεις...


μία σχεδόν θριαμβευτική χρονιά ...