Ημέρες σαν κι αυτή...

Τη μελαγχολία δεν μπορείς να την πιάσεις, δεν μπορείς να τη δεις...μόνο μπορείς να τη νιώσεις...ένας παράξενος λυμένος κόμπος στο στομάχι σου που για κάποιο λόγο συνεχίζει να σε τυραννά...Να σου προκαλεί συναισθήματα μιας πρόωρης άνοιξης...μιας αργοπορημένης καλοκαιρίας...ένας λόγος για να κάνει τα μάτια σου να θολώσουν, την ψυχή σου να ανακατευτεί με τις μυρωδιές του παρελθόντος και το μυαλό σου να κολλήσει σε μία μόνο στιγμή, σε ένα ακαθοριστο σημείο του τοίχου του δωματίου σου.
Να είσαι εδώ και να μην είσαι, να είσαι εκεί και να μην είσαι...και τελικά να μην ξέρεις που ανήκεις... το σώμα σου στο παρόν και το μυαλό σου βόλτες στο χώρο-χρόνο...πότε μπροστά , πότε πίσω... Η ζωή να συνεχίζει κι εσύ μαζί της μηχανικά...Ο κόσμος να σε προσπερνά, να σε σπρώχνει κι εσύ να τρέχεις να προλάβεις κάποιο Α8 από την Κηφισίας... Να χώνεσαι στα ακουστικά σου και στον κόσμο σου... Να σχεδιάζεις την επόμενη αλλαγή...Να αφήνεις πίσω και να αναρωτιέσαι πόσα ακόμη...
Ημέρες σαν κι αυτή μπορείς να τη νιώσεις...