Μύρισε Σεπτέμβρης κι ολίγον από μελαγχολία...

Μύρισε Σεπτέμβρης στις γειτονιές της Αθήνας...
Τα αυγουστιάτικα φεγγάρια αποχαιρετούν τον ουρανό...
Ο Σεπτέμβρης πάντα με μελαγχολεί...
 Άνθρωποι μπαίνουν στο γραφείο, λένε μία βαριά καλημέρα με το μυαλό σε κάποια παραλία της χώρας... Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος που επέστρεψε σ' αυτήν την πόλη... Δεν ξέρω πού τη βρίσκω την όρεξη και χαμογελάω...αλλά χαμογελάω αληθινά από την ψυχή μου...

Από παιδί , μισούσα τα σαββατοκύριακα και τα καλοκαίρια, οτιδήποτε έθετε σε αργία την πορεία μου...Έτσι ένιωθα...λες και ο κόσμος σταματούσε για λίγο...άραζε για μια στιγμή κι η στιγμή διαρκούσε όσο να πιεις ένα χυμό σε κάποιο beach bar , να χαχανίσεις σε κάποιο λιμάνι , να κάνεις βόλτα παρέα με κάποια καλοκαιρινή Πανσέληνο...
Εγώ όμως πάντα ήθελα να προχωράω πιο κάτω...είμαι πάντοτε βιαστική...
Τρέχω για να προλάβω όλα τα τρένα του κόσμου...
Κι όταν τρέχεις , έρχεται η στιγμή που κάποτε θα φτάσεις εγκαίρως...

*Μια τέτοια χρονιά θα είναι φέτος...