Θυμήσου...

θυμάμαι...

εκείνου του φθινοπώρου τα φιλιά (τους ήχους, τα σχήματα, τις μυρωδιές της μέντας και του νυχτολούλουδου)

εκείνες τις νύχτες καλοκαιριού...εκείνου του καλοκαιριού...που όμοιο του δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δε θα υπάρξει ποτέ ξανά...(ο χρόνος πετάει στους αιθέρες και χάνεται)

εκείνα τα γέλια μας...(αυτά που κάποτε θεωρούσα ευτυχία)

εκείνα τα ανείπωτα σ΄αγαπώ... (αυτά, που πάντα ,πίστευα ότι μια μέρα θα βρω το θάρρος να σου ξεστομίσω...


*και δε βρήκα)