Πήγαινέ με όπου θες...

Βραδινές διαδρομές στην Αθήνα. Την αγαπώ πολύ την πόλη μου τα βράδια.
Και πιο πολύ αυτήν την εποχή... Ο καιρός δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι θέλει να κάνει με τα σύννεφά του και ο αέρας έρχεται πότε-πότε να ανακατέψει τα μαλλιά , την ψυχή και τις σκέψεις μου ...
Όταν φυσάει έχω την αίσθηση ότι σ΄ακούω...
Ένα μήνυμα που προσπαθείς να μου μεταφέρεις χρόνια τώρα ,αλλά ο αέρας πάντα σκορπίζει τη φωνή σου εδώ κι εκεί κι εγώ ποτέ δεν το μαθαίνω...

Και ξαφνικά επιστρέφω στην πραγματικότητα, να βρίσκομαι συνοδηγός σε κάποιο αυτοκίνητο που διαχίζει με ταχύτητα τον Κηφισσό στις δύο το βράδυ κι ο αέρας από το ανοιχτό παράθυρο να έχει σκορπίσει τις σκέψεις μου πολύ μακρύτερα από τα αυτοκίνητα που διασχίζουν το δρόμο ταυτόχρονα με ΄μας, πολύ μακρύτερα από τις πολυκατοικίες που αφήνουμε πίσω, πολύ μακρύτερα από τα φωτάκια που λαμπυρίζουν από μακριά...Πολύ μακρύτερα από το χθες , πολύ μακρύτερα από το σήμερα που τελειώνει , αλλά τόσο κοντά πια σ΄αυτό που χρόνια τώρα προσπαθείς να μου πεις...

Κι έτσι δε με νοιάζει πια αν θα με πας απ΄το σπίτι....

Γι΄απόψε πήγαινέ με όπου θες.

Θυμήσου...

θυμάμαι...

εκείνου του φθινοπώρου τα φιλιά (τους ήχους, τα σχήματα, τις μυρωδιές της μέντας και του νυχτολούλουδου)

εκείνες τις νύχτες καλοκαιριού...εκείνου του καλοκαιριού...που όμοιο του δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δε θα υπάρξει ποτέ ξανά...(ο χρόνος πετάει στους αιθέρες και χάνεται)

εκείνα τα γέλια μας...(αυτά που κάποτε θεωρούσα ευτυχία)

εκείνα τα ανείπωτα σ΄αγαπώ... (αυτά, που πάντα ,πίστευα ότι μια μέρα θα βρω το θάρρος να σου ξεστομίσω...


*και δε βρήκα)

Γαλάζιοι ουρανοί και γκρίζες μέρες...

(για το Σταμάτη)

Οι ψυχές μας είναι απέραντοι γαλάζιοι ουρανοί...
Σε κάθε απώλεια, οι ουρανοί μας γεμίζουν τρύπες . Για να αντέξουμε τον αφόρητο πόνο τοποθετούμε σύννεφα και νομίζουμε ότι τις επουλώνουμε....
Κι όμως... οι τρύπες είναι η μοναδική μας ευκαρία να εισχωρήσουν μέσα μας οι ακτίνες του ήλιου....

Να μην ξεχνάς να χαμογελάς και να αφήνεις τον ήλιο να λάμπει μέσα από σένα...
Αυτό θα ήθελε κι εκείνος...
Αυτό θα έκανε κι εκείνος...

Ποίηση και Λογοτεχνία: Μύρισε Σεπτέμβρης κι ολίγον από μελαγχολία... - Μα...

Ποίηση και Λογοτεχνία: Μύρισε Σεπτέμβρης κι ολίγον από μελαγχολία... - Μα...: Μύρισε Σεπτέμβρης στις γειτονιές της Αθήνας... Τα αυγουστιάτικα φεγγάρια αποχαιρετούν τον ουρανό... Ο Σεπτέμβρης πάντα με μελαγχολεί....

Μύρισε Σεπτέμβρης κι ολίγον από μελαγχολία...

Μύρισε Σεπτέμβρης στις γειτονιές της Αθήνας...
Τα αυγουστιάτικα φεγγάρια αποχαιρετούν τον ουρανό...
Ο Σεπτέμβρης πάντα με μελαγχολεί...
 Άνθρωποι μπαίνουν στο γραφείο, λένε μία βαριά καλημέρα με το μυαλό σε κάποια παραλία της χώρας... Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος που επέστρεψε σ' αυτήν την πόλη... Δεν ξέρω πού τη βρίσκω την όρεξη και χαμογελάω...αλλά χαμογελάω αληθινά από την ψυχή μου...

Από παιδί , μισούσα τα σαββατοκύριακα και τα καλοκαίρια, οτιδήποτε έθετε σε αργία την πορεία μου...Έτσι ένιωθα...λες και ο κόσμος σταματούσε για λίγο...άραζε για μια στιγμή κι η στιγμή διαρκούσε όσο να πιεις ένα χυμό σε κάποιο beach bar , να χαχανίσεις σε κάποιο λιμάνι , να κάνεις βόλτα παρέα με κάποια καλοκαιρινή Πανσέληνο...
Εγώ όμως πάντα ήθελα να προχωράω πιο κάτω...είμαι πάντοτε βιαστική...
Τρέχω για να προλάβω όλα τα τρένα του κόσμου...
Κι όταν τρέχεις , έρχεται η στιγμή που κάποτε θα φτάσεις εγκαίρως...

*Μια τέτοια χρονιά θα είναι φέτος...