To beat or not to beat ????

Αυτήν την εβδομάδα είχα την υπέρτατη χαρά να περνώ ένα μεγάλο μέρος της μέρας μου δίπλα σε παιδιά. Συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι ως παιδιά έχουν ένα σπουδαίο χάρισμα...την αφιλτράριστη αλήθεια. Όταν τους αρέσει κάτι δίνονται με όλη τους την ψυχή κι όταν κάτι το μισούν απλά το δείχνουν. Χωρίς περιστροφές, χωρίς να υπακούσουν σε κανένα κακόνα. Κι ύστερα έρχεται η επέμβαση των μεγάλων που μαθαίνουν στα παιδιά τον όρο "ευγένεια" . Μάλλον η αφιλτράριστη αλήθεια είναι πια δείγμα παιδικότητας.


Τις προάλλες στον καθιερωμένο μας καφέ με Chandlerouko(Γιώργος) και Σόφι , συζητάγαμε για το παρελθόν... τους πρώην , τους νυν και τους αεί (στο διάολο) !

Αφού κάναμε το καθιερωμένο top 5 (το κάνουμε τα τελευταία 6 χρόνια ανελλειπώς -έχω πολύ υλικό!!) με τα χειρότερα ραντεβού μου, μετά από ενδελλεχή σκέψη και τρελό θάψιμο διαλέξαμε τον  Mr. Malaka of the world (congrats)!!! Κι ενώ η Σόφι ετοιμάζόταν να κάνει την στέψη ,εγώ χαζολογούσα κάνοντας ναζάκια στο Γιώργο κι ο Γιώργος έβριζε την τύχη του ....σκάει στο τραπέζι το ερώτημα κόλαφος! To beat or not to beat?
Στέκεται απέναντί σου τυχαία (ο κόσμος είναι πιο μικρός απ΄όσο νομίζουμε) ο/η μισητός/η  πρώην σου, τον/την  οποίο/α κάποτε ονειρεύτηκες να χτυπάς με λύσσα με το ρόπαλο του μπέιζμπολ... και πώς αντιδράς; 
α) Χαμογελάς , ρωτάς τα νέα του/της , λες θα τα πούμε (μόνο και μόνο για να έχεις την επόμενη φορά μαζί σου το ρόπαλο του μπέιζμπολ);
β) Γυρνάς το κεφάλι σου από την άλλη και κάνεις σα να μην τον/την είδες παρόλο που πέρασε κολλητά από δίπλα σου (μόνο και μόνο επειδή δεν είχες μαζί σου το ρόπαλο του μπέιζμπολ);
γ)Βγάζεις το ρόπαλο του μπέιζμπολ και κάνεις την φαντασίωσή σου πραγματικότητα!

Κι εκεί ήρθαν οι διαφωνίες στο τραπέζι(όπως κι ένας κυριούλης που ζήταγε λεφτά από το Γιώργο κι έφυγε άπραγος βρίζοντάς τον!!) ! Δεν ξέρω αν η ευγένεια μας επιβάλλει να συμπεριφερόμαστε με ψεύτικα χαμόγελα, ψεύτικα τι κάνεις , ψεύτικα ναι κι όχι, ψεύτικα δεν εχω λεφτά στους κυριούληδες του κόσμου(ενώ κάθεσαι και πίνεις καφέ που πρόκειται σε λίγο να πληρώσεις). Όμως πόσο υποκριτικό είναι να κάνεις ότι δεν είδες έναν άνθρωπο (που έστω ότι έχει πλέον θέση στο top 5 σου) που τον είδες κάποτε γυμνό...; Πόσους ανθρώπους στη ζωή μας πρέπει να δούμε γυμνούς για να καταλάβουμε τελικά την αλήθεια τους; Αν τα ρούχα είναι ο τρόπος για να καλύπτουμε το σώμα μας, τότε η "ευγένεια"είναι ο τρόπος για να καλύπτουμε τα συναισθήματά μας....(δυστυχώς ο κόσμος των μεγάλων δε στηρίζεται σε αφιλτράριστες αλήθειες)

Μυστήρια τρένα...

Αν είμαστε οντως βαγόνια οι πορείες που διαγράφουν τα μυστήρια τρένα μας έχουν καθορισμένο σημείο εκκίνησης και κυρίως καθορισμένο σημείο τερματισμού... Η πορεία του κάθε βαγονιού δεν καθορίζεται, αλλά διαμορφώνεται από την εκλογή των επιβατών, την επιλογή της κατεύθυνσης της διαδρομής και τον αριθμό των στάσεων που θα κάνει κανείς.
Δυστυχώς κανένα τρένο δεν μπορεί να επιστρέψει στην αφετηρία του και να πάρει μια καινούργια πορεία...Οι ράγες είναι μονόδρομος που σε οδηγεί μόνο μπροστά.

Αν η διάρκεια του ταξιδιού μας είναι προκαθορισμένη πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι
αξιοποιούμε όσο χρόνο έχουμε σωστά; Κι αν απλά διαλέξαμε λάθος πορεία;
 Βαγόνια που διάλεξαν λάθος πορείες. Αυτό μάλλον λέγεται δυστυχία. Πορεύονται μέσα στις λάθος πορείες τους και ξοδεύουν το χρόνο τους για να επανορθώσουν τα λάθη τους, να γιατρέψουν τις πληγές τους  από τις συγκρούσεις τους με άλλα βαγόνια και φτάνουν στο τέρμα χωρίς να φτάσουν ποτέ στον προορισμό τους.

Κάπου εκεί έξω υπάρχει μία πληθώρα Μαριλένων που περιμένει να τις διαλέξω, που περιμένουν υπομονετικά στη στάση τους να ανέβουν στο βαγόνι μου. Κάποιες τις αγνοώ, κάποιες τις μισώ και κάποιες άλλες δεν τις έχω γνωρίσει καν(κι ίσως βρίσκονται σε πορείες που δε θα διαγράψω ποτέ για να τις μάθω). Αν στο βαγόνι μου υπάρχει η σημερινή Μαριλένα πώς ξέρω ότι είναι η σωστή που θα με οδηγήσει στην πορεία του αύριο;

Για έναν πλανήτη που χαμογελά...

Ανακάτεψε και δημιούργησε το δικό σου κόσμο. Με δρόμους πράσινους κι ουρανούς γαλάζιους. Με θάλασσες και στεριές γεμάτες από πολύχρωμα ουράνια τόξα. Βάλε παιδιά να παίζουν και να γελούν όλη μέρα. Κι εσένα κάπου στα σύννεφα να πετάς ευτυχισμένος.
Γιατί στην πραγματικότητα η ζωή μοιάζει μ΄ένα λευκό κομμάτι χαρτί... Εσύ έχεις τα χρώματα στα χέρια σου....

Απέναντι...

Όταν ετοιμάζεσαι να διασχίσεις ένα δρόμο και πρέπει να περάσεις από το πεζοδρόμιο που βρίσκεσαι, στο απέναντι δεν κοιτάς ποτέ πίσω, κοιτάς πάντα δεξία κι αριστερά για τυχόν αυτοκίνητα. 'Ετσι φαντάζομαι είναι και στη ζωή. Όταν φεύγεις από κάπου δεν πρέπει να κοιτάς αυτό που αφήνεις, αλλά το πώς θα φτάσεις απέναντι.....

Θάλασσες και στεριές...

Θάλασσες... και στεριές.....τίποτα άλλο δεν είναι η ζωή... Ταξιδεύουμε, ξαποσταίνουμε...ο κύκλος της μας επιβάλλει να παλεύουμε με τα κύματα, να χαιρόμαστε με τον ήλιο που ξεπροβάλλει ξαφνικά και να αφηνόμαστε στη σιγή της μυστήριας συμφωνίας του βυθού.... Μέχρι να βρούμε την ιδανική στεριά.......

Παγκόσμια σταθερά : Ενός μαλάκα , μύριοι έπονται...

Καταστροφικά ραντεβού, παρακμιακές σχέσεις, επαναλαμβανόμενοι συμβιβασμοί για το τίποτα , αναλύσεις για μια σχέση που ξέρουμε από την αρχή ότι είναι ένα όχημα σταθμευμένο που δεν πρόκειται να μας πάει πουθενά...(Μετά από λίγη ώρα σταματάς να χαζεύεις το τοπίο κι απλά χαζεύεις...!!)
Κι ύστερα δώσ'του κλάμμα και κακό(κι η μύξα να πάει σύννεφο!), πολύωρες συζητήσεις με την κολλητή μας κι αναπάντητα ερωτήματα  για την ύπαρξη ενός αόρατου μαλακομαγνήτη που τραβάει όλη τη σαβούρα πάνω μας (ο μαλακομαγνήτης είναι η πλέον καταζητούμενη μορφή της σύγχρονης Φυσικής!)... Και τα γιατί ένα τεράστιο κύμα έτοιμο να πέσει πάνω μου και να με πνίξει...
Ουφφφ ,στην σκέψη ότι θα τα ξαναπερνούσα όλα αυτά ένιωσα μια απίστευτη βαρεμάρα να κατακλύζει όλο μου το είναι... Έτσι λοιπόν αποφάσισα να πορευτώ με μια καινούργια αρχή στη ζωή μου για να γλυτώσω όλον αυτόν τον πολύτιμο χρόνο  :

Ναι είναι αλήθεια...ενός μαλάκα, μύριοι έπονται...!! Καμία ανάλυση, καμία συζήτηση, κανένα γιατί να υπερκαλύπτει τις σκέψεις μου!! Γιατί έτσι , γιατί είναι μια παγκόσμια σταθερά που διέπει τη ζωή κάθε γυναίκας που σέβεται τον εαυτό της!!
Αν θεωρήσουμε ότι η εύρεση μίας σχέσης είναι το ζητούμενο και δεχτούμε ως δεδομένο την παραπάνω αρχή τότε η λύση είναι τόσο απλή...... Διευρύνουμε τα μαγνητικά μας πεδία σε ανθρώπους που λειτουργούν ως μόνιμοι μαγνήτες και κλείνουμε το διακόπτη του μόνιμου μαλακομαγνήτη μας....

Ξεκινήματα...

Κουράστηκα να περιμένω το φεγγάρι να φωτίσει το λιμάνι των ονείρων μου. Στο ασέληνο τοπίο δε βλέπω παρά μόνο  τις στάλες της βροχής να πέφτουν και περιμένω το φεγγάρι να μου δείξει το δρόμο μου.

Και περιμένω εδώ μέρες...και θα περιμένω εδώ χρόνια ώσπου να καταλάβω ότι το φεγγάρι δε θα ΄ρθει ποτέ. Ο δρόμος είναι ήδη σχεδιασμένος για μένα κι είναι αυτός που θα με οδηγήσει στο φως. Πρέπει μόνο να σταματήσω να περιμένω κάτι που ήδη με περιμένει. Πρέπει να σηκωθώ κι ας μου ανακατεύει την ψυχή ο δυνατός αέρας κι ας μην μπορώ να δω το κίνητρο πίσω απ΄όλα αυτά.

Γιατί αν δε σταματήσω να περιμένω το μόνο που θα πετύχω είναι να σπαταλήσω τις ώρες μου στη βροχή, μόνη και σκοτεινή , περιμένοντας να έρθει κάτι που δεν ξεκίνησε ποτέ. Σαν τη ζωή μου που περιμένει να ξεκινήσει , ενώ έχει ήδη ξεκινήσει. Σαν το μυαλό μου που μου παίζει παιχνίδια με το παρελθόν και δε μ΄αφήνει να ζήσω.

Όσο κι αν φοβάμαι να σηκωθώ και να ακολουθήσω τον άγνωστο δρόμο μου θα το κάνω γιατί δεν έχω τι να περιμένω πια...

Μαζί

Θα φτιάξω μια σκάλα πελώρια πλεγμένη από λευκά σύννεφα.
Στο τέλος θα προσθέσω τα όνειρά μας κι έτσι δε θα φοβάμαι μην πέσω, η σκάλα μου θα είναι σταθερή. Κι όταν φτάσω στην κορυφή της θα κοιτάξω τον κόσμο από ψηλά κι όλοι θα μοιάζουν με μία τελεία ανάμεσα σ' αυτήν την απέραντη φλυαρία των ανθρώπων...
Η γη θα χωράει μέσα στην παλάμη μου κι η απόσταση που θα μας χωρίζει δε θα είναι παρά μόνο μία λεπτή γραμμή. Είναι αστείο να κοστολογούμε τοσο λεπτές γραμμές με εισιτήρια...
Κι ύστερα θα πηδήξω στον ουρανό, η δύναμη της σκέψης ταξιδεύει πιο γρήγορα από κάθε άλλο μέσο . Θα σε πάρω από το χέρι και θα περπατήσουμε ως το τέλος του δρόμου. Μέχρι να φτάσουμε πίσω στην πραγματικότητα. Μαζί.

Επιστολές χωρίς παραλήπτη...

Νομίζεις ότι δε με ξέρεις κι όμως μ΄έχεις πάντα μαζί σου. Κάθε πρωί που ξυπνάς είμαι εκεί και περιμένω υπομονετικά το βράδυ για να σου πω όσα ζήσαμε μαζί σήμερα. Περιμένω να κλείσεις τα μάτια σου για να σε ρωτήσω γιατί πρέπει να σε συναντάω μόνο στα όνειρά μου. Να σε ρωτήσω γιατί δε διασχίζεις κι εσύ μαζί μου το ποτάμι της άλλης όχθης. Γιατί πρέπει μόνο εγώ να κολυμπάω στα βρώμικα νερά του για να σε βρω;

Γιατί , θα μου πεις το πρωί που θα ξυπνήσεις, ότι όλα αυτά δεν τα θυμάσαι κι αυτές οι εικόνες είναι μόνο στο μυαλό μου. Γιατί πιστεύεις ότι δε σε ξέρω καθόλου. Δεν ξέρεις όμως ότι κάθε βράδυ ζούμε κάτι που δεν έχεις μάθει να φαντάζεσαι ακόμα. Δεν ξέρεις ότι εγώ σε ξέρω καλύτερα από τον ίδιο σου τον εαυτό, γιατί κάθε βράδυ φεύγω από τη ζωή μου, μόνο και μόνο για να βρεθώ στη δική σου.

Μην κατηγορείς λοιπόν εμένα ότι δε σε ξέρω. Εσύ δεν έμαθες ποτέ να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια μου.
Αν λοιπόν δεν ξέρεις πώς να διασχίσεις το ποτάμι και φοβάσαι, θα γίνω εγώ η βάρκα σου κι ας χαθώ για πάντα στο βυθό των βρώμικων νερών. Ας μη ζήσω ποτέ για να σε δω στην άλλη όχθη. Θα πεθάνω όμως ξέροντας ότι πέρασες.

Κι ίσως το πρωί που θα ξυπνήσεις , θυμηθείς όσα θα 'πρεπε να ξέρεις...