//it's all about writing//

Δεν ήμουν ποτέ ένα συγκροτημένο άτομο, ένας άνθρωπος που πράττει σύμφωνα με την κοινή λογική(ίσως επειδή είναι απλά ...κοινή), δεν ειχα ποτέ δεύτερες σκέψεις για τους γύρω μου-αυτό δε σημαίνει ότι είμαι πάντοτε ειλικρινής και καλή...κάποιες φορές οι πρώτες σκέψεις είναι αρκετές ώστε να μη χαίρουν δημοσιοποίησης...-, ζω και συγκινούμαι με το παραμικρό γιατί πιστεύω ότι η ζωή είναι ένα μεγάλο θαύμα κι αν κάποιος σταθεί ακίνητος και σταματήσει να συμμετέχει σ' αυτήν θα  το δει. Υπάρχω και πορεύομαι με τις εμμονές μου και τα ενοχικά μου σύνδρομα κι όμως καταφέρνω να τα κρατάω όλα αυτά σε μια ισορροπία(όση μπορεί να βρω ) .Η καθημερινότητα με κάνει και βαριέμαι, παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου που ασχολούνται με όλα αυτά τα καθημερινά και νιώθω ότι ασχολούνται με αστεία πράγματα. Ζω στους κόσμους μου από επιλογή κι όχι από ανάγκη. Και παρόλα όσα έχουν συμβεί και συνεχίζουν να συμβαίνουν γύρω μου εξακολουθώ να πιστεύω στο καλό των ανθρώπων. Όλων των ανθρώπων. Μπορεί να είμαι τρελή, τραγικά αθώα ώρες-ώρες, ψώνιο του κερατά(που εδώ και μία παράγραφο κάθομαι και αναλύω το εγώ μου) όμως έχω το τεράστιο προνόμιο να μπορώ να τα γράφω όλα αυτά. Κι όταν γράφω όλα τα σκόρπια μου εγώ γίνονται ένα, αυτό το Εγώ που πρέπει να είμαι. Μόνο τότε γίνομαι αυτό που θέλω να είμαι στη ζωή μου. Περνούν μεγάλες περίοδοι στη ζωή μου που αναγκάζομαι να ζήσω όπως όλοι οι άλλοι, νιώθοντας λίγο κενή και προσπαθώντας να προσαρμοστώ στην καθημερινότητα όπως οι υπόλοιποι γύρω μου, όμως αξίζει να περιμένω μονο και μόνο για να έχω την ευτυχία να γράψω...
Η ζωή είναι μια αέναη μίμηση ... Κάποιος αποφάσισε ότι όταν είμαστε χαρούμενοι πρέπει να τεντώνουμε τα χείλη μας , να δείχνουμε τα δόντια μας στους άλλους και να βγάζουμε έναν ευχάριστο ήχο. Όταν είμαστε στενοχωρημένοι να πιέζουμε τα φρύδια μας , να παραμορφώνουμε τα χαρακτηριστικά μας μέχρι να βγουν υγρά από τα μάτια μας , όταν είμαστε ερωτευμένοι να ενώνουμε τα χείλη μας , να ανταλλάσσουμε σάλια και υγρά. Κάποιος το έκανε πρώτος κι όλοι οι υπόλοιποι ακολουθήσαμε και μιμηθήκαμε... Όμως η συγγραφή είναι πρωτοτυπία-και κάθε μορφή τέχνης-...κι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του καθενός που αντιμετωπίζονται ως ελαττώμματα γίνονται πυλώνες πάνω στους οποίους χτίζεις, πάνω στη διαφορετικότητά σου... Χτίζεις έναν κόσμο απ΄την αρχή δικό σου, μπορείς να βασιστείς τα ήδη δοσμένα και να δημιουργήσεις πάνω σ' αυτά ή ακόμα καλύτερα να αμφισβητήσεις και να φτιάξεις νέους κανόνες, νέους κόσμους. Άνθρωποι που όταν θέλουν να χαρούν, κλαίνε κι όταν θέλουν να στενοχωρηθούν, χαμογελούν. Εσύ το σκέφτηκες πρώτος κι οι ήρωές σου ακολουθούν...

Εικόνες

Ακόμα κι όταν γύρω μου όλος ο κόσμος καταρρέει , εγώ κλείνω τα μάτια μου και μεταφέρομαι στο εκεί που πρέπει να βρίσκομαι. Φτιάχνω τις επόμενες εικόνες του αύριο και τις κρατώ για όπλο όταν ξανανοίγω τα μάτια μου κι έρχομαι αντιμέτωπη με την πραγματικότητα του παρόντος.
Στην αρχή έχεις την έμπνευση... κι ύστερα  η έμπνευση γίνεται στόχος, το μυαλό κυριεύται από λέξεις που τον περιγράφουν...και συνεχίζουν να τον περιγράφουν μέχρι οι λέξεις να αποτυπωθούν με εικόνες κι οι εικόνες να γίνουν εικόνα... μία ενιαία μορφή ενός όλου που αντικατοπτρίζει όλη αυτή τη φλυαρία των λέξεων. Κάθε μέρα συμπληρώνεις και μια νέα παράμετρο της  και την κάνεις ολοένα και πιο αληθινή. Όταν φτάνεις στο υπέρτατο σημείο αληθοφάνειας δε μένει παρά να την υλοποιήσεις(δηλαδή να την κάνεις ορατή και στους άλλους γύρω σου).
Είναι ο κανόνας που σκιαγραφεί τη ζωή μας. Οι εικόνες που φτιάχνουμε στο μυαλό μας , είναι το άμεσο μέλλον μας. Όλη η ζωή μας ουσιαστικά βρίσκεται αποθηκευμένη στο μυαλό μας και πουθενά αλλού(ίσως και στα μυαλά εκείνων που συμμετέχουν σ' αυτήν αλλά ο μοναδικός άνθρωπος που είναι πάντοτε μαζί μας σε όλες μας τις στιγμές είναι ο ευατός μας). Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα το παρελθόν και το παρόν μας από τους ίδιους μας τους εαυτούς κι άρα κανείς δεν μπορεί να οικοδομήσει το μέλλον μας καλύτερα από μας. Το όνειρά μας δεν είναι παρά μόνο σκόρπιες λέξεις που πρέπει να συντάξουμε και να αποτυπώσουμε σε εικόνες. Το μυαλό μας έχει το παρελθόν , το μυαλό μας έχει το παρόν κι είναι εκείνο που θα μας πάει στο μέλλον...

(και θα μας πάει .......)

Ο δρόμος με τις μαργαρίτες

Στο δρόμο με τις μαργαρίτες απλώνεται ένας απέραντος γαλάζιος ουρανός. Το ξέρω ότι φοβάσαι το απέραντο. Αλλά όταν μαθαίνεις ότι ο δρόμος κάπου τελειώνει φοβάσαι ακόμα περισσότερο. Σκέφτεσαι ότι δεν ξέρεις γιατί πρέπει να τον διασχίσεις. Ούτε κι εγώ ξέρω να σου πω το γιατί. Όμως αν μείνεις εκεί που είσαι δε θα δεις ποτέ τις άλλες μαργαρίτες από κοντά...

Η άνοιξη των ονείρων...

Μια όμορφη μέρα . Ένα ηλιόλουστο Σάββατο του Γενάρη. Νιώθω σα να προμηνύει η άνοιξη τον ερχομό της κι αναπόφευκτα νιώθω εκείνη τη μελαγχολία που με πιάνει κάθε άνοιξη από μικρή. Έχεις σκεφτεί ποτέ πού πάνε όλα αυτά τα όνειρα που δεν πραγματοποιούνται ποτέ, όλες αυτές  οι υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, όλη αυτή η ενέργεια που ξοδεύουμε για να ευχόμαστε και να ελπίζουμε; Από μικρή πίστευα ότι η πατρίδα τους είναι η άνοιξη.
 Και κάθε χρόνο , αυτήν την ιδιαίτερη εποχή όλα τα χαμένα μας όνειρα φεύγουν από μέσα μας και δίνουν ραντεβού κάπου μακριά από τον ανθρώπινο νου. Συναντιούνται και χορεύουν ξέφρενα γύρω από τα λουλούδια και τα δέντρα, γυρνούν και χαμογελούν και ξεσπούν σε δυνατά γέλια και ξανά πάλι γυρνούν και χορεύουν με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς και τα δάση γεμίζουν από ευτυχισμένες φωνές... Παίρνουν τα ποδήλατα της παιδική μας ηλικίας και κάνουν βόλτα ανέμελα, νιώθοντας το λεπτό αεράκι να τρυπάει την άυλη μάζα τους και να φυσάει στους χοντρούς κορμούς των δέντρων τη μαγεία τους. Βγαίνουν στο δρόμο και κοιτούν την ηλιόλουστη πόλη, τα γιασεμιά που τα χαιτετούν, τα παιδιά με τις μπάλες και τους γρήγορους βηματισμούς του κόσμου γύρω τους. Κοιτούν ψηλά στον ουρανό και χαιρετούν τα σύννεφα.  Ώσπου λαχανιάζουν και πέφτουν στο χώμα εξαντλημένα, και πλημμυρισμένα από τις ακτίνες του τελευταίου ανοιξιάτικου ήλιου, απορροφούνται... 
Τα όνειρά μας σιγά -σιγά χάνονται καθώς αλλάζουν οι εποχές και τα καινούργια απραγματοποίητα περιμένουν κι αυτά την δική τους άνοιξη για να χορέψουν...

......

Είσαι εκεί , πίσω από τη σκιά που με υποχρεώνεις να δω, πίσω από τα δάκρυα που με υποχρεώνεις να κλάψω, πίσω από τον έρωτα που με υποχρεώνεις να νιώσω.

Είσαι εκεί και δεν κουνιέσαι γιατί μπροστά από ΄σένα είναι αυτή και γύρω σας είναι η ζωή σου.

Είσαι εκεί κι εγώ είμαι εδώ και κανείς δεν κουνιέται. Πώς να σε υποχρεώσω λοιπόν να ζήσεις αυτό που εσύ με υποχρεώνεις να ζήσω;

Τα κουτιά των αναμνήσεων....

Σήμερα άνοιξα το κουτί των αναμνήσεών μου(δώρο από τις φίλες μου όταν πηγαίναμε ακόμα γυμνάσιο). Ανοίγοντάς το βρήκα πράγματα που δε θυμόμουν καν ότι είχαν υπάρξει στη ζωή μου κι άλλα που απλά ήθελα να ξεχάσω ότι υπήρξαν.
 Γράμματα που δεν πήγαν ποτέ στους παραλήπτες τους(ακόμα και στην Super κατερίνα είχα γράψει ), το αυτόγραφο του Νέρι Καστίγιο(έλεοοος!), εισιτήρια από ταξίδια- σινεμά-θέτρο, πάνω από εκατό ευχετήριες κάρτες από τη Σόφι και τη Νάσια(κορίτσια οι ευχές σας δεν έπιασαν ακόμα!!), την πρώτη μου ανθοδέσμη, μία κόλλα Α4 που είχα "τζουρνέψει" απ΄τη σχολή-με την επίσημη σφραγίδα του πανεπιστημίου παρακαλώ-(έχω υπάρξει επαγγελματίας στο σκονάκι!!) ,( δεν τη χρησιμοποίησα όμως για όσους σπεύσουν να με κατηγορήσουν!!).
Οι περισσότεροι έχουμε τέτοια κουτιά-ενίοτε ολόκληρα συρτάρια-που κρατάμε ένα σωρό άχρηστα πράγματα. Κι αν δεν  έχουμε , έχουμε σίγουρα το μυαλό μας που το γεμίζουμε με ένα σωρό από αναμνήσεις. Νομίζω ότι τα κουτιά είναι συμπληρώματα του μυαλού μας. Το γεμίζουμε πρώτα με εικόνες, διαλόγους, κινήσεις από ανθρώπους και ψευδαισθήσεις ότι θα υπάρχουν για πάντα στη ζωή μας κι ύστερα όταν αυτοί φεύγουν τους θάβουμε μέσα μας κι ό,τι μας έχει απομείνει απ' αυτούς  το στοιβάζουμε σε κουτιά, τα οποία φυλάμε σε μέρη μακριά από την καθημερινότητά μας. Μου μοιάζει σαν ένα κρυφτό από τις αναμνήσεις μας. Αυτές μας κυνηγούν κι εμείς τρέχουμε για να κρυφτούμε. Ποιος ο λόγος, αφού στο τέλος όλοι ξέρουμε ότι θα "τα φυλάμε";;;Έχω παντοτε μία συγκεκριμένη εικόνα όταν μιλώ για εκείνες. Αυτήν της χωρισμένης σε επίπεδα. Πρώτα μπαίνουν οι πρώτες στρώσεις που ξεκινούν απ' την παιδική μας ηλικία. Αν τα θεμέλια είναι σωστά μπορούν να στηρίξουν όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Κι ύστερα ακολουθούν το σχολείο, οι φίλοι, οι γκόμενοι/νες κλπ. Όλα αυτά μαζί οικοδομούν μια ενιαία μάζα στην οποία στεκόμαστε όρθιοι και κοιτάζουμε το παρελθόν μας από μακριά. Κι όσο ζούμε αυτή η μάζα  μας ανεβάζει όλο και ψηλότερα( το ύψος και το είδος των αναμνήσεων εξαρτώνται απ΄αυτό που επιδιώκει ο καθένας στη ζωή του). Οι αναμνήσεις  στις οποίες πατάμε(οι πιο πρόσφατες δηλαδή) είναι αυτές που καθορίζουν, εν μέρη, το παρόν μας. Το πάτωμα μπορεί να είναι καθαρό και καλογυαλισμένο ,ώστε ο επιβαίνων να θέλει να παραμείνει ακριβώς εκεί που βρίσκεται(τι να πω...Δε μου ΄χει συμβεί ποτέ!) Ειδάλλως,ο επιβαίνων προσπαθεί να ξεφύγει απ' αυτό με τη δημιουργία νέων αναμνήσεων ώστε να καλύψουν την υπάρχουσα βρώμικη επιφάνεια. Θέλει προσοχή όμως γιατί αν αν οι νέες αναμνήσεις περικλυονται σε ένα λεπτό , αδύναμο στρώμα υπάρχει ο κίνδυνος μολύνσεως από το ήδη υπάρχον.
Η περίπτωση να διαγράψουμε ένα στρώμα είναι αδύνατη, όσο κι αν κάποιες φορές το θέλουμε όσο τίποτα άλλο. Βρίσκεται εκεί και, κατά τη γνώμη, σωστά βρίσκεται εκεί για να μας υπενθυμίζει τα λάθη μας , προς συμμόρφωση κι αποφυγή, αλλά και τη δύναμη που κρύβαμε μέσα μας ώστε να καταφέρουμε να το αφήσουμε πίσω. Εξάλλου είναι καλύτερα να στεκόμαστε σ΄ ένα βουνό φτιαγμένο από κάτι , παρά σε μια πεδιάδα φτιαγμένη από τίποτα.

Άνθρωποι...(κεφάλαιο πρώτο -the black label)

1)  Ζωή;
Ηλίθιες κουβέντες, χαζή μουσική, τσιγάρο και γύρω μου ανόητες πουτάνες που αναζητούν το εφήμερο. Κι εγώ τι κάνω; Συμμετέχω στις ηλίθιες κουβέντες, κουνιέμαι στο ρυθμό της χαζής μουσικής, ανέχομαι το τσιγάρο και χαμογελάω στις ανόητες πουτάνες. Κι όλα αυτά γιατί; Για να γυρνάω σπίτι πιο κενή απ΄όσο έφυγα, πιο βρώμικη απ΄όσο ήμουν, πιο θλιμμένη απ΄όσο ένιωθα. Αυτό λέγεται ζωή; Πείθω τον εαυτό μου ότι ανήκω σε όλα αυτά για να μη διαφέρω από τους άλλους και την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια. Γυρνώντας σπίτι όμως αναρωτιέμαι για ακόμα μια φορά γιατί όλοι οι υπόλοιποι χαίρονται με το καθεστώς βλακείας, ενώ εγώ νιώθω τόσο κενή. Αναρωτιέμαι, αναρωτιέμαι μέχρι που αποφασίζω ότι κάτι δεν πάει καλά με το δικό μου μυαλό. Κοιμάμαι για να μη σκέφτομαι και προπονώ τον εαυτό μου να γελάει όποτε πρέπει, ακόμα κι αν αυτά που ακούει τα θεωρεί εντελώς χαζά, να κάνει ότι καταλαβαίνει ακόμα κι αν δεν ακούει τίποτα απ΄όσα λέγονται , να πετάει τις πιο έξυπνες ατάκες για να γίνεται συμπαθής, να γνέφει καταφατικά και να χαμογελάει για να δείχνει ότι περνάει καλά, να συμπάσχει με το πρόβλημα του άλλου για να δημιουργήσει ισχυρές "φιλίες" και να καλύπτει τις δικές του ανασφάλειες εκθέτοντας τις ανασφάλειες των άλλων. Και σταδιακά ο "εαυτός" μου γίνεται μέρος του συνόλου, πολλές φορές μάλιστα ηγείται του καθεστώτος της βλακείας και χαίρεται ιδιαίτερα μ΄αυτήν την επιτυχία. Όμως ο εαυτός μου δεν αντέχει για πολύ και τα βράδια κλαίει χωρίς να καταλαβαίνει πια το γιατί. Σκέφτεται ότι τώρα πρέπει να βρει τρόπους να ξεχωρίσει από ΄κει  που πλέον ανήκει. Χωρίς εαυτό πια πορεύεται με την ελπίδα ότι είναι κάτι ξεχωριστό...

2) Ο τρελός
Τ ' αγέννητα μωρά σου σε φωνάζουν μπαμπά στα μπερδεμένα σοκάκια του μυαλού σου. Σου κάνουν παρέα τα μεσάνυχτα όταν οι άλλοι  κοιμούνται. Σε ρωτούν..."Γιατί μπαμπά μας σκότωσες; Γιατί σκότωσες το μπαμπά μας;" Γυρνάς από την άλλη μεριά του μαξιλαριού και τα ξανασκοτώνεις. Σκέφτεσαι ότι δε θέλεις πια να σκέφτεσαι. Γιατί το μέλλον σου είναι αόρατο και το παρόν σου μάταιο. Το μόνο που έχεις είναι το παρελθόν. Κλείνεις τα μάτια και μένεις εκεί, στα πρώτα εικοσιπέντε χρόνια που ζούσες. Ανοίγεις τα μάτια σου και δε ζεις. Το πρωί ξυπνάς βίαια από το εγερτήριο που συνοδεύεται πάντα από το λευκό σου χάπι που σε κάνει να ξεχνάς. Τα παιδιά που σκότωσες φεύγουν μακριά και τη θέση τους παίρνουν θολές σκέψεις, ακαθόριστες γραμμές και μια λαχτάρα να ρωτήσεις το διπλανό σου τι καιρό θα κάνει σήμερα. Δεν απαντά. Ξαναρωτάς αλλά κανείς δεν απαντά. Παίρνεις τηλέφωνο όποιον αριθμό σου έρχεται πρώτος στο θολωμένο σου μυαλό και ρωτάς αν θα βρέξει σήμερα. Δε σε παίρνει κανείς στα σοβαρά γιατί όλοι σ΄έχουν για τρελό παρά μόνο σε ρωτούν πώς περνάς. Και τι να απαντήσεις; Προτιμάς να μη μιλήσεις και χαίρεσαι που η ζωή γύρω σου συνεχίζεται. Κάνεις μεγάλες παύσεις γιατί το λευκό χάπι δε σ' αφήνει να σκεφτείς γρήγορα, αλλά κυρίως γιατί σ΄αρέσει να ακούς την κινητικότητα που υπάρχει στα άλλα σπίτια. Όταν κλείνεις τελικά νιώθεις ανακουφισμένος παρόλο που δεν έμαθες για τον καιρό. Δεν πειράζει, σκέφτεσαι, και παίρνεις κρυφά από τις νοσοκόμες το κουτάκι με τα δώδεκα λευκά χάπια. Θα μάθεις σύντομα μόνος σου...

3)Μια βόλτα με το τρένο
Το ποδήλατο που βρήκες χτες στα σκουπίδια το κρατάς σήμερα καλογυαλισμένο. Το επιδεικνύεις παντού. Άλλαξες και ρούχα. Πήρες καινούργια απ΄το παζάρι. Και παπούτσια ασφαλώς. Λευκά-κόκκινα , απομίμηση κάποιας ακριβής μάρκας, απ' αυτές που δε θα φορέσεις ποτέ σε όλη σου τη ζωή. Μόνο που δε βρήκες μέρος να κάνεις μπάνιο και κάπου να κοιμηθείς. Αποφασίζεις να πάρεις το τρένο για να δείξεις το ποδήλατό σου στους φίλους σου. Αυτήν την ώρα θα είναι σε κάποιο βαγόνι και θα ξεπουλάνε τον εαυτό τους. Μπορεί να τους πετύχεις στο δρόμο. Μπαίνεις στο τελευταίο βαγόνι και στέκεσαι στη γωνία προσέχοντας μήπως κάποιος χαλάσει το ποδήλατό σου. Η διαδρομή σε νανουρίζει και τα μάτια σου κλείνουν. Ξυπνάς ακαριαία. Δεν πρέπει κανείς να σου πάρει το ποδήλατο. Νιώθεις ευτυχισμένος που κάποιοι θα σε θαυμάσουν παρόλα τα περιφρονητικά βλέμματα των επιβατών. Μόνο που δεν ξέρεις τι σηαμίνει ευτυχία και μάλλον δε θα μάθεις ποτέ. Μετά από έξι στάσεις είναι η σειρά του φίλου σου με τα εγκαύματα στο πρόσωπο και τα κομμένα χέρια να ζητιανέψει. Χαίρεσαι που βλέπεις κάποιον γνωστό σου. Όταν τελειώνει την εξευτελιστική διαδρομή σε όλο το βαγόνι και μην έχοντας συγκινήσει κανέναν, σε πλησιάζει και παρατηρεί το καινούργιο σου απόκτημα. Φιλαράκι , σου λέει, θα μου το δίνεις να το κάνω βόλτες ε; Του υπόσχεσαι ναι , παρόλο που αυτό είναι αδύνατο. Του κουτιού ε;, του λες. Κι όλη την υπόλοιπη μέρα συζητάτε γι' αυτό. Θα κάνετε καιρό να ξαναζήσετε τέτοια χαρά. Εύχεσαι να μην τελείωνε ποτέ αυτό το ταξίδι με το τρένο...



Υπομονή...θα υπάρξει και white label...