Ξέρεις κάτι; Εγώ δε φοβάμαι.

Ξέρεις κάτι; Εγώ δε φοβάμαι.

Εγώ δε φοβάμαι κι ας τρέμω.

Εγώ στο κενό θα φωνάξω ότι σ' αγαπάω.

Να γυρίζει πίσω σαν ηχώ 

Γιατί εγώ δε φοβάμαι να στέκομαι ανάμεσα σε γκρεμούς

κι ας τρέμω
Γιατί εγώ δε φοβάμαι να ανεβαίνω κορυφές όταν μου δίνεις το χέρι σου
κι ας τρέμω

κι ας ξέρω ότι η πτώση είναι μόλις ένα βήμα μακριά.

Κι ας ξέρω ότι χωρίς εσένα, η πτώση θα είναι χειρότερη από ποτέ,
κι ας τρέμω

Γιατί ξέρεις κάτι, εγώ δε φοβάμαι ν' αγαπάω
Μόνο άσε με να τρέμω
-πλάι σου.

Κρατώ εσένα

Για όλα όσα αύριο συνεχίσουν να υπάρχουν με εμάς, αλλά -αν- χωρίς εμάς, για σήμερα κρατώ αυτό.

Το πρώτο πρωινό φιλί του νέου Δεκέμβρη, τις πορφυρές μπουκαμβίλιες  στα μπαλκόνια, τα ψηλά  πεύκα, τα χαμηλά, τους δρόμους (που περπατήσαμε), τις πέτρες (που χαιρετίσαμε) , τους αέρες (που ανακάτεψαν τα φιλιά μας) κι όλα όσα ευχόμουν χθες -αλλά δεν ήξερα ότι ήσουν εσύ -να συμβούν σήμερα.

Κρατώ εσένα.

Και το αύριο φαίνεται ακόμα ευκολότερο,

γιατί το αυτό είναι άπαξ-το ξέρω-,

αλλά να, μένει καταχωρημένο στο πάντα

-σ' εκείνο το όργανο που καταχωρεί τις αναμνήσεις μας πολύ καλύτερα από το μυαλό μας-
κι έτσι το σήμερα γίνεται αιώνιο.

Βροχερά σ' αγαπάω

-Ή θα πέσουμε μαζί ή...
Δε θυμάμαι πώς τελειώνει αυτή η φράση-στο μαζί τελειώνει.
Θυμάμαι -και θα θυμάμαι, στο υπόσχομαι- στεκόμασταν αγκαλιά,
στο κατώφλι του χειμώνα, σαχλαμαρίζαμε.
Κινδυνεύαμε να πέσουμε.

Αλλά θυμάμαι-και θα θυμάμαι, στο υπόσχομαι-
ανάμεσα στις απέραντες φλυαρίες μας, εκείνες τις πέντε λέξεις που κάθε που τις ανακαλώ
κάνουν την ψυχή μου να κουνιέται πέρα δώθε, λες και εγκλωβίζεται στο σώμα μου και θέλει να βγει.
Να πετάξει, να φτάσει αυτούς τους ήχους που τόσο αγαπά-τη φωνή σου- και να μπλεχτεί μαζί τους, μέχρι που να μην ξεχωρίζουν πια.

Κι όμως θυμάμαι-και θα θυμάμαι, στο υπόσχομαι-σήμερα ήταν.
Έβρεχε. Σήμερα ήταν. Σήμερα το πρωί.

-Το ξέρεις ότι σ' αγαπάω;

Προετοιμασίες κι υποδοχές

Έλα εαυτέ μου, μην σκύβεις το κεφάλι, μην καμπουριάζεις το σώμα.
Σήκωσε το βλέμμα σου ψηλά. Σήκω πάνω, τι κάθεσαι;

Ετοιμάσου, φτιάξε λίγα τα μαλλιά σου, σκούπισε τα μάτια σου, χαμογέλα και μη δειλιάζεις μπροστά στην ευτυχία που έρχεται.

Νοέμβρης στην Αθήνα

Νοέμβρης στην Αθήνα κι η λιακάδα του φθινοπώρου δυσκολεύεται να εγκαταλείψει τον ουρανό. Το ίδιο και η ανάγκη μας να πιστεύουμε σε κάτι. Στο θα που θα έρθει, στο «του χρόνου» που πλησιάζει, στο επόμενο σαββατοκύριακο, σε κάτι ...

Εγώ πιστεύω στο κέντρο της πόλης. Είναι κάτι στον αέρα που διαχέεται κι από το Σύνταγμα εκτείνεται κατά μήκος της Αρεοπαγίτου και πάλι πίσω.

Ένα κράμα από προσδοκίες μικροπωλητών, καστανάδων, ανθρώπων σε καφέ, πεζών.

Παρασκευή στην Αθήνα και κάτι επιτέλους αλλάζει. Τα πρώτα μπουφανάκια κάνουν την εμφάνισή τους.

Στον απόηχο του νέου φόρου ακινήτων και του ασφαλιστικού προσπερνώ αδέσποτα σκυλιά, ορδές αλλοδαπών κι ένα σωρό συζητήσεις στα ασφυκτικά γεμάτα μεζεδοπωλεία. Δύο λαχειοπώληδες σε μια γωνιά αναθεματίζουν το πολιτικό σύστημα, την Τρόικα, τη Χώρα.

-Πάει τελείωσαν όλα, λέει ο πιο φαλακρός στον άλλον.

-Άστα , εδώ δεν έχουμε να φάμε, λέει και καταπίνει την τελευταία μπουκιά από το σουβλάκι του.

Ανεβαίνω την ανηφορίτσα και να ‘μαι! Πλάκα ώρα δέκα και μισή.

Στην οδό Μνησικλέους γίνεται λαϊκό προσκύνημα.

Τουρίστες, Έλληνες, σερβιτόροι και πελάτες όλοι ένα. Νιώθω ξαφνικά λες κι είμαι στο κέντρο του κόσμου. Τα «αχ συγγνώμη» ή έστω τα «αχ, excuse me» δίνουν και παίρνουν μέχρι να καταφέρω να ανέβω στο τραπέζι της παρέας μου. Καθόμαστε στο περίφημο «Γιασεμί», ανάμεσα στις μυρωδιές από την ποικιλία κρεατικών της παρέας που κάθεται στο «γέρο του Μοριά», στις κολώνιες και στ’ αρώματα του φθινοπώρου.

Τσάι ζεστό, λεμονόπιττα και το Αθηναϊκό φεγγάρι να ξεχωρίζει απ’ όλα τα μικρά λαμπάκια των μαγαζιών. Δε θυμάμαι πότε ξανά η ευτυχία σήμαινε απλά μια βόλτα στα Αναφιώτικα.

Κοιτάζω ψηλά, κλείνω τα μάτια μου κι αυτός ο ίδιος αέρας που διαχέεται σε όλες τις συνοικίες της Αθήνας παίρνει τις σκέψεις μου και τις ανακατεύει με τα γέλια , τις συζητήσεις, τα παράπονα, με τους ήχους από τα σπασμένα ποτήρια, με το παρελθόν. Και νιώθω λες και τις φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο μέλλον. Ο ίδιος αέρας που φύσηξε σχεδόν δύο αιώνες πριν δε σταμάτησε ποτέ να διαχέεται στα σοκάκια της πόλης. Να διαχέεται και να διαχέει τα σημεία των καιρών κι όλες αυτές τις ελληνικές λέξεις στο άπειρο, στο τίποτα, στο χρόνο.

Κι έτσι γι’ απόψε δε με νοιάζει τι ανακοίνωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, η Τρόικα ή το δελτίο των 8. Απόψε οι λέξεις που θα σκορπίσουν στον αέρα της πόλης θα μπλέκονται με γέλια, με ήχους από εκτεταμένα φιλιά και με την ανάγκη μου να πιστεύω στο κέντρο της Αθήνας.

Δυο γραμμές για μια ημέρα που πέρασε

Ξέρεις όταν τίποτα δεν πάει όπως το είχες οραματιστεί, οι φίλοι που έχεις αποκτήσει είναι μια ανάμνηση ότι κάποτε τα πράγματα έγιναν όπως τα ήθελες...

κι αυτό είναι μια κάποια παρηγοριά και μια ελπίδα που περιμένεις να ζωντανέψει ξανά...

Λίγο εαυτό ακόμα

Τα έχασα όλα.
Κάθε που ελπίζεις ποντάρεις.
Λίγο εαυτό ακόμα λες.
Χάνεις. Λίγο εαυτό ακόμα λες και θα ΄ρθουν αυτά τα γαμημένα τα καλύτερα.

Χάνεις. Λίγο ενθουσιασμό, λίγη πίστη και στο τέλος το μεγάλο σου όπλο.
Το μυαλό σου.
Η τελευταία σου ελπίδα.
Το βάζεις πάνω στο τραπέζι , εκτεθειμένο. Με κάθε ανάμνηση, με κάθε όνειρο, με κάθε στόχο σε κοινή θέα σε όλα τα απαίσια τέρατα που το περιτριγυρίζουν.
Η ρουλέτα γυρίζει, κλείνεις τα μάτια κι όταν τ' ανοίγεις δεν είναι πια εκεί.
Τελείωσε πια.
Τα έχασα όλα.

Κυριακή πρωί ήταν θυμάμαι

Κυριακή πρωί ήταν θυμάμαι.
Κάθισα με το στομάχι μου αδειανό στο μεσαίο κάθισμα στη γαλαρία του τρένου.
Έσκυψα το σώμα μου στο παράθυρο κι έριξα το βλέμμα μου προς τον αγουροξυπνημένο ήλιο.
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου διστακτικά.
Και χαμογέλασα.
Αληθινό χαμόγελο- κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει το αληθινό.
Μοιάζει να διαχέεται όπως το φως του πρώτου ήλιου ανάμεσα στα κτήρια και στα δέντρα που προσπερνά το τρένο. Μοιάζει να οριοθετεί το χθες με τη νέα μέρα.
Κυριακή πρωί ήταν θυμάμαι και χαμογελούσα.

Για το ηλεκτρονικό περιοδικό "Αναζητήσεις"

Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω θα ξαναζούσα όλες τις πρώτες φορές της ζωής μου. Τον πρώτο, αμόλυντο ενθουσιασμό ότι όλα ξεκινούν απόψε. Αυτό μου ‘χει λείψει περισσότερο. Στη συνέχεια του χρόνου και στη συνάφεια των σχέσεων και των συναναστροφών κερδίζεις εμπειρίες κι αναμνήσεις-πολύτιμες ναι- αλλά να, αρχίζει και φθίνει εκείνο το συναίσθημα του απόλυτου δοσίματος στο τώρα.

Όσα πιο πολλά ξέρεις τόσο πιο επιφυλακτικός γίνεσαι και το δόσιμο όλο και μικραίνει.

Όπως προχθές, κατευθυνόμουν βιαστικά προς την κεντρική πλατεία της γειτονιάς μου, μια παρέα κοριτσιών με προσπέρασε. Ο φθινοπωρινός αέρας ανακάτεψε τις φωνές τους και τις έφερε πιο κοντά μου.

-Γιατί δε με πήρε ακόμα, ο βλάκας; Μήπως να τον πάρω εγώ;

-Τι ήθελε να πει με το τελευταίο του μήνυμα; Μήπως του έστειλα κάτι λάθος εγώ;

-Λες να με φιλήσει απόψε; Μήπως να τον φιλήσω εγώ;

Κορίτσια γυμνασίου. Έτοιμα να διαπράξουν μεγάλα λάθη.

Δοσμένες παρόλα αυτά στο τώρα.

Ζήλεψα.

Κι ας ήξερα τις σωστές απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις τους.

Κάποιες φορές δεν αρκεί μόνο να έχεις μάθει καλά το μάθημα της ημέρας, έλεγε ένας καθηγητής μου.

*Όσοι θέλουν να διαβάσουν ολόκληρο το περιοδικό δωρεάν, παρακαλώ επικοινωνήστε στο marilenapappa99@hotmail.gr

τα χρώματα του φθινοπώρου (απόσπασμα από το βιβλίο "Ο κύκλος των χαμένων εποχών")

Για να αγοράσετε το βιβλίο

Η φθινοπωρινή καταιγίδα σκέπασε την πόλη. Μέσα απ’ τα κίτρινα φώτα των αυτοκινήτων διακρίνεις τις στάλες που πέφτουν. Σκέφτεσαι ότι είσαι τυχερός που δεν είσαι μέσα σ’ αυτόν το χαμό και κοιμάσαι αφήνοντας τη βροχή που χτυπάει στο τζάμι να σε νανουρίσει.

 Το επόμενο πρωί τα πάντα είναι υγρά. Τα δέντρα, τα κάγκελα του μπαλκονιού, τα μάτια σου. Παίρνεις τη ζακέτα σου και βγαίνεις έξω να χαρείς τις τελευταίες ώρες του ήλιου. Βιαστικές νοικοκυρές που πρέπει να προλάβουν τα ψώνια τους και να πάρουν τα παιδιά τους απ’ το σχολείο σε προσπερνούν ενώ πρώτα σ’ έχουν χτυπήσει με τις πράσινες σακούλες του σούπερ μάρκετ που κρατούν. Μαύρα και καφέ σκυλιά τινάζουν από πάνω τους τα τελευταία απομεινάρια της χθεσινής μπόρας. Συνεχίζεις να περπατάς ώσπου φτάνεις στην πλατεία. Τα δέντρα έχουν ήδη αρχίσει να χάνουν τα φύλλα τους κι ένας σωρός από κοκκινωπά και κίτρινα χρώματα σκέπασε το υγρό παγκάκι. Κάνεις πιο πέρα τα φύλλα και κάθεσαι να απολαύσεις το μουντό, γκρίζο ουρανό. Ζεσταίνεσαι αλλά όταν βγάζεις τη ζακέτα σου νιώθεις μια λεπτή ψύχρα να σε διαπερνά. Δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις γιατί το φθινόπωρο είναι μια μεταβατική εποχή. Κρατάς τη ζακέτα και τη ρίχνεις από πάνω σου. Τώρα νιώθεις καλύτερα. Οι αχτίδες του ήλιου στον ουρανό έχουν σταματήσει εδώ και μέρες να σε ζεσταίνουν. Πρέπει να το αποδεχτείς πια και να συνεχίσεις. Τα φουσκωμένα σύννεφα σχηματίζουν τοπία που γνώρισες το καλοκαίρι. Μη μελαγχολείς. Πιάσε ένα ξεραμένο φύλλο και κοίτα πόσο όμορφα χρώματα έχει αποτυπώσει πάνω του. Είναι τα χρώματα του καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος. Φύλα το για να θυμάσαι τις όμορφες στιγμές. Έρχονται κι άλλες θα σου πουν.

 Τι σημασία έχει όταν έχεις ήδη ζήσει στα χρώματα του φθινοπώρου;

Το φεγγάρι απ' όπου κι αν το κοιτάς είναι πάντα ίδιο

Βράδυ. Στο διπλανό γήπεδο μία ομάδα ποδοσφαίρου προπονείται. Κόσμος μπαίνει, βγαίνει, μιλάει στο κινητό, χαχανίζει, φωνάζει.
Άνθρωποι τρέχουν γύρω- γύρω στο στοίβο κι έχουν πιάσει κουβεντούλα.
Τους παρατηρώ από το διπλανό χωματένιο γήπεδο που είναι άδειο, παρατημένο.
Δύο διαφορετικοί κόσμοι ενωμένοι κάτω από τον ίδιο ουρανό.
Κάθομαι ιδρωμένη στα μισογρεμισμένα σκαλάκια και κοιτάζω τους ανθρώπους που κάθονται στις καλοβαλμένες κερκίδες απέναντι.
Είναι στιγμές που μ' αρέσει πολύ αυτή η απομόνωση. Την επιδιώκω.
Μ' αρέσει να χαζεύω τον κόσμο να κινείται κι εγώ να παραμένω έτσι ασάλευτη, σιωπηλή, αόρατη.
Και να αναρωτιέμαι για όλα.
Το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον.

Κοιτάζω γύρω μου,φθινοπώριασε πια στην Αθήνα. Ο αέρας παίρνει τα φύλλα από τα δέντρα δίπλα μου και τα λικνίζει στους δικούς του ρυθμούς.
Σκέφτομαι ότι αν το παρελθόν είχε νοητά πλαίσια θα έμοιαζε με αυτό το σκοτεινό γήπεδο. Παρατημένο, αλλά κάποιες φορές τόσο ελκυστικό που σε αναγκάζει να μένεις εκεί απλά κοιτώντας το μέλλον απέναντι. Δεν είναι δειλία, είναι ανάγκη.
Σηκώθηκα και προχώρησα .
Στάθηκα για ένα λεπτό στην είσοδο και κοίταξα και πάλι πίσω μου, στο χωματένιο γήπεδο.
Το παρελθόν θα είναι πάντα εκεί, αλλά τι να γίνει;

Έβαλα τα πόδια μου στο ταρτάν και έγινα ένα με το θόρυβο.
Σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά και ξανακοίταξα τον ουρανό.
Το φεγγάρι απ' όπου κι αν το κοιτάς είναι πάντα ίδιο, αυτή η σκέψη με ανακούφισε καθώς μπλεκόμουν με το μέλλον.

Ντουμπιντουμπιντου...

Δε θέλω να γράψω τίποτα γι' απόψε.
Μόνο να ακούω το strangers in the night να παίζει ξανά και ξανά
και να χορεύω με το νου

ατέλειωτα βαλς ...

κι εγώ να αμφιταλαντεύομαι μπροστά από τον παράδεισο

Εγώ που λέω, δε φοβάμαι, δε δειλιάζω, να που εγώ φοβάμαι.
Όχι τα δύσκολα και τα στενάχωρα, αυτά τα ξέρω, τα μπορώ, τα ξεπερνάω.
Έμαθα πόση δύναμη έχω πια,να τη ζυγιάζω, να σηκώμαι ,να προχωράω.

Μα τα εύκολα, τα χαρούμενα, τα ευτυχισμένα, αυτά δεν τα αντέχω, μ' ακούς, δεν τα ΄χω μαθημένα.
Κι είναι ο παράδεισος εκεί, ένα βήμα μακριά μου
 κι εγώ στέκω ασάλευτη, ακίνητη στη γη
 να αναρωτιέμαι
Πόσοι ακόμα παράδεισοι να είναι εδώ σιμά μου;

Και το βήμα μου  γίνεται αργό, τρεμουλιαστό,
να βλέπω από μακριά την ευτυχία να μου γνέφει

Κι εγώ να αμφιταλαντεύομαι μπροστά απ' τον παράδεισο.

αυγουστιάτικες βραδιές

Κι έτσι ξαφνικά, βρέθηκα ένα αυγουστιάτικο βράδυ να βολτάρω στην Αθήνα με ένα μηχανάκι παρέα του. Κοίταξα τον σκοτεινό ουρανό, το μισοφέγγαρο που ορθωνόταν μπροστά κι έπειτα έγειρα προς τα 'κεινον, τον αγκάλιασα, τον φίλησα κι όπως απομακρυνόμουν το άρωμά του περίκλυε ένα ίχνος αλλιώτικης ευτυχίας. Χαμογέλασα.

Άφησα το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στον κόσμο, στη φασαρία της πόλης κι αφέθηκα στην τρέλα της ταχύτητας, στο "αγάπη μου" και σ' αυτές τις αυγουστιάτικες βραδιές...

Κι έτσι αποφάσισα να ζήσω

Ευτυχία είναι να μπορείς να απολαμβάνεις μία απογευματινή βόλτα με τον εαυτό σου,χωρίς ακουστικά στ' αφτιά σου, χωρίς να μιλάς με κανέναν στο τηλέφωνο, χωρίς ενοχές, χωρίς ανοιχτές πληγές, χωρίς απωθημένα . Όλα τ΄άλλα είναι απλά λεπτομέρειες...

Κι έτσι αποφάσισα να ζήσω, δεν έχει μείνει τίποτα καλύτερο απ' αυτό.

Ο δρόμος προς την ευτυχία

Η ευτυχία είναι λίγο πιο κάτω, μέχρι να φτάσουμε παραπονιόμαστε για την κουραστική διαδρομή κι όταν τελικά φτάνουμε απλά συνεχίζουμε να περπατάμε. Τι απομένει λοιπόν όταν αγγίζουμε τον τερματισμό; Χιλιάδες στάσεις ευτυχίας που απλά περάσαμε και δυο εμπόδια που μας έριξαν κάτω και τραυμάτισαν. Η διαδρομή φαίνεται ξαφνικά μικρή και το ερώτημα αν άξιζε να φτάσουμε ως το τέλος γυρνάει στο μυαλό μας. Άξιζε;

Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο κύκλος των χαμένων εποχών"-εκδόσεις Bookstars

Σήμερα θα αλλάξω τον κόσμο

Σήμερα αποφάσισα να φορέσω την μπέρτα που μου χάρισε ο Άγιος Βασίλης στις περσινές γιορτές -γιατί του έγραψα ότι ήμουν καλό παιδί όλη τη χρονιά κι ότι θέλω να γυρίσω όλον τον κόσμο-και να πετάξω πάνω από τη Γη ! 

Να χαιρετήσω τα παιδιά της Νιγηρίας, να μυρίσω τις μυρωδιές από το κάρυ στην Ινδία, να αγναντέψω από ψηλά όλη την Ευρώπη , να ξαποστάσω στο άγαλμα της ελευθερίας, μόνο για μια στιγμή όμως-έχω ακόμα τόση γη να δω μην ξεχνιέσαι! Να αφήσω την αλμύρα του Ειρηνικού να με ψήσει , να αφεθώ στον ήλιο της Μεσογείου να με κάψει και να προσγειωθώ στο κομμάτι που αγαπώ πιο πολύ απ’ όλα τα μέρη της γης που έχω πάει…

Στα χέρια σου…

Και να αναρωτηθώ, πώς οι άνθρωποι έγιναν τόσο ικανοί να αγαπηθούν και τόσο ανίκανοι να αγαπήσουν;

Ναι , σήμερα θ’ αλλάξω αυτόν τον κόσμο. Θ’ αλλάξω εμένα!

Θα αγαπήσω όσο ποτέ δεν άφησα τον εαυτό μου να αγαπήσει! 

Θα γίνω γελοία από τις τόσες καρδιές που θα ζωγραφίσω στο τετράδιό μου, θα γίνω περίγελος στους άλλους επιβάτες από τα φιλιά που θα στέλνω από το ακουστικό μου καθώς θα γυρνάω από τη δουλειά με το τρένο! Θα μείνω απένταρη από τα χιλιάδες sms που θα σου στείλω για να σου πω κάτι που ξέχασα, θα μάθω να υπολογίζω πόσες μέρες αντιστοιχούν σε πόσες ώρες αντιστοιχούν σε πόσα λεπτά αντιστοιχούν σε πόσα δευτερόλεπτα μέχρι να σε ξαναδώ, θα πηγαίνω άυπνη στη δουλειά για να μένουμε παρέα ξύπνιοι όλο το βράδυ, θα εξυμνώ την αίσθηση της όσφρησης κάθε φορά που κάποιο άρωμα στο δρόμο θα μου θυμίζει εσένα, θα μου λείπεις κάθε μέρα και περισσότερο , τόσο που το στομάχι μου θα γίνεται ένας κόμπος μέχρι να σε δω, θα σταματήσω να τρώω , θα σταματήσω να σκέφτομαι και θα αρχίσω να ζω…

Θα περπατάω στους δρόμους με ένα απέραντο χαμόγελο και δε θα χρειάζομαι πια μπέρτα για να πετάω, θα ακούω το όνομά μου από τα χείλη σου και θα νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου, θα γράφω κι οι μόνες λέξεις που θα ‘ χω εύκαιρες θα ‘ναι το «Σ΄αγαπώ».

Θα τσακωνόμαστε , θα σου ουρλιάζω , θα φεύγεις , θα ξανάρχεσαι , θα φεύγω , θα ξανάρχομαι μέχρι να μου πεις οριστικά «Τελειώσαμε». Μέχρι να σου πω «Σε μισώ». Θα κλαίω για μέρες, θα τρώω χωρίς να καταλαβαίνω τι τρώω, θα πίνω χωρίς να καταλαβαίνω τι πίνω, θα κοιτάω το κινητό μου περιμένοντας, θα ξυπνάω, θα ντύνομαι, θα γελάω μηχανικά γιατί έτσι πρέπει, αλλά το χαμόγελό μου θα είναι μαζί σου. Θα σταματήσω να μιλάω , να βγαίνω .Θα μένει το μυαλό μου κολλημένο στο παρελθόν, στο τότε που δε θα ξανάρθει, σ’ εκείνο το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής μας, θα προσπαθήσω να βγω απ΄αυτό το αδιέξοδο αλλά θα πέφτω συνέχεια στους τοίχους του χτες.

Αλλά δε θα ΄χει σημασία ,γιατί εγώ θα έχω αλλάξει τον κόσμο.

*Μέχρι να ανακαλύψω τη μαγική μου μπέρτα και να πετάξω και πάλι

Ανόρεχτο, ανούσιο και με το βλέμμα στη μεγάλη φυγή(που δεν έρχεται)

αλήθεια τώρα;

Θέλω να σηκωθώ να ανοίξω την πόρτα και να τα παρατήσω όλα όπως είναι. Μισά.
Να απομονωθώ, να μη μιλάω σε κανέναν. Να αλλάξω το όνομά μου , να μη με ξέρει κανείς.
Και να μη χρειάζεται πια να αντιμετωπίζω, να περνάω, να προσπερνάω και να ξεπερνάω (η οποιοδήποτε άλλο παράγωγο του ρήματος) . Να βάλω μηδέν και να ξεκινήσω ως κάτι άλλο απ' αυτό που ήμουν ως τώρα.
Να μην ακούω πια τη λέξη "Μαριλένα"(δεν ξέρω γιατί αλλά κάθε φορά που κάποιος λέει το όνομά μου, ακολουθεί πάντα μια βλακεία)
Κουράστηκα.

*και την ώρα που εκστομείς αυτήν τη λέξη, ποιος δαίμονας σε κυριεύει και λες "εεε, εντάξει, θα προσπαθήσω λίγο ακόμα"
-δεν είμαι εγώ, είναι η μοίρα μου-

Υ.Γ. Θα έγραφα κι άλλα , ένεκα όμως που με φιμώνει η φίλη μου η Σο!
-Και σου ΄χω πει Σο, μη με φιμώνεις, μ' ενοχλεί!

Απόψε

Είναι μερικά πράγματα που αλλάζουν, φεύγουν, ξεθωριάζουν κι από μακριά μοιάζουν αλλιώς...
Κι  άλλα πάλι που παραμένουν για πάντα σταθερά.
Κι είναι και κάτι βραδιές σαν αυτή που ανοίγεις το παράθυρο του αυτοκινήτου κι αφήνεις τον αέρα να κάνει ό,τι θέλει με τα μαλλιά σου,  τον οδηγό να σε πάει όπου γουστάρει και τη ζωη να κυλάει επιτέλους ανενόχλητη κάτω από το μισοφέγγαρο του Ιούλη...

Σημειώσεις ενός καθαρού μυαλού

Δεν είναι μόνο να βρεις το αντικείμενο που θα σε εμπνεύσει, τη ροή της ιστορίας και το τέλος της, το πιο σημαντικό είναι να νικήσεις τους δαίμονές σου...

Απόσπασμα από το νέο μου βιβλίο!!

Θα μου πεις γιατί δεν κάθεσαι κανονικά σαν άνθρωπος να φας σε κάποιο τραπέζι, παρά προτιμάς να κάθεσαι στο παγκάκι της πλατείας; Το φαγητό για ‘μένα είναι μία ιδιαίτερη στιγμή που επιβάλλεται να μοιράζεσαι με άλλους. Δεν είναι βασικά το ίδιο το φαγητό που μοιράζεσαι, όσο το τραπέζι κι αυτό που συμβολίζει το ίδιο το τραπέζι. Ο χώρος, ο χρόνος και το μάζεμα γύρω απ’ αυτό.  Μ’ αρέσουν οι παρέες που φωνάζουν όταν τρώνε, γελούν, ρίχνουν το κρασί στο τραπεζομάντηλο κι ύστερα λένε γούρι-γούρι. Μ’ αρέσουν τα γεμάτα τραπέζια , όπου οι άνθρωποι παραγγέλνουν πιο πολλά απ’ όσα μπορούν να φάνε κι άλλη μία πατάτες κι άλλη μία τζατζίκι και οι άντρες πίνουν με το κιλό τις μπύρες. Κι εκεί που λες φτάνει, δεν αντέχω άλλο παραγγέλνεις κι ένα γλυκάκι, έτσι βρε αδερφέ να χωνέψεις. Εγώ τι να πάω να κάνω; Να κάτσω ήσυχη-ήσυχη με μια σαλατίτσα και δυο ψωροκαλαμάκια σε μια γωνιά, λες κι είμαι καμιά ξενέρωτη τουριστριούλα , θεωρώ ότι είναι προσβολή για το ελληνικό πνεύμα!

Η γοητεία του και

Το και.
Η γοητεία ότι μία πρόταση συνδέεται με μία άλλη, μία σκέψη συνδέεται με μία άλλη, μία ενέργεια, ένας άνθρωπος, ένα εγώ συνδέεται με κάτι άλλο.
Το και εκφράζει τη βαθύτερη ανάγκη μας να ξέρουμε ότι δυνητικά μπορούμε να γίνουμε κάτι άλλο, κάτι μεγαλύτερο από το εγώ μας. Το εμείς.

Ποτέ δεν το κατάλαβα μέχρι σήμερα... πίσω από κάθε σχέση, ενέργεια, σκέψη, πίσω από κάθε ηλιοβασίλεμα και κάθε δύση, πίσω από τα γέλια και τις παρέες, το χαβαλέ και τη θλίψη, πίσω από κάθε αγώνα για ζωή, πίσω από κάθε προσπάθεια το κίνητρο είναι πάντα αυτό.
Η σύνδεση, η συνέχεια, η αλληλουχία με κάτι άλλο.
Κι η γοητεία του παραμένει αναλλοίωτη στους αιώνες γιατί κανένα κόμμα δεν μπόρεσε να συνδέσει το εγώ με το εσύ καλύτερα από το και.

Αποφώνηση μιας σημαντικά ασήμαντης βραδιάς

Ο ήλιος έπεσε. Κοίταξα γύρω μου τα παιδιά που πηδούσαν από τα χαμηλά, πέτρινα μαντράκια, τους γονείς που κουβέντιαζαν, τις παρέες που έπιναν κρύους καφέδες, τον ουρανό που σκοτείνιαζε και ξανά πάλι τον ήλιο που έπεφτε.
Κι έτσι ξαφνικά αποφάσισα γι' αυτήν τη μικρή και τόσο ασήμαντη στιγμή ότι είμαι επιτέλους ευτυχισμένη.  Χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Μου αρκούσε που καθόμουν στο αγαπημένο μου καφέ απόψε, ο αέρας φυσούσε, η Αθήνα έμοιαζε το ομορφότερο μέρος του κόσμου κι εγώ ανέπνεα, επιτέλους ζούσα.

ταξίδια με τα πουλιά της Σκιάθου...

Είχα κουραστεί να βλέπω αυτά τα απαίσια κακομαθημένα μικρομέγαλα που κυκλοφορούν σε όλα τα ιδιωτικά (και μη )σχολεία της Αθήνας. Είχα κουραστεί να βλέπω παιδιά χωρίς νεύρο που τους κάνεις μία ερώτηση και σε κοιτούν σα να έκανες κάτι εξωπραγματικό!
Επιτέλους είχα ανάγκη να δω παιδιά με γέλιο, με δρατηριότητες, παιδιά που παίζουν στην αυλή και τρέχουν, που κάνουν θόρυβο! Παιδια που κολυμπούν , που χαίρονται με τον ήλιο και τη θάλασσα, που ενθουσιάζονται με ένα βιβλίο, που παθιάζονται με ένα θεατρικό παιχνίδι, παιδιά που έχουν φίλους κι όχι εχθρούς, που πέφτουν και χτυπούν, που τσακώνονται, που δεν έχουν καμία όρεξη να παίζουν με υπολογιστές , που δεν έχουν ανάγκη τα κινητά των γονιών τους για να περάσουν την ώρα τους. Τέτοια είναι τα Πουλιά του Σώματος Ελληνικού Οδηγισμού της Σκιάθου! Το ήξερα από την προηγούμενη φορά που είχαμε συνεργαστεί στα Χάνια Πηλίου γι' αυτό και με τεράστια χαρά τα ξανασυνάντησα, αυτή τη φορά στην Σκιάθο!

Κι ένιωσα πολύ τυχερή που αυτά τα συγκεκριμένα παιδιά ήξεραν το όνομά μου, είχαν διαβάσει τα βιβλία μου κι όταν με ξαναείδαν στο νησί τους, έπεσαν όλα μαζί στην αγκαλιά μου! Περάσαμε ολόκληρη τη μέρα μαζί με εκείνα και τα στελέχη του ΣΕΟ Γιαννούλα Κοκολιού, Σεβεριάνα Βέργα, Κωνσταντίνα Αντωνίτσα και Φιλιώ Φεργάδη και κατάλαβα γιατί τα παιδιά αυτά είναι τόσο ζωντανά!
Μία ολόκληρη μέρα ήταν γεμάτη από δραστηριότητες(όχι απ' αυτές τις υποτιθέμενες που πληρώνουν εδώ στην Αθήνα οι γονείς ένα σωρό λεφτά για να γίνουν τα παιδιά τους ακόμα πιο σνομπ). Το μυαλό των πουλιών δε σταμάτησε ούτε στιγμή να ζυμώνεται...!
Μπάνιο, τραγούδι, περπάτημα, ζωγραφική, θεατρικό παιχνίδι, η μέρα είχε απ' όλα !! Τα παιδιά λειτουργούσαν σα μια ομάδα αλλά παράλληλα τόσο ανεξάρτητα!
Για μένα συγκλονιστική στιγμή ήταν η επιστροφή μας από το μπάνιο στο κτήριο του ΣΕΟ για να προετοιμαστούμε για την παρουσίαση του βιβλίου. Καθ΄όλη τη διάρκεια της διαδρομής ανάμεσα στον Σκιαθίτικο ήλιο και τις μωβ βουκαμβίλιες τα παιδιά υπό την καθοδήγηση του Σοφού Πουλιού-Γιαννούλα, τραγουδούσαν όλα μαζί συνθήματα! Οι τουρίστες μας κοιτούσαν χαμογελώντας και οι κάτοικοι χαίρονταν για τα νιάτα του τόπου. Ένιωσα σχεδόν συγκινημένη που ήμουν μέρος αυτής της ιερής πορείας!

Όταν ήρθε η ώρα να παρουσιάσουμε το βιβλίο μου "Ο πλανήτης που χαμογελά", τα παιδιά συνεργάστηκαν άψογα, χωρίς παράπονα, χωρίς χαζομάρες, χωρίς ναζάκια για το ποιος είναι πιο ωραία ντυμένος ή ποιος λέει πιο πολλά λόγια! Ήξεραν όλοι πόσο σημαντικοί είναι για να βγει ωραίο το συνολικό αποτέλεσμα. Η Γιαννούλα , η Κωνσταντίνα, η Σεβεριάνα και η Φιλιώ ανέλαβαν να δημιουργήσουν το ονερικό σκηνικό με απλά υφάσματα, χρυσόσκονη και πολλή φαντασία! Έφτιαξαν έναν ολόκληρο, νέο κόσμο σχεδόν από το τίποτα! Έβαψαν κι έντυσαν τα παιδιά κι έκαναν το δικό μου πλανήτη να χαμογελάσει πιο δυνατά από ποτέ!
Η αυλή του ΣΕΟ γέμισε από χρώματα και γέλια και παιδικές φωνές και χρυσόσκονες.
Αυτές είναι οι δράσεις του Σώματος Ελληνικού Οδηγισμού κι είμαι πολύ περήφανη που επέλεξαν εμένα για να κλείσουμε μαζί τις εκδηλώσεις τους γι' αυτήν τη χρονιά!

Ευχαριστώ πολύ για όλα και πιο πολύ για το καλύτερο απόγευμα της ζωής μου...

άτιτλο απόσπασμα

Βράδυ Σαββάτου, Μάιος.Το ραδιόφωνο , είναι συντονισμένο στο σταθμό «Μελωδία» και ξαφνικά Ορφέας Περίδης και το υλαγιαλή. Πάντα μου φέρνει την ίδια ανάμνηση, αυτό το τραγούδι. Είναι βράδυ. Καλοκαίρι. Είμαι έξω στην αυλή του, αρχές της γνωριμίας μας. Κάθομαι στο καναπεδάκι μπροστά από το λευκό σιδερένιο τραπέζι και τοποθετώ με προσοχή τα αναμμένα φαναράκια πάνω. Εγώ έχω αναλάβει τη διακόσμηση(δικαιολογίες για να μην μπλέκομαι στα πόδια του!). Το φεγγάρι απέναντι πηγαινοέρχεται ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων. Σηκώνομαι και τον κοιτάζω μέσα από την κλειστή σίτα που μου μαγειρεύει για βραδινό, μακαρόνια με δικής του έμπνευσης λευκή σάλτσα. Και δε μ’ αφήνει να μπω για να μην του κλέψω, λέει, τη συνταγή! Στο υπνοδωμάτιο παίζει το cd που μου έγραψε για να ακούμε τα ίδια ακόμα κι όταν δεν είμαστε μαζί.

-Ποιο κομμάτι είναι αυτό, του φωνάζω απ’ έξω;

-Του Ορφέα Περίδη, το υλαγιαλή. Α, εσύ είσαι τελείως άσχετη, πρέπει να ξεκινήσουμε εντατικά μαθήματα! Πρέπει να ξεριζώσουμε κάθε ίχνος Σώτη Βολάνη και Γιώργου Τσαλίκη που έχεις μέσα σου!

-ΠΟΤΕ, του λέω με νάζι! Εγώ είμαι πιστή στις αρχές μου! Αλλά θα κάνω μία εξαίρεση για αυτό το τραγούδι και μόνο! Άντε , τι κάνεις πια εσύ ,του λέω; Πείνασα!

-Τώρα, τώρα, κάτσε εκεί που σου είπα κι έρχομαι με τη σπεσιαλιτέ μου!

Τα πιάτα καταφτάνουν, εκείνος μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στο στόμα κι έρχεται να κάτσει δίπλα μου.

Κι αν έπρεπε να διαλέξω αυτή θα ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής μου.

(και πέρασε...)

Αυτό ήθελα να πω και μόνο.

Η νοσταλγία του παρελθόντος για το τι θα μπορούσε να είναι μέλλον , επισκιάζει το παρόν.
Ξερω τι φταίει.
Τα ατελείωτα τέλη, τα μισά αντίο και οι υποσχέσεις ότι κάποτε θα βρεθούμε ξανά.

*αλλά μόνο όταν το παρόν είναι άδειο.

Μεγάλος καλοκαιρινός διαγωνισμός!!!!!!

Κάντε like στη σελίδα http://www.facebook.com/marilenapappa99?ref=hl και στείλτε μας στο e-mail : vivliam99@hotmail.com τα στοιχεία επικοινωνίας σας μέχρι τις 30/06! (μπορούν να συμμετέχουν κι όσοι είναι ήδη μέλη μας, απλά στέλνοντας e-mail) .Οι δύο τυχεροί θα κερδίσουν από ένα πακέτο με όλα τα βιβλία της συγγραφέως Μαριλένας Παππά (Ο πλανήτης που χαμογελά, Φεγγαροκουταλιές, Ερωτικές καταλήξεις και Ο κύκλος των χαμένων εποχών)

ο δεκάλογος του κλισέ

1.Χαμηλώστε λίγο την ένταση της τηλεόρασής σας, γιατί μικροφωνίζει (εδώ ο άνθρωπος έφτασε στο φεγγάρι και στο Βιλαμπάχο ακόμα τρίβουν;;; )

2.Στα παρασκήνια περνάμε τέλεια κι αυτό βγαίνει στον κόσμο ( ε ναι!)

3. Και κάπου εδώ βάζουμε μία άνω τελεία (για κόμμα ούτε λόγος)

4. Γνωριζόμαστε από κάπου; (αυτό που σε βάζουν να σκέφτεσαι χωρίς λόγο είναι ενοχλητικό!)

5. Ο έρωτας περνάει από το στομάχι(γιατί έχω την εντύπωση ότι περνάει 2 δάχτυλα πιο κάτω;)

6.Δεν είναι αυτό που νομίζεις (Ε ναι, η αλήθεια είναι ότι ένας μονόκερος εισέβαλε στο δωμάτιο!)

7.Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω (πόσο σιχαίνομαι τους ανθρώπους που τα ξέρουν όλα!)

8.Ο χρόνος ειναι ο καλύτερος γιατρός (ισχύει και για απλή γριπούλα ή θα χρειαστώ συνταγή;)

9.Όλα γίνονται για κάποιο λόγο (για να μου σπάνε τα νεύρα;)

10. -μετά από χωρισμό... -Δε θα χαθούμε (Το συζητάς;;; κάθε μέρα θα τα λέμε, να βάλουμε και το νέο οικονομικό πακέτο της wind!)

Του χρόνου τα αναλλοίωτα

Με τους ανθρώπους μπορεί να μαλώσουμε, να μην ξαναμιλήσουμε ποτέ. Είναι όμως ανακουφιστικό να ξέρεις ότι τα συναισθήματα που μας προκάλεσαν παραμένουν αναλλοίωτα στο χρόνο.Κι η εξαρτημένη μάθηση μέσα από ένα τραγούδι, μία μυρωδιά, έναν τόπο να μας προκαλεί την ίδια ανατριχίλα στο στομάχι όπως τότε.

Αυτό κερδίζω.

Ξέρω τι έκανες πέρυσι τη Μεγάλη Παρασκευή...

17 April 2012 21:14 

Πηγή :deity.gr 

Μεγάλη Παρασκευή και η αχαλίνωτη σεξουαλικότητά μου δεν μπορούσε να κάτσει στ' αυγά της (και μάλιστα στα κόκκινα, φρεσκοβαμμένα!). Ενέδωσα λοιπόν στην πρόταση του Σίγμα για βραδινό ποτό και πρώτο ραντεβού στον Πειραιά! (ο καλός μου φίλος Κάππα, ως άλλη Βάσια Τριφύλλη, μας έστησε ένα ραντεβού στα ημί-γιατί εκείνος με είχε δει!-τυφλά.) Η ώρα 23:00 κι εγώ η αμαρτωλή αντί να επιστρέφω από την καθιερωμένη περιφορά του επιταφίου, κατέφτανα στο Φάληρο για να κάνω τη δική μου περιφορά! -Πολύ τον αγαπώ τον Πειραιά, γενικότερα όλα τα σημεία που σηματοδοτούν αυτό το αδιάκοπο πήγαινε-έλα των ανθρώπων, των ιδεών, της ζωής, αλλά τον Πειραιά ειδικά γιατί νιώθω λες και βρίσκομαι ήδη στο πλοίο που σαλπάρει κι ας είμαι ακόμα στη στεριά...

Και να σου τον λοιπόν τον Σίγμα, να μου συστήνεται κι από κοντά πια επισήμως και να με φιλάει σταυρωτά και η μυρωδιά από την τσίχλα δυόσμο να με κατακλύζει! Αν τα πρώτα ραντεβού είχαν στόμα θα μάσαγαν όλα trident δυόσμο!!

-Μα πώς με αναγνώρισες αμέσως, τον ρωτάω αφελώς.

-Ε δεν κατέβηκε καμία άλλη όμορφη, μου λέει.

Οφείλω να το πω, το παιδί δεν ήταν άσχημο, αντιθέτως! Ψηλότερος από μένα-με τακούνια (πράγμα σπανιότατο), αδύνατος, μελαχρινός με πράσινα μάτια και τόσο μα τόσο ευγενικός!

Αλλά τι τα θες... όλα είναι θέμα "κλικ"...

Κάνουμε μία βόλτα αρχικά στα καφέ στο Μικρολίμανο, περνάμε το γεφυράκι και φτάνουμε στην κάποτε αγαπημένη μου "Ναι" (η οποία προς απογοήτευσή μου ήταν άδεια!) και ξαναγυρνάμε πάλι πίσω περνώντας από ένα αλσάκι στο οποίο στεγάζεται το "Δελφινάριο" -μου το είπε εκείνος περιχαρής. Και τι να του πω εγώ; Ότι πρόσφατα είδα τη "Νύχτα της Ιγκουάνα" του Τένεσσι Ουίλιαμς; (είμαι τρελή σνομπαρία ώρες-ώρες).

-Αλήθεια;, του είπα με ένα δείγμα ενθουσιασμού.

Και συνεχίσαμε να περπατάμε μ' εμένα ως συνήθως να φλυαρώ ακατάπαυστα κι εκείνον να με ακούει με προσοχή κι ενθουσιασμό. Καθίσαμε σε ένα καφέ, αυτός παρήγγειλε φραπέ κι εγώ μπύρα (ήπια τη μισή γιατί ήθελα να είμαι σε εγρήγορση μην κάνει καμιά κίνηση και με φιλήσει). Και δώστου κάθε τόσο να μου χαιδεύει τα μαλλιά, να με πειράζει, να μου επισημαίνει πόσο όμορφη είμαι κι εγώ να προσπαθώ να αποφασίσω αν μ' αρέσει έστω και λίγο ή αν δε μ' αρέσει καθόλου!

Έπρεπε να είχα αποφασίσει ήδη όταν μου πρότεινε να πάμε "κάπου με θέα".

(Ωχ, σκέφτηκα... την έχω ξανακούσει αυτήν την ατάκα...) ...αλλά όχι, δεν είχα!

Και να 'μαστε λοιπόν στην περιοχή του Προφήτη Ηλία, κι η ώρα 03:00.

Μία φρεσκο-ασβεστωμένη ταράτσα νησιού -ναι αυτό μου θύμισε- κι από εγώ ψηλά να αγναντεύω τον Πειραιά... Υπέροχη θέα πράγματι. 'Ενιωθα ξαφνικά λες και ήταν καλοκαίρι...

-Θέλεις να βγούμε λίγο έξω, μου λέει.

Και βγαίνουμε... Ουρανός-θάλασσα και οι παλιές γειτονίτσες του Πειραιά σε απόλυτη συμμετρία...

Ο αέρας να φυσάει και να παίζει με τα μαλλιά μου κι εγώ να αγναντεύω -αν κάτι έμαθα να κάνω το προηγούμενο καλοκαίρι που δούλευα στη Μήλο ήταν αυτό... Να αγναντεύω... Κι έπειτα σκέφτηκα ότι ίσως αυτό είναι που με κάνει να αγαπώ τόσο πολύ την Ελλάδα. Κάθε σημείο της Γης της με κάνει και ονειρεύομαι... Κοίταξα ψηλά... Ο ουρανός σχεδόν καθαρός... Κανένα αστέρι... Μόνο το φεγγάρι για απόψε... Είναι φορές που δε χρειάζεται παρέα, σκέφτηκα... Στέκεται καταμεσίς του ουρανού και φωτίζει τη γη...

...έτσι είναι και με τους ανθρώπους υποθέτω...

Τ΄όνειρο πρέπει να ζει...

Μάιος... και κάτω από τα ζακετάκια τα πρώτα κοντομάνικα ξεπροβάλλουν δειλά στο δρόμο από το Μοναστηράκι στο Θησείο!

Μάιος... και τα πρώτα μαγιό της χρονιάς απενοχοποιούν κάθε παραπανίσιο κιλό του χειμώνα στις παραλίες της Σαρωνίδας (και το "Μαύρο Λιθάρι" να μετατρέπεται σε πολύχρωμο πια!)

Μάιος... και τα πρώτα πέδιλα πατούν τους δρόμους του Αμαρουσίου και ξορκίζουν κάθε ίχνος μπότας!

Μάιος... κι εγώ κάπου εκεί ανάμεσα... να βλέπω τους αιθέρες να πετούν άτακτα στον αέρα και να ονειρεύομαι... Πότε περπατώντας ανάμεσα στο πλήθος του κέντρου, πότε ως συνοδηγός, πότε καθήμενη στο αγαπημένο μου παγκάκι στην Κηφισίας περιμένοντας κάποιο Α8...

Μάιος... Και χθες στο "προσωρινό μας στέκι" (έτσι ονομάσαμε το καφέ της γειτονιάς -Πλατεία Αγ. Ευσταθίου, Νέα Ιωνία -"nuestro"- ανάθεμα κι αν ξέρει κανείς ισπανικά απ' αυτούς που συχνάζουν) η Σο, ο Chandleroukos κι εγώ κουβεντιάζαμε και διαφωνούσαμε σε σημείο που τα γύρω τραπέζια άρχισαν να μας κοιτούν περίεργα. (κάποιες φορές είναι τόσο ωραίο να είμαστε ΕΜΕΙΣ).

 Ξάπλωσα πίσω στον καναπέ και αφουγκράστηκα.. τα ανόητα χαχανητά από τις κοριτσοπαρέες δίπλα, τα διερχόμενα αυτοκίνητα, τα ζάρια από το τάβλι, τα σκυλιά απ' έξω να γαυβγίζουν πότε-πότε, μία μαμά να μιλά στο μωρό της, τα αγόρια του δημοτικού να μπιστάνε τη μπάλα του μπάσκετ και να κατευθύνονται στην πλατεία, τη Σο και τον Chandlerouko να μιλούν για τις επερχόμενες αλλαγές  στη Χώρα και το αεράκι της εποχής να ανακατεύει τους ήχους και να τους σκορπά ψηλά στον ουρανό...

κι εγώ να ονειρεύομαι....

Χαμογέλασα... Περνάω τόσο όμορφα, σκέφτηκα... και συνέχισα να διαφωνώ με τον Chandlerouko μέχρι να τον φέρω στα όριά του για να τον κοροϊδέψουμε εκ νέου με τη Σο!!

Μάιος... κι αποφάσισα να κάνω τη ζωή μου όπως ακριβώς τη θέλω ... Γιατί το όνειρο πρέπει να ζει...

Τα 10 πράγματα που λατρεύουμε να μισούμε...

1. Ο Αντ1 που και φέτος το καλοκαίρι επιμένει να μας βομβαρδίζει με όλα τα σήριαλ του Χάρη Ρώμα

2. Οι καλοκαιρινές μονοήμερες αποδράσεις. Όλοι χαιρόμαστε στην ιδέα, αλλά όταν έρχεται η ώρα να ξυπνήσουμε από τις 8, να υποστούμε την απίστευτη κίνηση, να βρίσουμε τους άλλους που είχαν ακριβώς την ίδια ιδέα με μας και τελικά να φτάσουμε στην παραλία που ασφυκτιά από κόσμο ενώ ο ήλιος έχει κάψει ήδη το κεφάλι μας, λέμε "Ποτέ Ξανά" (μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο βέβαια....!!!!)

3. Η παντόφλα-διχάλα που κοσμεί το πόδι του άντρα που βγήκες χτες...(όλα αυτά βέβαια μέχρι να σε ξαναπάρει να βγείτε ...κι έτσι ξαφνικά η διχάλα φαντάζει ειδυλλιακή!!!)

4. Το παγωτό-καϊμάκι που κάθε καλοκαίρι αγοράζει η μαμά σου. (Χάθηκε ένα chocolate orgy βρε αδερφέ???) Τελικά αφού ρίξεις από πάνω το homemade γλυκό βύσσινο, το τρίτο μπολ καϊμάκι κατεβαίνει πιο εύκολα...

5. Τα φτηνά παντοφλάκια που από την πρώτη εβδομάδα ξεκολλούν, φεύγουν οι χάντρες, ξεβάφουν στην πατούσα σου, σπάνε τα λουράκια. Κάθε χρόνο ορκίζεσαι ότι είναι η τελευταία φορά που παίρνεις και κάθε χρόνο καταλήγεις στον τσαγκάρη μήπως μπορέσει και διορθώσει κάτι...

6. Το ανελέητο κυνηγητό με τα κουνούπια στο εξοχικό σου... Κάθε τοίχος με στάμπες από κολλημένα αίματα αποτελεί κι ένα νέο προσωπικό σου ρεκόρ...

7. Οι καφέδες που κανονίζεις με φίλους που βαριέσαι να βγεις. Μέχρι να έρθει η ώρα του ραντεβού έχεις σκεφτεί χίλιους τρόπους να τους αποφύγεις, προσεύχεσαι στο Θεό να σε πάρουν να το ακυρώσουν εκείνοι κι όταν τελικά βγαίνεις σκέφτεσαι "Τελικά δεν ήταν τόσο κακός/ή μωρέ"! (και την επόμενη μέρα τους θάβεις με τον/ην κολλητό/ή σου!!)

8. Η αναμονή πάνω απ' το τηλέφωνο όταν περιμένεις τον καλό/ή σου να σε πάρει... Όταν τελικά χτυπάει αποφασίζεις να μην το σηκώσεις για να δείξεις ότι δεν είσαι πια και τόσο κολλημένος με το τηλέφωνό σου........

9. Τα άκρως ειδησεογραφικά ρεπορτάζ του δαιμόνιου Νίκου Τσιλιπουνιδάκη, ανάμεσα σε σφριγηλούς πωπούς και μεθυσμένες τουρίστριες που θέλουν να μας πείσουν ότι περνούν "ΤΕΛΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ"!!!

10. Ο καταιγισμός μηνυμάτων από τα άσχετα groups στο facebook που έχουμε γίνει μέλη...(συμπεριλαμβανομένου κι αυτού που σε οδήγησε να διαβάζεις τούτο εδώ το κείμενο!!!). Κάθε μέρα αναφωνούμε έλεος με την πληθώρα των μηνυμάτων, αλλά κανείς τελικά δεν μπαίνει στον κόπο να βγει!! (ευτυχώς...!!!!!)

Διακοπές

Σήμερα σκεφτόμουν τη λέξη διακοπή. Ο ενικός της σηματοδοτεί πάντοτε αρνητικές καταστάσεις... διακοπή ρεύματος, διακοπή εγκυμοσύνης, διακοπή σχέσης... Χρειάζεται μόνο ένας πληθυντικός για να μας φέρει στο μυαλό το καλοκαίρι και τις Διακοπές... κι όλα τα προβλήματα εξανεμίζονται! Είναι άραγε ο ενικός ένας λόγος δυστυχίας;

Φταίει ο πληθυντικός της εποχής που μας κάνει κάθε καλοκαίρι να αναζητούμε το έτερό μας ήμισυ για να γίνουμε από εγώ, εμείς; Να συμβαδίσουμε κι εμείς με τους πληθυντικούς που μας περιτριγυρίζουν;

Είναι άραγε οι καλοκαιρινοί έρωτες οι διακοπές μας από την μονότονη καθημερινότητά μας; Κι όταν επιστρέφουμε πίσω αποτελούν απλά μία όμορφη ανάμνηση που περιμένουμε να επαναλάβουμε το επόμενο καλοκαίρι; Οι έρωτες του καλοκαιριού διαρκούν όσο και οι διακοπές μας;

Δεν ξέρω να απαντήσω με σιγουριά, όμως σκέφτομαι ότι οι έρωτες του χειμώνα μπορεί να διαρκέσουν ακόμα λιγότερο και κανείς ποτέ δεν έθεσε το ερώτημα αν όντως αξίζουν! Ποιος χειμωνιάτικος έρωτας μπορεί να  σου προσφέρει μεταμεσονύχτια βόλτα στην παραλία; Να κάθεσαι δίπλα στη θάλασσα με τα πόδια σου να βουλιάζουν γυμνά στην υγρή άμμο και να κοιτάζεις το Αυγουστιάτικο φεγγάρι βυθισμένος στο απόλυτο τίποτα! Αν η ζωή είναι όντως στιγμές, οι διακοπές είναι σίγουρα οι στιγμές που πρέπει να ζήσουμε...

Εξάλλου αν όντως μπορούμε να κάνουμε διακοπές από την καθημερινότητά μας, ίσως ήρθε  η ώρα να κάνουμε διακοπές κι από τις σκέψεις μας…

Πωλείται

Όλα όσα θέλεις ξεπροβάλλουν μπροστά σου. Ξεπηδούν μέσα από τις στυλιζαρισμένες σελίδες του περιοδικού που κρατάς. Σε καλούν κοντά τους οι γκλάμουρ εικόνες που βλέπεις κάθε βράδυ στην τηλεόραση. Κι όταν πας για ύπνο σκέφτεσαι πως πρέπει να φύγεις απ’ αυτήν την εργατούπολη στην οποία έμειναν κολλημένοι εδώ και χρόνια οι γονείς σου. Θεωρείς το μπαμπά σου σκέτη αποτυχία γιατί στη ζωή του κατάφερε να μην εξαρτάται από κανέναν, να κάνει τη δική του οικογένεια και να ζει αξιοπρεπώς. Εσύ το μόνο που ζήτησες ήταν ένα σπίτι στη Γλυφάδα για να μπορείς να κυκλοφορείς το πλαστικό σου σώμα στις καφετέριες της παραλίας, να κοιτάς και να λυπάσαι τον απλό, φτωχό πληθυσμό των άλλων περιοχών πίσω απ’ τα φιρμάτα γυαλιά σου και ν’ ανοίγεις τα πόδια σου στον κάθε ντοπαρισμένο, μαμόθρεφτο τριαντάρη που έχει μάθει να τρώει από τα έτοιμα. Κι όμως δεν έχεις καταφέρει τίποτα απ’ όλα αυτά ακόμα. Νιώθεις ότι τελειώνοντας τις σπουδές σου η πορεία σου είναι προδιαγεγραμμένη. Προδιαγεγραμμένη και ταυτόσημη μ’ εκείνη των ομοίων του πατέρα σου. Με ένα συμβατικό σπίτι στο Μενίδι, μία συμβατική αγάπη και δύο παιδιά για τα οποία θα θυσιαστείς για να ζήσουν το δικό σου όνειρο.

Δεν μπορείς να διανοηθείς ότι εσύ είσαι πλασμένη για να βυθιστείς σ’αυτήν τη μιζέρια, για να κάνεις την ευτυχισμένη σ’ αυτήν την γλοιώδη παρωδία, για να γίνεις ίδια με τους ομοίους σου. Πρέπει να ξεφύγεις. Κοιμάσαι για να μη σκέφτεσαι όμως το όνειρο της Μυκόνου σε βασανίζει όλη νύχτα. Το πρωί ξυπνάς έτοιμη να πείσεις τον μπαμπά σου να σου πληρώσει την πρώτη σου πλαστική στη μύτη. Εξάλλου στο χρωστάει. Εκείνος φταίει που είσαι αναγκασμένη να ζεις σ’ αυτήν  την άθλια γειτονιά γεμάτη από ανθρώπους κοινούς, φτωχούς και αξιοπρεπείς.

Επιστρατεύεις το κόλπο της κατάθλιψης για δύο λόγους. Πρώτον γιατί είσαι σίγουρη ότι οι γονείς σου σ’αγαπούν τόσο ώστε δεν πρόκειται να σ’ αφήσουν να υποφέρεις. Δεύτερον εύκολα μπορείς να τους πείσεις ότι υποφέρεις απ’ αυτήν. Απλά κοιτάς το πράσινο πάρκο απέναντι απ’ το σπίτι σου, γεμάτο από ευτυχισμένες οικογένειες που παίζουν με τα παιδιά τους.

Χωρίς να χάνεις ούτε λεπτό βάζεις το σχέδιό σου σε δράση. Πέτυχε! Την επόμενη εβδομάδα έχεις χειρουργείο. Επιτέλους θα απαλλαχθείς απ’ αυτήν τη γελοία μύτη, κληρονομιά κι αυτή απ’ το μπαμπά σου.

Μετά την επέμβαση αποφασίζεις ότι πρέπει να γίνεις ξανθιά. Το ξανθό είναι ότι πρέπει γι’ αυτήν τη νέα, καλοφτιαγμένη μύτη.

Σειρά έχει η παρθενιά σου. Στο δικό σου μυαλό φαντάζει αδιανόητη στα δεκαεφτά σου η έλλειψη σεξουαλικής εμπειρίας.

Κι επειδή δεν έχεις πολύ χρόνο διότι το ακαδημαϊκό έτος του Πανεπιστημίου στη Θεσσαλονίκη ξεκινάει από τον Οκτώβρη ξεφεύγεις από τους καθιερωμένους τρόπους εύρεσης εραστή. Σερφάρεις στο ίντερνετ δημοσιεύοντας προκλητικές φωτογραφίες για να προσελκύσεις άντρες. Και να που τσιμπούν αρκετοί. Αποφασίζεις ότι ο Γιώργος συγκεντρώνει όλα τα προσόντα και μετά από δύο μήνες το κάνεις και απολαμβάνεις τα προνόμια του σεξ.

Μόλις ξεκινά το πρώτο εξάμηνο της σχολής αποφασίζεις ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να ξεφορτωθείς το Γιώργο. Ήρθε η ώρα να ανοίξεις τα πόδια σου κι αλλού. Κι αυτό κάνεις, χωρίς συναίσθημα, χωρίς ίχνος ενοχής που καταστρέφεις και καταστρέφεσαι, χωρίς να σε νοιάζει που το κενό μέσα σου μεγαλώνει και σε κατατρώει μέρα με τη μέρα.

Και περνούν έτσι τρία χρόνια. Κι εσύ πηγαινοέρχεσαι Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Αλλά έχεις ριζώσει μόνιμα στον παράδεισό σου. Τώρα πια το σεξ της μιας βραδιάς με άγνωστους από τα μπλοκ του διαδικτύου έχει γίνει καθημερινή ρουτίνα. Δοκίμασες και το τρίο. Έτσι για να έχεις κάτι να διηγείσαι για να καλύπτεις το κενό της ατομικότητάς σου, για να μη βλέπουν οι άλλοι εσένα.

Τον τελευταίο καιρό κάνεις σεξ με έναν τύπο απ΄τη Γλυφάδα. Καλό γαμιά. Σε βαράει σε σημείο που εσύ δεν αντέχεις να κρύβεσαι πίσω από το προσωπείο της πόρνης και πολλές φορές αντιδράς. Απορείς με τον εαυτό σου γιατί πίστευες ότι είχες γίνει η χαζή ξανθιά που πάντα ονειρευόσουν. Σκέφτεσαι ότι μάλλον σου λείπουν κι άλλα πράγματα για να γίνεις και να μην αντιδράς. Αποφασίζεις ότι χρειάζεσαι καινούργιο στήθος και κώλο.

Σε απασχολεί το οικονομικό ζήτημα γιατί αυτή τη φορά οι γονείς σου αποκλείεται να συναινέσουν. Πιάνεις δουλειά σ’ ένα μπαρ. Τα λεφτά είναι καλά αλλά όχι τόσο ικανοποιητικά όσο βγάζουν οι κοινές πόρνες. Στενοχωριέσαι που οι γονείς σου, σου έχουν μεταδώσει κάποια στοιχειώδη ηθική που σε αποτρέπει να ασκήσεις το επάγγελμα. Πόσο ηλίθιοι, σκέφτεσαι μέσα σου ενώ ταυτόχρονα προσπαθείς να κάμψεις τις αντιστάσεις σου. Δεν τα καταφέρνεις ακόμα. Κι έτσι σκέφτεσαι ότι θα δουλεύεις και τα πρωινά.

Όταν τελικά μαζεύεις τα λεφτά νιώθεις μία απίστευτη δυστυχία που δε μάζεψες κι άλλα για περμανάντ βλεφαρίδων και λιποαναρρόφηση. Πού θα πάει, θα τα καταφέρεις.

Το επόμενο πρωί μπαίνεις στο χειρουργείο χωρίς να ξέρουν τίποτα οι γονείς σου, παρά μόνο δυο φίλες σου από το σχολείο που προσπαθούν να σε κάνουν να δεις ότι η μίζερη ζωή τους σου ταιριάζει. Δεν τις παρεξηγείς γιατί ξέρεις ότι δεν το κάνουν με κακή πρόθεση. Θεωρούν ότι ξέρουν το καλό σου. Τους συγχωρείς την άγνοια που τους παρέχει η φτώχεια, η μιζέρια και η αξιοπρέπεια και κλείνεις τα μάτια σου από τη νάρκωση του γιατρού. Όταν ξυπνήσεις θα είσαι μια άλλη.

Κοιτάζεις με περηφάνεια στον καθρέφτη τα πλαστικά εμφυτεύματα. Δε σου έχει μείνει ακόμα πολλή δουλειά με τον εαυτό σου. Αγόρασες και γαλάζιους φακούς επαφής για να γίνει ακόμα πιο πειστική η εικόνα σου.

Σιγά-σιγά κάμπτουν οι ηθικές σου αντιστάσεις όσον αφορά «χορηγίες» από πλούσιους σαραντάρηδες που γνωρίζεις από το ίντερνετ. Η τελευταία μάλιστα χορηγεία από τον Αντρέα σου πλήρωσε τη δεύτερη λιποαναρρόφηση στην κοιλιά. Και με τι αντίτιμο; Μία εβδομάδα μαζί του, ονειρική. Βόλτα με το κότερό του, απίστευτη χλιδή και το βράδυ σεξ πότε μ’ αυτόν πότε με δυο φίλους του. Σιγά. Πηδιέμαι που πηδιέμαι, δεν είναι κακό να επωφεληθώ, λες στον εαυτό σου για να τον ηρεμήσεις κάποιες στιγμές που νιώθει αποπροσανατολισμένος.

Κι επιτέλους τελειώνεις τη σχολή σου και γυρνάς μόνιμα Αθήνα. Οι γονείς έχουν αρχίσει να υποψιάζονται τη «λαμπερή» ζωή σου γι’ αυτό αποφασίζεις να μετακομίσεις. Έχεις μαζέψει αρκετά χρήματα από τις «χορηγίες» εξάλλου. Αποφασίζεις ότι θέλεις να γίνεις τραγουδίστρια γ΄ διαλογής γιατί ξέρεις ότι δεν έχεις ταλέντο. Έτσι ξεκινάς να πηγαίνεις με ένα σωρό γέρους επιχειρηματίες για να σε πάρουν στα μαγαζιά τους. Σιχαίνεσαι τον εαυτό σου γιατί παλιά γούσταρες όσα έκανες τουλάχιστον. Όμως έχεις ορκιστεί να μη γυρίσεις πίσω. Τόσες άλλες πώς το κάνουν, σκέφτεσαι. Θα το κάνω κι εγώ.

Και μια μέρα μετά το κλείσιμο του σκυλάδικου που δουλεύεις κι ενώ προχωράς προς το πολυτελές σου αμάξι σε πιάνει ένας αλλοδαπός να σε βιάσει. Δεν αντιστέκεσαι καν, οι αισθήσεις είναι υπνωτισμένες. Εξάλλου σου φαίνεται πιο όμορφος από το γέρο επιχειρηματία που έχωσε μέσα σου το ζαρωμένο πέος του το απόγευμα. Κάθεσαι και το απολαμβάνεις λοιπόν. Μόνο που όταν τελειώνει ,ο αλλοδαπός τρέχει μακριά από το φόβο του ενώ εσύ ξεσπάς σε κλάματα. Σκουπίζεις τα δάκρυά σου και κατευθύνεσαι προς το αυτοκίνητό σου.

Μέχρι να έρθει το επόμενο βράδυ, σπαράζεις από πόνο χωρίς να ξέρεις το γιατί. Εξομολογείσαι σε μία συνάδελφό σου την αδικαιολόγητη θλίψη σου κι εκείνη σε καθησυχάζει λέγοντάς σου ότι είναι λόγω του κουραστικού ωραρίου της δουλειάς. Για να βγεις στην πίστα σου σκουπίζει τα μάτια και σου δίνει δύο λευκά χάπια για να νιώσεις καλύτερα. Πράγματι τα χάπια λειτούργησαν. Τέρμα ο ανεξήγητος πόνος και το κλάμα. Βγαίνεις στην σκηνή και δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό. Μια γλυκιά θολούρα συνοδεύει όλη τη βραδιά.

Όμως το επόμενο πρωί είσαι χειρότερα από ποτέ. Παίρνεις τη συνάδελφό σου και της λες ότι χρειάζεσαι επειγόντως τα χάπια που σου έδωσε. Σου λέει ότι για την περίπτωσή σου έχει κάτι καλύτερο. Λευκή σκόνη.

Κι έτσι λοιπόν κάθε βράδυ «φτιάχνεσαι» για να βγεις στη σκηνή. Και κάθε πρωί «φτιάχνεσαι» για να βγεις στη ζωή σου. Σου κοστίζει λίγο ακριβά βέβαια αλλά αξίζει.

Τέρμα οι ενοχές, τα δάκρυα, η θλίψη, οι σκέψεις. Τέρμα όλα. Ζεις μόνο για το τώρα. Νιώθεις ότι επιτέλους ζεις. Έχεις βρει και μια σχέση. Έναν πλούσιο εξηντάρη που βγάζει πάνω σου κάθε του διαστροφή. Όταν δε δουλεύεις σε περιφέρει στις καφετέριες της παραλίας αποδεικνύοντας τι μπορεί να αγοράσει κανείς μόνο με μερικά ευρώ. Κι εσύ επιτέλους επιδεικνύεις το πλαστικό σου σώμα, κοιτάς τον κόσμο πίσω από τα πανάκριβα γυαλιά σου κι ανοίγεις τα πόδια σου σε όποια καλή ευκαιρία σου παρουσιαστεί.

Όμως τις μέρες που είσαι νηφάλια το μυαλό σου κάνει περίεργες σκέψεις για τη ζωή που θα ’πρεπε να ζούσες στην εργατούπολη. Δε δίνεις σημασία. Παίρνεις την άσπρη σκόνη σου και συνεχίζεις. Με τους γονείς σου σχεδόν δε μιλάτε γιατί δεν εγκρίνουν τον επαγγελματικό σου προσανατολισμό. Τα άλλα δεν τα ξέρουν και θεωρείς ότι δεν πρέπει να τους τα πεις γιατί θα τους σκοτώσουν.

Δε σε κατάλαβαν ποτέ. Όσο για τις δυο φίλες σου έχετε χαθεί. Έχουν διαφορετικές ζωές. Μίζερες, απ’αυτές που σιχαινόσουν. Απ’ αυτές που καμιά φορά σήμερα στα τριάντα σου ζηλεύεις. Τι ανάγκη έχεις; Ο εξηντάρης φίλος σου, σου παρέχει όλα όσα θες.

Το καλοκαίρι θα πάτε στη Μύκονο, εκεί μπορείς να τον απατήσεις με την άνεσή σου. Βγαίνεις από την κατάθλιψη που είχες περιέλθει. Κάνεις σχέδια για το καλοκαίρι και αναρωτιέσαι πώς οι φίλες σου διαννοούνται διακοπές στη Λούτσα με όλη την οικογένεια. Σου φαίνεται αστείο, ειδικά τώρα που πήρες το φάρμακό σου. Όλα σου φαίνονται αστεία. Η ζωή σου εδώ και δεκατρία χρόνια φαντάζει ένα τεράστιο αστείο. Γελάς μόνη σου στον πανάκριβο καναπέ σου. Πόσο γρήγορα πέρασαν αυτά τα χρόνια αναλογίζεσαι.

Ξαφνικά σε πιάνουν τα κλάματα. Νιώθεις ότι το κενό σου έχει τρυπήσει όλο το κορμί. Το μόνο που υπάρχει είναι απλά το περίγραμμά σου και τίποτα άλλο. Στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη γιατί θέλεις να αντικρύσεις το θέαμα. Γελάς γιατί συνειδητοποιείς ότι έχει μπει κάποιος άλλος στο σπίτι. Τον βλέπεις απ’ τον καθρέφτη. Είναι ένα τέρας ή έτσι σε κάνει η λευκή σκόνη να το βλέπεις. «Ποιος είναι;», φωνάζεις μπροστά στον καθρέφτη και τον γδέρνεις με τα χέρια σου. «Ποιος είναι;», συνεχίζεις σε έξαλλη κατάσταση. Μπήγεις τα νύχια πιο δυνατά στο δέρμα του τώρα. Νιώθεις πόνο στο στήθος. Κοιτάς τα χέρια σου κι έχουν γεμίσει αίμα και σιλικόνη. Κοιτάς τα ερείπια του ακριβοπληρωμένου σου στήθους και συνεχίζεις να γελάς. Πηγαίνεις προς το μπαλκόνι και διακρίνεις το είδωλλό σου μπροστά στην καινούργια τζαμάρια. Πάλι το τέρας μπροστά σου. Πληγωμένο αυτή τη φορά, μέσα στα αίματα. Νιώθεις συμπάθεια γι’ αυτό γιατί πίσω από τη μάσκα του διακρίνεις δάκρυα. Τρέχεις να το αγκαλιάσεις, να το παρηγορήσεις αλλά πέφτεις πάνω στην τζαμαρία. Ανοίγεις τη μπαλκονόπορτα για να το βρεις. Πουθενά. Κοιτάς κάτω στο δρόμο. Ένας γείτονας έχει αφήσει έναν σπασμένο καθρέφτη δίπλα στον κάδο. Να το τέρας. Δίχως να το σκεφτείς πηδάς. Πρέπει να το παρηγορήσεις, να του δείξεις ότι δεν είναι όσο άσχημο νομίζει.

Όμως πριν προλάβεις, προσγειώνεσαι απότομα στο δρόμο και πεθαίνεις.

Sufijos Eróticos (poema traducido de mi libro "Sufijos Eroticos" de publicaciones griegos Bookstars )

Pegados mis pensamientos fuera de la ventana.
Y los viajan al contrario de mi cuerpo ...  
Y Atenas se convirtió en un destino odiado ...

Mi mismo estuve dividido en dos, en mi mente que viaja de nuevo detrás y en mi cuerpo que se mueve hacia adelante ..  
en mis manos que se forman círculos vacíos, 
en mi boca que sedienta por tu boca y el agua volverse inutil , 
en mis ojos que quieren permanecer cerrados debido a que todos los paisajes son indiferentes delante tus ojos ...  
que quieren quedarse en el fin de semana que termina,
 en este baño nocturno que deseaban nunca que acabe ...

en mi cabeza que se inclinó de su cuello, 

en mi Yo que se quedé dormido en sus brazos y cuando se desperto, convirtió en Nosotros ...

Aún cuando te ponga que me prometas que va a permanecer para siempre el domingo y el lunes no se llega nunca ... y tu sonreíste... 
Quizas no puedas cambiar la hora o el tiempo, pero tienes el poder para quedarse con migo en el tiempo ... y así no tengo miedo de lunes ...Porque sé que cuantos lunes que se vienan, siempre dará lugar a domingos ... Y cada adiós, siempre dará lugar a un saludo .. 
Y no me importa más si en el principio voy a sufrir, porque los sufijos siempre eróticos van a convertir...

Marilena Pappa

el libro:
http://www.bookstars.gr/User/BookDetails.aspx?Id=TDT1W70U9K+aEEae/2Qd/Q==&CId=bMX9q1QqstY=