Ο ήλιος έπεσε. Κοίταξα γύρω μου τα παιδιά που πηδούσαν από τα χαμηλά, πέτρινα μαντράκια, τους γονείς που κουβέντιαζαν, τις παρέες που έπιναν κρύους καφέδες, τον ουρανό που σκοτείνιαζε και ξανά πάλι τον ήλιο που έπεφτε.
Κι έτσι ξαφνικά αποφάσισα γι' αυτήν τη μικρή και τόσο ασήμαντη στιγμή ότι είμαι επιτέλους ευτυχισμένη. Χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Μου αρκούσε που καθόμουν στο αγαπημένο μου καφέ απόψε, ο αέρας φυσούσε, η Αθήνα έμοιαζε το ομορφότερο μέρος του κόσμου κι εγώ ανέπνεα, επιτέλους ζούσα.
Κι έτσι ξαφνικά αποφάσισα γι' αυτήν τη μικρή και τόσο ασήμαντη στιγμή ότι είμαι επιτέλους ευτυχισμένη. Χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Μου αρκούσε που καθόμουν στο αγαπημένο μου καφέ απόψε, ο αέρας φυσούσε, η Αθήνα έμοιαζε το ομορφότερο μέρος του κόσμου κι εγώ ανέπνεα, επιτέλους ζούσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου