Το όνειρο πρέπει να ζει...

Μάιος... και κάτω από τα ζακετάκια τα πρώτα κοντομάνικα ξεπροβάλλουν δειλά στο δρόμο από το Μοναστηράκι στο Θησείο!

Μάιος... και τα πρώτα μαγιό της χρονιάς απενοχοποιούν κάθε παραπανίσιο κιλό του χειμώνα στις παραλίες της Σαρωνίδας (και το "Μαύρο Λιθάρι" να μετατρέπεται σε πολύχρωμο πια!)

Μάιος... και τα πρώτα πέδιλα πατούν τους δρόμους του Αμαρουσίου και ξορκίζουν κάθε ίχνος μπότας!

Μάιος... κι εγώ κάπου εκεί ανάμεσα... να βλέπω τους αιθέρες να πετούν άτακτα στον αέρα και να ονειρεύομαι... Πότε περπατώντας ανάμεσα στο πλήθος του κέντρου, πότε στο πίσω μέρος κάποιου ταξί πηγαίνοντας, πότε στο αγαπημένο μου παγκάκι στην Πατησίων περιμένοντας το Α8...

Μάιος... Και χθες στο "προσωρινό μας στέκι"  η Σο, ο Chandleroukos κι εγώ κουβεντιάζαμε και διαφωνούσαμε σε σημείο που τα γύρω τραπέζια άρχισαν να μας κοιτούν περίεργα. (κάποιες φορές είναι τόσο ωραίο να είμαστε ΕΜΕΙΣ). Ξάπλωσα πίσω στον καναπέ και αφουγκράστηκα.. τα ανόητα χαχανητά από τις κοριτσοπαρέες δίπλα, τα διερχόμενα αυτοκίνητα, τα ζάρια από το τάβλι, τα σκυλιά απ' έξω να γαυβγίζουν πότε-πότε, μία μαμά να μιλά στο μωρό της, τα αγόρια του δημοτικού να μπιστάνε τη μπάλα του μπάσκετ και να κατευθύνονται στην πλατεία, τη Σο και τον Chandlerouko να μιλούν και το αεράκι της εποχής να ανακατεύει τους ήχους και να τους σκορπά ψηλά στον ουρανό...

κι εγώ να ονειρεύομαι....

Χαμογέλασα... Περνάω τόσο όμορφα, σκέφτηκα... και συνέχισα να διαφωνώ με τον Chandlerouko μέχρι να τον φέρω στα όριά του για να τον κοροϊδέψουμε εκ νέου με τη Σο!!

Μάιος... κι αποφάσισα να κάνω τη ζωή μου όπως ακριβώς τη θέλω ... Γιατί το όνειρο πρέπει να ζει...

με αφορμή το Σ' αγαπάω...‏

Σ’ αγαπάω. Λόγια, λόγια, λόγια. Κι όταν τα λόγια γίνονται πράξεις αυτό το αναθεματισμένο «Σ΄αγαπάω» γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Το αντίθετο δε θα ΄πρεπε να συμβαίνει; Δεσμεύεσαι σε μια πρόταση, σε μια υπόσχεση. Μια καταδίκη είναι. Μια καταδίκη που επιδιώκω κι εγώ. Κι αγαπάω. Εγκλωβίστηκα σε αυτό το συναίσθημα που σε κάνει να συγχωρείς, να παραβλέπεις, να ακούς και να μην αντιδράς σε ερεθίσματα που καταπατούν εκείνο το κάποτε εγώ που ήσουν. Και στο βωμό αυτής της καταδίκης θυσιάζουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Την καρδιά μας και την ελευθερία μας.

Γιατί αγαπάμε και το αγαπάω είναι ρήμα. 

Το εγώ, όπως και να το κάνεις παραμένει πάντα μια αντωνυμία. Οι αντωνυμίες δε σε οδηγούν μακρύτερα από το εγώ, το εσύ και το εμείς, ενώ τα ρήματα …Αχ τα ρήματα… Τρέχουν,  γελούν, πετούν και ίσως κάποτε φτάνουν στην ευτυχία. 

μ