με αφορμή το Σ' αγαπάω...‏

Σ’ αγαπάω. Λόγια, λόγια, λόγια. Κι όταν τα λόγια γίνονται πράξεις αυτό το αναθεματισμένο «Σ΄αγαπάω» γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Το αντίθετο δε θα ΄πρεπε να συμβαίνει; Δεσμεύεσαι σε μια πρόταση, σε μια υπόσχεση. Μια καταδίκη είναι. Μια καταδίκη που επιδιώκω κι εγώ. Κι αγαπάω. Εγκλωβίστηκα σε αυτό το συναίσθημα που σε κάνει να συγχωρείς, να παραβλέπεις, να ακούς και να μην αντιδράς σε ερεθίσματα που καταπατούν εκείνο το κάποτε εγώ που ήσουν. Και στο βωμό αυτής της καταδίκης θυσιάζουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Την καρδιά μας και την ελευθερία μας.

Γιατί αγαπάμε και το αγαπάω είναι ρήμα. 

Το εγώ, όπως και να το κάνεις παραμένει πάντα μια αντωνυμία. Οι αντωνυμίες δε σε οδηγούν μακρύτερα από το εγώ, το εσύ και το εμείς, ενώ τα ρήματα …Αχ τα ρήματα… Τρέχουν,  γελούν, πετούν και ίσως κάποτε φτάνουν στην ευτυχία. 

μ