Απομεσήμερα καλοκαιριού ( υποτακτικοί προστακτικής)

Γλυκιά νύστα στα βλέφαρα που ανταμώνουν, το κεφάλι σου στα χέρια μου κι ένα χαμόγελο κάθε τόσο να δίνει νόημα στα χείλη μου.
Σκιές και φως.
Να κλείνω τα μάτια μου και να ονειρεύομαι.
Να κλείνω τα μάτια μου και να τ' ανοίγω και πάλι να ονειρεύομαι.
Σκιές και φως και ήχοι της γειτονιάς.
Θόρυβοι, μηχανάκια, σκυλιά και λιγοστές ομιλίες.

Να πλημμυρίζει με ήλιο ολόκληρη η Πατησίων, να τρέχω να περάσω το φανάρι απέναντι κι αυτή η απέραντη αγαλλίαση που σχηματίζουν οι φυλλωσιές στη Φωκίωνος Νέγρη να με φουσκώνει από ευτυχία.

Σκιές και φως και χρώματα σ' αυτά τα απομεσήμερα καλοκαιριού που έσπρωχνα το χρόνο για να ΄ρθουν.

Σκιές και φως και ανακούφιση.
Που ζεις, που υπάρχεις, που.., που.., που...

Να μην το χάσουμε ποτέ αυτό που νιώθω απόψε...
~υποτακτική προστακτικής~υποτακτικοί προστακτικής~

Πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος...

Κυριακάτικος, απογευματινός καφές στο Θησείο...
Αχ... κι έχει έναν τόσο υπέροχο ήλιο τον Απρίλη στην Αθήνα...

Κυριακή, ώρα 7:30 το απόγευμα.
Βγαίνοντας από το τρένο ένιωσα λες και βρισκόμουν στο κέντρο του κόσμου.
Κάπου στη γωνία υπήρχαν στερεωμένα πανό που διαδήλωναν για κάτι, δεξιά κι αριστερά ένα σωρό ξύλινοι πάγκοι με κοσμήματα και στη μέση ένα ατέλειωτο πήγαινε-έλα από κόσμο. Έλληνες, Αλβανοί, Κινέζοι, Πακιστανοί, Μαύροι, Τουρίστες... μικροπωλητές και πελάτες, νέοι και γέροι... όλοι ένα κι όλα πολύχρωμα κάτω από τον ανοιξιάτικο Αθηναϊκό ουρανό...
Μία σύγχρονη Βαβέλ και μία ατέλειωτη περατζάδα από ζωή...

Χώθηκα μέσα στο πλήθος και προσπάθησα να εναρμονιστώ με το βάδισμα των μπροστινών... Το βλέμμα μου αφαιρούταν πότε-πότε στα χειροποίητα σκουλαρίκια, αλλά η σκέψη μου παρέμενε κολλημένη σ΄αυτήν την τεράστια κυριακάτικη γιορτή που είχε στηθεί... όλοι καλεσμένοι...
Χωρίς διακρίσεις όπως στο δημοτικό, χωρίς αυτό το αίσθημα του φόβου και του ρατσισμού όπως στη διπλανή Ομόνοια... Τόσο δίπλα, μα τόσο μακριά...

Κι έπειτα προχώρησα προς τα πάνω... Αθηναίων πολιτεία, έγραφε η επιγραφή...
-Χμμμ, Αθηναίων; αναρωτήθηκα με μια δόση ειρωνίας...

Απ' έξω στεκόταν το ραντεβού μου και με περίμενε. Κι ο ήλιος πιο όμορφος από ποτέ εκείνη την ώρα...

Καθήσαμε σ' ένα από τα καφέ στο πλακόστρωτο... "Κίρκη"...
Πατέρας και κόρη σήμερα στις υπηρεσίες μας, σκέφτηκα...

Μιλήσαμε αρκετά... δε μ' αρέσουν οι μεγάλες παύσεις εξάλλου...
Άρχισε να νυχτώνει πριν καλά-καλά το καταλάβω.. έστρεψα το βλέμμα μου στην Ακρόπολη... Πόσο ερωτική έμοιαζε φωταγωγημένη από μακριά...
Να ορθώνεται εκεί στους αιώνες... και να παρακολουθεί τη ζωή να διαδέχεται τη ζωή...

Κι ύστερα πήραμε πάλι πίσω το δρόμο του γυρισμού... Περπατήσαμε κατά μήκος της αρχαίας αγοράς... οι άνθρωποι άλλαξαν σκέφτηκα, αλλά ο δρόμος είναι το ίδιο ζωντανός όπως και τότε...

Τίποτα δε μένει στάσιμο... δεν αρέσουν στη ζωή οι μεγάλες παύσεις εξάλλου... κι εμείς είμαστε απλά σημάδια στο χρόνο... ένα μέρος μίας σύγχρονης Βαβέλ κάτω από τον Αθηναϊκό ήλιο...