Αχ, άνοιξη , επιτέλους άνοιξη! Κι ένας μήνας μακριά απ' το καλοκαίρι.
Τα μικρά περιμένουν τις διακοπές, οι μαθητές να τελειώσουν οι εξετάσεις κι οι μαμάδες στα πηγαδάκια έξω απ' το σούπερ μάρκετ ανάμεσα στα αχ της εποχής της κρίσης λένε και ξαναλένε : Πέρασε κι αυτή η χρονιά!
Πέρασε λοιπόν... είναι πια επίσημο, με τα σκωροκτόνα να δίνουν και να παίρνουν, αυτός ο τελευταίος μήνας θα ΄χει μια μυρωδιά ναυθαλίνης. Για όλα εκείνα που αφήσαμε να πετάξουν στους αιθέρες και να γίνουν χθες από εμείς. Ναυθαλίνη και μαζί με τις μπλούζες μας, τα τζιν και τα μπουφάν μας , διπλώνουμε και τις αναμνήσεις που σέρνουν μαζί τους. Τις αύρες μας που αιωρήθηκαν πάνω από την πόλη, τα βήματα που μας έφτασαν στα ραντεβού των 8 στην πλατεία Συντάγματος και στην προσδοκία που απλώνεται στην Ηρώδου Αττικού.
Α κι εκείνα τα όνειρα που έγιναν, δεν έγιναν, σχεδόν έγιναν τα τοποθετούμε πρόχειρα, άτσαλα σε κουτιά .
Μικρά ρώσικα κουτιά, ζωγραφισμένα στο χέρι για να φυλάξουμε ό,τι πολυτιμότερο μας έδωσε ο χειμώνας που φεύγει.
Ό,τι πολυτιμότερο μας έδωσε η ζωή που φεύγει.
Το τέλος λοιπόν για μια χρονιά γεμάτη και για μια πόλη που γέμισε από στιγμές. Ναυθαλίνη λοιπόν να φυλάξουμε, να προστατεύσουμε, να παγώσουμε τη φθορά.
Να τοποθετήσουμε περισσότερα μικρά ρώσικα κουτιά.
Και μια υπόσχεση να μένει, για ακόμα περισσότερα "Σε συν"...
Τα μικρά περιμένουν τις διακοπές, οι μαθητές να τελειώσουν οι εξετάσεις κι οι μαμάδες στα πηγαδάκια έξω απ' το σούπερ μάρκετ ανάμεσα στα αχ της εποχής της κρίσης λένε και ξαναλένε : Πέρασε κι αυτή η χρονιά!
Πέρασε λοιπόν... είναι πια επίσημο, με τα σκωροκτόνα να δίνουν και να παίρνουν, αυτός ο τελευταίος μήνας θα ΄χει μια μυρωδιά ναυθαλίνης. Για όλα εκείνα που αφήσαμε να πετάξουν στους αιθέρες και να γίνουν χθες από εμείς. Ναυθαλίνη και μαζί με τις μπλούζες μας, τα τζιν και τα μπουφάν μας , διπλώνουμε και τις αναμνήσεις που σέρνουν μαζί τους. Τις αύρες μας που αιωρήθηκαν πάνω από την πόλη, τα βήματα που μας έφτασαν στα ραντεβού των 8 στην πλατεία Συντάγματος και στην προσδοκία που απλώνεται στην Ηρώδου Αττικού.Α κι εκείνα τα όνειρα που έγιναν, δεν έγιναν, σχεδόν έγιναν τα τοποθετούμε πρόχειρα, άτσαλα σε κουτιά .
Μικρά ρώσικα κουτιά, ζωγραφισμένα στο χέρι για να φυλάξουμε ό,τι πολυτιμότερο μας έδωσε ο χειμώνας που φεύγει. Ό,τι πολυτιμότερο μας έδωσε η ζωή που φεύγει.
Το τέλος λοιπόν για μια χρονιά γεμάτη και για μια πόλη που γέμισε από στιγμές. Ναυθαλίνη λοιπόν να φυλάξουμε, να προστατεύσουμε, να παγώσουμε τη φθορά.
Να τοποθετήσουμε περισσότερα μικρά ρώσικα κουτιά.
Και μια υπόσχεση να μένει, για ακόμα περισσότερα "Σε συν"...
