Η γοητεία του και

Το και.
Η γοητεία ότι μία πρόταση συνδέεται με μία άλλη, μία σκέψη συνδέεται με μία άλλη, μία ενέργεια, ένας άνθρωπος, ένα εγώ συνδέεται με κάτι άλλο.
Το και εκφράζει τη βαθύτερη ανάγκη μας να ξέρουμε ότι δυνητικά μπορούμε να γίνουμε κάτι άλλο, κάτι μεγαλύτερο από το εγώ μας. Το εμείς.

Ποτέ δεν το κατάλαβα μέχρι σήμερα... πίσω από κάθε σχέση, ενέργεια, σκέψη, πίσω από κάθε ηλιοβασίλεμα και κάθε δύση, πίσω από τα γέλια και τις παρέες, το χαβαλέ και τη θλίψη, πίσω από κάθε αγώνα για ζωή, πίσω από κάθε προσπάθεια το κίνητρο είναι πάντα αυτό.
Η σύνδεση, η συνέχεια, η αλληλουχία με κάτι άλλο.
Κι η γοητεία του παραμένει αναλλοίωτη στους αιώνες γιατί κανένα κόμμα δεν μπόρεσε να συνδέσει το εγώ με το εσύ καλύτερα από το και.

Αποφώνηση μιας σημαντικά ασήμαντης βραδιάς

Ο ήλιος έπεσε. Κοίταξα γύρω μου τα παιδιά που πηδούσαν από τα χαμηλά, πέτρινα μαντράκια, τους γονείς που κουβέντιαζαν, τις παρέες που έπιναν κρύους καφέδες, τον ουρανό που σκοτείνιαζε και ξανά πάλι τον ήλιο που έπεφτε.
Κι έτσι ξαφνικά αποφάσισα γι' αυτήν τη μικρή και τόσο ασήμαντη στιγμή ότι είμαι επιτέλους ευτυχισμένη.  Χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Μου αρκούσε που καθόμουν στο αγαπημένο μου καφέ απόψε, ο αέρας φυσούσε, η Αθήνα έμοιαζε το ομορφότερο μέρος του κόσμου κι εγώ ανέπνεα, επιτέλους ζούσα.