Ζωή

Είναι 18 Αυγούστου, βρίσκομαι στα πρόθυρα θερμοπληξίας καθώς το θερμόμετρο έχει σκαλώσει στους 39 βαθμούς Κελσίου. Το λευκό φανελάκι έχει κολλήσει πάνω μου απ’ τον ιδρώτα. Ανοίγω το παράθυρο μήπως και δροσίσει. Έχει ένα τόσο όμορφο φεγγάρι απόψε. Ο δρόμος είναι άδειος. Πόσο ελκυστικός μοιάζει. Άραγε, πως μοιάζει από ‘κει πάνω; Κάθομαι και χαζεύω απ’ έξω. Το φεγγάρι, το δρόμο, την πλατεία απέναντι. Όλα είναι τόσο ήρεμα. Που και που ακούγονται από την παρακάτω διασταύρωση ήχοι από διερχόμενα αυτοκίνητα. Εδώ όμως υπάρχει μόνο ηρεμία. Και μοναξιά; Ίσως. Ίσως φαίνεται μόνος του ο δρόμος, αποκομμένος από τα πάντα και σκοτεινός, αλλά αν τον παρατηρήσεις καλά, δεν είναι. Έχει για παρέα του την πλατεία και για φως του το φεγγάρι. Έχει όλα όσα χρειάζεται πάντα μαζί του. Φίλους του, τους μικρούς επισκέπτες της πλατείας, συγγενείς του τα αμέτρητα δέντρα που την περιστοιχίζουν και οδηγός του, φως της ζωής του για τα σκοτεινά βράδια το φεγγάρι, πάντα αυτό. Όσοι οδηγοί κι αν περάσουν από πάνω του, όσα αυτοκίνητα κι αν τον τρέξουν πάντα θα φεύγουν. Δε θα μείνει όμως ποτέ μόνος του. Πάντα θα είναι γεμάτος και πάντα φωτεινός.                                                                                

           Ο Αντώνης ήταν ο δρόμος μου. Απόψε δεν είμαι μόνη. Έχω τις αναμνήσεις του κοντά μου, μέσα μου, πάντα μαζί μου. Πέρασαν δυο αδιάφορα χρόνια. Ναι, έκλαψα πολύ κι ακόμα κλαίω, πόνεσα πολύ κι ακόμα πονάω. Όσοι λένε ότι ο χρόνος τα γιατρεύει όλα είναι μεγάλοι ψεύτες. Τίποτα δε γιατρεύει. Μόνο σου μαθαίνει να ζεις με τις πληγές σου, να συνηθίσεις  στον πόνο τόσο που πια δε θα ξέρεις αν πονάς ή όχι. Ναι, απόψε δεν είμαι μόνη. Απόψε είμαι γεμάτη. Ξέρω ότι είμαι πολύ τυχερή για όσα έχω ζήσει, για όσα έχω δει. Δεν μπορώ να τα ξεπεράσω, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι ξεπερνάω όλη μου την ύπαρξη. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσω τον Αντώνη, απλά προσπερνάω το θάνατό του. Είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσω. Γιατί η ζωή είναι ένα δώρο. Δεν μπορείς να το επιστρέψεις ή να το ανταλλάξεις. Μπορείς όμως να το χρησιμοποιήσεις για να περάσεις καλά κι ύστερα να το δώσεις κι αλλού. Εγώ οφείλω να το χρησιμοποιήσω. Σε ποιον; Σ’ εκείνον φυσικά που του έδωσε νόημα κι ακόμα του δίνει. Στην πραγματικότητα δεν έφυγε ποτέ.                                                                                   

          Χαμογελάω πάλι. Θυμάμαι κάτι που μου έλεγε συχνά: «Η ζωή είναι ένας τεράστιος ωκεανός, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να κολυμπήσεις». Ξανακοιτάω το δρόμο. Τι όμορφη η Αθήνα τέτοια εποχή. Γαλήνια και ήρεμη.