Τα 5 πράγματα που μου λείπουν...

1. Να πέσω στο κρεβάτι μου χωρίς καμία σκέψη. Και τα μάτια μου να κλείσουν τα δέκα πρώτα δευτερόλεπτα μετά από μια εξοντωντική ημέρα στην πλατεία παίζοντας σκοινάκι και κουτσό με τη Σόφι και συζητώντας εναγωνίως για τις καυτές εξελίξεις της τηλεοπτικής σειράς Esmeralda(τις οποίες μετά μετέφερα και στη γιαγιά μου).

2. Ένα παγωτό χωρίς ενοχές...

3.Ο Αντρέας Μικρούτσικος και οι περίεργοι μαθηματικοί υπολογισμοί του την ώρα που ανακοινώνει στους παίκτες τι ποσοστό ψήφων έλαβαν από το τηλεοπτικό κοινό(ενώ το περουκίνι στο κεφάλι του να ετομάζεται για ελεύθερη πτώση!)

4.Να ονειρεύομαι ότι όταν θα μεγαλώσω θα γίνω αστροναύτης!

5.Οι περιορισμοί των γονιών μου για να γυρίσω στο σπίτι μέχρι τις 9 και...(κι εγώ να γυρίζω 9 και 59 !!!)

(Η ανεμελιά........)

Γραμμές...

Οι άνθρωποι είναι ευθείες γραμμές, κάποιες εκτείνονται παράλληλα , κάποιες συμπίπτουν μεταξύ τους, αλλά ο προορισμός τους είναι κοινός : η εύρεση της μοναδικής κάθετής τους ώστε να σχηματίσουν την τέλεια γωνία.Κι έτσι οι άνθρωποι παύουν να είναι γραμμές..

Ορκωμοσία

Μέσα σ΄ όλον αυτόν το χαμό της ορκωμοσίας μου(όποιος έχει ορκιστεί στο Πάντειο γνωρίζει...) το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ είναι ότι πριν από μένα υπήρξαν τόσοι χιλιάδες στην ίδια αίθουσα, με τον ίδιο όρκο, με τον ίδιο συνδυασμό φίλων και συγγενών στο πλάι τους, με την ίδια αγωνιώδη διάθεση να αποχαιρετίσουν τα έδρανα της 108 (με τις ίδιες σκέψεις έχω μια αμφιβολία...!). Κι ύστερα σκέφτηκα πόσοι ακόμη χιλιάδες "ίδιοι" θα υπάρξουν μετά από μένα...(δυστυχώς η νέα γεννιά δεν έμαθε ποτέ από τα ατοπήματα της προηγούμενης!!!). Γιατί η ζωή είναι μια αέναη κίνηση. Κάποιοι φεύγουν, κάποιοι έρχονται και καταλαμβάνουν τις θέσεις που άφησαν οι προηγούμενοι, για να εκπληρώσουν το ταξίδι τους και να αφήσουν κενές τις θέσεις και πάλι γι΄αυτούς που θα έρθουν...Τέλος και αρχή προχωρούν χέρι-χέρι...και για να το γενικεύσω Θάνατος και Ζωή...Περίεργο που μας σοκάρει τόσο πολύ ο θάνατος ιδιαίτερα όταν τον βιώνουμε καθημερινά στη ζωή μας σε τόσο μεγάλες δόσεις... Θάνατος δεν είναι και το τέλος μια περιόδου; Το τέλος μιας φιλίας, μιας σχέσης, μίας δουλειάς ; Στις επιλογές μας πάντοτε υπάρχει το στοιχείο του θανάτου. Επιλέγουμε τι θέλουμε να σκοτώσουμε στη ζωή μας και σε τι θέλουμε να δώσουμε παράταση ζωής.
Διαπιστώνουμε το θάνατο μόνο όταν νιώσουμε το χτύπημα στην πλάτη μας από το συνεπιβάτη που μας ζητά να του παραχωρήσουμε τη θέση μας. Πατάμε το κόκκινο κουμπάκι και κατεβαίνουμε στην τερματική στάση της δικής μας πορείας...

Για να μην τα πολυλογώ στην ορκωμοσία μου τα πέρασα τέλεια!!!

Me, myself and I....

Απόγευμα Δευτέρας... Ραντεβού στο mall για τσάι περγαμόντο με γάλα(σκέτη ηδονή!!!)... Καθώς προχωρούσα βιαστική από το σπίτι μου ως το σταθμό του τρένου προκειμένου να μην αργήσω, αναλογίστηκα ένα σωρό άλλες στιγμές που έκανα την ίδια ακριβώς σκέψη, να μην αργήσω... Και πέρασαν τόσες χρονιές από μπροστά μου... Τόσες διαφορετικές περίοδοι της ζωής μου... και κάθε φορά ανακάλυπτα έναν άλλο εαυτό που είχα αφήσει πίσω.. Σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν όλους αυτούς τους εαυτούς μου που έχω σκοτώσει ανά τα χρόνια.... ο χοντρός μου εαυτός, ο βουλιμικός μου εαυτός, ο ευαίσθητος μου εαυτός, ο ερωτευμένος -με τον τάδε και τον δείνα(αχ αυτός ο δ...είνα)-μου εαυτός , ο πληγωμένος μου εαυτός (κι αυτός ο κατάλογος δεν έχει τέλος)... Μάλλον το μυαλό μας θεωρεί δεδομένη την αλλαγή και δεν αφήνει περιθώρια για να θρηνήσεις για τους εαυτούς που έθαψες. Και αυτόματα μεταλλάσσεται σε έναν νέο που κουβαλάει βιώματα από τους προηγούμενους αλλά είναι ένας άλλος.
Στ΄αλήθεια όμως υπάρχει η έννοια "εαυτός μου"; Τον τελευταίο μήνα έκανα ένα πείραμα... Με παρατηρούσα κάθε φορά που συναντούσα μία διαφορετική παρέα (τύχη βουνό οι άνθρωποι που είχαν την ευγενή καλοσύνη να μου μιλήσουν!!!) Όταν τα άτομα ή οι συνδυασμοί ατόμων άλλαζαν χρησιμοποιούσα κι έναν διαφορετικό εαυτό για να συμπεριφερθώ... Μου φάνηκε αδιανόητο να είμαι το ίδιο με όλους...οι λεπτομέρειες της αλλαγής μικρές κάθε φορά , όμως πάντα κάτι άλλαζε χωρίς ίχνος επιτήδευσης, όλα συνέβαιναν αυθόρμητα... Μετά απ΄αυτή την παρατήρηση συνειδητοποίησα ότι η έννοια "εαυτός μου" δεν μπορεί να είναι αυθύπαρκτη γιατί ένας εαυτός εκδηλώνεται σε συνάρτηση με τα άτομα με τα οποία αλληλεπιδρά.

 Τα εγώ μας που σκοτώσαμε είναι ζευγάρι με τους άνθρωπους που αφήσαμε πίσω μας σε κάποια στροφή του χρόνου... Κι οι άνθρωποι που κρατάμε στη ζωή μας είναι συνυφασμένοι με τους εαυτούς που θέλουμε να κρατήσουμε στο παρόν μας. Αν ο εαυτός μας είναι ένας καμβάς , ξεχωριστά χρωματισμένος για τον καθένα , τότε πιστεύω ότι τις πινελιές τις προσθέτουν οι άνθρωποι που διαλέγουμε γύρω μας...(φροντίστε λοιπόν να είναι καλλιτέχνες στο είδος τους...)

Ζωή

Είναι 18 Αυγούστου, βρίσκομαι στα πρόθυρα θερμοπληξίας καθώς το θερμόμετρο έχει σκαλώσει στους 39 βαθμούς Κελσίου. Το λευκό φανελάκι έχει κολλήσει πάνω μου απ’ τον ιδρώτα. Ανοίγω το παράθυρο μήπως και δροσίσει. Έχει ένα τόσο όμορφο φεγγάρι απόψε. Ο δρόμος είναι άδειος. Πόσο ελκυστικός μοιάζει. Άραγε, πως μοιάζει από ‘κει πάνω; Κάθομαι και χαζεύω απ’ έξω. Το φεγγάρι, το δρόμο, την πλατεία απέναντι. Όλα είναι τόσο ήρεμα. Που και που ακούγονται από την παρακάτω διασταύρωση ήχοι από διερχόμενα αυτοκίνητα. Εδώ όμως υπάρχει μόνο ηρεμία. Και μοναξιά; Ίσως. Ίσως φαίνεται μόνος του ο δρόμος, αποκομμένος από τα πάντα και σκοτεινός, αλλά αν τον παρατηρήσεις καλά, δεν είναι. Έχει για παρέα του την πλατεία και για φως του το φεγγάρι. Έχει όλα όσα χρειάζεται πάντα μαζί του. Φίλους του, τους μικρούς επισκέπτες της πλατείας, συγγενείς του τα αμέτρητα δέντρα που την περιστοιχίζουν και οδηγός του, φως της ζωής του για τα σκοτεινά βράδια το φεγγάρι, πάντα αυτό. Όσοι οδηγοί κι αν περάσουν από πάνω του, όσα αυτοκίνητα κι αν τον τρέξουν πάντα θα φεύγουν. Δε θα μείνει όμως ποτέ μόνος του. Πάντα θα είναι γεμάτος και πάντα φωτεινός.                                                                                

           Ο Αντώνης ήταν ο δρόμος μου. Απόψε δεν είμαι μόνη. Έχω τις αναμνήσεις του κοντά μου, μέσα μου, πάντα μαζί μου. Πέρασαν δυο αδιάφορα χρόνια. Ναι, έκλαψα πολύ κι ακόμα κλαίω, πόνεσα πολύ κι ακόμα πονάω. Όσοι λένε ότι ο χρόνος τα γιατρεύει όλα είναι μεγάλοι ψεύτες. Τίποτα δε γιατρεύει. Μόνο σου μαθαίνει να ζεις με τις πληγές σου, να συνηθίσεις  στον πόνο τόσο που πια δε θα ξέρεις αν πονάς ή όχι. Ναι, απόψε δεν είμαι μόνη. Απόψε είμαι γεμάτη. Ξέρω ότι είμαι πολύ τυχερή για όσα έχω ζήσει, για όσα έχω δει. Δεν μπορώ να τα ξεπεράσω, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι ξεπερνάω όλη μου την ύπαρξη. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσω τον Αντώνη, απλά προσπερνάω το θάνατό του. Είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσω. Γιατί η ζωή είναι ένα δώρο. Δεν μπορείς να το επιστρέψεις ή να το ανταλλάξεις. Μπορείς όμως να το χρησιμοποιήσεις για να περάσεις καλά κι ύστερα να το δώσεις κι αλλού. Εγώ οφείλω να το χρησιμοποιήσω. Σε ποιον; Σ’ εκείνον φυσικά που του έδωσε νόημα κι ακόμα του δίνει. Στην πραγματικότητα δεν έφυγε ποτέ.                                                                                   

          Χαμογελάω πάλι. Θυμάμαι κάτι που μου έλεγε συχνά: «Η ζωή είναι ένας τεράστιος ωκεανός, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να κολυμπήσεις». Ξανακοιτάω το δρόμο. Τι όμορφη η Αθήνα τέτοια εποχή. Γαλήνια και ήρεμη.