Glory or Hole ?

Πάντα πίστευα  ότι αν μια κοινωνία νοσεί σ΄ έναν τομέα , είναι αδύνατο να μη νοσήσει στους περισσότερους στο σύνολό της. Σαν ένα ανθρώπινο σώμα. Όλα τα μέλη της είναι αλληλένδετα και αλληλοεπηρεαζόμενα. Η αρρώστια επηρεάζει όχι μόνο το μέλος που έχει προσβληθεί αλλά κι όλα τα υπόλοιπα. Η ελληνική κοινωνία νοσεί σε πολιτικό, οικονομικό και θα ήταν αδύνατο αν οι ανθρώπινες σχέσεις ξέφευγαν απ' αυτό το επίπεδο. Είναι γεγονός. Ζούμε σε μία νέα τάξη πραγμάτων...-και κυριολεκτώ-...όπου οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τους ομοειδείς τους ως πράγματα... 

 Φυσικά η εξέλιξη προήλθε μετά από πολλούς πειραματισμούς...Αρχικά αποφασίσαμε να μετατρέψουμε τους εαυτούς μας σε πουτάνες (να εγκαταλείψουμε δηλαδή κάθε είδος αισθηματικής ανάγκης) μόνο και μόνο για την απόλαυση του εφήμερου(δε θα απαριθμήσω τους λόγους γιατί διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο κι από σχέση  σε σχέση).Η επιτυχία ήταν απαράμιλλη κι  ο αριθμός τους υπερέβει κάθε προσδοκία που αποφασίσαμε να οργανωθούμε σε μπουρδέλα. Μέσα σ' αυτά δημιουργήθηκε η νέα κοινωνία  όπου οι άνθρωποι ζουν, εργάζονται, γελούν , κλαίνε κι απολαμβάνουν το εφήμερο χωρίς ενοχές. Κι η κοινωνία που έμεινε/μένει απ΄έξω ήταν αυτή που τελικά ενοχοποιήθηκε/ενοχοποιείται για το αθώο και το αγνό του χαρακτήρα της. 

  Το επόμενο βήμα ήταν τα studios κι οι πουτάνες πολυτελείας. Άνθρωποι που είτε προέρχονται από την  κοινωνία που αναφέραμε λίγο πριν που θεώρησε ότι δεν ανήκε σ' αυτόν τον οχετό ή άνθρωποι από την "αθώα" κοινωνία που θεώρησαν τους εαυτούς τους πολύ καλύτερους από εκείνους των μπουρδέλων ώστε να ενταχθούν σ' αυτήν αποφάσισαν να δημιουργήσουν αυτό το έξυπνο περιτύλιγμα...Μίας κοινωνίας από ανθρώπους ικανούς για το καλύτερο αλλά τελικα υποταγμένους στα ένστικτά τους. Η διαφορά των δύο ομάδων (μπουρδέλων-Studios) είναι τελικά η τιμή και τίποτα παραπάνω...(το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο, αν και τα μπουρδέλα-κατά την άποψή μου-έχουν μια εντιμότητα παραπάνω)  

 Και τέλος τα dark rooms. Νομίζω είναι πλήρως αντιπροσωπευτικά των σύγχρονων σχέσεων. Έχουμε ορθώσει τοίχους ανάμεσα στις δύο μεριές για να μην ανοίγεται κανείς πραγματικά σε κανέναν. Δεν ξέρει  κανείς τι κρύβεται πίσω από την glory hole κι ο καθένας κάνει τη δουλειά του...Υπό την αιγίδα του σκοταδιού, της μυστικότητας και της ανωνυμίας.

Η δόξα κρατάει παρά μόνο για μια στιγμή, ενώ οι τρύπες πολλαπλασιάζονται ολοένα και περισσότερο...

Η υποχρέωση για ευτυχία με μελαγχολεί...

Έφτασαν οι γιορτές!!Και μαζί μ' αυτές έφτασε το προκαθορισμένο μας  ραντεβού με το πιο εγκάρδιο χαμόγελό μας, την καλύτερή μας διάθεση, τις πιο θερμές ευχές, τα πιο όμορφα ρούχα κι οτιδήποτε άλλο σε υπερθετικό βαθμό(αλίμονο). Θα έπρεπε, κατά την άποψή μου ,να θεσπιστούν κάποιες μέρες "πρόβας" καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς , ώστε όλοι να είναι προετοιμασμένοι για την εορταστική περίοδο. (Αφού επιλέγουμε να παίζουμε κάθε χρόνο το ίδιο έργο, τουλάχιστον ας είναι καλοπαιγμένο!)

Έχουμε συνηθίσει από παιδιά να ταυτίζουμε τις γιορτές με μέρες απόλυτης "υπερθετικότητας". Όλοι αποφασίζουμε ότι είναι η κατάλλληλη στιγμή για να σπάσουμε τη δίαιτά μας και να φάμε για όσο δε φάγαμε τη χρονιά που αποχαιρετούμε(προφανώς η φουσκωμένη κοιλιά είναι σήμα κατατεθέν των εορτών-εξού και το καλούπι του Άγιου Βασίλη), να συναντήσουμε ,να φιλήσουμε και να ευχηθούμε σε οποιονδήποτε ξεχασμένο συγγενή(κι όχι μόνο) ,να βάλουμε όσο περισσότερα στολίδια και λαμπιόνια μπορούμε(προφανώς υπάρχει κάποια μυστική συμφωνία με τον εκάστοτε δήμο, να φωταγωγείται κάθε γειτονιά από μόνη της, τις ημέρες αυτές), να ακούσουμε τα κάλαντα από τις φάλτσες φωνές των παιδιών της γειτονιάς και να τα πληρώσουμε γι' αυτό(οποιαδήποτε άλλη εποχή του χρόνου θα βρίζαμε τον γείτονα που δε μαζεύει τα μούλικά του και τ' αφήνει να γκαρίζουν) να κάνουμε ένα σωρό άχρηστες αγορές, να γεμίσουμε το σπίτι μας με στοίβες από μελομακάρονα και κουραμπιέδες (αλήθεια αφού σε κανέναν δεν αρέσουν αυτά τα γλυκά γιατί τα αγοράζουμε με το κιλό;) και να λέμε Καλά Χριστούγεννα σε όλους(ακόμα και μετά τις 25 Δεκέμβρη). Κι όλα αυτά γιατί είναι μέρες "Αγάπης"(αλήθεια, αυτό σημαίνει ότι όλες οι υπόλοιπες μέρες του χρόνου είναι μέρες μίσους;). Δεν ξέρω ποιος επιννόησε αυτήν τη δικαιολογία ως άλλοθι, αλλά σίγουρα ήταν αρκετά έξυπνος! Τόσο που όταν βρεθούν κάποιοι άνθρωποι να αμφισβητήσουν τον εν λόγω θεσμό , αμέσως θεωρούνται άτομα καταθλιπτικά. Οι περισσότεροι είναι έτοιμοι να τους παρηγορήσουν και να υπογραμμίσουν πως ό,τι είναι αυτό που τους λείπει θα τους το φέρει σίγουρα ο καινούργιος χρόνος(λες και ο καινούργιος χρόνος έχει μαγικές ικανότητες). Ύστερα ακολουθούν τα άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά για την κατάθλιψη των εορτών, ότι είναι συνοδευτική ανθρώπων που έχουν βιώσει κάποια απώλεια, που δεν έχουν ερωτικό σύντροφο, που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις οικονομικές ανάγκες της περιόδου κι άλλα τέτοια.

Ε όχι λοιπόν υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων-που ωωω ανήκουστο- δε βρίσκει  νόημα σε προκαθορισμένες μέρες , όχι γιατί δεν είναι ευτυχισμένοι από τις ζωές τους, ούτε γιατί περιμένουν λεφτά, επιτυχία, αγάπη να τους γεμίσουν, αλλά γιατί πολύ απλά έχουν την ικανότητα να σκέφτονται! Διαδώστε το παντού...οι άνθρωποι που μελαγχολούν με τα πρέπει των εορτών δεν είναι  καταθλιπτικοί, είναι απλά σκεπτόμενοι!! Φυσικά οι εορτές είναι μέρες Αγάπης κι ως τέτοιες θα πρέπει να αντιμετωπίζονται , αλλά νομίζω ότι έχουμε μπερδέψει την Αγάπη με το φλουρί στη βασιλόπιττα...βρίσκεται σίγουρα σε κάποιο κομμάτι της αλλά δεν είναι σ΄αυτό που κρατάμε...