Το τίποτα που γίνεται κάτι. Το κάτι που γίνεται όλον. Κι ύστερα κι αυτό γίνεται κάτι άλλο.
Όπως όλα.
Κάτι το οποίο δεν ήξερες ή ήξερες αλλά δεν μπορούσες να υπολογίσεις
τη στιγμή που αποφάσιζες να επενδύσεις όσα φιλιά σου είχαν απομείνει.
Γιατί τίποτα δε μένει στάσιμο.
Κι ύστερα και πάλι τίποτα.
Μια επιστροφή στην ανυπαρξία του ξανά τίποτα.
Και της ελπίδας για ένα νέο κάτι.
Κουρασμένη και γριά.
Να προσπαθώ να ξεπεράσω την ανυπαρξία
και την ύπαρξη.
Εγώ είμαι λάθος.
