Λίγο εαυτό ακόμα

Τα έχασα όλα.
Κάθε που ελπίζεις ποντάρεις.
Λίγο εαυτό ακόμα λες.
Χάνεις. Λίγο εαυτό ακόμα λες και θα ΄ρθουν αυτά τα γαμημένα τα καλύτερα.

Χάνεις. Λίγο ενθουσιασμό, λίγη πίστη και στο τέλος το μεγάλο σου όπλο.
Το μυαλό σου.
Η τελευταία σου ελπίδα.
Το βάζεις πάνω στο τραπέζι , εκτεθειμένο. Με κάθε ανάμνηση, με κάθε όνειρο, με κάθε στόχο σε κοινή θέα σε όλα τα απαίσια τέρατα που το περιτριγυρίζουν.
Η ρουλέτα γυρίζει, κλείνεις τα μάτια κι όταν τ' ανοίγεις δεν είναι πια εκεί.
Τελείωσε πια.
Τα έχασα όλα.

Κυριακή πρωί ήταν θυμάμαι

Κυριακή πρωί ήταν θυμάμαι.
Κάθισα με το στομάχι μου αδειανό στο μεσαίο κάθισμα στη γαλαρία του τρένου.
Έσκυψα το σώμα μου στο παράθυρο κι έριξα το βλέμμα μου προς τον αγουροξυπνημένο ήλιο.
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου διστακτικά.
Και χαμογέλασα.
Αληθινό χαμόγελο- κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει το αληθινό.
Μοιάζει να διαχέεται όπως το φως του πρώτου ήλιου ανάμεσα στα κτήρια και στα δέντρα που προσπερνά το τρένο. Μοιάζει να οριοθετεί το χθες με τη νέα μέρα.
Κυριακή πρωί ήταν θυμάμαι και χαμογελούσα.

Για το ηλεκτρονικό περιοδικό "Αναζητήσεις"

Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω θα ξαναζούσα όλες τις πρώτες φορές της ζωής μου. Τον πρώτο, αμόλυντο ενθουσιασμό ότι όλα ξεκινούν απόψε. Αυτό μου ‘χει λείψει περισσότερο. Στη συνέχεια του χρόνου και στη συνάφεια των σχέσεων και των συναναστροφών κερδίζεις εμπειρίες κι αναμνήσεις-πολύτιμες ναι- αλλά να, αρχίζει και φθίνει εκείνο το συναίσθημα του απόλυτου δοσίματος στο τώρα.

Όσα πιο πολλά ξέρεις τόσο πιο επιφυλακτικός γίνεσαι και το δόσιμο όλο και μικραίνει.

Όπως προχθές, κατευθυνόμουν βιαστικά προς την κεντρική πλατεία της γειτονιάς μου, μια παρέα κοριτσιών με προσπέρασε. Ο φθινοπωρινός αέρας ανακάτεψε τις φωνές τους και τις έφερε πιο κοντά μου.

-Γιατί δε με πήρε ακόμα, ο βλάκας; Μήπως να τον πάρω εγώ;

-Τι ήθελε να πει με το τελευταίο του μήνυμα; Μήπως του έστειλα κάτι λάθος εγώ;

-Λες να με φιλήσει απόψε; Μήπως να τον φιλήσω εγώ;

Κορίτσια γυμνασίου. Έτοιμα να διαπράξουν μεγάλα λάθη.

Δοσμένες παρόλα αυτά στο τώρα.

Ζήλεψα.

Κι ας ήξερα τις σωστές απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις τους.

Κάποιες φορές δεν αρκεί μόνο να έχεις μάθει καλά το μάθημα της ημέρας, έλεγε ένας καθηγητής μου.

*Όσοι θέλουν να διαβάσουν ολόκληρο το περιοδικό δωρεάν, παρακαλώ επικοινωνήστε στο marilenapappa99@hotmail.gr

τα χρώματα του φθινοπώρου (απόσπασμα από το βιβλίο "Ο κύκλος των χαμένων εποχών")

Για να αγοράσετε το βιβλίο

Η φθινοπωρινή καταιγίδα σκέπασε την πόλη. Μέσα απ’ τα κίτρινα φώτα των αυτοκινήτων διακρίνεις τις στάλες που πέφτουν. Σκέφτεσαι ότι είσαι τυχερός που δεν είσαι μέσα σ’ αυτόν το χαμό και κοιμάσαι αφήνοντας τη βροχή που χτυπάει στο τζάμι να σε νανουρίσει.

 Το επόμενο πρωί τα πάντα είναι υγρά. Τα δέντρα, τα κάγκελα του μπαλκονιού, τα μάτια σου. Παίρνεις τη ζακέτα σου και βγαίνεις έξω να χαρείς τις τελευταίες ώρες του ήλιου. Βιαστικές νοικοκυρές που πρέπει να προλάβουν τα ψώνια τους και να πάρουν τα παιδιά τους απ’ το σχολείο σε προσπερνούν ενώ πρώτα σ’ έχουν χτυπήσει με τις πράσινες σακούλες του σούπερ μάρκετ που κρατούν. Μαύρα και καφέ σκυλιά τινάζουν από πάνω τους τα τελευταία απομεινάρια της χθεσινής μπόρας. Συνεχίζεις να περπατάς ώσπου φτάνεις στην πλατεία. Τα δέντρα έχουν ήδη αρχίσει να χάνουν τα φύλλα τους κι ένας σωρός από κοκκινωπά και κίτρινα χρώματα σκέπασε το υγρό παγκάκι. Κάνεις πιο πέρα τα φύλλα και κάθεσαι να απολαύσεις το μουντό, γκρίζο ουρανό. Ζεσταίνεσαι αλλά όταν βγάζεις τη ζακέτα σου νιώθεις μια λεπτή ψύχρα να σε διαπερνά. Δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις γιατί το φθινόπωρο είναι μια μεταβατική εποχή. Κρατάς τη ζακέτα και τη ρίχνεις από πάνω σου. Τώρα νιώθεις καλύτερα. Οι αχτίδες του ήλιου στον ουρανό έχουν σταματήσει εδώ και μέρες να σε ζεσταίνουν. Πρέπει να το αποδεχτείς πια και να συνεχίσεις. Τα φουσκωμένα σύννεφα σχηματίζουν τοπία που γνώρισες το καλοκαίρι. Μη μελαγχολείς. Πιάσε ένα ξεραμένο φύλλο και κοίτα πόσο όμορφα χρώματα έχει αποτυπώσει πάνω του. Είναι τα χρώματα του καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος. Φύλα το για να θυμάσαι τις όμορφες στιγμές. Έρχονται κι άλλες θα σου πουν.

 Τι σημασία έχει όταν έχεις ήδη ζήσει στα χρώματα του φθινοπώρου;

Το φεγγάρι απ' όπου κι αν το κοιτάς είναι πάντα ίδιο

Βράδυ. Στο διπλανό γήπεδο μία ομάδα ποδοσφαίρου προπονείται. Κόσμος μπαίνει, βγαίνει, μιλάει στο κινητό, χαχανίζει, φωνάζει.
Άνθρωποι τρέχουν γύρω- γύρω στο στοίβο κι έχουν πιάσει κουβεντούλα.
Τους παρατηρώ από το διπλανό χωματένιο γήπεδο που είναι άδειο, παρατημένο.
Δύο διαφορετικοί κόσμοι ενωμένοι κάτω από τον ίδιο ουρανό.
Κάθομαι ιδρωμένη στα μισογρεμισμένα σκαλάκια και κοιτάζω τους ανθρώπους που κάθονται στις καλοβαλμένες κερκίδες απέναντι.
Είναι στιγμές που μ' αρέσει πολύ αυτή η απομόνωση. Την επιδιώκω.
Μ' αρέσει να χαζεύω τον κόσμο να κινείται κι εγώ να παραμένω έτσι ασάλευτη, σιωπηλή, αόρατη.
Και να αναρωτιέμαι για όλα.
Το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον.

Κοιτάζω γύρω μου,φθινοπώριασε πια στην Αθήνα. Ο αέρας παίρνει τα φύλλα από τα δέντρα δίπλα μου και τα λικνίζει στους δικούς του ρυθμούς.
Σκέφτομαι ότι αν το παρελθόν είχε νοητά πλαίσια θα έμοιαζε με αυτό το σκοτεινό γήπεδο. Παρατημένο, αλλά κάποιες φορές τόσο ελκυστικό που σε αναγκάζει να μένεις εκεί απλά κοιτώντας το μέλλον απέναντι. Δεν είναι δειλία, είναι ανάγκη.
Σηκώθηκα και προχώρησα .
Στάθηκα για ένα λεπτό στην είσοδο και κοίταξα και πάλι πίσω μου, στο χωματένιο γήπεδο.
Το παρελθόν θα είναι πάντα εκεί, αλλά τι να γίνει;

Έβαλα τα πόδια μου στο ταρτάν και έγινα ένα με το θόρυβο.
Σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά και ξανακοίταξα τον ουρανό.
Το φεγγάρι απ' όπου κι αν το κοιτάς είναι πάντα ίδιο, αυτή η σκέψη με ανακούφισε καθώς μπλεκόμουν με το μέλλον.