κι εγώ να αμφιταλαντεύομαι μπροστά από τον παράδεισο

Εγώ που λέω, δε φοβάμαι, δε δειλιάζω, να που εγώ φοβάμαι.
Όχι τα δύσκολα και τα στενάχωρα, αυτά τα ξέρω, τα μπορώ, τα ξεπερνάω.
Έμαθα πόση δύναμη έχω πια,να τη ζυγιάζω, να σηκώμαι ,να προχωράω.

Μα τα εύκολα, τα χαρούμενα, τα ευτυχισμένα, αυτά δεν τα αντέχω, μ' ακούς, δεν τα ΄χω μαθημένα.
Κι είναι ο παράδεισος εκεί, ένα βήμα μακριά μου
 κι εγώ στέκω ασάλευτη, ακίνητη στη γη
 να αναρωτιέμαι
Πόσοι ακόμα παράδεισοι να είναι εδώ σιμά μου;

Και το βήμα μου  γίνεται αργό, τρεμουλιαστό,
να βλέπω από μακριά την ευτυχία να μου γνέφει

Κι εγώ να αμφιταλαντεύομαι μπροστά απ' τον παράδεισο.

αυγουστιάτικες βραδιές

Κι έτσι ξαφνικά, βρέθηκα ένα αυγουστιάτικο βράδυ να βολτάρω στην Αθήνα με ένα μηχανάκι παρέα του. Κοίταξα τον σκοτεινό ουρανό, το μισοφέγγαρο που ορθωνόταν μπροστά κι έπειτα έγειρα προς τα 'κεινον, τον αγκάλιασα, τον φίλησα κι όπως απομακρυνόμουν το άρωμά του περίκλυε ένα ίχνος αλλιώτικης ευτυχίας. Χαμογέλασα.

Άφησα το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στον κόσμο, στη φασαρία της πόλης κι αφέθηκα στην τρέλα της ταχύτητας, στο "αγάπη μου" και σ' αυτές τις αυγουστιάτικες βραδιές...

Κι έτσι αποφάσισα να ζήσω

Ευτυχία είναι να μπορείς να απολαμβάνεις μία απογευματινή βόλτα με τον εαυτό σου,χωρίς ακουστικά στ' αφτιά σου, χωρίς να μιλάς με κανέναν στο τηλέφωνο, χωρίς ενοχές, χωρίς ανοιχτές πληγές, χωρίς απωθημένα . Όλα τ΄άλλα είναι απλά λεπτομέρειες...

Κι έτσι αποφάσισα να ζήσω, δεν έχει μείνει τίποτα καλύτερο απ' αυτό.

Ο δρόμος προς την ευτυχία

Η ευτυχία είναι λίγο πιο κάτω, μέχρι να φτάσουμε παραπονιόμαστε για την κουραστική διαδρομή κι όταν τελικά φτάνουμε απλά συνεχίζουμε να περπατάμε. Τι απομένει λοιπόν όταν αγγίζουμε τον τερματισμό; Χιλιάδες στάσεις ευτυχίας που απλά περάσαμε και δυο εμπόδια που μας έριξαν κάτω και τραυμάτισαν. Η διαδρομή φαίνεται ξαφνικά μικρή και το ερώτημα αν άξιζε να φτάσουμε ως το τέλος γυρνάει στο μυαλό μας. Άξιζε;

Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο κύκλος των χαμένων εποχών"-εκδόσεις Bookstars