Σήμερα θα αλλάξω τον κόσμο

Σήμερα αποφάσισα να φορέσω την μπέρτα που μου χάρισε ο Άγιος Βασίλης στις περσινές γιορτές -γιατί του έγραψα ότι ήμουν καλό παιδί όλη τη χρονιά κι ότι θέλω να γυρίσω όλον τον κόσμο-και να πετάξω πάνω από τη Γη ! 

Να χαιρετήσω τα παιδιά της Νιγηρίας, να μυρίσω τις μυρωδιές από το κάρυ στην Ινδία, να αγναντέψω από ψηλά όλη την Ευρώπη , να ξαποστάσω στο άγαλμα της ελευθερίας, μόνο για μια στιγμή όμως-έχω ακόμα τόση γη να δω μην ξεχνιέσαι! Να αφήσω την αλμύρα του Ειρηνικού να με ψήσει , να αφεθώ στον ήλιο της Μεσογείου να με κάψει και να προσγειωθώ στο κομμάτι που αγαπώ πιο πολύ απ’ όλα τα μέρη της γης που έχω πάει…

Στα χέρια σου…

Και να αναρωτηθώ, πώς οι άνθρωποι έγιναν τόσο ικανοί να αγαπηθούν και τόσο ανίκανοι να αγαπήσουν;

Ναι , σήμερα θ’ αλλάξω αυτόν τον κόσμο. Θ’ αλλάξω εμένα!

Θα αγαπήσω όσο ποτέ δεν άφησα τον εαυτό μου να αγαπήσει! 

Θα γίνω γελοία από τις τόσες καρδιές που θα ζωγραφίσω στο τετράδιό μου, θα γίνω περίγελος στους άλλους επιβάτες από τα φιλιά που θα στέλνω από το ακουστικό μου καθώς θα γυρνάω από τη δουλειά με το τρένο! Θα μείνω απένταρη από τα χιλιάδες sms που θα σου στείλω για να σου πω κάτι που ξέχασα, θα μάθω να υπολογίζω πόσες μέρες αντιστοιχούν σε πόσες ώρες αντιστοιχούν σε πόσα λεπτά αντιστοιχούν σε πόσα δευτερόλεπτα μέχρι να σε ξαναδώ, θα πηγαίνω άυπνη στη δουλειά για να μένουμε παρέα ξύπνιοι όλο το βράδυ, θα εξυμνώ την αίσθηση της όσφρησης κάθε φορά που κάποιο άρωμα στο δρόμο θα μου θυμίζει εσένα, θα μου λείπεις κάθε μέρα και περισσότερο , τόσο που το στομάχι μου θα γίνεται ένας κόμπος μέχρι να σε δω, θα σταματήσω να τρώω , θα σταματήσω να σκέφτομαι και θα αρχίσω να ζω…

Θα περπατάω στους δρόμους με ένα απέραντο χαμόγελο και δε θα χρειάζομαι πια μπέρτα για να πετάω, θα ακούω το όνομά μου από τα χείλη σου και θα νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου, θα γράφω κι οι μόνες λέξεις που θα ‘ χω εύκαιρες θα ‘ναι το «Σ΄αγαπώ».

Θα τσακωνόμαστε , θα σου ουρλιάζω , θα φεύγεις , θα ξανάρχεσαι , θα φεύγω , θα ξανάρχομαι μέχρι να μου πεις οριστικά «Τελειώσαμε». Μέχρι να σου πω «Σε μισώ». Θα κλαίω για μέρες, θα τρώω χωρίς να καταλαβαίνω τι τρώω, θα πίνω χωρίς να καταλαβαίνω τι πίνω, θα κοιτάω το κινητό μου περιμένοντας, θα ξυπνάω, θα ντύνομαι, θα γελάω μηχανικά γιατί έτσι πρέπει, αλλά το χαμόγελό μου θα είναι μαζί σου. Θα σταματήσω να μιλάω , να βγαίνω .Θα μένει το μυαλό μου κολλημένο στο παρελθόν, στο τότε που δε θα ξανάρθει, σ’ εκείνο το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής μας, θα προσπαθήσω να βγω απ΄αυτό το αδιέξοδο αλλά θα πέφτω συνέχεια στους τοίχους του χτες.

Αλλά δε θα ΄χει σημασία ,γιατί εγώ θα έχω αλλάξει τον κόσμο.

*Μέχρι να ανακαλύψω τη μαγική μου μπέρτα και να πετάξω και πάλι

Ανόρεχτο, ανούσιο και με το βλέμμα στη μεγάλη φυγή(που δεν έρχεται)

αλήθεια τώρα;

Θέλω να σηκωθώ να ανοίξω την πόρτα και να τα παρατήσω όλα όπως είναι. Μισά.
Να απομονωθώ, να μη μιλάω σε κανέναν. Να αλλάξω το όνομά μου , να μη με ξέρει κανείς.
Και να μη χρειάζεται πια να αντιμετωπίζω, να περνάω, να προσπερνάω και να ξεπερνάω (η οποιοδήποτε άλλο παράγωγο του ρήματος) . Να βάλω μηδέν και να ξεκινήσω ως κάτι άλλο απ' αυτό που ήμουν ως τώρα.
Να μην ακούω πια τη λέξη "Μαριλένα"(δεν ξέρω γιατί αλλά κάθε φορά που κάποιος λέει το όνομά μου, ακολουθεί πάντα μια βλακεία)
Κουράστηκα.

*και την ώρα που εκστομείς αυτήν τη λέξη, ποιος δαίμονας σε κυριεύει και λες "εεε, εντάξει, θα προσπαθήσω λίγο ακόμα"
-δεν είμαι εγώ, είναι η μοίρα μου-

Υ.Γ. Θα έγραφα κι άλλα , ένεκα όμως που με φιμώνει η φίλη μου η Σο!
-Και σου ΄χω πει Σο, μη με φιμώνεις, μ' ενοχλεί!

Απόψε

Είναι μερικά πράγματα που αλλάζουν, φεύγουν, ξεθωριάζουν κι από μακριά μοιάζουν αλλιώς...
Κι  άλλα πάλι που παραμένουν για πάντα σταθερά.
Κι είναι και κάτι βραδιές σαν αυτή που ανοίγεις το παράθυρο του αυτοκινήτου κι αφήνεις τον αέρα να κάνει ό,τι θέλει με τα μαλλιά σου,  τον οδηγό να σε πάει όπου γουστάρει και τη ζωη να κυλάει επιτέλους ανενόχλητη κάτω από το μισοφέγγαρο του Ιούλη...

Σημειώσεις ενός καθαρού μυαλού

Δεν είναι μόνο να βρεις το αντικείμενο που θα σε εμπνεύσει, τη ροή της ιστορίας και το τέλος της, το πιο σημαντικό είναι να νικήσεις τους δαίμονές σου...

Απόσπασμα από το νέο μου βιβλίο!!

Θα μου πεις γιατί δεν κάθεσαι κανονικά σαν άνθρωπος να φας σε κάποιο τραπέζι, παρά προτιμάς να κάθεσαι στο παγκάκι της πλατείας; Το φαγητό για ‘μένα είναι μία ιδιαίτερη στιγμή που επιβάλλεται να μοιράζεσαι με άλλους. Δεν είναι βασικά το ίδιο το φαγητό που μοιράζεσαι, όσο το τραπέζι κι αυτό που συμβολίζει το ίδιο το τραπέζι. Ο χώρος, ο χρόνος και το μάζεμα γύρω απ’ αυτό.  Μ’ αρέσουν οι παρέες που φωνάζουν όταν τρώνε, γελούν, ρίχνουν το κρασί στο τραπεζομάντηλο κι ύστερα λένε γούρι-γούρι. Μ’ αρέσουν τα γεμάτα τραπέζια , όπου οι άνθρωποι παραγγέλνουν πιο πολλά απ’ όσα μπορούν να φάνε κι άλλη μία πατάτες κι άλλη μία τζατζίκι και οι άντρες πίνουν με το κιλό τις μπύρες. Κι εκεί που λες φτάνει, δεν αντέχω άλλο παραγγέλνεις κι ένα γλυκάκι, έτσι βρε αδερφέ να χωνέψεις. Εγώ τι να πάω να κάνω; Να κάτσω ήσυχη-ήσυχη με μια σαλατίτσα και δυο ψωροκαλαμάκια σε μια γωνιά, λες κι είμαι καμιά ξενέρωτη τουριστριούλα , θεωρώ ότι είναι προσβολή για το ελληνικό πνεύμα!