Sufijos Eróticos (poema traducido de mi libro "Sufijos Eroticos" de publicaciones griegos Bookstars )

Pegados mis pensamientos fuera de la ventana.
Y los viajan al contrario de mi cuerpo ...  
Y Atenas se convirtió en un destino odiado ...

Mi mismo estuve dividido en dos, en mi mente que viaja de nuevo detrás y en mi cuerpo que se mueve hacia adelante ..  
en mis manos que se forman círculos vacíos, 
en mi boca que sedienta por tu boca y el agua volverse inutil , 
en mis ojos que quieren permanecer cerrados debido a que todos los paisajes son indiferentes delante tus ojos ...  
que quieren quedarse en el fin de semana que termina,
 en este baño nocturno que deseaban nunca que acabe ...

en mi cabeza que se inclinó de su cuello, 

en mi Yo que se quedé dormido en sus brazos y cuando se desperto, convirtió en Nosotros ...

Aún cuando te ponga que me prometas que va a permanecer para siempre el domingo y el lunes no se llega nunca ... y tu sonreíste... 
Quizas no puedas cambiar la hora o el tiempo, pero tienes el poder para quedarse con migo en el tiempo ... y así no tengo miedo de lunes ...Porque sé que cuantos lunes que se vienan, siempre dará lugar a domingos ... Y cada adiós, siempre dará lugar a un saludo .. 
Y no me importa más si en el principio voy a sufrir, porque los sufijos siempre eróticos van a convertir...

Marilena Pappa

el libro:
http://www.bookstars.gr/User/BookDetails.aspx?Id=TDT1W70U9K+aEEae/2Qd/Q==&CId=bMX9q1QqstY=

άνοιξη στη γειτονιά μου

(αφιερωμένο σε ένα από τα πιο όμορφα απογεύματα της ζωής μου, το σημερινό)

Αχ, άνοιξη, επιτέλους άνοιξη! Παρασκευή απόγευμα.
Ραντεβού με τα κορίτσια (Σο, Χαρού και Λίνα) στο επί χρόνια στέκι μας-η συνήθεια που έγινε λατρεία-μπυραρία! Μικρή, φωτεινή, παρακμιακή, δική μας...

Άνθρωποι συνέρρεαν από νωρίς στην εκκλησία του Αγίου Ευσταθίου απέναντι και δώστου η καμπάνα να μας υπενθυμίζει ρυθμικά ότι η Μεγάλη Εβδομάδα είναι προ των πυλών.
Άνοιξη και στα δρομάκια της Νέας Ιωνίας περνούν αυτοκίνητα με τη μουσική στη διαπασών (Φωτιά με φωτιά, Παραμυθιάζομαι, Είσαι μια θεά) ,με αποκορύφωμα ένα γραφικό λευκό φορτηγάκι με την επιγραφή Κολώνας που έπαιζε αγνώστου προελεύσεως κλαρίνα!
Και δώστου εμείς να κακαρίζουμε και να χτυπάμε παλαμάκια!

Ο ανοιξιάτικος αέρας έπαιρνε τις μουσικές και τις ανακάτευε με τις κουβέντες των ανθρώπων που βολτάριζαν απ΄έξω. Ένα τσούρμο από αγόρια Γυμνασίου έκανε καμάκι σε μια παρέα κοριτσίων που περνούσε από την άλλη μεριά του δρόμου, γονείς με παιδιά κατευθύνονταν προς το περίπτερο για το πρώτο παγωτό της χρονιάς κι αυτή η μυρωδιά από τα σουβλατζίδικα τριγύρω(Μάκης, Πετράν) μου άνοιξε την όρεξη για τα καλά!
 Η Χαρούλα πήρε την αγαπημένη της Εψα ΜΕ ανθρακικό παρακαλώ και παγάκια(κάτι που ξεσήκωσε όλη την παρέα που ξέσπασε σε θυελλώδεις επιδοκιμασίες και τη Χαρούλα στο να μας σιχτηρίζει όλες!). Αν και μας διευκρίνισε ότι η Φάντα είναι κλάσης ανώτερη!

Γέλασα, κοίταξα ξανά απ΄έξω το 054 που περνούσε , τον κόσμο που έφευγε από την εκκλησία και σε λίγο τον παπά της γειτονιάς να σχολάει κι αυτός και να περπατά καραδοκώντας για να ανακαλύψει το νούμερο 1 κουτσομπολιό της γειτονιάς(και να το διαδώσει φυσικά!) και τον ουρανό...
Άρχισε να νυχτώνει.
Σηκωθήκαμε , στο Πετράν να γίνεται λαϊκό προσκύνημα από τον κόσμο!
Παρασκευή βλέπεις και στη Νέα Ιωνία το σουβλάκι είναι θρησκεία!

Με έκανε να θυμηθώ τις Παρασκευές των παιδικών μου χρόνων που η μαμά μου μας έπαιρνε πάντα σουβλάκι από τον ίδιο Πετράν (κάποιες αξίες παραμένουν σταθερές).
Κινητικότητα, ομιλίες, γέλια... Σήμερα η γειτονιά έμοιαζε λες κι είχε απαλλαγεί απ΄όλα τα προβλήματα της Χώρας ! Ένα αυτοκίνητο στάθηκε έξω από το περίπτερο . Τραγική σύμπτωση μία κυρία με λεοπάρ κολάν και γόβες διέσχιζε το δρόμο! Ο συνοδηγός στρίμωξε τον κορμό του ανάμεσα στο παράθυρο και τα σάλια του σχεδόν σχημάτιζαν τη φοντάνα ντι τρέβι του Αγίου Ευσταθίου.
Κι αν είχα νόμισμα θα του το πέταγα!

Προχωρήσαμε προς -το κατ΄εμάς ύποπτο -"Μουσικό καφέ" με το χαμηλό κόκκινο φωτισμό ,τους
50ρηδες θαμώνες και την κρυμμένη πορτούλα που είμαστε σχεδόν σίγουρες ότι βρίσκεται κάπου...
Και ξαφνικά κάνει την επανεμφάνισή του ο Κολώνας με την ίδια κασσέτα!!
Παραλήρημα! Η Χαρούλα να μην μπορεί να συγκρατηθεί, η Λίνα να χειροκροτά, η Σο να γελάει κι εγώ να χαζεύω όλη αυτήν την υπέροχη παράνοια της γειτονιάς μου!

 Παρασκευή βλέπεις κι εμείς στη Νέα Ιωνία ξέρουμε να το γλεντάμε με σουβλάκια , κλαρίνα, πορτοκαλάδες με ανθρακικό και καθόλου δήθεν...

Τι εστί φιλία;

Η εξίσωση της φιλίας των παιδικών μου χρόνων : Μ + Σ + Θ = B. F. F. E. !

Όσο είμαστε στο δημοτικό κύριο μέλημά μας είναι να μάθουμε να ορίζουμε τον κόσμο. Μία βόλτα στο λεύκωμα των παιδικών μου χρόνων, μου απέδειξε ακριβώς αυτό... Κενές σελίδες με ερωτήσεις... Τί είναι άντρας, τί είναι γυναίκα, τί είναι έρωτας, τί είναι αγάπη, τί είναι φιλία!

Και δώστου να γράφουμε όλες: άντρας εστί ντομάτα γεμιστή!! (το αρχαιοπρεπές μας μάρανε!) Κι η μία να συμφωνεί με την άλλη και τα αγόρια να βγάζουν το άχτι τους στην έτερη ερώτηση (τι είναι γυναίκα)! Κι αν ρωτούσες κάποιον από μας τι είναι έρωτας, τι είναι αγάπη, είχε πάντα ένα στιχάκι έτοιμο να σου απαντήσει.

Όταν είμαστε μικροί φαίνεται ότι οι έννοιες είναι πιο ξεκάθαρες στο μυαλό μας...

Κι όλα τα λευκώματα κατέληγαν κάπως έτσι : Μ + Σ + Θ = B.F.F.E. !!! Η αιώνια φιλία σφραγιζόταν με την γνωστή εξίσωση (κάθε φορά με διαφορετικές μεταβλητές) που κατέληγε πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα... Best Friends For Ever... όποια μεταβλητή κι αν πρόσθετες στην εξίσωση πάντα η κατάληξη παρέμενε αμετάβλητη.

Στα αλήθεια όμως τι είναι φιλία;

Αν όσο μεγαλώνει κανείς οι μεταβλητές αλλάζουν, τα συν γίνονται πλην, τι χρειάζεται να προσθέσει κανείς στον παραπάνω μηχανισμό για να τον κάνει να λειτουργήσει όπως παλιά; Είναι άραγε η φιλία μία μαθηματική εξίσωση για δυνατούς λύτες; Ή απλά μία εξίσωση για δυνατούς;

Νομίζω ότι φιλία είναι να έχεις το θάρρος να πεις στον άλλον ότι θέλεις να ταξιδέψεις ως το φεγγάρι κι εκείνος αντί να σε προσγειώσει στο έδαφος να σου βρει την αίτηση εργασίας για τη NASA! Εξάλλου τα ταξίδια είναι πάντοτε εφικτά με ή χωρίς την έγκριση της NASA... Τα  ωραία ταξίδια όμως είναι ανέφικτα χωρίς την έγκριση των φίλων μας...

...and I think to myself what a wonderful world

Mείωση μισθών, νέα οικονομικά μέτρα, παράθυρα στα κεντρικά δελτία ειδήσεων, ουρές στα βενζινάδικα... η Αθήνα απροσπέλαστο γκέτο αλλοδαπών και κάθε φανάρι παρέα με τον Πακιστανό του ..άλλος με τα λουλούδια του, άλλος με τα κουλούρια του, άλλος με τα σύνεργα καθαρισμού του παρμπρίζ.... και μια επικείμενη πτώχευση να πλανάται στον αέρα. Όπου κι αν έστρεφα το κεφάλι μου σήμερα , έβλεπα πρόσωπα σκεπτικά. Στα διπλανά αυτοκίνητα όλοι χωμένοι στις σκέψεις τους κι άντε σε κανά δυο κάποιοι δείκτες χωμένοι στις μύτες τους......(μπλιααααξξ).

Και ξαφνικά κάπου ανάμεσα στις καταγγελίες των ακροατών που ξεχείλιζαν από το ραδιόφωνο, μία γνώριμη μελωδία ήρθε να βάλει τελεία σ΄όλον αυτό το χαμό (έστω και για τρία λεπτά)... κάπου στο βάθος o Louis Armstrong thinks to himself what a wonderful world! Γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα έξω από το τζάμι. Στο Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας, είχε ξημερώσει μια νέα μέρα... Πάνω από τη στέγη του Καλατράβα είχε ξεπροβάλλει ο ήλιος...Τι κι αν ο ουρανός του Αμαρουσίου είχε περικυκλωθεί επικίνδυνα από σύννεφα...ο ήλιος σήμερα αποφάσισε να βγει...

Έτσι φαντάζομαι είναι και με τη ζωή... πάνω από τη δική μας στέγη που Κακά...τραβά, ο ήλιος θα ανατείλει... τώρα πότε και πώς... δεν το γνωρίζω... εξάλλου η ζωή είναι σαν την ανατολή... απλά συμβαίνει...

Το μανιφέστο ενός ελεύθερου πνεύματος

άνοιξη κι ο κόσμος γύρω μου γκρεμίζεται,
Καπου εκεί ανάμεσα στα χαλάσματα το  πνεύμα μου πετά ελεύθερο ...

άνοιξη και μαζί με τους αιθέρες ανακατεύονται τα γέλια με τους ήχους από τα μηχανάκια, το ανοιγόκλειμα των ματιών μου με τις ακτίνες του ήλιου που με τυφλώνουν , τα πολύχρωμα ζακετάκια από τα zara με τη μυρωδιά του φρεσκοκομμένου ελληνικού καφέ στο Σύνταγμα, οι εικόνες του τρένου που με προσπερνούν με τα φύλλα των δέντρων που μου γνέφουν, τα δροσερά αεράκια του απρίλη μ΄εκείνο το άρωμα αισιοδοξίας που διαχέεται σε όλους τους πεζόδρομους της Αθήνας, τα υπέροχα συγγραφικά μου ξενύχτια που επιστρέφουν

με καμία νοσταλγία για το παρελθόν, αλλά με μία τρελή ανυπομονησία για το μέλλον.

άνοιξη και δεν υπάρχει πια  κανένας  χώρος για προστατευτικά, κανένας χρόνος για να περιμένω ...
Κανένας νόμος της βαρύτητας, καμία ζώνη ασφαλείας, καμιά πόρτα να με φυλακίζει κι
όχι πια περίπατοι στον άερα, μόνο πτήσεις

Γιατί τα ελεύθερα πνεύματα ,μονο ελεύθερα ξέρουν να πετούν...
(κι ας πέσουν)

Ο μυστικός κήπος(απόσπασμα από το βιβλίο Ερωτικές καταλήξεις/εκδ.Bookstars)

Ο μυστικός κήπος

Περιμένω υπομονετικά να βρέξει...χωρίς ομπρέλες και προστατευτικά, χωρίς τοίχους να μας περιβάλλουν, χωρίς ρούχα να μας καλύπτουν , χωρίς κανέναν άλλον στους δρόμους... χωρίς κανέναν άλλον στη Γη... μόνο εσύ, εγώ και το νερό... έτσι έχει μόνο νόημα η βροχή...

Να γίνουμε μούσκεμα, να γίνουμε ένα.. Εσύ, εγώ και η βροχή ένα...και κάθε στάλα θα ‘χει κομμάτια από τα φιλιά μας, τις ανάσες μας, τις φωνές μας...κι όταν πέσουν στο χώμα θα ανθίσουν τα δικά μας λουλούδια.. Ένας κόσμος από τα εγώ μας ενωμένα...εσύ να είσαι ο κορμός κι εγώ τα φύλλα που τον ομορφαίνουν, εσύ το χώμα κι εγώ ο αέρας για να αναπνέεις...ο μυστικός μας κήπος... και δε θα ‘χει σημασία τι θα γίνει όταν σταματήσει να βρέχει γιατί εμείς οι δύο θα έχουμε ένα μέρος πια μόνο δικό μας...ο μυστικός μας κήπος...και δε θα ‘χει σημασία ο κόσμος έξω απ’ αυτόν γιατί στον κόσμο μας θα ‘χει πάντα ουράνια τόξα μετά από κάθε βροχή....

Καληνύχτα βροχή μου παράξενη....
Ο κόσμος αυτός άλλαξε για πάντα...


Άνοιξη απόγευμα κι η Μαριλένα Παππά μας υποδέχεται στο μυστικό της κήπο.
Απόσπασμα από το βιβλίο της ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙΣ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars .
http://www.perizitito.gr/persons.php?personid=85456

Άνοιξη (Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο κύκλος των χαμένων εποχών"-εκδόσεις Bookstars)

 Κάθομαι και κλαίω χωρίς λόγο αν και πάντα υπάρχει μέσα μου ένας αφηρημένος λόγος που με κάνει και πονώ. Δεν ξέρω αν κλαίω γιατί είμαι χαρούμενη ή λυπημένη, το μόνο που ξέρω είναι ότι το θέλω.

Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω(δεν ξέρεις σε τι αναφέρομαι και είναι λογικό). Θα ήθελα όλα όσα γράφω να αποπνέουν αισιοδοξία αλλά το μόνο που μπορώ να εκφράσω είναι το εγώ μου. Θα ‘θελα όταν το διαβάζεις αυτό να νιώσεις αυτό ακριβώς που νιώθω τώρα. Κάτι σαν ανέμελη μελαγχολία, κάτι σαν κρύο αεράκι ενώ φοράω κοντομάνικο και με κάνει ν’ ανατριχιάζω, κάτι σα γαλήνη έχοντας όμως έναν κόμπο στο στομάχι. Κάτι σαν την πιο απόκοσμη, αλλά και την πιο γνωστή μελωδία στον κόσμο. Κάτι σαν ελπίδα κι απογοήτευση μαζί. Δεν ξέρω αν είναι χαρά ή λύπη, είναι μάλλον συγκίνηση για τα χρόνια που πέρασαν, περνούν , θα περάσουν.

Τι από όλα αυτά άραγε μπορεί να σε αγγίξει; Όλα ή τίποτα. Ό,τι κι αν είναι αξίζει να το μάθεις. Αν έπεφτε η νύχτα πάνω στο ουράνιο τόξο τι αποτέλεσμα άραγε θα είχε; Αυτό ακριβώς νιώθω. Αν μπορούσες να με καταλάβεις (είναι έκκληση προς τον εαυτό μου, όχι προς εσένα). Μισώ ή αγαπώ; Τίποτα απ’ τα δύο;

Τί είμαι;

Είμαι μια ξένη μέσα σ’ έναν κόσμο άγνωστο , είμαι μια μέτρια ανάμεσα σε ερασιτέχνες, είμαι ένα ψέμα μέσα σε μεγάλες απάτες, ένα πολύχρωμο βότσαλο μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων, ένα όμορφο τραγούδι ανάμεσα σε αριστουργήματα, ένα τριαντάφυλλο σ’ έναν καταπράσινο κήπο. Τι αξίζει λοιπόν από ‘μένα; Άραγε υπάρχει κάποιος που ξέρει τι αξίζω; Κι αν δεν αξίζω τίποτα, θα βρεθεί άραγε κάποιος να μου το πει;

Ένας απολύτως άγνωστος που θα θελήσει να φτιάξει για ‘μένα έναν κόσμο γνωστό; Κάποιο μικρό, πράσινο βότσαλο να φτιάξει μια τεράστια λίμνη από πολύχρωμα πετραδάκια για να μπορώ να αισθάνομαι σημαντική μέσα στη μετριότητά μου; Υπάρχει κάποιος ή όλα αυτά  είναι σκέψεις μιας ανόητης ύπαρξης; Ξέρεις να μου απαντήσεις με σιγουριά; Ένα ξύλινο φλάουτο ξεχειλίζει από χιλιάδες νότες που κάνουν παρέα στον παφλασμό των κυμάτων. Γλυκιά νύστα , αλμυρή αύρα, ενώ τα μάγουλά σου καίνε. Τα πάντα φωτίζονται από το φεγγάρι κι από χιλιάδες αστέρια που αναστενάζουν στο τελείωμα της σιωπής. Μια υπέροχη, ζεστή βραδιά  δίπλα στη θάλασσα. Έτσι σου εύχομαι να σου είναι όλη σου η ζωή. Χιλιάδες λευκά μπλουζάκια απλωμένα κάτω από το ζεστό ήλιο που μοσχοβολούν. Τι πιθανότητες έχω να τα ζήσω; Τι πιθανότητες έχω να καταλάβω ότι τα έζησα; Η ζωή είναι μια μεγάλη γέφυρα προς το θάνατο , την περπατάμε προσέχοντας μήπως πέσουμε και πεθάνουμε , ενώ οδηγούμαστε ακριβώς εκεί.

Τι μυστήριο μπορεί να κρύβει αυτή η τεράστια ειρωνεία; Αν ήξερε κανείς, δεν θα πρόσεχε να μην πέσει ,αλλά θα ζούσε κάθε λεπτό της διαδρομής. Ταξιδεύουμε χωρίς γυρισμό, το καλό είναι ότι δεν είμαστε μόνοι μας.

Αγοράστε το :http://www.aristotelisbooks.gr/product2.asp?TitlesID=175296&catid=

~ο πυρήνας μου~

Κοίτα πόσο μακριά είσαι σου λένε για να σε κάνουν να τα παρατήσεις.Σε κοροϊδεύουν γιατί δεν ξέρουν ότι δε σε νοιάζει η κούραση που θα σε καταβάλει,ο ιδρώτας που θα στεγνώσει στα ρούχα σου, τα πόδια σου που θα ματώσουν.Δεν ξέρουν ότι εσύ εκεί είσαι προορισμένος να φτάσεις κι ότι θα τα υπομείνεις όλα αυτά γιατί ξέρεις ότι εκεί που θα πας εσύ ,αυτοί δε θα φτάσουν ποτέ. Τους κοροϊδεύεις χωρίς να το καταλαβαίνουν.

Μ.Παππά/2005"

"Όλοι οι άνθρωποι που περνούν απ΄τη ζωή μας αποτυπώνται στο μυαλό μας ως αναμνήσεις...Κι υπάρχουν κι εκείνοι, οι ελάχιστοι που κάθε φορά που το μυαλό μας τους ανακαλεί αποτυπώνονται ως χτύποι στην καρδιά μας...."

Πινάκιο - Φρέσκιες ειδήσεις... επί πίνακι!: Το δικό μας παραμύθι δεν έχει (ακόμα) τέλος

Πινάκιο - Φρέσκιες ειδήσεις... επί πίνακι!: Το δικό μας παραμύθι δεν έχει (ακόμα) τέλος: Παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου και εμείς επιλέξαμε να σας προτείνουμε τις «Φεγγαροκουταλιές». Σίγουρα δεν είναι μια τυχαία επιλογή, ο...