Σταθερά σημεία

Γιατί άραγε να τριγυρνά στο μυαλό μου πάντα
 ένα γιατί;

Και να ΄μαι πάλι εδώ, ώρες μετά-ούτε που μπορώ να πω πόσες, μέρες μετά-ούτε μπορώ να θυμηθώ πόσες, χρόνια μετά-καμία σημασία δεν έχουν , απ΄όλα όσα κάποτε ήταν το παρόν μου, ώρες μακριά, μέρες μακριά, χρόνια μακριά απ' όσα κάποτε θα είναι το παρόν μου..
Κι ό,τι έχω να ζήσω είναι αυτή η στιγμή που χάνεται

Ξέρω τι είναι.
Πλοίο που ταξιδεύει .Τα βράδια αφήνω λιμάνια, ανθρώπους, χέρια , αντίο κι όλα φαίνονται τόσο γλυκά κάτω απ΄το σεληνόφως...ακόμα κι οι τρικυμίες έχουν μια δόση ρομαντισμού...
Τα πρωινά βάζω πλώρη για νέες στεριές . Φουσκώνω τα πανιά μου και το βλέμμα μου χάνεται σ' αυτή τη γραμμή του ορίζοντα που οριοθετεί τα σύνορα της θάλασσας και τ΄ουρανού, αλλά αφήνει ελεύθερα τα όνειρά μου να καλπάζουν μακριά.

Και με το κεφάλι μου όρθιο πάντα ψάχνω για σταθερά σημεία.
Τους βράχους μου, τ΄αστέρια μου ,το φάρο μου.

Εκείνον που ορθώνεται ψηλότερα από κάθε κύμα και μου δείχνει το δρόμο προς το δρόμο μου.
Εκείνον που τα βράδια που κοπάζουν οι φωνές, οι αγκαλιές κι οι υστερίες είναι πάντα εκεί να μου κρατά παρέα.
Εκείνον που όσο μακριά κι αν πάω , θα είναι πάντα εκεί και θα με περιμένει γεμίζοντας με φως τα σκοτάδια μου.

Κι έτσι ξαφνικά ο γυριμός έχει νόημα.
Κι έτσι ξαφνικά τα σταθερά σημεία γίνονται προορισμός.