Τα παιδιά ...
Ψυχές άφθαρτες, γέλια ακατέργαστα κι αλήθεια, μία σπουδαία αλήθεια...
Γιατί; Ένα γιατί και μία αδικία τριγύριζε στο μυαλό μου καθώς έφτανα στο 2ο ειδικό σχολείο Βόλου...Γιατί;
Βγήκα από το αυτοκίνητο και μπήκα στην αίθουσα που ήταν όλα συγκεντρωμένα...
Αν κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός τότε αυτά τα 23 παιδιά που γνώρισα πριν μία εβδομάδα είναι τα πιο ξεχωριστά πλάσματα που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου... Και το γιατί εξανεμίστηκε ως δια μαγείας...
Και τότε είδα...
Το Δημήτρη , το πιο χαμογελαστό παιδί του κόσμου , την Κωνσταντίνα που με ρωτούσε κάθε 5 λεπτά πότε επιτέλους θα χορέψουμε, τον έτερο Δημήτρης να με φιλά ασταμάτητα, τα οποία φιλιά συνοδεύτηκαν από τις σχετικές αγκαλιές και τελικά την πολυπόθητη πρόταση γάμου(και να σου η δικιά σου κυρία Κοκοβίκου!!!) και δώστου να σπρώχνει το Νικόλα κάθε τόσο που ήθελε κι αυτός φιλάκι (!!), τον Άγγελο να προσπαθεί μάταια να βγάλει σωστή φωτογραφία με το κινητό μου (!) και τη Χριστίνα μ' εκείνα τα πελώρια καστανά μάτια να με κοιτάζει σα να έβλεπε κάτι που εγώ δεν μπορούσα να δω και να επαναλαμβάνει κάθε λέξη που της έλεγα.
Στο τέλος τη ρώτησα: Πώς πέρασες σήμερα, Χριστίνα μου;
Κοίταξε μέσα στα μάτια μου τόσο βαθιά που σχεδόν νόμιζα ότι με διάβαζε και το πρόσωπό της φωτίστηκε ολόκληρο. Δεν είπε τίποτα, μόνο μου χαμογέλασε...Δε χρειαζόταν να πει εξάλλου...
Και λίγο πριν φύγω, έμειναν όλα να με χαιρετούν από το πούλμαν.... Ο Αντώνης προσπαθούσε με όλη του δύναμη να αρθρώσει μία λέξη...έσκυψα και άκουσα... "Τα λέμε"...
Κι έτσι αποφάσισα ότι κάθε πλάσμα είναι διαφορετικό...παιδιά όμως είμαστε όλοι του ίδιου Ανώτερου Θεού...
Ψυχές άφθαρτες, γέλια ακατέργαστα κι αλήθεια, μία σπουδαία αλήθεια...
Γιατί; Ένα γιατί και μία αδικία τριγύριζε στο μυαλό μου καθώς έφτανα στο 2ο ειδικό σχολείο Βόλου...Γιατί;
Βγήκα από το αυτοκίνητο και μπήκα στην αίθουσα που ήταν όλα συγκεντρωμένα...
Αν κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός τότε αυτά τα 23 παιδιά που γνώρισα πριν μία εβδομάδα είναι τα πιο ξεχωριστά πλάσματα που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου... Και το γιατί εξανεμίστηκε ως δια μαγείας...
Και τότε είδα...
Το Δημήτρη , το πιο χαμογελαστό παιδί του κόσμου , την Κωνσταντίνα που με ρωτούσε κάθε 5 λεπτά πότε επιτέλους θα χορέψουμε, τον έτερο Δημήτρης να με φιλά ασταμάτητα, τα οποία φιλιά συνοδεύτηκαν από τις σχετικές αγκαλιές και τελικά την πολυπόθητη πρόταση γάμου(και να σου η δικιά σου κυρία Κοκοβίκου!!!) και δώστου να σπρώχνει το Νικόλα κάθε τόσο που ήθελε κι αυτός φιλάκι (!!), τον Άγγελο να προσπαθεί μάταια να βγάλει σωστή φωτογραφία με το κινητό μου (!) και τη Χριστίνα μ' εκείνα τα πελώρια καστανά μάτια να με κοιτάζει σα να έβλεπε κάτι που εγώ δεν μπορούσα να δω και να επαναλαμβάνει κάθε λέξη που της έλεγα.
Στο τέλος τη ρώτησα: Πώς πέρασες σήμερα, Χριστίνα μου;
Κοίταξε μέσα στα μάτια μου τόσο βαθιά που σχεδόν νόμιζα ότι με διάβαζε και το πρόσωπό της φωτίστηκε ολόκληρο. Δεν είπε τίποτα, μόνο μου χαμογέλασε...Δε χρειαζόταν να πει εξάλλου...
Και λίγο πριν φύγω, έμειναν όλα να με χαιρετούν από το πούλμαν.... Ο Αντώνης προσπαθούσε με όλη του δύναμη να αρθρώσει μία λέξη...έσκυψα και άκουσα... "Τα λέμε"...
Κι έτσι αποφάσισα ότι κάθε πλάσμα είναι διαφορετικό...παιδιά όμως είμαστε όλοι του ίδιου Ανώτερου Θεού...
