Παραμύθια;;

Η πιο αγαπημένη μου συνήθεια των παιδικών μου χρόνων ήταν οι ιστορίες που έπλαθε η γιαγιά μου για να με κοιμίσει... Ξάπλωνα στο κρεβάτι της και την έβαζα υποχρεωτικά να μου φτιάξει ένα παραμύθι. Μου άρεσε τόσο πολύ που πολλές φορές μάλιστα δεν περίμενα καν να νυχτώσει, έκλεινα από μόνη μου τα παράθυρα και παρίστανα ότι το βράδυ είχε ήδη φτάσει. Κι ύστερα όταν μεγάλωσα λίγο ξεκίνησα να φτιάχνω δικές μου ιστορίες για το πώς λειτουργεί αυτός ο κόσμος και πώς οι κόσμοι που συνυπάρχουν μαζί του. Πάντα κάτι μαγικό συνέβαινε γύρω μου. 

Κι η μαγεία συνεχίστηκε ανά τα χρόνια μόνο που εκλογικεύτηκε. Κι ό,τι θεωρούσα τότε πραγματικό , σαν ενήλικας πλέον το θεωρώ φανταστικό. Όσο μεγαλώνει κανείς αποδέχεται την πραγματικότητα ενός μόνο κόσμου. Αυτού που είναι αποδεκτός από όλους. Είναι πολύ περίεργο που οι ενήλικες δεν πιστεύουν στα παραμύθια κι όμως επιλέγουν να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους μ΄αυτά. Από μικρούς μας μιλούν για την καλή νεράιδα, τον όμορφο πρίγκηπα ,την αθώα κοκκινοσκουφίτσα, την φτωχή πλην τίμια Σταχτοπούτα και για τέλη όπου πάντοτε το καλό θριαμβεύει (και φυσικά η κακιά μάγισσα, ο κακός λύκος, η κακιά μητριά κι όλοι οι κακοί γενικότερα τιμωρούνται κι εξαφανίζονται από τις ζωές των ηρώων.) 

Πιστεύω ότι τα παραμύθια είναι φορείς προτύπων. Η πρωταγωνίστρια είθισται να ΄να πάντα όμορφη(αδύνατη, με μακριά λαμπερά μαλλιά και υπέροχο χαμόγελο),με λεπτούς τρόπους, καλόκαρδη, συνήθως φτωχή(για να φέρει ένα δράμα ή αν είναι πλούσια δεν είναι ποτέ ευτυχισμένη με τα πλούτη της, προφανώς για να μας δείξουν ότι τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία), αλλά ποτέ δυναμική και γενναία (αυτά είναι τα πρότυπα που φέρει ο άντρας πρωταγωνιστής). Μία γυναίκα σ΄ένα παραμύθι πρέπει να είναι ευάλωτη και να περιμένει κάποιο γενναίο βασιλόπουλο να έρθει και να τη σώσει. Ποτέ δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος αν δεν παντρευτούν οι δύο πρωταγωνιστές  (προφανώς προβάλλεται ο θεσμός του γάμου ως αυτοσκοπός-όχι, ο θεσμός της οικογένειας). Επίσης ποτέ μια γυναίκα δεν επαινείται για τη μόρφωσή της και την εξυπνάδα της, σε αντίθεση με τον άντρα πρωταγωνιστή... Πάντοτε η γυναίκα είναι ένα βήμα πίσω από τον άντρα πρωταγωνιστή.Υπάρχει άραγε κάποια μυστική συμφωνία ανάμεσα σ΄αυτούς που γράφουν να περνούν τα ίδια μηνύματα;;;(εγώ ορκίζομαι ότι δε συμμετέχω σ΄αυτό-όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο μου το γνωρίζουν....-μπηχτή για όσους δεν το αγόρασαν!!!!). 

Αν το σκεφτείς η κοινωνία κινείται, τρέφεται και στρέφεται γύρω απ΄αυτά τα πρότυπα. Αν μία γυναίκα κάνει το λάθος και γεννηθεί παχιά, με άσχημη όψη κι ατσούμπαλους τρόπους θα πρέπει να νιώθει ένοχη γι' αυτό κι αυτόματα πρέπει να μεταμορφωθεί από ασχημόπαπο σε κύκνο. Αλλιώς θα πρέπει να συμβιβαστεί με κάποιους από τους υπηρέτες του βασιλόπουλου και με τη μουρμούρα του περίγυρού της... Φυσικά αν ένας άντρας γεννηθεί ασχημόπαπο και παραμείνει έτσι(για κάποιους ισχύουν κι άλλα όντα του ζωικού βασιλείου...), δεν έχει καμία σημασία...Θα έχει και πάλι την απαίτηση να πρωταγωνιστήσει στο παραμύθι και να πάρει την ομορφότερη κοπέλα της ιστορίας(αυτήν που περιγράψαμε πριν). 

Φυσικά η γυναίκα-πρότυπο δυναμική/έξυπνη/ένα βήμα μπροστά από τον άντρα ακόμα και σ΄αυτήν την εξελιγμένη -υποτίθεται-κοινωνία ενοχοποιείται... Ένας άντρας δεν ανέχεται ποτέ τη γυναίκα του παραπάνω από ΄κεινον (ίσως επειδή άκουσε πολλές φορές το παραμύθι της Ωραίας κοιμωμένης και πίστεψε ότι όλες οι γυναίκες είναι και ωραίες και ¨κοιμωμένες¨-και να πούμε και την αλήθεια δεν έχει άδικο να το πιστεύει, τουλάχιστον για έναν μεγάλο αριθμό!)

Παραμύθια;; Δε νομίζω....

Το χρόνο σταματάω....

Δεν ξέρω αν υπάρχει στ΄αλήθεια η δυνατότητα να ταξιδέψουμε στο χώρο/χρόνο , αλλά αν ένα τέτοιο ταξίδι υλοποιηθεί κάποια μέρα δε θα μου προξενήσει καμιά απολύτως εντύπωση. Αυτό δεν κάνουμε άλλωστε με το μυαλό μας; Ταξίδια στο παρελθόν μας ανακαλώντας ανθρώπους και στιγμές και ταξίδια στο μέλλον χτίζοντας τους μελλοντικούς μας κόσμους... Κι όταν αρνούμαστε να ζήσουμε και μένουμε κολλημένοι σε στιγμές απλά σταματάμε το χρόνο. Το μυαλό μας είναι το μέσο που μας μεταφέρει στο χώρο/χρόνο κι εμείς είμαστε οι επιβάτες που διαλέγουμε τον προορισμό μας.....

Τα 5 + 1 πράγματα που με φοβίζουν...

1. Τα βράδια όλες οι ηλεκτρικές συσκευές, ειδικά το ψυγείο, κάνουν περίεργους θορύβους. Είμαι πεπεισμένη ότι τα ψυγεία είναι έμψυχα όντα που παριστάνουν τα ψυγεία και τα βράδια ξυπνούν και μας κατασκοπεύουν.
2. Η Τατιάνα Στεφανίδου όταν κάνει ότι γελάει με τους καλεσμένους της. Κάνει περίεργους μορφασμούς και χτυπιέται στον λευκό καναπέ της λες και την έχει κυριεύσει ο δαιμονισμένος.
3. Το επόμενο επεισόδιο από τις"Οικογενειακές ιστορίες"...(δε χρειάζεται περαιτέρω εξήγηση)
4. Η απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους. Οι Έλληνες ιδιοκτήτες είναι ικανοί να γκρεμίσουν τις σκεπές των μαγαζιών, προκειμένου να μετατρέψουν όλους τους χώρους σε ανοιχτούς...
5. Η ιδέα ότι η ελληνική αλφάβητος αποτελείται από 40 γράμματα πλέον(24 +26 της αγγλικής).

+1. Η γιαγιά μου ,που με παίρνει κάθε τρεις και λίγο τηλέφωνο και με συμβουλεύει να βρω ένα παληκάρι σαν τον Κερίμ (το φλερτ της Φατμαγκιούλ , στην ομότιτλη σειρά του mega!!)

Πάμε σαν άλλοτε....Τότε Τσάκας και Πρόδρομος, τώρα Φούκος και Γιώργης...

 Παρακολουθώντας την τελευταία έκδοση του Big brother συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 11 χρόνια στην ελληνική τηλεόραση. (Τραγικό). Όταν το 2000 ο Αντρέας Μικρούτσικος (master του είδους) μιλούσε για μικρούς ήρωες της καθημερινότητάς  μας, κάποιοι χαρακτήρισαν τον ίδιο γραφικό και το εν λόγω πρόγραμμα απλά ως ένα σημείο των καιρών, κάτι παροδικό κι εφήμερο λόγω της καινοτομίας του. Οι έλληνες τηλεθεατές ταυτίστηκαν ιδιαίτερα με τον απλό και τίμιο αγρότη Τσάκα(ή κατά κόσμον Γιώργο Τριανταφυλλίδη) που τον είχαν πνίξει τα χρέη και με το νεαρό νησιώτη (Σκοπελίτη) Πρόδρομο Καθηνιώτη-αργότερα αηδό μεγάλων επιτυχιών όπως το Καθαρός ουρανός, Μόνο λόγια, Δε με ρίχνεις τώρα πια-, σε σημείο που οι δυο φίλοι αποτέλεσαν τη διάδα του τελικού του παιχνιδιού. Τα λεφτά πήγαν στον Τσάκα(με σήμα κατατεθέν το κιτρινιασμένο του μουσάκι.....κούκλος...και φυσικά το αλησμόνητο ζεϊμπέκικο κατά τη διάρκεια της αποχώρησης της Ρέας στο άκουσμα του αγαπημένου τραγουδιού της πρώτης...-Πες μου για δε μ΄αφήνεις με δυο φιλιά να πάρω απ΄τα θολά σου μάτια τη μαύρη συννεφιά...) και οι δύο φίλοι αποφάσισαν να γίνουν Κουμπάροι(ο νικητής Τσάκας να παντρέψει τον Πρόδρομο με την κοπέλα του Αγνή.).
Έντεκα χρόνια μετά η ιστορία επαναλαμβάνεται... Η Ρούλα Κορομηλά στη θέση του Αντρέα(και κυριολεκτώ....η Ρούλα να απολαμβάνει την επιτυχία κι ο Αντρέας να γεύεται μία μετά την άλλη τις αποτυχίες....ακριβώς όπως το 2000 με  τον Αντρέα να μονοπωλεί το τηλεοπτικό ενδιαφέρον και  τη Ρούλα να ακούει την αποτυχία να της αναφωνεί...Μπράβο , καλωσήρθατε...!!!) παρουσιάζει το τηλεοπτικό φαινόμενο-όπως εκείνη το χαρακτήρισε- Μεγάλο αδελφό. Οι παίκτες μπαίνουν στο σπίτι και σιγά-σιγά ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια των τηλεθεατών μια μεγάλη φιλία. Στη θέση του Τσάκα, ο Γιώργης...ένας φτωχός πλην τίμιος φορτηγατζής(σαφώς κι οι δύο παιδιά της επαρχίας) , ενώ στη θέση του νεαρού νησιώτη (Κρητικός αυτήν τη φορά) ο Φούκος(ή κατά κόσμον Γιάννης Φουκάκης),(εννοείται πως στη θέση της Αγνής, η Φωτεινή...). Ο Γιώργης αποφασίζει να αποχωρήσει οικιοθελώς, οπότε οι ρόλοι αυτόματα αντιστράφησαν και τα λεφτά πήγαν στο Γιάννη Φουκάκη. (εξάλλου τα ψευδώνυμα ανήκουν όπως απεδείχθη στο νικητή.....τότε Τσάκας, τώρα Φούκος).
Μετά από 11 χρόνια οι παρουσιάστες παρέμειναν ίδιοι, το τηλεοπτικό προϊόν ίδιο και τελικά και οι ήρωες της καθημερινότητάς μας ίδιοι...
(σημείο των καιρών....το 2022 θα δείξει......)