Το φεγγάρι απ' όπου κι αν το κοιτάς είναι πάντα ίδιο

Βράδυ. Στο διπλανό γήπεδο μία ομάδα ποδοσφαίρου προπονείται. Κόσμος μπαίνει, βγαίνει, μιλάει στο κινητό, χαχανίζει, φωνάζει.
Άνθρωποι τρέχουν γύρω- γύρω στο στοίβο κι έχουν πιάσει κουβεντούλα.
Τους παρατηρώ από το διπλανό χωματένιο γήπεδο που είναι άδειο, παρατημένο.
Δύο διαφορετικοί κόσμοι ενωμένοι κάτω από τον ίδιο ουρανό.
Κάθομαι ιδρωμένη στα μισογρεμισμένα σκαλάκια και κοιτάζω τους ανθρώπους που κάθονται στις καλοβαλμένες κερκίδες απέναντι.
Είναι στιγμές που μ' αρέσει πολύ αυτή η απομόνωση. Την επιδιώκω.
Μ' αρέσει να χαζεύω τον κόσμο να κινείται κι εγώ να παραμένω έτσι ασάλευτη, σιωπηλή, αόρατη.
Και να αναρωτιέμαι για όλα.
Το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον.

Κοιτάζω γύρω μου,φθινοπώριασε πια στην Αθήνα. Ο αέρας παίρνει τα φύλλα από τα δέντρα δίπλα μου και τα λικνίζει στους δικούς του ρυθμούς.
Σκέφτομαι ότι αν το παρελθόν είχε νοητά πλαίσια θα έμοιαζε με αυτό το σκοτεινό γήπεδο. Παρατημένο, αλλά κάποιες φορές τόσο ελκυστικό που σε αναγκάζει να μένεις εκεί απλά κοιτώντας το μέλλον απέναντι. Δεν είναι δειλία, είναι ανάγκη.
Σηκώθηκα και προχώρησα .
Στάθηκα για ένα λεπτό στην είσοδο και κοίταξα και πάλι πίσω μου, στο χωματένιο γήπεδο.
Το παρελθόν θα είναι πάντα εκεί, αλλά τι να γίνει;

Έβαλα τα πόδια μου στο ταρτάν και έγινα ένα με το θόρυβο.
Σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά και ξανακοίταξα τον ουρανό.
Το φεγγάρι απ' όπου κι αν το κοιτάς είναι πάντα ίδιο, αυτή η σκέψη με ανακούφισε καθώς μπλεκόμουν με το μέλλον.