Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω(δεν ξέρεις σε τι αναφέρομαι και είναι λογικό). Θα ήθελα όλα όσα γράφω να αποπνέουν αισιοδοξία αλλά το μόνο που μπορώ να εκφράσω είναι το εγώ μου. Θα ‘θελα όταν το διαβάζεις αυτό να νιώσεις αυτό ακριβώς που νιώθω τώρα. Κάτι σαν ανέμελη μελαγχολία, κάτι σαν κρύο αεράκι ενώ φοράω κοντομάνικο και με κάνει ν’ ανατριχιάζω, κάτι σα γαλήνη έχοντας όμως έναν κόμπο στο στομάχι. Κάτι σαν την πιο απόκοσμη, αλλά και την πιο γνωστή μελωδία στον κόσμο. Κάτι σαν ελπίδα κι απογοήτευση μαζί. Δεν ξέρω αν είναι χαρά ή λύπη, είναι μάλλον συγκίνηση για τα χρόνια που πέρασαν, περνούν , θα περάσουν.
Τι από όλα αυτά άραγε μπορεί να σε αγγίξει; Όλα ή τίποτα. Ό,τι κι αν είναι αξίζει να το μάθεις. Αν έπεφτε η νύχτα πάνω στο ουράνιο τόξο τι αποτέλεσμα άραγε θα είχε; Αυτό ακριβώς νιώθω. Αν μπορούσες να με καταλάβεις (είναι έκκληση προς τον εαυτό μου, όχι προς εσένα). Μισώ ή αγαπώ; Τίποτα απ’ τα δύο;
Τί είμαι;
Είμαι μια ξένη μέσα σ’ έναν κόσμο άγνωστο , είμαι μια μέτρια ανάμεσα σε ερασιτέχνες, είμαι ένα ψέμα μέσα σε μεγάλες απάτες, ένα πολύχρωμο βότσαλο μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων, ένα όμορφο τραγούδι ανάμεσα σε αριστουργήματα, ένα τριαντάφυλλο σ’ έναν καταπράσινο κήπο. Τι αξίζει λοιπόν από ‘μένα; Άραγε υπάρχει κάποιος που ξέρει τι αξίζω; Κι αν δεν αξίζω τίποτα, θα βρεθεί άραγε κάποιος να μου το πει;
Ένας απολύτως άγνωστος που θα θελήσει να φτιάξει για ‘μένα έναν κόσμο γνωστό; Κάποιο μικρό, πράσινο βότσαλο να φτιάξει μια τεράστια λίμνη από πολύχρωμα πετραδάκια για να μπορώ να αισθάνομαι σημαντική μέσα στη μετριότητά μου; Υπάρχει κάποιος ή όλα αυτά είναι σκέψεις μιας ανόητης ύπαρξης; Ξέρεις να μου απαντήσεις με σιγουριά; Ένα ξύλινο φλάουτο ξεχειλίζει από χιλιάδες νότες που κάνουν παρέα στον παφλασμό των κυμάτων. Γλυκιά νύστα , αλμυρή αύρα, ενώ τα μάγουλά σου καίνε. Τα πάντα φωτίζονται από το φεγγάρι κι από χιλιάδες αστέρια που αναστενάζουν στο τελείωμα της σιωπής. Μια υπέροχη, ζεστή βραδιά δίπλα στη θάλασσα. Έτσι σου εύχομαι να σου είναι όλη σου η ζωή. Χιλιάδες λευκά μπλουζάκια απλωμένα κάτω από το ζεστό ήλιο που μοσχοβολούν. Τι πιθανότητες έχω να τα ζήσω; Τι πιθανότητες έχω να καταλάβω ότι τα έζησα; Η ζωή είναι μια μεγάλη γέφυρα προς το θάνατο , την περπατάμε προσέχοντας μήπως πέσουμε και πεθάνουμε , ενώ οδηγούμαστε ακριβώς εκεί.
Τι μυστήριο μπορεί να κρύβει αυτή η τεράστια ειρωνεία; Αν ήξερε κανείς, δεν θα πρόσεχε να μην πέσει ,αλλά θα ζούσε κάθε λεπτό της διαδρομής. Ταξιδεύουμε χωρίς γυρισμό, το καλό είναι ότι δεν είμαστε μόνοι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου