Καπου εκεί ανάμεσα στα χαλάσματα το πνεύμα μου πετά ελεύθερο ...
άνοιξη και μαζί με τους αιθέρες ανακατεύονται τα γέλια με τους ήχους από τα μηχανάκια, το ανοιγόκλειμα των ματιών μου με τις ακτίνες του ήλιου που με τυφλώνουν , τα πολύχρωμα ζακετάκια από τα zara με τη μυρωδιά του φρεσκοκομμένου ελληνικού καφέ στο Σύνταγμα, οι εικόνες του τρένου που με προσπερνούν με τα φύλλα των δέντρων που μου γνέφουν, τα δροσερά αεράκια του απρίλη μ΄εκείνο το άρωμα αισιοδοξίας που διαχέεται σε όλους τους πεζόδρομους της Αθήνας, τα υπέροχα συγγραφικά μου ξενύχτια που επιστρέφουν
με καμία νοσταλγία για το παρελθόν, αλλά με μία τρελή ανυπομονησία για το μέλλον.
άνοιξη και δεν υπάρχει πια κανένας χώρος για προστατευτικά, κανένας χρόνος για να περιμένω ...
Κανένας νόμος της βαρύτητας, καμία ζώνη ασφαλείας, καμιά πόρτα να με φυλακίζει κι
όχι πια περίπατοι στον άερα, μόνο πτήσεις
Γιατί τα ελεύθερα πνεύματα ,μονο ελεύθερα ξέρουν να πετούν...
(κι ας πέσουν)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου