...and I think to myself what a wonderful world

Mείωση μισθών, νέα οικονομικά μέτρα, παράθυρα στα κεντρικά δελτία ειδήσεων, ουρές στα βενζινάδικα... η Αθήνα απροσπέλαστο γκέτο αλλοδαπών και κάθε φανάρι παρέα με τον Πακιστανό του ..άλλος με τα λουλούδια του, άλλος με τα κουλούρια του, άλλος με τα σύνεργα καθαρισμού του παρμπρίζ.... και μια επικείμενη πτώχευση να πλανάται στον αέρα. Όπου κι αν έστρεφα το κεφάλι μου σήμερα , έβλεπα πρόσωπα σκεπτικά. Στα διπλανά αυτοκίνητα όλοι χωμένοι στις σκέψεις τους κι άντε σε κανά δυο κάποιοι δείκτες χωμένοι στις μύτες τους......(μπλιααααξξ).

Και ξαφνικά κάπου ανάμεσα στις καταγγελίες των ακροατών που ξεχείλιζαν από το ραδιόφωνο, μία γνώριμη μελωδία ήρθε να βάλει τελεία σ΄όλον αυτό το χαμό (έστω και για τρία λεπτά)... κάπου στο βάθος o Louis Armstrong thinks to himself what a wonderful world! Γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα έξω από το τζάμι. Στο Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας, είχε ξημερώσει μια νέα μέρα... Πάνω από τη στέγη του Καλατράβα είχε ξεπροβάλλει ο ήλιος...Τι κι αν ο ουρανός του Αμαρουσίου είχε περικυκλωθεί επικίνδυνα από σύννεφα...ο ήλιος σήμερα αποφάσισε να βγει...

Έτσι φαντάζομαι είναι και με τη ζωή... πάνω από τη δική μας στέγη που Κακά...τραβά, ο ήλιος θα ανατείλει... τώρα πότε και πώς... δεν το γνωρίζω... εξάλλου η ζωή είναι σαν την ανατολή... απλά συμβαίνει...