Απόσπασμα από το νέο μου βιβλίο!!

Θα μου πεις γιατί δεν κάθεσαι κανονικά σαν άνθρωπος να φας σε κάποιο τραπέζι, παρά προτιμάς να κάθεσαι στο παγκάκι της πλατείας; Το φαγητό για ‘μένα είναι μία ιδιαίτερη στιγμή που επιβάλλεται να μοιράζεσαι με άλλους. Δεν είναι βασικά το ίδιο το φαγητό που μοιράζεσαι, όσο το τραπέζι κι αυτό που συμβολίζει το ίδιο το τραπέζι. Ο χώρος, ο χρόνος και το μάζεμα γύρω απ’ αυτό.  Μ’ αρέσουν οι παρέες που φωνάζουν όταν τρώνε, γελούν, ρίχνουν το κρασί στο τραπεζομάντηλο κι ύστερα λένε γούρι-γούρι. Μ’ αρέσουν τα γεμάτα τραπέζια , όπου οι άνθρωποι παραγγέλνουν πιο πολλά απ’ όσα μπορούν να φάνε κι άλλη μία πατάτες κι άλλη μία τζατζίκι και οι άντρες πίνουν με το κιλό τις μπύρες. Κι εκεί που λες φτάνει, δεν αντέχω άλλο παραγγέλνεις κι ένα γλυκάκι, έτσι βρε αδερφέ να χωνέψεις. Εγώ τι να πάω να κάνω; Να κάτσω ήσυχη-ήσυχη με μια σαλατίτσα και δυο ψωροκαλαμάκια σε μια γωνιά, λες κι είμαι καμιά ξενέρωτη τουριστριούλα , θεωρώ ότι είναι προσβολή για το ελληνικό πνεύμα!