άτιτλο απόσπασμα

Βράδυ Σαββάτου, Μάιος.Το ραδιόφωνο , είναι συντονισμένο στο σταθμό «Μελωδία» και ξαφνικά Ορφέας Περίδης και το υλαγιαλή. Πάντα μου φέρνει την ίδια ανάμνηση, αυτό το τραγούδι. Είναι βράδυ. Καλοκαίρι. Είμαι έξω στην αυλή του, αρχές της γνωριμίας μας. Κάθομαι στο καναπεδάκι μπροστά από το λευκό σιδερένιο τραπέζι και τοποθετώ με προσοχή τα αναμμένα φαναράκια πάνω. Εγώ έχω αναλάβει τη διακόσμηση(δικαιολογίες για να μην μπλέκομαι στα πόδια του!). Το φεγγάρι απέναντι πηγαινοέρχεται ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων. Σηκώνομαι και τον κοιτάζω μέσα από την κλειστή σίτα που μου μαγειρεύει για βραδινό, μακαρόνια με δικής του έμπνευσης λευκή σάλτσα. Και δε μ’ αφήνει να μπω για να μην του κλέψω, λέει, τη συνταγή! Στο υπνοδωμάτιο παίζει το cd που μου έγραψε για να ακούμε τα ίδια ακόμα κι όταν δεν είμαστε μαζί.

-Ποιο κομμάτι είναι αυτό, του φωνάζω απ’ έξω;

-Του Ορφέα Περίδη, το υλαγιαλή. Α, εσύ είσαι τελείως άσχετη, πρέπει να ξεκινήσουμε εντατικά μαθήματα! Πρέπει να ξεριζώσουμε κάθε ίχνος Σώτη Βολάνη και Γιώργου Τσαλίκη που έχεις μέσα σου!

-ΠΟΤΕ, του λέω με νάζι! Εγώ είμαι πιστή στις αρχές μου! Αλλά θα κάνω μία εξαίρεση για αυτό το τραγούδι και μόνο! Άντε , τι κάνεις πια εσύ ,του λέω; Πείνασα!

-Τώρα, τώρα, κάτσε εκεί που σου είπα κι έρχομαι με τη σπεσιαλιτέ μου!

Τα πιάτα καταφτάνουν, εκείνος μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στο στόμα κι έρχεται να κάτσει δίπλα μου.

Κι αν έπρεπε να διαλέξω αυτή θα ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής μου.

(και πέρασε...)