Βροχερά σ' αγαπάω

-Ή θα πέσουμε μαζί ή...
Δε θυμάμαι πώς τελειώνει αυτή η φράση-στο μαζί τελειώνει.
Θυμάμαι -και θα θυμάμαι, στο υπόσχομαι- στεκόμασταν αγκαλιά,
στο κατώφλι του χειμώνα, σαχλαμαρίζαμε.
Κινδυνεύαμε να πέσουμε.

Αλλά θυμάμαι-και θα θυμάμαι, στο υπόσχομαι-
ανάμεσα στις απέραντες φλυαρίες μας, εκείνες τις πέντε λέξεις που κάθε που τις ανακαλώ
κάνουν την ψυχή μου να κουνιέται πέρα δώθε, λες και εγκλωβίζεται στο σώμα μου και θέλει να βγει.
Να πετάξει, να φτάσει αυτούς τους ήχους που τόσο αγαπά-τη φωνή σου- και να μπλεχτεί μαζί τους, μέχρι που να μην ξεχωρίζουν πια.

Κι όμως θυμάμαι-και θα θυμάμαι, στο υπόσχομαι-σήμερα ήταν.
Έβρεχε. Σήμερα ήταν. Σήμερα το πρωί.

-Το ξέρεις ότι σ' αγαπάω;