κι εγώ να αμφιταλαντεύομαι μπροστά από τον παράδεισο

Εγώ που λέω, δε φοβάμαι, δε δειλιάζω, να που εγώ φοβάμαι.
Όχι τα δύσκολα και τα στενάχωρα, αυτά τα ξέρω, τα μπορώ, τα ξεπερνάω.
Έμαθα πόση δύναμη έχω πια,να τη ζυγιάζω, να σηκώμαι ,να προχωράω.

Μα τα εύκολα, τα χαρούμενα, τα ευτυχισμένα, αυτά δεν τα αντέχω, μ' ακούς, δεν τα ΄χω μαθημένα.
Κι είναι ο παράδεισος εκεί, ένα βήμα μακριά μου
 κι εγώ στέκω ασάλευτη, ακίνητη στη γη
 να αναρωτιέμαι
Πόσοι ακόμα παράδεισοι να είναι εδώ σιμά μου;

Και το βήμα μου  γίνεται αργό, τρεμουλιαστό,
να βλέπω από μακριά την ευτυχία να μου γνέφει

Κι εγώ να αμφιταλαντεύομαι μπροστά απ' τον παράδεισο.