Ξέρεις κάτι; Εγώ δε φοβάμαι.

Ξέρεις κάτι; Εγώ δε φοβάμαι.

Εγώ δε φοβάμαι κι ας τρέμω.

Εγώ στο κενό θα φωνάξω ότι σ' αγαπάω.

Να γυρίζει πίσω σαν ηχώ 

Γιατί εγώ δε φοβάμαι να στέκομαι ανάμεσα σε γκρεμούς

κι ας τρέμω
Γιατί εγώ δε φοβάμαι να ανεβαίνω κορυφές όταν μου δίνεις το χέρι σου
κι ας τρέμω

κι ας ξέρω ότι η πτώση είναι μόλις ένα βήμα μακριά.

Κι ας ξέρω ότι χωρίς εσένα, η πτώση θα είναι χειρότερη από ποτέ,
κι ας τρέμω

Γιατί ξέρεις κάτι, εγώ δε φοβάμαι ν' αγαπάω
Μόνο άσε με να τρέμω
-πλάι σου.

Κρατώ εσένα

Για όλα όσα αύριο συνεχίσουν να υπάρχουν με εμάς, αλλά -αν- χωρίς εμάς, για σήμερα κρατώ αυτό.

Το πρώτο πρωινό φιλί του νέου Δεκέμβρη, τις πορφυρές μπουκαμβίλιες  στα μπαλκόνια, τα ψηλά  πεύκα, τα χαμηλά, τους δρόμους (που περπατήσαμε), τις πέτρες (που χαιρετίσαμε) , τους αέρες (που ανακάτεψαν τα φιλιά μας) κι όλα όσα ευχόμουν χθες -αλλά δεν ήξερα ότι ήσουν εσύ -να συμβούν σήμερα.

Κρατώ εσένα.

Και το αύριο φαίνεται ακόμα ευκολότερο,

γιατί το αυτό είναι άπαξ-το ξέρω-,

αλλά να, μένει καταχωρημένο στο πάντα

-σ' εκείνο το όργανο που καταχωρεί τις αναμνήσεις μας πολύ καλύτερα από το μυαλό μας-
κι έτσι το σήμερα γίνεται αιώνιο.