Πολιτισμός και κουραφέξαλα!!

Συχνά αναρωτιέμαι για την αλήθεια αυτού του κόσμου. Όλα ξεκινούν με ένα αθώο ψέμα. Έρχεται πάντα εκείνη η στιγμή στη ζωή του κάθε ανθρώπου που κάποιος θα σε πλησιάσει απειλητικά και θα σε ρωτήσει "Πώς είμαι;". Και τι να απαντήσεις όταν βλέπεις μία μούρη άσχημη και κακοβαμμένη, ένα μαλλί ποτισμένο στη λακ έτοιμο για παρανάλωμα,  ένα ρούχο που ασφυκτιά πάνω σ' ένα όχι και τόσο καλλίγραμμο κορμί.... αρκείσαι σ΄ένα χαμόγελο και σ΄ένα "Πολύ ωραία/ος" (και σκέφτεσαι από μέσα σου ότι η αλήθεια είναι δουλειά του καθρέφτη κι όχι δική σου).

Κι ύστερα ακολουθεί το επόμενο στάδιο όπου όλο και κάποιο "φίδι" θα βρεθεί μπροστά σου (ή ακόμα και καθισμένο στο διπλανό τραπέζι). Κι εκεί που είσαι έτοιμος να χρησιμοποιήσεις όλο το ελληνικό μεγαλείο αυτής της γλώσσας και να εκστομίσεις φράσεις ανείπωτης φαντασίας και λεξιλογικού πλούτου....ξαφνικά απ΄το μυαλό σου περνάει η λέξη "πολιτισμός" (πανάθεμά σε!). Κι αντί για το μεγάλο σου θρίαμβο που θα σε αναγάγει σε νέο Μπαμπινιώτη (τουλάχιστον!), συμβιβάζεσαι σε μία κουβέντα ενημερωτικού τύπου (Τι κάνεις; Καλά εσύ; Αχ αλήθεια, πόσο χαίρομαι για ΄σένα-ενώ στο μυαλό σου έχεις ήδη μεταμορφώσει το κουταλάκι του καφέ σε φονικό όπλο).
Αν ισχύει ο μύθος ότι η ελληνική γλώσσα αποτελείται από τουλάχιστον 6 εκατομμύρια λέξεις, τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει να κολλάμε σε μία; Αν  χαμογελάμε σε όσους αντιπαθούμε, αν αντί για "άντε μου στο διάολο" λέμε "θα τα πούμε βρε", αν αντί για "δε μου αρέσει" , λέμε "πολύ καλό" υπάρχει στ΄αλήθεια πολιτισμός;

Κι ύστερα ακολουθούν οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε πραγματικά. Αυτός ο "πολιτισμός" μας συνοδεύει ως επακόλουθο μίας συμπεριφοράς που έχουμε εκλογικεύσει ως αληθινή. Κρυβόμαστε πίσω από λέξεις και χαμόγελα για να μην παραδεχτούμε ότι το κολλητό φόρεμα που διαλέξαμε δεν ταιριάζει στο όχι και τόσο καλλίγραμμο κορμί της σχέσης μας.... Τι κι αν ρουφάμε την κοιλιά μας, τι κι αν έχουμε πανιάσει από το κράτημα της αναπνοής, τι κι αν ακούσαμε από τους γύρω μας "πολύ ωραίοι"....μέσα μας όλοι ξέρουμε ότι δε μας ταιριάζει...

Πινάκιο - Φρέσκιες ειδήσεις... επί πίνακι!: Μαριλένα Παππά: Η 25χρονη που μυεί τα παιδιά στην ...

Πινάκιο - Φρέσκιες ειδήσεις... επί πίνακι!: Μαριλένα Παππά: Η 25χρονη που μυεί τα παιδιά στην ...: «Ένα παιδί μπορεί ν’   ανοίξει την αμόλυντη σκέψη του και να στρέψει τα μάτια του προς τον Ουρανό. Τότε θα δει την απεραντοσύνη αυτού τ...

Πώς αγαπιόταν ο κόσμος πριν από ΄μας;

Πώς αγαπιόταν ο κόσμος πριν από ΄μας.
Αναρωτιέμαι.
Πώς πρόφερε το σ΄αγαπώ πριν από 'μας.

Αναρωτιέμαι.

Πώς εννοούσαν τη λέξη, εμείς.
Πώς έπιαναν τα χέρια τους σφιχτά τα βράδια και πώς άγγιζε το μάγουλο του ενός στο στήθος του άλλου ,πριν από ΄μας.
Αναρωτιέμαι. 

Πώς έπεφταν τα κορμιά ιδρωμένα στα σεντόνια, γεμάτα από ικανοποίηση πριν από μας.
Πώς άγγιζαν τα χείλη, πώς φιλούσαν στο μέτωπο και στο λαιμό. Πώς έπαιζαν σα δαίμονες οι γλώσσες με τα αγκομαχητά.
Πώς συγχρονίζονταν τα σώματα κι έμοιαζαν σαν ένα ξαφνικά. Σα να ΄ταν προέκταση το ένα με το άλλο. 
Αναρωτιέμαι.

Πώς κατέκλυζε τα βλέφαρα η γλυκιά νύστα και το στόμα η αλμύρα από τα ανακατεμένα υγρά.
Πώς αγκάλιαζονταν σφιχτά, πώς κοιμούνταν πλάι πλάι τα βράδια.
Πώς έλαμπαν τα μάτια τους μες στα σκοτάδια.

Πες μου, πώς αγαπιόταν ο κόσμος.
Πώς πριν από 'μας;

Αναρωτιέμαι.

Σταθερά σημεία

Γιατί άραγε να τριγυρνά στο μυαλό μου πάντα
 ένα γιατί;

Και να ΄μαι πάλι εδώ, ώρες μετά-ούτε που μπορώ να πω πόσες, μέρες μετά-ούτε μπορώ να θυμηθώ πόσες, χρόνια μετά-καμία σημασία δεν έχουν , απ΄όλα όσα κάποτε ήταν το παρόν μου, ώρες μακριά, μέρες μακριά, χρόνια μακριά απ' όσα κάποτε θα είναι το παρόν μου..
Κι ό,τι έχω να ζήσω είναι αυτή η στιγμή που χάνεται

Ξέρω τι είναι.
Πλοίο που ταξιδεύει .Τα βράδια αφήνω λιμάνια, ανθρώπους, χέρια , αντίο κι όλα φαίνονται τόσο γλυκά κάτω απ΄το σεληνόφως...ακόμα κι οι τρικυμίες έχουν μια δόση ρομαντισμού...
Τα πρωινά βάζω πλώρη για νέες στεριές . Φουσκώνω τα πανιά μου και το βλέμμα μου χάνεται σ' αυτή τη γραμμή του ορίζοντα που οριοθετεί τα σύνορα της θάλασσας και τ΄ουρανού, αλλά αφήνει ελεύθερα τα όνειρά μου να καλπάζουν μακριά.

Και με το κεφάλι μου όρθιο πάντα ψάχνω για σταθερά σημεία.
Τους βράχους μου, τ΄αστέρια μου ,το φάρο μου.

Εκείνον που ορθώνεται ψηλότερα από κάθε κύμα και μου δείχνει το δρόμο προς το δρόμο μου.
Εκείνον που τα βράδια που κοπάζουν οι φωνές, οι αγκαλιές κι οι υστερίες είναι πάντα εκεί να μου κρατά παρέα.
Εκείνον που όσο μακριά κι αν πάω , θα είναι πάντα εκεί και θα με περιμένει γεμίζοντας με φως τα σκοτάδια μου.

Κι έτσι ξαφνικά ο γυριμός έχει νόημα.
Κι έτσι ξαφνικά τα σταθερά σημεία γίνονται προορισμός.